Δεν υπήρχε ποτέ μια απόλυτη λίστα εργασιών για το Μ15
Στο σύγχρονο πεδίο πολέμου δε βλέπουμε επιτελικούς αξιωματικούς να ανταλλάσουν πυροβολισμούς με τον αντίπαλο.
Η διεύθυνση μαχών «επί του πεδίου» είναι μια πρακτική που χάθηκε μετά τις ναπολεόντιες εκστρατείες του 19ου αιώνα.
Τα κέντρα διοίκησης πλέον βρίσκονται εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Ανάγκη για αυτοάμυνα
Παρόλο που η φυσική παρουσία στρατηγών στο πεδίο της μάχης δεν απαιτείται, η τεχνολογία έχει δημιουργήσει νέους κινδύνους. Εχθρικές δυνάμεις μπορούν ελισσόμενες με κρυφό τρόπο να απαγάγουν ή να εξουδετερώσουν σημαντικούς στρατιωτικούς ηγέτες.
Στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί απήγαγαν από την Κρήτη το Γερμανό στρατηγό Κράϊπε, ενώ προσπάθησαν επανηλειμένα να δολοφονήσουν τον Ρόμελ. Οι Ισραηλινοί έχουν στοχεύσει επανειλημμένα Ιρανούς διοικητές και οι Ουκρανοί χτυπούν σε κάθε ευκαιρία Ρώσους.
Προφανώς κάποιου είδους προστασία είναι απαραίτητη σε ατομικό επίπεδο.
Το 1944 o αμερικανικός στρατός άρχισε να χορηγεί στους ανώτατους αξιωματικούς το πιστόλι Colt M1908. Ήταν ένα λεπτό και ελαφρό όπλο αυτοπροστασίας. Ο στρατηγός Αϊζενχάουερ μετέφερε ένα σε μια κρυφή θήκη πίσω από τη ζώνη του και ο Πάτον συχνά έφερε ένα γεμάτο Colt στην τσέπη του πανωφοριού του. Η πρακτική συνεχίστηκε μέχρι περίπου το 1969, οπότε και το απόθεμα εξαντλήθηκε.
Το στρατιωτικό εργοστάσιο Rock Island Armory (το οποίο ήταν υπεύθυνο για τη μετασκευή και συντήρηση των πιστολιών σκοποβολής των ομάδων του στρατού), πρότεινε τη μετατροπή κάποιων «σαρανταπενταριών» Μ1911 για χρήση από τους στρατηγούς.
Έτσι θα εκμεταλλεύονταν τα αποθέματα (σχεδόν 1.000.000 βρίσκονταν σε αποθήκευση) και δε θα χανόταν η συσσωρευμένη τεχνογνωσία.
Με βάση το Μ1911
Ο επικεφαλής οπλουργός στο RIA, Ντέηλ Χόφμαν, πρότεινε την τροποποίηση υπαρχόντων πιστολιών, κονταίνοντας το κλείστρο και ταιριάζοντας μια νέα κάνη μήκους 4.25 ιντσών (10.8cm).
Η λαβή θα έμενε στο αρχικό μέγεθος του Μ1911, ώστε να χρησιμοποιούνται οι ίδιοι γεμιστήρες. Αν και η ιδέα ακούγεται παρόμοια με το εμπορικό μοντέλο Commander της Colt -το οποίο αναπτύχθηκε σχεδόν 20 χρόνια νωρίτερα- τα δύο όπλα διέφεραν σε ουσιαστικές λεπτομέρειες.
Το πρωτότυπο του Χόφμαν χρησιμοποιούσε ατόφιο σκελετό πλήρους μεγέθους από υπάρχοντα όπλα Remington Ra M1911A1 από το απόθεμα του Β’ ππ. Οπότε οι εσωτερικές διαστάσεις να διαφέρουν μεταξύ των δύο.
Πάνω στο τροποποιημένο κλείστρο προσάρμοζαν κάνη από το πρόγραμμα National Match (αγωνιστικών προδιαγραφών) για μεγάλη ακρίβεια. «Γέμιζαν» με συγκόλληση και εφάρμοζαν από την αρχή τις ράγες του κλείστρου για μικρότερες ανοχές. Στο τέλος πρόσθεταν νέα, ευδιάκριτα σκόπευτρα.
Το εμπρός άκρο του κορμού κοβόταν ώστε να ταιριάξει με το βραχύ κλείστρο.
Εσωτερικά τα απάρτια του μηχανισμού πυροδότησης λειαίνονταν και ταιριάζονταν με μια εμπορική σκανδάλη προδιαγραφών ΝΜ. Το εμπρός μέρος της λαβής χαράζονταν με λίμα «στο χέρι» για να
βελτιωθεί το κράτημα.
«Πιστόλι Στρατηγών»
Συνολικά 1.004 πιστόλια μετατράπηκαν μεταξύ 1972 και 1974. Έλαβαν τον επίσημο χαρακτηρισμό «Pistol M15 General Officer/RIA».
Αποθηκεύτηκαν και χορηγούνταν στους αξιωματικούς που έφταναν στους ανώτατους βαθμούς. Μάλιστα τους επέτρεπαν να τα αγοράσουν μετά το τέλος της υπηρεσίας τους έναντι 147 δολλαρίων.
Αρκετοί βαθμοφόροι πήραν αυτή την επιλογή και έτσι κάποια αυθεντικά Μ15 βρίσκονται πλέον σε χέρια συλλεκτών.
Το φινίρισμα ήταν πέρα από το συνηθισμένο επίπεδο για στρατιωτικά όπλα.
Μετά τη μετατροπή και τον έλεγχο λειτουργίας, τα πιστόλια περνούσαν από τους πάγκους οπλουργών για αισθητικές αλλαγές.
Κλείστρα και κορμοί γυαλίζονταν με αλλεπάλληλα περάσματα από λεπτό γυαλόχαρτο, πριν βυθιστούν σε αργή βαφή αλάτων. Το γυάλισμα «έσβηνε» το σειριακό αριθμό και τη σήμανση του κατασκευαστή.
Το όπλο «ξαναγεννιόταν» λαμβάνοντας την εγχάραξη «General Officer Model RIA» και ένα νέο σειριακό (GO XXXX).
Οι χαρακτήρες γεμίζονταν με χρυσό χρώμα, κάνοντας αντίθεση με το στιλπνό μαύρο μέταλλο.
Τα πλαστικά πλακίδια αντικαθίσταντο από ξύλινα με πυκνή χάραξη.
Πάνω στο δεξιό τοποθετούνταν ένα «καρτούς» με το θυρεό του RIA (τα σταυρωτά κανόνια με τη φλεγόμενη οβίδα). Στο αριστερό έμπαινε ένα μπρούτζινο πλακίδιο. Υποτίθεται πως εκεί θα χαρασσόταν το όνομα του στρατηγού που το λάμβανε.
Κάθε όπλο συνοδευόταν από τρείς γεμιστήρες που είχαν υποστεί την ίδια διαδικασία βαφής. Σημαίνονταν με τον αριθμό του πιστολιού. Κάθε όπλο παραδίδονταν στο δικαιούχο μαζί με μια επίσημη δερμάτινη θήκη, την αντίστοιχη θήκη για δύο γεμιστήρες και μια ζώνη με χρυσή πόρπη.
Αυτό θα ήταν το πλήρες σύνολο του υλικού.
Μοναδικά κομμάτια ιστορίας
Δεν υπήρχε ποτέ μια απόλυτη λίστα εργασιών για το Μ15.
Το γεγονός ότι οι οπλουργοί που τα δημιούργησαν, είχαν ο καθένας τις μικρές του ιδιοσυγκρασίες και προτιμήσεις, είχε ως αποτέλεσμα μικροδιαφορές. Για παράδειγμα κάποιοι έκοβαν το άκρο της σφύρας σε ευθεία γραμμή, ενώ άλλοι το λείαιναν σε καμπύλη. Μερικοί χάραζαν τη λαβή με συνεχείς παράλληλες γραμμές, ενώ κάποιοι με «παιχνιδιάρικη διάθεση» δημιουργούσαν κενά που θυμίζουν σκωτσέζικο ταρτάν. Τα κλισιοσκόπια φαίνεται πως φτιάχτηκαν σε δύο διαφορετικές εκδόσεις.
Κάποιες σκανδάλες έχουν αποστρογγυλοποιηθεί ενώ άλλες διατηρούν τις γωνίες τους. Αυτό καθιστά τα λίγα επιζώντα υποδείγματα ακόμη πιο μοναδικά. Το 1982, το απόθεμα των πιστολιών Μ15 είχε εξαντληθεί και ο στρατός έκρινε ασύμφορη τη δημιουργία νέας παρτίδας. Για το μεσοδιάστημα μέχρι την έλευση του νέου Beretta M9, οι ανώτατοι αξιωματικοί παραλάμβαναν «απλά» πιστόλια Μ1911 από το απόθεμα. Αν και το ίδιο λειτουργικά με το Μ15, ήταν κοινότυπο. Δεν αποτελούσε σύμβολο θέσης και πρεστίζ.
www.bankingnews.gr
Η διεύθυνση μαχών «επί του πεδίου» είναι μια πρακτική που χάθηκε μετά τις ναπολεόντιες εκστρατείες του 19ου αιώνα.
Τα κέντρα διοίκησης πλέον βρίσκονται εκατοντάδες ή και χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά.
Ανάγκη για αυτοάμυνα
Παρόλο που η φυσική παρουσία στρατηγών στο πεδίο της μάχης δεν απαιτείται, η τεχνολογία έχει δημιουργήσει νέους κινδύνους. Εχθρικές δυνάμεις μπορούν ελισσόμενες με κρυφό τρόπο να απαγάγουν ή να εξουδετερώσουν σημαντικούς στρατιωτικούς ηγέτες.
Στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι Βρετανοί απήγαγαν από την Κρήτη το Γερμανό στρατηγό Κράϊπε, ενώ προσπάθησαν επανηλειμένα να δολοφονήσουν τον Ρόμελ. Οι Ισραηλινοί έχουν στοχεύσει επανειλημμένα Ιρανούς διοικητές και οι Ουκρανοί χτυπούν σε κάθε ευκαιρία Ρώσους.
Προφανώς κάποιου είδους προστασία είναι απαραίτητη σε ατομικό επίπεδο.
Το 1944 o αμερικανικός στρατός άρχισε να χορηγεί στους ανώτατους αξιωματικούς το πιστόλι Colt M1908. Ήταν ένα λεπτό και ελαφρό όπλο αυτοπροστασίας. Ο στρατηγός Αϊζενχάουερ μετέφερε ένα σε μια κρυφή θήκη πίσω από τη ζώνη του και ο Πάτον συχνά έφερε ένα γεμάτο Colt στην τσέπη του πανωφοριού του. Η πρακτική συνεχίστηκε μέχρι περίπου το 1969, οπότε και το απόθεμα εξαντλήθηκε.
Το στρατιωτικό εργοστάσιο Rock Island Armory (το οποίο ήταν υπεύθυνο για τη μετασκευή και συντήρηση των πιστολιών σκοποβολής των ομάδων του στρατού), πρότεινε τη μετατροπή κάποιων «σαρανταπενταριών» Μ1911 για χρήση από τους στρατηγούς.
Έτσι θα εκμεταλλεύονταν τα αποθέματα (σχεδόν 1.000.000 βρίσκονταν σε αποθήκευση) και δε θα χανόταν η συσσωρευμένη τεχνογνωσία.
Με βάση το Μ1911
Ο επικεφαλής οπλουργός στο RIA, Ντέηλ Χόφμαν, πρότεινε την τροποποίηση υπαρχόντων πιστολιών, κονταίνοντας το κλείστρο και ταιριάζοντας μια νέα κάνη μήκους 4.25 ιντσών (10.8cm).
Η λαβή θα έμενε στο αρχικό μέγεθος του Μ1911, ώστε να χρησιμοποιούνται οι ίδιοι γεμιστήρες. Αν και η ιδέα ακούγεται παρόμοια με το εμπορικό μοντέλο Commander της Colt -το οποίο αναπτύχθηκε σχεδόν 20 χρόνια νωρίτερα- τα δύο όπλα διέφεραν σε ουσιαστικές λεπτομέρειες.
Το πρωτότυπο του Χόφμαν χρησιμοποιούσε ατόφιο σκελετό πλήρους μεγέθους από υπάρχοντα όπλα Remington Ra M1911A1 από το απόθεμα του Β’ ππ. Οπότε οι εσωτερικές διαστάσεις να διαφέρουν μεταξύ των δύο.
Πάνω στο τροποποιημένο κλείστρο προσάρμοζαν κάνη από το πρόγραμμα National Match (αγωνιστικών προδιαγραφών) για μεγάλη ακρίβεια. «Γέμιζαν» με συγκόλληση και εφάρμοζαν από την αρχή τις ράγες του κλείστρου για μικρότερες ανοχές. Στο τέλος πρόσθεταν νέα, ευδιάκριτα σκόπευτρα.
Το εμπρός άκρο του κορμού κοβόταν ώστε να ταιριάξει με το βραχύ κλείστρο.
Εσωτερικά τα απάρτια του μηχανισμού πυροδότησης λειαίνονταν και ταιριάζονταν με μια εμπορική σκανδάλη προδιαγραφών ΝΜ. Το εμπρός μέρος της λαβής χαράζονταν με λίμα «στο χέρι» για να
βελτιωθεί το κράτημα.
«Πιστόλι Στρατηγών»
Συνολικά 1.004 πιστόλια μετατράπηκαν μεταξύ 1972 και 1974. Έλαβαν τον επίσημο χαρακτηρισμό «Pistol M15 General Officer/RIA».
Αποθηκεύτηκαν και χορηγούνταν στους αξιωματικούς που έφταναν στους ανώτατους βαθμούς. Μάλιστα τους επέτρεπαν να τα αγοράσουν μετά το τέλος της υπηρεσίας τους έναντι 147 δολλαρίων.
Αρκετοί βαθμοφόροι πήραν αυτή την επιλογή και έτσι κάποια αυθεντικά Μ15 βρίσκονται πλέον σε χέρια συλλεκτών.
Το φινίρισμα ήταν πέρα από το συνηθισμένο επίπεδο για στρατιωτικά όπλα.
Μετά τη μετατροπή και τον έλεγχο λειτουργίας, τα πιστόλια περνούσαν από τους πάγκους οπλουργών για αισθητικές αλλαγές.
Κλείστρα και κορμοί γυαλίζονταν με αλλεπάλληλα περάσματα από λεπτό γυαλόχαρτο, πριν βυθιστούν σε αργή βαφή αλάτων. Το γυάλισμα «έσβηνε» το σειριακό αριθμό και τη σήμανση του κατασκευαστή.
Το όπλο «ξαναγεννιόταν» λαμβάνοντας την εγχάραξη «General Officer Model RIA» και ένα νέο σειριακό (GO XXXX).
Οι χαρακτήρες γεμίζονταν με χρυσό χρώμα, κάνοντας αντίθεση με το στιλπνό μαύρο μέταλλο.
Τα πλαστικά πλακίδια αντικαθίσταντο από ξύλινα με πυκνή χάραξη.
Πάνω στο δεξιό τοποθετούνταν ένα «καρτούς» με το θυρεό του RIA (τα σταυρωτά κανόνια με τη φλεγόμενη οβίδα). Στο αριστερό έμπαινε ένα μπρούτζινο πλακίδιο. Υποτίθεται πως εκεί θα χαρασσόταν το όνομα του στρατηγού που το λάμβανε.
Κάθε όπλο συνοδευόταν από τρείς γεμιστήρες που είχαν υποστεί την ίδια διαδικασία βαφής. Σημαίνονταν με τον αριθμό του πιστολιού. Κάθε όπλο παραδίδονταν στο δικαιούχο μαζί με μια επίσημη δερμάτινη θήκη, την αντίστοιχη θήκη για δύο γεμιστήρες και μια ζώνη με χρυσή πόρπη.
Αυτό θα ήταν το πλήρες σύνολο του υλικού.
Μοναδικά κομμάτια ιστορίας
Δεν υπήρχε ποτέ μια απόλυτη λίστα εργασιών για το Μ15.
Το γεγονός ότι οι οπλουργοί που τα δημιούργησαν, είχαν ο καθένας τις μικρές του ιδιοσυγκρασίες και προτιμήσεις, είχε ως αποτέλεσμα μικροδιαφορές. Για παράδειγμα κάποιοι έκοβαν το άκρο της σφύρας σε ευθεία γραμμή, ενώ άλλοι το λείαιναν σε καμπύλη. Μερικοί χάραζαν τη λαβή με συνεχείς παράλληλες γραμμές, ενώ κάποιοι με «παιχνιδιάρικη διάθεση» δημιουργούσαν κενά που θυμίζουν σκωτσέζικο ταρτάν. Τα κλισιοσκόπια φαίνεται πως φτιάχτηκαν σε δύο διαφορετικές εκδόσεις.
Κάποιες σκανδάλες έχουν αποστρογγυλοποιηθεί ενώ άλλες διατηρούν τις γωνίες τους. Αυτό καθιστά τα λίγα επιζώντα υποδείγματα ακόμη πιο μοναδικά. Το 1982, το απόθεμα των πιστολιών Μ15 είχε εξαντληθεί και ο στρατός έκρινε ασύμφορη τη δημιουργία νέας παρτίδας. Για το μεσοδιάστημα μέχρι την έλευση του νέου Beretta M9, οι ανώτατοι αξιωματικοί παραλάμβαναν «απλά» πιστόλια Μ1911 από το απόθεμα. Αν και το ίδιο λειτουργικά με το Μ15, ήταν κοινότυπο. Δεν αποτελούσε σύμβολο θέσης και πρεστίζ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών