Μεταξύ των 7.000.000 G3 που φτιάχτηκαν ποτέ, τα ελάχιστα βρετανικά “Κ” είναι ίσως τα πλέον “εξωτικά” και περιζήτητα από συλλέκτες.
Γεννημένο κυριολεκτικά από τις στάχτες του Β’ παγκοσμίου πολέμου, το G3 έγινε ανέλπιστη επιτυχία.
Ογδόντα χρόνια μετά την αρχική εμφάνιση του συνεχίζει να βλέπει δράση σε κάθε γωνιά του κόσμου, συναγωνιζόμενο σε εξάπλωση το ΑΚ47.
Μια από τις σπανιότερες εκδόσεις του είναι εκείνη που χρησιμοποιήθηκε στη δεκαετία του 1990 από τις βρετανικές ειδικές δυνάμεις.
Ένα ταξίδι γύρω στην Ευρώπη
Την άνοιξη του 1942 οι μηχανικοί της Mauser δοκίμαζαν τα πρωτότυπα ενός αυτόματου τυφεκίου που εν καιρώ θα λάμβανε την ονομασία Sturmgewehr 45(M).
Η διαδικασία ήταν αργή καθώς το σχέδιο βασιζόταν σε μιαπρωτοποριακή ιδέα που εξελίχθηκε από τον τρόπο λειτουργίας το πολυβόλου MG42.
Το επιτυχημένο πολυβόλο χρησιμοποιούσε ένα συνδυασμό αερίων και αδράνειας για να επιτύχει ταχυβολία και αξιοπιστία.
Ο Ludwig Vorgimler ανακάλυψε πως για ένα τυφέκιο πεζικού, το κομμάτι των αερίων μπορούσε να απαλειφθεί.
Το κλείδωμα του μηχανισμού επιτυγχάνονταν με “σφήνες” πάνω στο σώμα του κλείστρου, οι οποίες εκτείνονταν σε αντίστοιχες εσοχές του κορμού.
Το όπλο τροφοδοτούσε το νέο φυσίγγιο 7,92Χ33mm (7.92 Kurtz) μέσω αποσπώμενων γεμιστήρων.
Λιγότερα από 30 αντίγραφα έμελλε να κατασκευαστούν πριν το εργοστάσιο περάσει στον έλεγχο των σοβιετικών.
Η ομάδα της Mauser “φιλοξενήθηκε” από το γαλλικό στρατό (οι σύμμαχοι απήγαγαν ουσιαστικά όσους Γερμανούς επιστήμονες μπόρεσαν να βρούν).
Στάλθηκαν στο Κέντρο Ανάπτυξης Φορητών Όπλων (CEAM), όπου και συνέχισαν την ανάπτυξη του Stg45 υπό τον τίτλο Carabine Mitrailleuse M1950.
Μετά από δύο χρόνια δοκιμών και αρκετά πρωτότυπα σε διαμετρήματα όπως 7,92 Kurtz, .30 carbine και ένα γαλλικής εμπνεύσεως 7.5Χ38mm, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Ο Vorgimler και ο πρώην συνεργάτης του από τη Mauser Theodor Loffler κατέληξαν στην Ισπανία, όπου η εθνικιστική κυβέρνηση είχε δημιουργήσει ένα “ασφαλές καταφύγιο” για τους Γερμανούς στην CETME. Εκεί οι πρώην επιστήμονες της ναζιστικής οπλοβιομηχανίας τελειοποιούσαν τις τεχνολογίες που ανέπτυξαν κατά το Β’π.π.
Το τουφέκι με μηχανισμό “επιβραδυνόμενης οπισθοδρόμησης” πήρε την τελική του μορφή ως CETME 58.
Ο νέος γερμανικός στρατός, “εξαγνισμένος” από το ναζιστικό του παρελθόν, άρχισε να εξοπλίζεται από τους Αμερικανούς που δημιούργησαν το ΝΑΤΟ. Ο σκοπός ήταν να χρησιμοποιήσουν τη Γερμανία ως πεδίο μάχης με τη κομουνιστική Ρωσία. Οι Γερμανοί διαπραγματεύτηκαν τα δικαιώματα παραγωγής του CETME 58 ως “Τυφέκιο 3” (Gewehr 3).
Το σχέδιο επαναπατρίστηκε και άρχισε να παράγεται στο εργοστάσιο της νεοσύστατης Heckler &Koch. Η ποιητική ειρωνία είναι πως οι εγκαταστάσεις βρίσκονταν σε απόσταση… περιπάτου από το προπολεμικό εργοστάσιο της Mauser.
Σε αγγλικά χέρια
Το G3 εξελίχθηκε σε ένα από τα καλύτερα όπλα της γενιάς του και χρησιμοποιήθηκε από τη Σουηδία και τη Νορβηγία στο βορά μέχρι την Πορτογαλία και την Ελλάδα στο νότο.
Οι Βρετανοί -που στο μεταξύ είχαν υιοθετήσει το FN FAL- ενδιαφέρθηκαν για το G3 στη δεκαετία του 1980.
Η σχέση τους με τη Η&Κ ξεκίνησε όταν η αντιτρομοκρατική Μοίρα της Special Air Service άρχισε να χρησιμοποιεί το υποπολυβόλο ΜΡ-5. Οι βρετανοί κομάντος αναζητούσαν ένα ισχυρό και συμπαγές τουφέκι για να εξουδετερώνουν οχήματα και βαλλιστικούς θώρακες που το φυσίγγιο 9Χ19mm αδυνατούσε να διατρήσει. Οι απαιτήσεις αυτές προέκυψαν από την εμπλοκή της SAS στις ταραχές της Βόρειας Ιρλανδίας.
Αρχικά οι στρατιώτες χρησιμοποίησαν G3A4 με τηλεσκοπικό κοντέκιο, αλλά το μέγεθος του δυσκόλευε στην απόκρυψη και τη χρήση μέσα από πολιτικά οχήματα. Σε συνεννόηση με τη Η&Κ άρχισαν την τροποποίηση των G3 σε G3K (karabiner).
Τη μετατροπή ανέλαβε η βρετανική F.R. Ordance International, μια εταιρεία που θεωρούνταν “βιτρίνα” των μυστικών υπηρεσιών. Οι φερόμενοι ως μέτοχοι και διευθυντές της Gregory Saul Felton και Michael Allan Ranger (τα F και R στον τίτλο της εταιρείας) είχαν κατηγορηθεί και διωχθεί για “γκρίζα” διακίνηση όπλων σε εμπόλεμες ζώνες και προς αμφίβολης νομιμότητας καθεστώτα.
Ο οπλουργός Bill Flemming έκοψε την κάνη σε μόλις 23cm και τοποθέτησε ένα φλογοκρύπτη. Το όπλο έχασε τη δυνατότητα εκτόξευσης οπλοβομβίδων ή ανάρτησης ξιφολόγχης, αλλά ταυτόχρονα το βάρος κατέβηκε στα 3,1 κιλά και το μήκος (με κλειστό το κοντάκι) δε ξεπερνούσε τα 62,5cm. O Flemming αντικατέστησε το χειροφυλακτήρα με έναν από ΗΚ33.
Τροφοδοτώντας στάνταρ φυσίγγια 7,62mm, το όπλο ήταν ικανό για ριπές και κάθε βολή δημιουργούσε έντονη λάμψη και εκκωφαντικό θόρυβο. Εξίσου εντυπωσιακά ήταν τα αποτελέσματα στο στόχο. Οι βαρύτερες βολίδες
διαπερνούσαν τα οχήματα με ευκολία, καταστρέφοντας τους κινητήρες και προσβάλλοντας τους “τρομοκράτες” που βρίσκονταν στο χώρο επιβατών. Οι SAS ήταν πρόθυμοι να παραβλέψουν την αυξημένη ανάκρουση για το βλητικό πλεονέκτημα.
Η F.R. Ordance χαρακτήριζε τα τροποποιημένα τουφέκια ως MC (Machine Carbine) 51. Στην ονοματολογία της Heckler &Koch το “5” σημαίνει αραβίδα και το “1” το διαμέτρημα 7,62mm.
Η παραγωγή αφορούσε λίγες δεκάδες όπλα, αλλά και πάλι πειραματίστηκαν με διάφορες διαμορφώσεις. Κάποια είχαν σταθερό κοντάκι για καλύτερο έλεγχο, άλλα είχαν μηχανισμό σκανδάλης για ριπές τριών φυσιγγίων. Οι βατραχάνθρωποι της Special Boat Squadron ζήτησαν μια “σιωπηλή” εκδοχή με μόνιμα ενσωματωμένο σιγαστήρα γύρω από την κάνη.
Το ονόμασαν MC51SD, κατά το αντίστοιχο ΜΡ-5SD. Σύντομα ανακάλυψαν πως η ισχυρή ανάκρουση επιτάχυνε τη φθορά του μηχανισμού και η ισχύς του φυσιγγίου “διέλυε” τους σιγαστήρες, ειδικά σε αυτόματη βολή.
Στη σύγχρονη Μεσοποταμία
Μετά την απόσυρση του αγγλικού στρατού από την Ιρλανδία, τα “κοντά G3” βρέθηκαν στην κοιλάδα του Τίγρη.
Οι SAS τα εκσυγχρόνισαν με νέους αλουμινένιους χειροφυλακτήρες και ράγες για τοποθέτηση διοπτρών. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα για ακριβέστερα πλήγματα εναντίον οχημάτων.
Παρέμειναν σε υπηρεσία μέχρι την έλευση σύγχρονων (και ελαφρότερων) τυφεκίων 7,62mm. Μεταξύ των 7.000.000 G3 που φτιάχτηκαν ποτέ, τα ελάχιστα βρετανικά “Κ” είναι ίσως τα πλέον “εξωτικά” και περιζήτητα από συλλέκτες.
www.bankingnews.gr
Ογδόντα χρόνια μετά την αρχική εμφάνιση του συνεχίζει να βλέπει δράση σε κάθε γωνιά του κόσμου, συναγωνιζόμενο σε εξάπλωση το ΑΚ47.
Μια από τις σπανιότερες εκδόσεις του είναι εκείνη που χρησιμοποιήθηκε στη δεκαετία του 1990 από τις βρετανικές ειδικές δυνάμεις.
Ένα ταξίδι γύρω στην Ευρώπη
Την άνοιξη του 1942 οι μηχανικοί της Mauser δοκίμαζαν τα πρωτότυπα ενός αυτόματου τυφεκίου που εν καιρώ θα λάμβανε την ονομασία Sturmgewehr 45(M).
Η διαδικασία ήταν αργή καθώς το σχέδιο βασιζόταν σε μιαπρωτοποριακή ιδέα που εξελίχθηκε από τον τρόπο λειτουργίας το πολυβόλου MG42.
Το επιτυχημένο πολυβόλο χρησιμοποιούσε ένα συνδυασμό αερίων και αδράνειας για να επιτύχει ταχυβολία και αξιοπιστία.
Ο Ludwig Vorgimler ανακάλυψε πως για ένα τυφέκιο πεζικού, το κομμάτι των αερίων μπορούσε να απαλειφθεί.
Το κλείδωμα του μηχανισμού επιτυγχάνονταν με “σφήνες” πάνω στο σώμα του κλείστρου, οι οποίες εκτείνονταν σε αντίστοιχες εσοχές του κορμού.
Το όπλο τροφοδοτούσε το νέο φυσίγγιο 7,92Χ33mm (7.92 Kurtz) μέσω αποσπώμενων γεμιστήρων.
Λιγότερα από 30 αντίγραφα έμελλε να κατασκευαστούν πριν το εργοστάσιο περάσει στον έλεγχο των σοβιετικών.
Η ομάδα της Mauser “φιλοξενήθηκε” από το γαλλικό στρατό (οι σύμμαχοι απήγαγαν ουσιαστικά όσους Γερμανούς επιστήμονες μπόρεσαν να βρούν).
Στάλθηκαν στο Κέντρο Ανάπτυξης Φορητών Όπλων (CEAM), όπου και συνέχισαν την ανάπτυξη του Stg45 υπό τον τίτλο Carabine Mitrailleuse M1950.
Μετά από δύο χρόνια δοκιμών και αρκετά πρωτότυπα σε διαμετρήματα όπως 7,92 Kurtz, .30 carbine και ένα γαλλικής εμπνεύσεως 7.5Χ38mm, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε.
Ο Vorgimler και ο πρώην συνεργάτης του από τη Mauser Theodor Loffler κατέληξαν στην Ισπανία, όπου η εθνικιστική κυβέρνηση είχε δημιουργήσει ένα “ασφαλές καταφύγιο” για τους Γερμανούς στην CETME. Εκεί οι πρώην επιστήμονες της ναζιστικής οπλοβιομηχανίας τελειοποιούσαν τις τεχνολογίες που ανέπτυξαν κατά το Β’π.π.
Το τουφέκι με μηχανισμό “επιβραδυνόμενης οπισθοδρόμησης” πήρε την τελική του μορφή ως CETME 58.
Ο νέος γερμανικός στρατός, “εξαγνισμένος” από το ναζιστικό του παρελθόν, άρχισε να εξοπλίζεται από τους Αμερικανούς που δημιούργησαν το ΝΑΤΟ. Ο σκοπός ήταν να χρησιμοποιήσουν τη Γερμανία ως πεδίο μάχης με τη κομουνιστική Ρωσία. Οι Γερμανοί διαπραγματεύτηκαν τα δικαιώματα παραγωγής του CETME 58 ως “Τυφέκιο 3” (Gewehr 3).
Το σχέδιο επαναπατρίστηκε και άρχισε να παράγεται στο εργοστάσιο της νεοσύστατης Heckler &Koch. Η ποιητική ειρωνία είναι πως οι εγκαταστάσεις βρίσκονταν σε απόσταση… περιπάτου από το προπολεμικό εργοστάσιο της Mauser.
Σε αγγλικά χέρια
Το G3 εξελίχθηκε σε ένα από τα καλύτερα όπλα της γενιάς του και χρησιμοποιήθηκε από τη Σουηδία και τη Νορβηγία στο βορά μέχρι την Πορτογαλία και την Ελλάδα στο νότο.
Οι Βρετανοί -που στο μεταξύ είχαν υιοθετήσει το FN FAL- ενδιαφέρθηκαν για το G3 στη δεκαετία του 1980.
Η σχέση τους με τη Η&Κ ξεκίνησε όταν η αντιτρομοκρατική Μοίρα της Special Air Service άρχισε να χρησιμοποιεί το υποπολυβόλο ΜΡ-5. Οι βρετανοί κομάντος αναζητούσαν ένα ισχυρό και συμπαγές τουφέκι για να εξουδετερώνουν οχήματα και βαλλιστικούς θώρακες που το φυσίγγιο 9Χ19mm αδυνατούσε να διατρήσει. Οι απαιτήσεις αυτές προέκυψαν από την εμπλοκή της SAS στις ταραχές της Βόρειας Ιρλανδίας.
Αρχικά οι στρατιώτες χρησιμοποίησαν G3A4 με τηλεσκοπικό κοντέκιο, αλλά το μέγεθος του δυσκόλευε στην απόκρυψη και τη χρήση μέσα από πολιτικά οχήματα. Σε συνεννόηση με τη Η&Κ άρχισαν την τροποποίηση των G3 σε G3K (karabiner).
Τη μετατροπή ανέλαβε η βρετανική F.R. Ordance International, μια εταιρεία που θεωρούνταν “βιτρίνα” των μυστικών υπηρεσιών. Οι φερόμενοι ως μέτοχοι και διευθυντές της Gregory Saul Felton και Michael Allan Ranger (τα F και R στον τίτλο της εταιρείας) είχαν κατηγορηθεί και διωχθεί για “γκρίζα” διακίνηση όπλων σε εμπόλεμες ζώνες και προς αμφίβολης νομιμότητας καθεστώτα.
Ο οπλουργός Bill Flemming έκοψε την κάνη σε μόλις 23cm και τοποθέτησε ένα φλογοκρύπτη. Το όπλο έχασε τη δυνατότητα εκτόξευσης οπλοβομβίδων ή ανάρτησης ξιφολόγχης, αλλά ταυτόχρονα το βάρος κατέβηκε στα 3,1 κιλά και το μήκος (με κλειστό το κοντάκι) δε ξεπερνούσε τα 62,5cm. O Flemming αντικατέστησε το χειροφυλακτήρα με έναν από ΗΚ33.
Τροφοδοτώντας στάνταρ φυσίγγια 7,62mm, το όπλο ήταν ικανό για ριπές και κάθε βολή δημιουργούσε έντονη λάμψη και εκκωφαντικό θόρυβο. Εξίσου εντυπωσιακά ήταν τα αποτελέσματα στο στόχο. Οι βαρύτερες βολίδες
διαπερνούσαν τα οχήματα με ευκολία, καταστρέφοντας τους κινητήρες και προσβάλλοντας τους “τρομοκράτες” που βρίσκονταν στο χώρο επιβατών. Οι SAS ήταν πρόθυμοι να παραβλέψουν την αυξημένη ανάκρουση για το βλητικό πλεονέκτημα.
Η F.R. Ordance χαρακτήριζε τα τροποποιημένα τουφέκια ως MC (Machine Carbine) 51. Στην ονοματολογία της Heckler &Koch το “5” σημαίνει αραβίδα και το “1” το διαμέτρημα 7,62mm.
Η παραγωγή αφορούσε λίγες δεκάδες όπλα, αλλά και πάλι πειραματίστηκαν με διάφορες διαμορφώσεις. Κάποια είχαν σταθερό κοντάκι για καλύτερο έλεγχο, άλλα είχαν μηχανισμό σκανδάλης για ριπές τριών φυσιγγίων. Οι βατραχάνθρωποι της Special Boat Squadron ζήτησαν μια “σιωπηλή” εκδοχή με μόνιμα ενσωματωμένο σιγαστήρα γύρω από την κάνη.
Το ονόμασαν MC51SD, κατά το αντίστοιχο ΜΡ-5SD. Σύντομα ανακάλυψαν πως η ισχυρή ανάκρουση επιτάχυνε τη φθορά του μηχανισμού και η ισχύς του φυσιγγίου “διέλυε” τους σιγαστήρες, ειδικά σε αυτόματη βολή.
Στη σύγχρονη Μεσοποταμία
Μετά την απόσυρση του αγγλικού στρατού από την Ιρλανδία, τα “κοντά G3” βρέθηκαν στην κοιλάδα του Τίγρη.
Οι SAS τα εκσυγχρόνισαν με νέους αλουμινένιους χειροφυλακτήρες και ράγες για τοποθέτηση διοπτρών. Αυτό τους έδωσε τη δυνατότητα για ακριβέστερα πλήγματα εναντίον οχημάτων.
Παρέμειναν σε υπηρεσία μέχρι την έλευση σύγχρονων (και ελαφρότερων) τυφεκίων 7,62mm. Μεταξύ των 7.000.000 G3 που φτιάχτηκαν ποτέ, τα ελάχιστα βρετανικά “Κ” είναι ίσως τα πλέον “εξωτικά” και περιζήτητα από συλλέκτες.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών