Η κινητήρια δύναμη του μηχανισμού είναι ο “αυτόματος εξολκέας” που απορρίπτει τους κάλυκες. Σε αυτόν βασίζεται η όλη ιδέα
Ανατρέχοντας στα νέα μοντέλα του 2025 για τη διεθνή αγορά, το τουρκικό Sulun Arms ST601 τράβηξε το βλέμμα.
Το ιδιόμορφο λειόκανο προσπαθεί να συνδυάσει το μονόκανο -το απλούστερο μεταξύ των πυροβόλων- με το επαναληπτικό όπλο. Η εμφάνιση και η λειτουργία του είναι τόσο ιδιόμορφες που κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Μονόκανο “Plus”
Μια προσεκτικότερη εξέταση καταλήγει πως το ST-601 (εισάγεται στον Καναδά ως “Auslof”) βασίζεται στο κλασικό μονόκανο τουφέκι μιας βολής σε διαμέτρημα cal. 12. Με την πίεση του ενός μοχλού μπροστά από τη σκανδαλοθήκη, η κάνη ξεκλειδώνει αποκαλύπτοντας τη θαλάμη. Μπορεί τότε να περιστραφεί κατά 90 σχεδόν μοίρες. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι πολύ δημοφιλές καθώς επιτρέπει την εύκολη αποθήκευση και μεταφορά. Μέχρι εδώ τα “πράγματα” είναι πολύ απλά: Ανοίγουμε το μηχανισμό, τοποθετούμε ένα φυσίγγιο, σφραγίζουμε τις θαλάμες, πυροδοτούμε, ανοίγουμε πάλι ώστε ο αυτόματος εξολκέας να απορρίψει τον κάλυκα, κοκ.
Η διαφορά του ST-601 από τα συνηθισμένα μονόκανα είναι πως στην αριστερή πλευρά του κορμού προεξέχουν μια σειρά από παράξενους σωλήνες και εξαρτήματα. Καταλαμβάνουν όλο το χώρο παράλληλα με την κάνη. Προκύπτει πως είναι μέρη μιας εξωτερικής αποθήκης φυσιγγίων. Χωρά 4 ως 9 φυσίγγια (ανάλογα με το μήκος της) συν ένα ακόμη που “παγιδεύεται” στο δεύτερο σωλήνα. Η προσαρμογή της συσκευής στο μονόκανο όπλο έχει ως σκοπό να το μετατρέψει σε κάποιου είδους “επαναληπτικό”, αυξάνοντας κάπως την ταχυβολία.
Το συγκεκριμένο κατασκευάζεται στο Ικόνιο, αλλά παρόμοια όπλα συναρμολογούνται και εξάγονται από πολλές βιομηχανίες της γειτονικής χώρας.
Η Sulun το παράγει σε δύο εκδόσεις (μαύρη βαφή ή επιχρωμίωση) με μήκη κανών 35, 41, 47, 61, 67, 71 ή 76cm. Οι εκδόσεις με κοντότερες κάνες απευθύνονται σε πεζοπόρους και κατασκηνωτές ένω οι κυνηγοί θα προτιμήσουν τα μακρύκανα.
H εξωτερική αποθήκη προσθέτει βάρος στην κατασκευή, οπότε ζυγίζουν μεταξύ 2,8 και 3,1 κιλών.
Διαδικασία χρήσης
Η κινητήρια δύναμη του μηχανισμού είναι ο “αυτόματος εξολκέας” που απορρίπτει τους κάλυκες. Σε αυτόν βασίζεται η όλη ιδέα.
Ο κυνηγός γεμίζει τη θαλάμη και κατόπιν (μέσω μιας ,ομολογουμένως, πολύπλοκης διαδικασίας) την παράλληλη αποθήκη. Πυροβολεί και ανοίγει τη θαλάμη. Ο αυτόματος εξολκέας εκτοξεύει τον άδειο κάλυκα και εκείνος κατά
την έξοδο χτυπά ένα μοχλό. Έτσι ξεκινά μια αλληλουχία δράσεων.
Ο βραχύτερος από τους δύο σωλήνες περιστρέφεται προς τα δεξιά και απελευθερώνει το φυσίγγιο που συγκρατεί μέσα στη θαλάμη. Επαναφέροντας την κάνη στην κλειστή θέση με τα χέρια, ο χειριστής αναγκάζει την μικρότερη (και κενή πλέον) αποθήκη να ευθυγραμμιστεί εκ νέου με τη μεγάλη. Εκείνη, υπο την πίεση του εσωτερικού της ελατηρίο, στέλνει ένα νέο φυσίγγιο στη μικρότερη.
Η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ο μηχανισμός του όπλου ανοίγεται χειροκίνητα, μέχρι να απορριφθεί και ο τελευταίος κάλυκας.
Αν και η ταχυβολία είναι αυξημένη σε σχέση με τα κλασικά μονόκανα, η διαφορά χρόνου εξανεμίζεται όταν έρθει η στιγμή να αναπληρωθούν τα φυσίγγια στους σωλήνες.
Πρακτικά η εφεύρεση ίσως έχει κάποιο νόημα, εφόσον χρησιμοποιούνται σωληνωτές αποθήκες μεγάλης χωρητικότητας (6 ή 8 συσιγγίων). Αλλά στην Ελλάδα όπου επιτρέπονται μόνο 3 φυσίγγια, η προσπάθεια απλώς δεν αξίζει τον κόπο.
Πως προέκυψε αρχικά;
Η ιδέα δεν είναι νέα. Το 1924, ο Ολλανδός μετανάστης στις ΗΠΑ Χέρμαν Άλοφς κατέθεσε μια ευρασιτεχνία με την ίδια ακριβώς λειτουργία.
Ο εφευρέτης που ζούσε στο Μίσιγκαν ασχολήθηκε με ένα μηχανισμό που θα μπορούσε να προσαρμοστεί εκ των υστέρων σε ένα μονόσφαιρο τουφέκι για να το μετατρέψει σε επαναληπτικό. Το σκεπτικό ήταν πως πολλοί άνθρωποι κατείχαν ένα παλιό μονόκανο και δε διέθεταν τα χρήματα για να αγοράσουν μια ημιαυτόματη καραμπίνα ή ακόμη και μια επαναληπτική.
Η συσκευή του Άλοφς κόστιζε έξι δολάρια, όταν το Browning Auto 5 πωλούνταν για 105 δολάρια.
Η συσκευή “αυτόματης επαναγέμισης” ήταν φτιαγμένη ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί σε πολλά διαφορετικά μοντέλα όπλων, χρησιμοποιώντας τον κεντρικό πείρο ως σημείο στήριξης. Οι μπροσούρες της εποχής διαφημίζουν ότι ήταν διαθέσιμο για διαμετρήματα cal. 12, 16, 20 και 36 αλλά τα μόνα υποδείγματα που υπάρχουν ακόμη είναι όλα για το 12. Ίσως τα υπόλοιπα μα φτιάχνονταν σε μικρές ποσότητες κατά παραγγελία ή απλά να μην υπήρξε ποτέ αρκετή ζήτηση για τα άλλα διαμετρήματα.
Τουλάχιστον μια εταιρεία, η αμερικανική Iver Johnson, αγόρασε την πατέντα και τη διέθετε πάνω στα δικά της όπλα από το 1926.
Αργότερα ο Άλοφς άλλαξε προσανατολισμό και ήταν πρωτοπόρος στην κατασκευή ζωνών ασφαλείας για την αυτοκινητοβιομηχανία, αφήνοντας πίσω του τα όπλα.
Παλιές ιδέες σε νέες συνθήκες
Η τελική ερώτηση είναι “ποιός ο λόγος να αναστηθεί μια ιδέα 100 ετών που ξεπεράστηκε στην εποχή της;” Η απάντηση είναι πως το ιδιόμορφο μονόκανο προσπαθεί να παρακάμψει τους περιορισμούς που οι αυταρχικές κυβερνήσεις του Καναδά και της Αυστραλίας έχουν επιβάλλει στους πολίτες τους.
Οι “υπηρεσίες” στις χώρες αυτές είναι το ζωντανό παράδειγμα του που καταλήγει η ελευθερία όταν η διαφύλαξη της παραδίδεται σε γραφειοκράτες.
Στη σταδιακή πορεία προς τον πλήρη αφοπλισμό των πολιτών, οι κυβερνήσεις απαγορεύουν σταδιακά όλο και περισσότερους τύπους όπλων. Αρχικά ήταν τα “ημιαυτόματα”, κατόπιν απαγόρευτηκε η κατοχή των επαναληπτικών με μοχλό ή “τρόμπα” (χράπα-χρούπα) διότι πυροβολούν αρκετά γρήγορα.
Έτσι οι κατασκευαστές προσαρμόζονται με σχεδιασμούς που “ικανοποιούν” προσωρινά τις Αρχές… Μέχρι το επόμενο βήμα, γιατί βέβαια το πρόβλημα δεν είναι το τι είδους όπλα κατέχουν οι πολίτες. Η ουσία βρίσκεται στην απέχθεια των κυβερνόντων για το δικαίωμα οπλοκατοχής και αυτοάμυνας. Οι Στάλιν και Χίτλερ δε θα έκαναν τίποτε διαφορετικά.
www.bankingnews.gr
Το ιδιόμορφο λειόκανο προσπαθεί να συνδυάσει το μονόκανο -το απλούστερο μεταξύ των πυροβόλων- με το επαναληπτικό όπλο. Η εμφάνιση και η λειτουργία του είναι τόσο ιδιόμορφες που κεντρίζουν το ενδιαφέρον.
Μονόκανο “Plus”
Μια προσεκτικότερη εξέταση καταλήγει πως το ST-601 (εισάγεται στον Καναδά ως “Auslof”) βασίζεται στο κλασικό μονόκανο τουφέκι μιας βολής σε διαμέτρημα cal. 12. Με την πίεση του ενός μοχλού μπροστά από τη σκανδαλοθήκη, η κάνη ξεκλειδώνει αποκαλύπτοντας τη θαλάμη. Μπορεί τότε να περιστραφεί κατά 90 σχεδόν μοίρες. Το χαρακτηριστικό αυτό είναι πολύ δημοφιλές καθώς επιτρέπει την εύκολη αποθήκευση και μεταφορά. Μέχρι εδώ τα “πράγματα” είναι πολύ απλά: Ανοίγουμε το μηχανισμό, τοποθετούμε ένα φυσίγγιο, σφραγίζουμε τις θαλάμες, πυροδοτούμε, ανοίγουμε πάλι ώστε ο αυτόματος εξολκέας να απορρίψει τον κάλυκα, κοκ.
Η διαφορά του ST-601 από τα συνηθισμένα μονόκανα είναι πως στην αριστερή πλευρά του κορμού προεξέχουν μια σειρά από παράξενους σωλήνες και εξαρτήματα. Καταλαμβάνουν όλο το χώρο παράλληλα με την κάνη. Προκύπτει πως είναι μέρη μιας εξωτερικής αποθήκης φυσιγγίων. Χωρά 4 ως 9 φυσίγγια (ανάλογα με το μήκος της) συν ένα ακόμη που “παγιδεύεται” στο δεύτερο σωλήνα. Η προσαρμογή της συσκευής στο μονόκανο όπλο έχει ως σκοπό να το μετατρέψει σε κάποιου είδους “επαναληπτικό”, αυξάνοντας κάπως την ταχυβολία.
Το συγκεκριμένο κατασκευάζεται στο Ικόνιο, αλλά παρόμοια όπλα συναρμολογούνται και εξάγονται από πολλές βιομηχανίες της γειτονικής χώρας.
Η Sulun το παράγει σε δύο εκδόσεις (μαύρη βαφή ή επιχρωμίωση) με μήκη κανών 35, 41, 47, 61, 67, 71 ή 76cm. Οι εκδόσεις με κοντότερες κάνες απευθύνονται σε πεζοπόρους και κατασκηνωτές ένω οι κυνηγοί θα προτιμήσουν τα μακρύκανα.
H εξωτερική αποθήκη προσθέτει βάρος στην κατασκευή, οπότε ζυγίζουν μεταξύ 2,8 και 3,1 κιλών.
Διαδικασία χρήσης
Η κινητήρια δύναμη του μηχανισμού είναι ο “αυτόματος εξολκέας” που απορρίπτει τους κάλυκες. Σε αυτόν βασίζεται η όλη ιδέα.
Ο κυνηγός γεμίζει τη θαλάμη και κατόπιν (μέσω μιας ,ομολογουμένως, πολύπλοκης διαδικασίας) την παράλληλη αποθήκη. Πυροβολεί και ανοίγει τη θαλάμη. Ο αυτόματος εξολκέας εκτοξεύει τον άδειο κάλυκα και εκείνος κατά
την έξοδο χτυπά ένα μοχλό. Έτσι ξεκινά μια αλληλουχία δράσεων.
Ο βραχύτερος από τους δύο σωλήνες περιστρέφεται προς τα δεξιά και απελευθερώνει το φυσίγγιο που συγκρατεί μέσα στη θαλάμη. Επαναφέροντας την κάνη στην κλειστή θέση με τα χέρια, ο χειριστής αναγκάζει την μικρότερη (και κενή πλέον) αποθήκη να ευθυγραμμιστεί εκ νέου με τη μεγάλη. Εκείνη, υπο την πίεση του εσωτερικού της ελατηρίο, στέλνει ένα νέο φυσίγγιο στη μικρότερη.
Η διαδικασία θα επαναλαμβάνεται κάθε φορά που ο μηχανισμός του όπλου ανοίγεται χειροκίνητα, μέχρι να απορριφθεί και ο τελευταίος κάλυκας.
Αν και η ταχυβολία είναι αυξημένη σε σχέση με τα κλασικά μονόκανα, η διαφορά χρόνου εξανεμίζεται όταν έρθει η στιγμή να αναπληρωθούν τα φυσίγγια στους σωλήνες.
Πρακτικά η εφεύρεση ίσως έχει κάποιο νόημα, εφόσον χρησιμοποιούνται σωληνωτές αποθήκες μεγάλης χωρητικότητας (6 ή 8 συσιγγίων). Αλλά στην Ελλάδα όπου επιτρέπονται μόνο 3 φυσίγγια, η προσπάθεια απλώς δεν αξίζει τον κόπο.
Πως προέκυψε αρχικά;
Η ιδέα δεν είναι νέα. Το 1924, ο Ολλανδός μετανάστης στις ΗΠΑ Χέρμαν Άλοφς κατέθεσε μια ευρασιτεχνία με την ίδια ακριβώς λειτουργία.
Ο εφευρέτης που ζούσε στο Μίσιγκαν ασχολήθηκε με ένα μηχανισμό που θα μπορούσε να προσαρμοστεί εκ των υστέρων σε ένα μονόσφαιρο τουφέκι για να το μετατρέψει σε επαναληπτικό. Το σκεπτικό ήταν πως πολλοί άνθρωποι κατείχαν ένα παλιό μονόκανο και δε διέθεταν τα χρήματα για να αγοράσουν μια ημιαυτόματη καραμπίνα ή ακόμη και μια επαναληπτική.
Η συσκευή του Άλοφς κόστιζε έξι δολάρια, όταν το Browning Auto 5 πωλούνταν για 105 δολάρια.
Η συσκευή “αυτόματης επαναγέμισης” ήταν φτιαγμένη ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί σε πολλά διαφορετικά μοντέλα όπλων, χρησιμοποιώντας τον κεντρικό πείρο ως σημείο στήριξης. Οι μπροσούρες της εποχής διαφημίζουν ότι ήταν διαθέσιμο για διαμετρήματα cal. 12, 16, 20 και 36 αλλά τα μόνα υποδείγματα που υπάρχουν ακόμη είναι όλα για το 12. Ίσως τα υπόλοιπα μα φτιάχνονταν σε μικρές ποσότητες κατά παραγγελία ή απλά να μην υπήρξε ποτέ αρκετή ζήτηση για τα άλλα διαμετρήματα.
Τουλάχιστον μια εταιρεία, η αμερικανική Iver Johnson, αγόρασε την πατέντα και τη διέθετε πάνω στα δικά της όπλα από το 1926.
Αργότερα ο Άλοφς άλλαξε προσανατολισμό και ήταν πρωτοπόρος στην κατασκευή ζωνών ασφαλείας για την αυτοκινητοβιομηχανία, αφήνοντας πίσω του τα όπλα.
Παλιές ιδέες σε νέες συνθήκες
Η τελική ερώτηση είναι “ποιός ο λόγος να αναστηθεί μια ιδέα 100 ετών που ξεπεράστηκε στην εποχή της;” Η απάντηση είναι πως το ιδιόμορφο μονόκανο προσπαθεί να παρακάμψει τους περιορισμούς που οι αυταρχικές κυβερνήσεις του Καναδά και της Αυστραλίας έχουν επιβάλλει στους πολίτες τους.
Οι “υπηρεσίες” στις χώρες αυτές είναι το ζωντανό παράδειγμα του που καταλήγει η ελευθερία όταν η διαφύλαξη της παραδίδεται σε γραφειοκράτες.
Στη σταδιακή πορεία προς τον πλήρη αφοπλισμό των πολιτών, οι κυβερνήσεις απαγορεύουν σταδιακά όλο και περισσότερους τύπους όπλων. Αρχικά ήταν τα “ημιαυτόματα”, κατόπιν απαγόρευτηκε η κατοχή των επαναληπτικών με μοχλό ή “τρόμπα” (χράπα-χρούπα) διότι πυροβολούν αρκετά γρήγορα.
Έτσι οι κατασκευαστές προσαρμόζονται με σχεδιασμούς που “ικανοποιούν” προσωρινά τις Αρχές… Μέχρι το επόμενο βήμα, γιατί βέβαια το πρόβλημα δεν είναι το τι είδους όπλα κατέχουν οι πολίτες. Η ουσία βρίσκεται στην απέχθεια των κυβερνόντων για το δικαίωμα οπλοκατοχής και αυτοάμυνας. Οι Στάλιν και Χίτλερ δε θα έκαναν τίποτε διαφορετικά.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών