Η βιοτεχνία που ξεκίνησε το 1922 ο πρόγονος του Stefano είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εξωστρεφούς οικογενειακής οπλοβιομηχανίας
Ο Mauro Marocchi διευθύνει μια εταιρεία που επί τέσσερις γενιές κατέχει το επώνυμο του.
Σήμερα, η βιοτεχνία που ξεκίνησε το 1922 ο πρόγονος του Stefano είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εξωστρεφούς οικογενειακής οπλοβιομηχανίας.
Όπως αμέτρητοι άλλοι Ιταλοί ξεκίνησε να κατασκευάζει δίκανα, αντιγράφοντας το διαδομένο σύστημα Anson με τις “μισές φωτιές”.
Αλλά ο ανήσυχος οπλουργός από τη Val Trompia, την καρδιά της ιταλικής οπλοτεχνίας, δεν έμεινε στην αντιγραφή.
Το 1957 κέρδισε βραβεία για την ευρασιτεχνία του πάνω στους μηχανισμούς αεροβόλων διοξειδίου του άνθρακα.
Η εταιρεία πειραματίστηκε με δίαφορους μηχανισμούς και τύπους κυνηγετικών και σκοπευτικών όπλων.
Κατασκευάζει αυτογεμή με βάση το μηχανισμό αδράνειας και σούπερ ποζέ.
Παράλληλα έχει επεκταθεί στα αεροβόλα τυφέκια προσυμπιεσμένου αέρα (PCP), έχοντας εξαγοράσει από το 2008 τις αγγλικές DAYSTATE και BROCOCK.
Το παρελθόν
Στην εκατόχρονη ιστορία της η Marocchi έχει περάσει από πολλές φάσεις.
Μια από αυτές ήταν η κατασκευή όπλων “φασόν” για λογαριασμό τρίτων.
Πολλές αλυσίδες λιανεμπορίου ειδικά στην Αγγλία και τη Γερμανία παράγγελναν φθηνά τουφέκια με τις δικές τους φίρμες.
Το ίδιο έκαναν και άλλες οπλοβιομηχανίες όταν αναζητούσαν έτοιμα προϊόντα, αντί να τα παράγουν οι ίδιες.
Η πρακτική αυτή διατήρησε την επιχείρηση ζωντανή σε δύσκολους καιρούς, όπου υπήρχε άπλετος παραγωγικός χρόνος.
Στην περίοδο μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 1970 και μέχρι τις αρχές του 1990 η ιταλική φίρμα έστιαχνε μια σειρά από φθηνά όπλα μικρού διαμετρήματος με περιφεριακή πυροδότηση.
Λειόκανα σε διαμέτρημα 9mm Flobert και ραβδωτά στο .22LR. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει το μοντέλο SM64.
Αν όχι για την ποιότητα, τουλάχιστον για την πρωτοτυπία.
Βαλίτσα… τουφέκι
Το ελαφρό .22αρι τουφέκι έμοιαζε βγαλμένο από την ταινία “Δόκτωρ ΝΟ” του Τζέημς Μπόντ.
Το πρώτο ασυνήθιστο είναι ότι αποσυναρμολογείται εύκολα σε δύο κομμάτια.
Με το κλείστρο ανοιχτό, η κάνη αποχωρίζεται.
Πάνω της παραμένει σταθερά βιδωμένος ο ξυστός (“πάπια”).
Έχει μήκος 55 εκατοστά. Τα σιδερένια σκοπευτικά βρίσκονται και τα δύο πάνω στην κάνη.
Οπότε δεν επηρεάζεται μηδενισμός τους.
Ο κορμός με το μηχανισμό και το κοντάκιο αποτελούν το άλλο μισό τμήμα.
Το ιδιόρυθμο τετραγωνισμένο σχήμα του πλαστικού κοντακίου μαρτυρά την εφευρετικότητα του Piero Marocchi (γιού του ιδρυτή).
Το λυμένο όπλο μετατρέπεται σε βαλίτσα. Ενα κάλυμμα που περιβάλλει το κοντάκιο αποτελεί το μισό τμήμα της, Το ίδιο το κοντάκιο το άλλο μισό.
Σε μία εσοχή της λαβής ασφαλίζεται η κάνη και όταν τα δύο κομμάτια κουμπώνουν μεταξύ τους κρύβουν στο εσωτερικό το μηχανισμό του όπλου με το γεμιστήρα.
Στο πίσω μέρος του κοντακιού υπήρχε χώρος για έναν έξτρα γεμιστήρα και ένα υποτυπώδες κιτ επιβίωσης.
Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του κοντακίου/καλύμματος είναι ένα ουδέτερο μπλέ χρώμα που δεν τραβά την προσοχή και θα ταίριαζε σε εξοπλισμό κάμπινγκ της δεκαετίας του 1980.
Έτσι ο κάτοχος μπορούσε να το μεταφέρει χωρίς να τραβά ανεπιθύμητα βλέμματα.
Μέσα σε δευτερόλεπτα το όπλο μπορεί να συναρμολογηθεί για χρήση.
Τεχνικές λεπτομέρειες
Το μικρό ραβδωτό όπλο χωρίζεται με έναν απλό τρόπο.
Μία βίδα μπροστά από τη σκανδαλοθήκη σφίγγει σε εσοχή στην προέκταση της θαλάμης, ασφαλίζοντας την κάνη εντός του κορμού.
Ξεβιδώνοντας τη τα δύο μέρη λύνονται. Προφανώς για να λόγους πρακτικότητας η βίδα μένει στερεωμένη στη βάση της. Έτσι δε μπορεί να χαθεί.
Το σύστημα λειτουργίας είναι της αυτό της “απλής οπισθοδρόμησης”.
Το βάρος του κλείστρου και η δύναμη του επανατατικού ελατηρίου κρατούν τη θαλάμη κλειστή κατά την πυροδότηση.
Μόλις η ανάκρουση περάσει το όριο αντίστασης τους, σπρώχνει το κλείστρο προς τα πίσω.
Ενας εξολκέας απορρίπτει τον κάλυκα και στην επιστροφή το κλείστρο τροφοδοτεί ένα νέο φυσίγγιο από τον αποσπώμενο γεμιστήρα.
Αυτός χωρά 10 φυσίγγια και φαίνεται να προέρχεται από κάποιο πιστόλι της εποχής.
Η σκανδάλη είναι μονής ενέργειας και μια απλή ασφάλεια πάνω στη σκανδαλοθήκη μπλοκάρει την κίνηση της.
Χαρακτηριστικό της συνολικής ποιότητας είναι ότι ο κορμός δεν είναι από ατσάλι ή αλουμίνιο, αλλά ένα κράμα ψευδαργύρου, που είναι γνωστό ως Zamak.
Περιέχει μικρές ποσότητες χαλκού και αλουμινίου και είναι ευκολότερο και φθηνότερο να χυτευτεί σε καλούπια.
Πολλά φθηνά όπλα αλλά και ρέπλικες φτιάχνονται από αυτό το υλικό.
Η αντοχή του επαρκεί για φυσίγγια χαμηλής πίεσης, όπως είναι το .22LR. Το μέταλλο καλύπτεται από μια υποτυπώδη μαύρη βαφή που έχει ψεκαστεί με σπρέυ.
Εμπορική πορεία
Η Marocchi κατασκεύασε το μοντέλο από το 1981 ώς το 1996. Διατέθηκαν ως MAR64 ή Sovereign Model SM64, κυρίως για την αγγλική και γαλλική αγορά.
Κάποια, υπό τη δεύτερη επωνυμία πωλήθηκαν και στον Καναδά.
Το ίδιο τουφέκι, με τα εμπορικά σήματα της γερμανικής Anschutz διατέθηκε για κάποια χρόνια στη γερμανική και αμερικανική αγορά.
Εκτός από την πλαστική έκδοση, υπήρχε και ένα “πολυτελές” μοντέλο με ξύλινο κοντάκιο και πάπια. Είχε συβατικότερη εμφάνιση, αλλά διατηρούσε την ικανότητα αποσύνδεσης της κάνης.
Η αυστηροποίηση των κανόνων οπλοκατοχής στην Ευρώπη και η έλευση ποιοτικών τυφεκίων με χαμηλό κόστος από την ανατολική Ευρώπη στη δεκαετία του 1990, έβαλαν τέλος στην καριέρα του SM64.
Αντιμέτωπη με επαναληπτικά τουφέκια που παρουσίαζαν μεγαλύτερη ακρίβεια και αντοχή, η ιταλική εταιρεία επικεντρώθηκε ξανά στην κατασκευή λειόκανων.
Το παράξενο τουφέκι/βαλίτσα αποτελεί πλέον μια “χαριτωμένη νότα” από την εποχή που κάμπινγκ στην Ευρώπη σήμαινε και διασκέδαση πυροβολώντας τενεκεδάκια.
Κάποια μεταχειρισμένα εμφανίζονται κατά καιρούς σε αγγελίες με κόστος 150-300 ευρώ. Φαίνεται ότι για τους νοσταλγούς παιδικών αναμνήσεων, το μικρό Marocchi ακουμπά ακόμη χορδές!
www.bankingnews.gr
Σήμερα, η βιοτεχνία που ξεκίνησε το 1922 ο πρόγονος του Stefano είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εξωστρεφούς οικογενειακής οπλοβιομηχανίας.
Όπως αμέτρητοι άλλοι Ιταλοί ξεκίνησε να κατασκευάζει δίκανα, αντιγράφοντας το διαδομένο σύστημα Anson με τις “μισές φωτιές”.
Αλλά ο ανήσυχος οπλουργός από τη Val Trompia, την καρδιά της ιταλικής οπλοτεχνίας, δεν έμεινε στην αντιγραφή.
Το 1957 κέρδισε βραβεία για την ευρασιτεχνία του πάνω στους μηχανισμούς αεροβόλων διοξειδίου του άνθρακα.
Η εταιρεία πειραματίστηκε με δίαφορους μηχανισμούς και τύπους κυνηγετικών και σκοπευτικών όπλων.
Κατασκευάζει αυτογεμή με βάση το μηχανισμό αδράνειας και σούπερ ποζέ.
Παράλληλα έχει επεκταθεί στα αεροβόλα τυφέκια προσυμπιεσμένου αέρα (PCP), έχοντας εξαγοράσει από το 2008 τις αγγλικές DAYSTATE και BROCOCK.
Το παρελθόν
Στην εκατόχρονη ιστορία της η Marocchi έχει περάσει από πολλές φάσεις.
Μια από αυτές ήταν η κατασκευή όπλων “φασόν” για λογαριασμό τρίτων.
Πολλές αλυσίδες λιανεμπορίου ειδικά στην Αγγλία και τη Γερμανία παράγγελναν φθηνά τουφέκια με τις δικές τους φίρμες.
Το ίδιο έκαναν και άλλες οπλοβιομηχανίες όταν αναζητούσαν έτοιμα προϊόντα, αντί να τα παράγουν οι ίδιες.
Η πρακτική αυτή διατήρησε την επιχείρηση ζωντανή σε δύσκολους καιρούς, όπου υπήρχε άπλετος παραγωγικός χρόνος.
Στην περίοδο μεταξύ του τέλους της δεκαετίας του 1970 και μέχρι τις αρχές του 1990 η ιταλική φίρμα έστιαχνε μια σειρά από φθηνά όπλα μικρού διαμετρήματος με περιφεριακή πυροδότηση.
Λειόκανα σε διαμέτρημα 9mm Flobert και ραβδωτά στο .22LR. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει το μοντέλο SM64.
Αν όχι για την ποιότητα, τουλάχιστον για την πρωτοτυπία.
Βαλίτσα… τουφέκι
Το ελαφρό .22αρι τουφέκι έμοιαζε βγαλμένο από την ταινία “Δόκτωρ ΝΟ” του Τζέημς Μπόντ.
Το πρώτο ασυνήθιστο είναι ότι αποσυναρμολογείται εύκολα σε δύο κομμάτια.
Με το κλείστρο ανοιχτό, η κάνη αποχωρίζεται.
Πάνω της παραμένει σταθερά βιδωμένος ο ξυστός (“πάπια”).
Έχει μήκος 55 εκατοστά. Τα σιδερένια σκοπευτικά βρίσκονται και τα δύο πάνω στην κάνη.
Οπότε δεν επηρεάζεται μηδενισμός τους.
Ο κορμός με το μηχανισμό και το κοντάκιο αποτελούν το άλλο μισό τμήμα.
Το ιδιόρυθμο τετραγωνισμένο σχήμα του πλαστικού κοντακίου μαρτυρά την εφευρετικότητα του Piero Marocchi (γιού του ιδρυτή).
Το λυμένο όπλο μετατρέπεται σε βαλίτσα. Ενα κάλυμμα που περιβάλλει το κοντάκιο αποτελεί το μισό τμήμα της, Το ίδιο το κοντάκιο το άλλο μισό.
Σε μία εσοχή της λαβής ασφαλίζεται η κάνη και όταν τα δύο κομμάτια κουμπώνουν μεταξύ τους κρύβουν στο εσωτερικό το μηχανισμό του όπλου με το γεμιστήρα.
Στο πίσω μέρος του κοντακιού υπήρχε χώρος για έναν έξτρα γεμιστήρα και ένα υποτυπώδες κιτ επιβίωσης.
Το υλικό που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή του κοντακίου/καλύμματος είναι ένα ουδέτερο μπλέ χρώμα που δεν τραβά την προσοχή και θα ταίριαζε σε εξοπλισμό κάμπινγκ της δεκαετίας του 1980.
Έτσι ο κάτοχος μπορούσε να το μεταφέρει χωρίς να τραβά ανεπιθύμητα βλέμματα.
Μέσα σε δευτερόλεπτα το όπλο μπορεί να συναρμολογηθεί για χρήση.
Τεχνικές λεπτομέρειες
Το μικρό ραβδωτό όπλο χωρίζεται με έναν απλό τρόπο.
Μία βίδα μπροστά από τη σκανδαλοθήκη σφίγγει σε εσοχή στην προέκταση της θαλάμης, ασφαλίζοντας την κάνη εντός του κορμού.
Ξεβιδώνοντας τη τα δύο μέρη λύνονται. Προφανώς για να λόγους πρακτικότητας η βίδα μένει στερεωμένη στη βάση της. Έτσι δε μπορεί να χαθεί.
Το σύστημα λειτουργίας είναι της αυτό της “απλής οπισθοδρόμησης”.
Το βάρος του κλείστρου και η δύναμη του επανατατικού ελατηρίου κρατούν τη θαλάμη κλειστή κατά την πυροδότηση.
Μόλις η ανάκρουση περάσει το όριο αντίστασης τους, σπρώχνει το κλείστρο προς τα πίσω.
Ενας εξολκέας απορρίπτει τον κάλυκα και στην επιστροφή το κλείστρο τροφοδοτεί ένα νέο φυσίγγιο από τον αποσπώμενο γεμιστήρα.
Αυτός χωρά 10 φυσίγγια και φαίνεται να προέρχεται από κάποιο πιστόλι της εποχής.
Η σκανδάλη είναι μονής ενέργειας και μια απλή ασφάλεια πάνω στη σκανδαλοθήκη μπλοκάρει την κίνηση της.
Χαρακτηριστικό της συνολικής ποιότητας είναι ότι ο κορμός δεν είναι από ατσάλι ή αλουμίνιο, αλλά ένα κράμα ψευδαργύρου, που είναι γνωστό ως Zamak.
Περιέχει μικρές ποσότητες χαλκού και αλουμινίου και είναι ευκολότερο και φθηνότερο να χυτευτεί σε καλούπια.
Πολλά φθηνά όπλα αλλά και ρέπλικες φτιάχνονται από αυτό το υλικό.
Η αντοχή του επαρκεί για φυσίγγια χαμηλής πίεσης, όπως είναι το .22LR. Το μέταλλο καλύπτεται από μια υποτυπώδη μαύρη βαφή που έχει ψεκαστεί με σπρέυ.
Εμπορική πορεία
Η Marocchi κατασκεύασε το μοντέλο από το 1981 ώς το 1996. Διατέθηκαν ως MAR64 ή Sovereign Model SM64, κυρίως για την αγγλική και γαλλική αγορά.
Κάποια, υπό τη δεύτερη επωνυμία πωλήθηκαν και στον Καναδά.
Το ίδιο τουφέκι, με τα εμπορικά σήματα της γερμανικής Anschutz διατέθηκε για κάποια χρόνια στη γερμανική και αμερικανική αγορά.
Εκτός από την πλαστική έκδοση, υπήρχε και ένα “πολυτελές” μοντέλο με ξύλινο κοντάκιο και πάπια. Είχε συβατικότερη εμφάνιση, αλλά διατηρούσε την ικανότητα αποσύνδεσης της κάνης.
Η αυστηροποίηση των κανόνων οπλοκατοχής στην Ευρώπη και η έλευση ποιοτικών τυφεκίων με χαμηλό κόστος από την ανατολική Ευρώπη στη δεκαετία του 1990, έβαλαν τέλος στην καριέρα του SM64.
Αντιμέτωπη με επαναληπτικά τουφέκια που παρουσίαζαν μεγαλύτερη ακρίβεια και αντοχή, η ιταλική εταιρεία επικεντρώθηκε ξανά στην κατασκευή λειόκανων.
Το παράξενο τουφέκι/βαλίτσα αποτελεί πλέον μια “χαριτωμένη νότα” από την εποχή που κάμπινγκ στην Ευρώπη σήμαινε και διασκέδαση πυροβολώντας τενεκεδάκια.
Κάποια μεταχειρισμένα εμφανίζονται κατά καιρούς σε αγγελίες με κόστος 150-300 ευρώ. Φαίνεται ότι για τους νοσταλγούς παιδικών αναμνήσεων, το μικρό Marocchi ακουμπά ακόμη χορδές!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών