Η J.P. Sauer είχε αναπτύξει το σχέδιο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 για την κυνηγετική αγορά
Από τις πρώτες ημέρες ανάπτυξης της πολεμικής αεροπορίας, έγινε έκδηλο ότι η μάχη δε σταματούσε αν το πλήρωμα εγκατέλειπε το σκάφος ή εκτελούσε αναγκαστική προσγείωση.
Κίνδυνοι, όχι απαραίτητα ανθρώπινοι, παραμόνευαν και στο έδαφος. Οι νεοσύστατες μονάδες μαχητικών που πολεμούσαν πάνω από τη δυτική Ευρώπη στο “Μεγάλο Πόλεμο” (1914-1918) εξόπλιζαν τους πιλότους με πιστόλια για αυτοάμυνα. Στο στενό κόκπιτ των πρώιμων διπλάνων ο χώρος ήταν πολυτέλεια και δύσκολα μεταφέρονταν αποτελεσματικοτερα όπλα.
Στο μυαλό του Goering
Ένας από τους νεαρούς αξιωματικούς που επέζησε αυτής της εμπειρίας, ήταν ο διοικητής της 1ης Μοίρας μαχητικών της γερμανικής αεροπορίας Hermann Goering (Χέρμαν Γκέρινγκ). Είχε καταρριφθεί και τραυματιστεί βαριά ο ίδιος.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας εθίστηκε στη μορφίνη και η συνήθεια τον ακολουθούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Έχοντας πετύχει 22 καταρρίψεις στη διάρκεια του πολέμου και κατεχόμενος από υπεροψία, ήταν ένα είδος διασημότητας. Εκμεταλλεύτηκε την αναγνωρισιμότητα και τις διασυνδέσεις του αναρριχόμενος στην ηγεσία του ναζιστικού κόμματος. Ο Χίτλερ τον έχρισε αρχηγό της αεροπορίας με έναν τεράστιο προϋπολογισμό και την ελευθερία να δημιουργήσει ένα ισχυρό όπλο για την κατάκτηση της Ευρώπης.
Ο Goering αρέσκονταν σε ένα μεγαλοαστικό τρόπο ζωής και ήταν μανιώδης κυνηγός. Θαύμαζε τα γερμανικά τρίκανα όπλα συνδυασμένων διαμετρημάτων (Drilling) για την ευελιξία που προσέφεραν και τα χρησιμοποιούσε συχνά σε ιδιωτικά κυνήγια που οργάνωνε. Δεν αποτελεί έκπληξη η απόφαση του να εξοπλίσει τα πληρώματα βομβαρδιστικών και μαχητικών με κυνηγετικά τρίκανα. Με προσωπική του απόφαση η αεροπορία παρήγγειλε 4.000 μοντέλα Μ-30 J.P. SAUER “Drilling Μ-30”.
Η παραγγελία το 1941 για χρήση στο μέτωπο της βόρειας Αφρικής και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, κάτι λιγότερα από 2.500 παραδόθηκαν πριν το τέλος του .
Ένα μηχανικό αριστούργημα
Η J.P. Sauer είχε αναπτύξει το σχέδιο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 για την κυνηγετική αγορά. Ήταν ένα ακριβό, χειροποίητο μηχάνημα φτιαγμένο με την καλύτερη παράδοση του Suhl. Οι δύο πάνω κάνες δέχονται φυσίγγια cal12/65mm. Κάτω και στο μέσο, υπάρχει μια τρίτη, ραβδωτή σε διαμέτρημα 9.3Χ74mm. Η ισχύς του επαρκεί για να καταβάλλει άμεσα κάθε ζώο στον πλανήτη, με εξαίρεση ίσως τα μεγάλα παχύδερμα. Ασφαλίζουν πάνω στον κορμό με περαστό κλειδί (Grener).
Ένας μοχλός (“πεταλούδα”) στην κορυφή του κορμού ανοίγει τις θαλάμες. Πίσω του βρίσκεται ένας επιλογέας ο οποίος ελέγχει τις δύο σκανδάλες. Με τον επιλογέα σπρωγμένο εμπρός, δύο πράγματα
συμβαίνουν. Ένα “κρυφό” κλισιοσκόπιο ρυθμισμένο για τα 100 μέτρα ανασηκώνεται και η δεξιά σκανδάλη εμπλέκεται για να πυροδοτήσει τη ραβδωτή κάνη Η αριστερή σκανδάλη, άν πιεστεί θα πυροδοτήσει την αριστερή λεία κάνη, που προορίζεται για μονόβολα Brenakke. Οι δύο κάνες συγκλίνουν ώστε να στοχεύουν στο ίδιο σημείο.
Αν ο επιλογέας συρθεί προς τα πίσω, η δεξιά λεία κάνη (που προορίζεται για σκάγια) θα βάλλει μόλις πιεστεί η πίσω σκανδάλη.
Υπάρχουν ενδείκτες όπλισης για την κάθε κάνη, αριστερά και δεξιά της πεταλούδας, καθώς και μία ασφάλεια στην αριστερή πλευρά του κορμού.
Η ποιότητα κατασκευής και το φινίρισμα είναι εντυπωσιακά. Το κοντάκι διαθέτει “μάγουλο” για τη σωστή επώμιση και χειροποίητες ψάθες βοηθούν τα χέρια ώστε να μη γλιστρούν κατά τη βολή. Έχουν φτιαχτεί από όμορφη ευρωπαϊκή καρυδιά που δέχτηκε επεξεργασία λαδιού.
Τα μεταλλικά μέρη του κορμού καλύπτονται από “ταρταρούγα” (την κλασική θερμική επεξεργασία που αφήνει κυματοειδείς αποχρώσεις) και διακοσμητικό σκάλισμα.Οι κάνες είναι γυαλισμένες με εξαιρετική φροντίδα και καλύπτονται από βαφή οξείδωσης που θα ζήλευαν τα καλύτερα όπλα επί παραγγελία.
Για την ακρίβεια, το στρατιωτικό M-30 δε διαφέρει σε τίποτα από τα κυνηγετικά αντίστοιχα, με εξαίρεση τους “ιπτάμενους αετούς” που έχουν σφραγιστεί σε κάνες και κοντάκι. Υποδεικνύουν ότι τα όπλα αποτελούσαν περιουσία της Luftwaffe.
Χρησιμοποιήθηκαν ποτέ;
Χαρακτηρίστηκε ως όπλο “επιβίωσης” και παραδινόταν σε μια αλουμινένια βαλίτσα που περιείχε σε ξεχωριστά διαμερίσματα τον κορμό, τις κάνες, κουτιά πυρομαχικών, εγχειρίδιο χρήσης και πλήρη συλλογή καθαρισμού. Με δεδομένο το βάρους 3,4 κιλών τουφέκι και το μήκος των κανών που έφτανε τα 66cm, είναι αμφίβολο πόσοι πιλότοι στην πραγματικότητα επέλεγαν να το μεταφέρουν στα αεροπλάνα τους. Ούτως ή άλλως, θα ήταν αδύνατο να εγκαταλείψουν το σκάφος με αλεξίπτωτο και να το πάρουν μαζί τους.
Ο άσος πιλότος Adolf Galland (Άντολφ Γκάλαντ) που είχε λάβει ένα Μ-30 κατά τον πόλεμο, είχε δώσει μια γλαφυρή εξήγηση για τη χρήση του: “Μας χορηγήθηκαν κατά τις επιχειρήσεις στη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Η δίοικηση έκρινε πως θα ήταν χρήσιμα για άμυνα ενάντια σε άγρια ζώα και εξασφάλιση τροφής. Κανείς δε τα κουβαλούσε. Τα χρησιμοποιούσαμε όμως για την υποχρεωτική εξάσκηση σε πήλινους δίσκους, η οποία ήταν μέρος της ετήσιας εκπαίδευσης των πιλότων”. Και σε κάποιο άλλο μέρος της ίδιας συνέντευξης ο Galland σημείωνε “ο στρατάρχης Goering είχε ένα μεγάλο κυνηγετικό κτήμα κοντά στο Βερολίνο (λεγόταν Κάρινχαλ και εκτεινόταν σε περίπου 1.200 στρέμματα). Εκεί καλούσε για κυνήγι φίλους και σημαντικά πρόσωπα. Συνήθιζε να δωρίζει σε κάποιους τα Drilling M-30 κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο κτήμα”.
Με δεδομένο το χαρακτήρα του αρχηγού της γερμανικής αεροπορίας και την υψηλή του θέση στο ναζιστικό κόμμα, είναι εντελώς βέβαιο ότι θεωρούσε την κρατική περιουσία προσωπική και χρησιμοποίησε την επιρροή του για να ικανοποιεί τα καπρίτσια του.
www.bankingnews.gr
Κίνδυνοι, όχι απαραίτητα ανθρώπινοι, παραμόνευαν και στο έδαφος. Οι νεοσύστατες μονάδες μαχητικών που πολεμούσαν πάνω από τη δυτική Ευρώπη στο “Μεγάλο Πόλεμο” (1914-1918) εξόπλιζαν τους πιλότους με πιστόλια για αυτοάμυνα. Στο στενό κόκπιτ των πρώιμων διπλάνων ο χώρος ήταν πολυτέλεια και δύσκολα μεταφέρονταν αποτελεσματικοτερα όπλα.
Στο μυαλό του Goering
Ένας από τους νεαρούς αξιωματικούς που επέζησε αυτής της εμπειρίας, ήταν ο διοικητής της 1ης Μοίρας μαχητικών της γερμανικής αεροπορίας Hermann Goering (Χέρμαν Γκέρινγκ). Είχε καταρριφθεί και τραυματιστεί βαριά ο ίδιος.
Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας εθίστηκε στη μορφίνη και η συνήθεια τον ακολουθούσε για το υπόλοιπο της ζωής του. Έχοντας πετύχει 22 καταρρίψεις στη διάρκεια του πολέμου και κατεχόμενος από υπεροψία, ήταν ένα είδος διασημότητας. Εκμεταλλεύτηκε την αναγνωρισιμότητα και τις διασυνδέσεις του αναρριχόμενος στην ηγεσία του ναζιστικού κόμματος. Ο Χίτλερ τον έχρισε αρχηγό της αεροπορίας με έναν τεράστιο προϋπολογισμό και την ελευθερία να δημιουργήσει ένα ισχυρό όπλο για την κατάκτηση της Ευρώπης.
Ο Goering αρέσκονταν σε ένα μεγαλοαστικό τρόπο ζωής και ήταν μανιώδης κυνηγός. Θαύμαζε τα γερμανικά τρίκανα όπλα συνδυασμένων διαμετρημάτων (Drilling) για την ευελιξία που προσέφεραν και τα χρησιμοποιούσε συχνά σε ιδιωτικά κυνήγια που οργάνωνε. Δεν αποτελεί έκπληξη η απόφαση του να εξοπλίσει τα πληρώματα βομβαρδιστικών και μαχητικών με κυνηγετικά τρίκανα. Με προσωπική του απόφαση η αεροπορία παρήγγειλε 4.000 μοντέλα Μ-30 J.P. SAUER “Drilling Μ-30”.
Η παραγγελία το 1941 για χρήση στο μέτωπο της βόρειας Αφρικής και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, κάτι λιγότερα από 2.500 παραδόθηκαν πριν το τέλος του .
Ένα μηχανικό αριστούργημα
Η J.P. Sauer είχε αναπτύξει το σχέδιο στα τέλη της δεκαετίας του 1920 για την κυνηγετική αγορά. Ήταν ένα ακριβό, χειροποίητο μηχάνημα φτιαγμένο με την καλύτερη παράδοση του Suhl. Οι δύο πάνω κάνες δέχονται φυσίγγια cal12/65mm. Κάτω και στο μέσο, υπάρχει μια τρίτη, ραβδωτή σε διαμέτρημα 9.3Χ74mm. Η ισχύς του επαρκεί για να καταβάλλει άμεσα κάθε ζώο στον πλανήτη, με εξαίρεση ίσως τα μεγάλα παχύδερμα. Ασφαλίζουν πάνω στον κορμό με περαστό κλειδί (Grener).
Ένας μοχλός (“πεταλούδα”) στην κορυφή του κορμού ανοίγει τις θαλάμες. Πίσω του βρίσκεται ένας επιλογέας ο οποίος ελέγχει τις δύο σκανδάλες. Με τον επιλογέα σπρωγμένο εμπρός, δύο πράγματα
συμβαίνουν. Ένα “κρυφό” κλισιοσκόπιο ρυθμισμένο για τα 100 μέτρα ανασηκώνεται και η δεξιά σκανδάλη εμπλέκεται για να πυροδοτήσει τη ραβδωτή κάνη Η αριστερή σκανδάλη, άν πιεστεί θα πυροδοτήσει την αριστερή λεία κάνη, που προορίζεται για μονόβολα Brenakke. Οι δύο κάνες συγκλίνουν ώστε να στοχεύουν στο ίδιο σημείο.
Αν ο επιλογέας συρθεί προς τα πίσω, η δεξιά λεία κάνη (που προορίζεται για σκάγια) θα βάλλει μόλις πιεστεί η πίσω σκανδάλη.
Υπάρχουν ενδείκτες όπλισης για την κάθε κάνη, αριστερά και δεξιά της πεταλούδας, καθώς και μία ασφάλεια στην αριστερή πλευρά του κορμού.
Η ποιότητα κατασκευής και το φινίρισμα είναι εντυπωσιακά. Το κοντάκι διαθέτει “μάγουλο” για τη σωστή επώμιση και χειροποίητες ψάθες βοηθούν τα χέρια ώστε να μη γλιστρούν κατά τη βολή. Έχουν φτιαχτεί από όμορφη ευρωπαϊκή καρυδιά που δέχτηκε επεξεργασία λαδιού.
Τα μεταλλικά μέρη του κορμού καλύπτονται από “ταρταρούγα” (την κλασική θερμική επεξεργασία που αφήνει κυματοειδείς αποχρώσεις) και διακοσμητικό σκάλισμα.Οι κάνες είναι γυαλισμένες με εξαιρετική φροντίδα και καλύπτονται από βαφή οξείδωσης που θα ζήλευαν τα καλύτερα όπλα επί παραγγελία.
Για την ακρίβεια, το στρατιωτικό M-30 δε διαφέρει σε τίποτα από τα κυνηγετικά αντίστοιχα, με εξαίρεση τους “ιπτάμενους αετούς” που έχουν σφραγιστεί σε κάνες και κοντάκι. Υποδεικνύουν ότι τα όπλα αποτελούσαν περιουσία της Luftwaffe.
Χρησιμοποιήθηκαν ποτέ;
Χαρακτηρίστηκε ως όπλο “επιβίωσης” και παραδινόταν σε μια αλουμινένια βαλίτσα που περιείχε σε ξεχωριστά διαμερίσματα τον κορμό, τις κάνες, κουτιά πυρομαχικών, εγχειρίδιο χρήσης και πλήρη συλλογή καθαρισμού. Με δεδομένο το βάρους 3,4 κιλών τουφέκι και το μήκος των κανών που έφτανε τα 66cm, είναι αμφίβολο πόσοι πιλότοι στην πραγματικότητα επέλεγαν να το μεταφέρουν στα αεροπλάνα τους. Ούτως ή άλλως, θα ήταν αδύνατο να εγκαταλείψουν το σκάφος με αλεξίπτωτο και να το πάρουν μαζί τους.
Ο άσος πιλότος Adolf Galland (Άντολφ Γκάλαντ) που είχε λάβει ένα Μ-30 κατά τον πόλεμο, είχε δώσει μια γλαφυρή εξήγηση για τη χρήση του: “Μας χορηγήθηκαν κατά τις επιχειρήσεις στη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Η δίοικηση έκρινε πως θα ήταν χρήσιμα για άμυνα ενάντια σε άγρια ζώα και εξασφάλιση τροφής. Κανείς δε τα κουβαλούσε. Τα χρησιμοποιούσαμε όμως για την υποχρεωτική εξάσκηση σε πήλινους δίσκους, η οποία ήταν μέρος της ετήσιας εκπαίδευσης των πιλότων”. Και σε κάποιο άλλο μέρος της ίδιας συνέντευξης ο Galland σημείωνε “ο στρατάρχης Goering είχε ένα μεγάλο κυνηγετικό κτήμα κοντά στο Βερολίνο (λεγόταν Κάρινχαλ και εκτεινόταν σε περίπου 1.200 στρέμματα). Εκεί καλούσε για κυνήγι φίλους και σημαντικά πρόσωπα. Συνήθιζε να δωρίζει σε κάποιους τα Drilling M-30 κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο κτήμα”.
Με δεδομένο το χαρακτήρα του αρχηγού της γερμανικής αεροπορίας και την υψηλή του θέση στο ναζιστικό κόμμα, είναι εντελώς βέβαιο ότι θεωρούσε την κρατική περιουσία προσωπική και χρησιμοποίησε την επιρροή του για να ικανοποιεί τα καπρίτσια του.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών