ARMSEL STRIKER 12

Θυμίζει περισσότερο πόνημα μαθητευόμενου υδραυλικού παρά λειόκανο τουφέκι. Έλάχιστα κομμάτια STRIKER 12 κυκλοφόρησαν διεθνώς αλλά για κάποιο λόγο η εμφάνιση του εξάπτει το κοινό.

Εμπάργκο στη Ροδεσία

Στα τέλη του 1970 το κράτος της Ροδεσίας βρισκόταν σε μια οξύτατη κατάσταση εμφυλίου πολέμου, φυλετικής βίας και διεθνούς εμπάργκο όπλων.
Ένας ροδεσιανός ονόματι Hilton Walker (Χίλτον Γουόκερ) εμπνεύστηκε ένα λειόκανο τουφέκι για την αντιμετώπιση όχλου από αστυνομικές δυνάμεις. Θα έπρεπε να είναι απλό και να μπορεί να κατασκεαστεί χωρίς πολύπλοκες υποδομές. Τα περισσότερα μέρη ήταν από θερμοπλαστικό και μεταλλικούς σωλήνες. Χρησιμοποιούσε ένα μεγεθυμένο μηχανισμό περιστρόφου με ένα βυκίο που χωρούσε δώδεκα φυσίγγια cal. 12 και είχε μικρό μήκος κάνης και αναδιπλούμενο κοντάκι ώστε να είναι εύχρηστο μέσα από αστυνομικά οχήματα.
Το σχέδιο έμεινε “στα χαρτιά” ως ότου ο Walker μετανάστευσε στη Νότια Αφρική και συμφώνησε για την παραγωγή της ιδέας του από την Armsel.

Δύο εκδοχές

Το χαρακτηριστικό του STRIKER 12 ήταν πως διέθετε 12 διαφορετικές θαλάμες οι οποίες δέχονταν κάθε τυποποιημένο φυσίγγιο cal. 12 με μήκος μέχρι 70mm. Αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να χρησιμοποιεί από μολυβένια
σκάγια και ψήφους μέχρι δακρυγόνα CS, βολίδες καουτσούκ και άλλα πυρομαχικά για ειδικές χρήσεις.
Στο αρχικό μοντέλο του Walker η κίνηση του βυκίου γινόταν μέσω ενός ελατηρίου το οποίο έπρεπε να “κουρδιστεί” από μία καστάνια για να παρέχει την απαραίτητη τάση ωστε να περιστρέφεται. Μετά τις 12 βολές ο χειριστής θα έπρεπε να εξάγει τους κάλυκες, να ξαναγεμίσει κάθε θαλάμη και να φορτίσει το ελατήριο πριν το όπλο επανέλθει σε κατάσταση ετοιμότητας.
Πρακτικά, ο ταχύτερος τρόπος θα ήταν η μεταφορά δεύτερου ανταλλακτικού βυκίου. Έχοντας ήδη κενό βάρος στα 4,2 κιλά η προοπτική αυτή δεν ενθουσίαζε τους πιθανούς χρήστες. Η ύπαρξη θυρίδων στο βυκίο επιτρέπει στο χειριστή να ελέγχει οπτικά αν υπάρχει φυσίγγιο σε δέκα από τις δώδεκα θαλάμες, όταν το όπλο είναι σε κατάσταση βολής.
Το 1989 η νομοθεσία στη Νότια Αφρική άλλαξε και ο Walker το επανασχεδίασε ως επαναληπτικό. Η εμπρόσθια χειρολαβή παλινδρομεί ένα χιτώνιο που περιστρέφει το βυκίο στην επόμενη θαλάμη μεταξύ των βολών. Έτσι,εξαλείφθηκε η ανάγκη για το ελατήριο που περιστρέφει το βυκίο. Για κάθε πρακτικό σκοπό το όπλο αυτό λειτουργεί όπως ένα συμβατικό επαναληπτικό “χράπα-χρούπα”. Η εξόλκευση των καλύκων γίνεται ταυτόχρονα με την
όπλιση, επιτρέποντας λίγο ταχύτερη επαναγέμιση μέσω μιας θυρίδας.
Ως μέρος των αλλαγών δημιουργήθηκε και ένα μοντέλο “πιστολιού” που στερούνταν κοντάκιο.
Ασφάλιζε πάνω στο σώμα του χειριστή μέσω αορτήρα και (θεωρητικά) θα χρησιμοποιούνταν για την εκτόξευση δακρυγόνων από κοντινή απόσταση. Τα μοντέλα που προορίζονταν για τη νοτιοαφρικανική αγορά διέθεταν κάνες μήκους 19-35 εκατοστών ώστε να είναι συμπαγή. Όταν υπήρξε ενδιαφέρον για εισαγωγή τους στις ΗΠΑ, εμφανίστηκε έκδοση με πλαστικό σταθερό κοντάκιο και κάνη μήκους 40 εκατοστών που είναι το ελάχιστο για εισαγωγή σε εκεινη τη χώρα. Το 1994 η κυβέρνηση Κλίντον απαγόρευσε την εισαγωγή περαιτέρω ποσοτήτων του STRIKER, ταξινομώντας το ως “καταστροφική συσκευή”. Έτσι πέθαναν και οι προοπτικές μαζικών πωλήσεων στη μεγαλύτερη αγορά του πλανήτη.

Σκοπός και χρήση

Είναι προφανές ακόμη και από την εμφάνιση πως το STRIKER 12 δε σχεδιάστηκε ως κυνηγετικό όπλο. Για την ακρίβεια στερείται αυτών των στοιχειων που θα το έκαναν αποδοτικό όπλο κυνηγίου.
Απλά κατασκευάστηκε σε λειόκανο διαμέτρημα cal. 12 γιατί αυτό ήταν εύκολα διαθέσιμο και ασφαλές. Ήταν το εφικτό, δεδομένων των συνθηκών του εμπάργκο και της χαμηλής διαθέσιμης τεχνολογίας στις οποίες είχε διάθεση ο Walker. Το όπλο στερείται κλασσικών σκοπευτικών και η ύπαρξη του βυκίου το καθιστά άβολο.
Το αντιστάθμισμα ήταν πως συγκρατούσε διπλάσια φυσίγγια σε σχέση με τα συμβατικά μοντέλα. Οι νοτιοαφρικανοί το χρησιμοποίησαν περισσότερο για βολές με φυσίγγια καουτσούκ και δακρυγόνου, αφού το ελατήριο στο βυκίο επέτρεπε αξιόπιστη λειτουργία. Σε διεθνές επίπεδο, κάποιες ομάδες πυροτεχνουργών ενσωμάτωσαν κοντόκανα STRIKER 12 σε ρομποτικά οχήματα εξουδετέρωσης αυτοσχέδιων εκρηκτικών μηχανισμών. Συχνά τέτοια οχήματα στέλνονται για να πυροδοτήσουν ύποπτα πακέτα με τη χρήση βλημάτων. Η σχεδίαση του “περιστροφικού λειόκανου” εξασφαλίζει ότι ακόμη και αν παρουσιαστεί εμπλοκή σε ένα φυσίγγιο, το επόμενο πάτημα της  σκανδάλης θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Οι μικρές διαστάσεις του όπλου (ιδιαίτερα με κάνη μήκους 19 εκατοστών το καθιστούν ιδανικό σε αυτή την εφαρμογή.
Οι ελάχιστες αστυνομικές μονάδες που το κατέχουν, το χρησιμοποιούν για διάρρηξη θυρών. Το σκεπτικό είναι πως σε στενούς διαδρόμους κτηρίων, ένα μακρύτερο συμβατικό λειόκανο μειονεκτεί σε ευκινησία. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει ανάγκη για χρήση σκοπευτικών (εκτός ίσως από ένα μικρής ισχύος φακό για να εντοπίζεται η κλειδαριά), αφού οι βολές γίνονται εξ επαφής πάνω στην πόρτα. Ένα τουφέκι ανάλογου μήκους με συμβατική αποθήκη δε θα χωρούσε περισσότερα από 2-3 φυσίγγια.

www.bankingnews.gr