Αν ρωτήσουμε ποιό ήταν το πιστόλι των Γερμανών στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, η συντριπτική πλειοψηφία θα πεί: “Το Luger”.
Το Ρ08 είναι όντως εμβληματικό και εξάπτει τη φαντασία. Κομψό, ακριβές και μηχανικά πολύπλοκο ήταν το αγαπημένο λάφυρο μεταξύ των στρατιωτών των Συμμάχων. Η μοναδική εμφάνιση, ο μηχανισμός του κλείστρου με την άρθρωση, η γωνία και το σχήμα της λαβής το καθιστούν εύκολα αναγνωρίσιμο. Όμως την εποχή που ο πόλεμος ξεκινούσε, ήταν μια ήδη ξεπερασμένη εφεύρεση που διένυε την τέταρτη δεκαετία σταδιοδρομίας. Ήταν ακριβό και πολύπλοκο, ακατάλληλο για μαζική παραγωγή σε μεγάλους αριθμούς.
Ήδη από το 1938, η Βέρμαχτ είχε επιλέξει ένα νέο πιστόλι και το P(istole)-38 έγινε το στάνταρ περίπου από τα μέσα του 1940. Στοίχιζε σχεδόν είκοσι τοις εκατό λιγότερα, ήταν απλό στη συντήρηση, περισσότερο αξιόπιστο και
εύχρηστο. Χρησιμοποιούσε φυσίγγιο 9Χ19mm, κοινό με το Ρ-08 αλλά και με τα υποπολυβόλα (ΜΡ38, ΜΡ40, κλπ.).
Πρωτοπορεία
Ο Φριτζ Βάλτερ (Fritz Walther) και τα αδέλφια του σκέφτονταν πραγματικά “έξω από το κουτί” όταν σχεδίαζαν το Ρ-38. Λίγα χρόνια πρίν είχαν τελειοποιήσει τη σκανδάλη “διπλής ενέργειας” που οπλίζει και αφήνει την εξωτερική σφύρα. Συνδυάζοντας τη με μια χειροκίνητα ασφάλεια που απομονώνει τον επικρουστήρα όταν περιστραφεί, δημιούργησαν ένα μηχανισμό απολύτως ασφαλή όταν υπάρχει φυσίγγιο στη θαλάμη. Η πρώτη βολή γίνεται
όπως σε ένα περίστροφο, με μακρά και βαρύτερη έλξη της σκανδάλης για να πυροδοτηθεί το φυσίγγιο. Στις επόμενες βολές, η επιστροφή του κλείστρου οπλίζει και τη σφύρα. Ένας “ενδείκτης όπλισης” δηλαδή ένας μικρός πείρος εξέχει πάνω από τον επικρουστήρα, ειδοποιώντας για την ύπαρξη σφαίρας στη θαλάμη.
Η κάνη οπισθοδρομεί ευθύγραμμα, σε αντίθεση πχ. με το σύστημα του Browning όπου ένας πίρος την αναγκάζει να περιστραφεί και να “πέσει” για να ολοκληρωθεί η τροφοδοσία. Έτσι οι δυνάμεις της ανάκρουσης κινούνται ευθεία προς τα πίσω, μειώνοντας την αναπήδηση που νιώθει ο χειριστής. Η διάταξη αυτή επιτρέπει την υιοθέτηση ελαφρότερου ολισθητήρα (αυτού που αντιλαμβανόμαστε ως “κλείστρο”), οδηγώντας σε μικρότερη ανάκρουση.
Οι κατασκευαστικές μέθοδοι έδιναν έμφαση στην ταχεία μορφοποίηση φύλλων μετάλλου και χύτευση. Η κατά το δυνατόν λιγότερη χρήση τόρνων και παραδοσιακών οπλουργικών εργαλείων διευκόλυναν τη χρησιμοποίηση
ανειδείκευτου προσωπικού και επιτάχυναν την παραγωγή. Πολλές σύγχρονες τεχνολογίες και μέθοδοι κατασκευής προήλθαν απευθείας από εκεί.
Aναγκαστικοί αναχρονισμοί
Δύο κυρίως είναι τα αναχρονιστικά στοιχεία που αποτελούν “μυστήριο” στη σχεδίαση του Ρ-38. Το πρώτο είναι η θέση του κουμπιού απελευθέρωσης του γεμιστήρα, το οποίο βρίσκεται στο “τακούνι” της τετραγωνισμένης λαβής
του. Απαιτεί δύο χέρια για να αλλαχθεί ο γεμιστήρας, αφού το βοηθητικό πρέπει να ξεκλειδώσει το μάνταλο και να αφαιρέσει τον άδειο πριν μπορέσει να τοποθετήσει νέο. Ήδη από το 1911 o Browning είχε εφαρμόσει το κουμπί
απελευθέρωσης στο αριστερό πλευρό του σκελετού και η Walther το αντέγραψε στο μοντέλο ΡΡ. Υποθέτουμε πως ο κύριος λόγος διατήρησης του άβολου μαντάλου στην κάτω θέση ήταν η... εμμονή των στρατιωτικών. Οι
αξιωματικοί της εποχής πίστευαν ότι οι γεμιστήρες θα πρέπει να βγαίνουν δύσκολα, ώστε να μην ενθαρρύνονται οι στρατιώτες να τους ρίχνουν στο έδαφος κατά τη διάρκεια μιας ταχείας επαναγέμισης.Οι περισσότεροι
Γερμανοί αξιωματικοί του 1930-1940 “ανδρώθηκαν” στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκόσμιου πολέμου ή να χαθούν. Προτίμησαν λοιπόν ένα αργότερο σύστημα αναχορηγίας ώστε να μη λερωνονται ή χάνονται οι γεμιστήρες στη λάσπη.
Το δεύτερο στοιχείο που σηματοδοτεί σχεδιαστική οπισθοδρόμηση για το πρωτοποριακό Ρ-38 είναι η ύπαρξη μονόστηλου γεμιστήρα χωρητικότητας οκτώ φυσιγγίων. Ο Dieudonne Saive στη βελγική FN είχε τελειοποιήσει ο
γεμιστήρα “δύο στηλών”, δίνοντας το 1935 στο HiPower χωρητικότητα δεκεπέντε σφαιρών. Οι Γερμανοί αγνόησαν αυτή την εξέλιξη. Για την ακρίβεια το πρώτο πιστόλι Walther που έπαιρνε πάνω από οκτώ σφαίρες ήρθε 50 χρόνια αργότερα, το 1988. Η αιτία και πάλι έχει τις ρίζες της στη συντηρητική σκέψη των αστυνομικών και στρατιωτικών ηγεσιών της Γερμανίας. Εκείνοι έβλεπαν το ατομικό πιστόλι ως σύμβολο της εξουσίας των αξιωματικών και όχι ως όπλο επιβίωσης και εγγύς μάχης.
Ορόσημο
Το Ρ-38 ήταν το μοναδικό πιστόλι της Βέρμαχτ που επέζησε του Δευτέρου Παγκοσμίου. Η οικογένεια Walther είχε ξεφύγει από τη σοβιετική ζώνη κατοχής στη Θουριγγία, παίρνοντας μαζί αρκετά σχέδια, πατέντες και
λειτουργικά υποδείγματα των όπλων που δημιουργούσαν.
Δέκα χρόνια μετά, το 1956 ο στρατός της Δυτικής Γερμανίας αναδιοργανώθηκε από τους Αμερικανούς. Αναζητώντας νέο πιστόλι, κατέληξαν πάλι στη Walther και το P1, που δεν ήταν περισσότερο από ένα Ρ-38
με αλουμινένιο αντί ατσάλινου σκελετού.
Η εξέλιξη συνεχίστηκε τη δεκαετία του 1970, όταν η γερμανική αστυνομία υιοθέτησε τα Ρ5 και Ρ5 Compact. Πρόκειται για περαιτέρω εξέλιξη των Ρ-38/Ρ1 που εσωτερικά διαθέτουν ασφάλεια κατά εκπυρσοκρότησης από πτώση.
Επειδή η κάνη δεν καλύπτεται από τον ολισθητήρα, ήταν εύκολη η προσαρμογή κανών μικρότερου μήκους (9 και 7,9 εκατοστών αντιστοίχως) που διευκολύνουν την απόκρυψη με πολιτική περιβολή. Παρέμειναν σε υπηρεσία
μέχρι το 2000. Η διασπορά του Ρ38 επέβαλλε το διαμέτρημα 9Χ19mm στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο μέσω των στρατιωτικών πλεονασμάτων.
Αλλά και πέρα από τα πιστόλια που φέρουν τη σφραγίδα της Walther, το “DNA” του Ρ-38 μπορεί να εντοπιστεί σε εκατοντάδες σχέδια άλλων.
Όπλα όπως τα Smith & Wesson (M39, 659, 3906), CZ75 και ακόμη πιο έκδηλα το Beretta 92, αντέγραψαν λιγότερα ή περισσότερα στοιχεία από το μηχανισμό του Walther. Είτε στη μορφή της ασφάλειας στο κλείστρο, είτε ως σκανδάλη διπλής/μονής ενέργειας, ή ως αδρανειακός επικρουστήρας οι λύσεις πηγάζουν από εκεί. Αυτός είναι ο λόγος που το πιστόλι του Fritz Walther είναι από τα σπουδαιότερα βήματα εξέλιξης των τελευταίων 100 χρόνων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών