Τελευταία Νέα
Gun Room

SHARPS 1874 - Αυστραλέζικο Γουέστερν

SHARPS 1874 - Αυστραλέζικο Γουέστερν
Το Μοντέλο 1874 είναι το αποκορύφωμα μιας εξελικτικής πορείας που ξεκίνησε το 1848 ο εφευρέτης Christian Sharps (Κρίστιαν Σάρπς)

Για τους οπαδούς των σύγχρονων γούεστερν δε θα μπορούσε να υπάρξει η ταινία “Quigley Down Under” χωρίς το τουφέκι SHARPS 1874.

Η ταινία αποδόθηκε στα ελληνικά ως “Ο Άνθρωπος της Μακρινής Ηπείρου” Διηγείται την ιστορία του αμερικανού Κουίγκλυ (Τομ Σέλεκ), ενός σκοπευτή μεγάλων αποστάσεων που έμαθε την τέχνη του στους πολέμους κατά των Ινδιάνων και δούλεψε ως κυνηγός βίσσονα για την κυβέρνηση. Προσλαμβάνεται από έναν Αυστραλό κτηματία (που απεικονίζει ο εξαίρετος Αλαν Ρίκμαν). Ταξιδεύει στη μακρινή ήπειρο πιστεύοντας ότι θα πληρωθεί για να εξολοθρεύσει άρπακτικά που καταστρέφουν τα κοπάδια. Φτάνοντας ανακαλύπτει πως ο εργοδότης του σκοπεύει να αφανίσει μια φυλή αβορίγινων για να πάρει τη γη τους. Ο Κουίγκλυ αρνείται να συμμετάσχει και οδηγείται σε σύγκρουση μέχρι θανάτου με τη συμμορία. Στην ταινία το τουφέκι SHARPS 1874 κατέχει εξέχουσα θέση, αποτελώντας κινητήριο μοχλό της ιστορίας. Oλόκληρες σκηνές εξαρτώνται από την ικανότητα του Μάθιου Κουίγκλυ να το χρησιμοποιεί σε μακρινές βολές.
3_181.jpg

Το μακρύκανο

Στην ταινία ο Σέλεκ εξηγεί ότι το όπλο του ένα πειραματικό μοντέλο με οκτάγωνη κάνη μήκους 86 εκατοστών (!) και χρησιμοποιεί μακρύτερους κάλυκες που χωρούν 110 κόκκους (7 γραμμάρια) πυρίτιδας. Στο διάλογο αναφέρει ότι τα σκόπευτρα επαρκούν για βολές μέχρι τις 1200 γυάρδες (1097 μέτρα), αλλά η βολίδα παραμένει ακριβής μακρύτερα. Εκείνη την εποχή, η χρήση περισσότερης μαύρης πυρίτιδας ήταν η μόνη λύση ώστε το βλήμα να πετά ταχύτερα. Μακραίνοντας την κάνη και τον κάλυκα προσπαθούσαν να αυξήσουν το βεληνεκές. Αυτά είναι όλα ακριβή στοιχεία και πειράματα της εποχής έδειχναν ότι σε αυτή την απόσταση το βλήμα διαπερνούσε σανίδες πάχους 7cm πριν βυθιστεί σε 20 εκατοστά άμμου.
Στην πραγματικότητα υπήρχαν δύο πανομοιότυπα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στα γυρίσματα. Χρειάστηκαν σχεδόν τρία χρόνια για να κατασκευαστούν από την εταιρεία Shiloh Sharps στη Μοντάνα και να μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν από την παραγωγή. Ζυγίζουν από 6 κιλά και φέρουν τα αρxικά του Mathew Quigley πάνω στην ταρταρούγα της βάσης. Εξοπλίζονται με διπλές σκανδάλες που ρυθμίζονται για ακριβέστερη έλξη. Κόστισαν περίπου 3,500 δολλάρια έκαστο πριν αποκτήσουν τη διασημότητα της ταινίας. Ο Τομ Σέλεκ διαπραγματεύτηκε πως θα κρατούσε το ένα για τη συλλογή του. Το 2002 το δώρισε στο Μουσείο Όπλων του NRA.

Οπλόφιλοι στην Τέχνη

Η ταινία αφορά τη γενοκτονία των αυτόχθονων Αυστραλών από τους Άγγλους, αλλά οι συντελεστές της πρόσθεσαν αυθεντικότητα στις συμπεριφορές και τον εξοπλισμό που θα είχε ένας ειδικευμένος σκοπευτής του 1880. Τόσο ο πρωταγωνιστής Σέλεκ όσο και σεναριογράφος Τζον Χιλ γνώριζαν πολλά για τα όπλα και τη σκοποβολή. Ο Σέλεκ ένας από τους ελάχιστους συντηρητικούς δεξιούς στην αμερικανική σόουμπιζ. Είναι κυνηγός και διακεκριμένος σκοπευτής. Έχει υπηρετήσει στο διοικητικό συμβούλιο της αμερικανικής ένωσης οπλοκατόχων (NRA) και προσπαθεί να απεικονίσει στις ταινίες του με ακρίβεια την κουλτούρα των όπλων.
H ταινία βρίθει λεπτομερειών που θα εντοπίσουν οι οπλόφιλοι και αξίζει να την παρακολουθήσει κανείς μόνο για αυτές. ‘Οταν ο πρωταγωνιστής φτάνει στην Αυστραλία, το τουφέκι του είναι τυλιγμένο σε μια δερμάτινη θήκη. Αλλά το κλισιοσκόπιο ακριβείας τύπου Vernier το φυλάει σε μια τσέπη στο γιλέκο του, ώστε να μη χτυπηθεί. Επιδεικνύει τις ικανότητες του χτυπώντας ένα ξύλινο κουβά στα 700 μέτρα. Η βολή εκτελείται σε “πραγματικό χρόνο” με τον Σέλεκ να εκτιμά τον άνεμο και να ρυθμίζει την απόκλιση των σκοπευτικών του. Μετά τις βολές, μαζεύει τους μπρούτζινους κάλυκες για να τους ξαναχρησιμοποιήσει. Ένας σκοπευτής του 1880 θα έκανε ακριβώς αυτό, γιατί τα υλικά γόμωσης ήταν σπάνια και ακριβά. Όταν αργότερα χρειάζεται να αναπληρώσει τα πυρομαχικά του συζητά με ένα τοπικό οπλουργό για το ποιά υλικά θα μπορούσε να χρησιμοποιηθούν ως υποκατάστατο. Στη σκηνή των τίτλων, ο Τομ Σέλεκ φαίνεται να ακουμπά το πέλμα του κοντακίου του για μια στιγμή στο έδαφος. Aμέσως το ανασύρει και το πατά πάνω στη μπότα του, ώστε να μη χτυπηθεί.
Ο ηθοποιός διδάχτηκε τις λεπτομέρειες της σκοποβολής μεγάλων αποστάσεων από τον Μάικ Βεντουρίνο, συγγραφέα με αυθεντία στην τεχνολογία του 19ου αιώνα και στα όπλα μαύρης πυρίτιδας. Ο Βεντουρίνο του έμαθε να γεμίζει μπρούτζινους κάλυκες και το τύλιγμα μολυβένιων βολίδων με λεπτό φύλλο χαρτιού, ώστε να ταιριάζει απόλυτα στο μέγεθος των ραβδώσεων.
1_2_1.jpg

Η εποχή του SHARPS

Το Μοντέλο 1874 είναι το αποκορύφωμα μιας εξελικτικής πορείας που ξεκίνησε το 1848 ο εφευρέτης Christian Sharps (Κρίστιαν Σάρπς). Τα αρχικά μοντέλα χρησιμοποιούσαν ένα χάρτινο “φυσίγγιο” που συγκρατούσε μαύρη πυρίτιδα και βλήμα. Μια πατέντα του Sharps τροφοδοτούσε καψύλια στο μηχανισμό κάθε φορά που υψωνόταν η σφύρα, επιταχύνοντας τη διαδικασία γέμισης. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας πολλά από τα παλιότερα Sharps αναβαθμίστηκαν στη δεκαετία του 1860-1870 ώστα να δέχονται τους “νεωτεριστικούς” μεταλλικούς κάλυκες. Η γερή κατασκευή και η απλότητα έκανε το όπλο να ξεχωρίζει και ήταν ικανό να αντέξει τις ισχυρότερες γομώσεις. Ο στρατός καταστάλαξε στο διαμέτρημα 45-70 (μια βολίδα διαμέτρου .458 ντσών/11,6mm που με την ανάφλεξη 70 κόκκων/4,5 γραμμαρίων πυρίτιδας) έστελνε μια μολύβδινη βολίδα βάρους 405 κόκκων/26 γραμμαρίων) στα 500 μέτρα.
Πειραματισμός με βαρύτερες γομώσεις και μακρύτερες κάνες επέτρεψε τη δημιουργία εκδόσεων για κυνηγούς βουβαλιών αλλά και σκοπευτές που το χρησιμοποιούσαν για αγώνες σε αποστάσεις ως και 1000 γυάρδες (915 μέτρα). Θεωρούνταν τα πιο αξιόπιστα όπλα της εποχής και το μέτρο σύγκρισης για την ακρίβεια. Τα ρεκόρ που πέτυχαν στα πεδία βολών ξεπεράστηκαν μόνο μετά από δεκαετίες, αφού είχε εφευρεθεί πλέον η αιχμηρή μπρούτζινη βολίδα και η “άκαπνη πυρίτιδα”. Σήμερα πλέον τόσο η Shiloh Sharps στη Μοντάνα όσο και η Davide Pedersoli στην Ιταλία κατασκευάζουν αντίγραφα του SHARPS 1874, αποδεικνύοντας ότι η σκοποβολή ακριβείας δεν είναι μια σύγχρονη υπόθεση.
4_175.jpg

www.bankingnews.gr 

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης