Η Boss έχει σε μεγάλο μέρος καθορίσει και την αισθητική των λειόκανων
“Ο κάτοχος ένός όπλου Boss έχει την ικανοποίηση πως κατέχει το καλύτερο όπλο που μπορεί να αγοραστεί και κανείς δε διαθέτει καλύτερο.
Ως εκ τούτου το όπλο έχει πάντα σταθερή αξία, είτε είναι καινούργιο είτε μεταχειρισμένο.
Η παραγωγή μας περιορίζεται αυστηρά ανάλογα με την ποσότητα τεχνιτών πρώτης κλάσης που είναι διαθέσιμοι.”
Φυλλάδιο Boss & Co, 1920
Κληρονομιά δύο αιώνων
Η Boss & Co του Λονδίνου θεωρείται η Rolls-Royce του κόσμου των οπλοκατασκευαστών.
Με τη διαφορά ότι η Boss δεν πουλήθηκε ποτέ σε κάποιο πολυεθνικό όμιλο που “δανείζει” το όνομα της χτίζοντας ακριβά αντικείμενα μαζικής παραγωγής.
Η Boss ήταν πάντα οπλοκατασκευάστρια και πάντα ανήκε σε ιδιώτες οπλομάστορες.
Έτσι γίνεται από το 1812. Τότε που ο Thomas Boss σταμάτησε να κατασκευάζει όπλα για τους Lancaster και τους Purdey ως έμμισθος οπλουργός.
Ο πρώην μαθητής του “μυθικού” Joseph Manton κρέμασε μια πινακίδα με το επώνυμο του στο νούμερο 23 της οδού Edgware και ξεκίνησε το εργαστήριο με σκοπό να φτιάχνει τα καλύτερα όπλα “επί μέτρω” για τους σπόρτσμεν της εποχής.
Από όλους τους μεγάλους λονδρέζους κατασκευαστές μόνο η Boss δεν έδωσε ποτέ το όνομα της σε χαμηλότερης ποιότητας όπλα.
Δύο αιώνες αργότερα, ο σημερινός ιδιοκτήτης της εταιρείας Arthur (Αργύρης) Demoulas, το ξεκαθαρίζει ως εξής: “Το εργαστήριο έφτιαχνε πάντα μόνο κομμάτια κορυφαίας ποιότητας επί παραγγελία.
Για το αληθές, σπάνια βλέπεις ένα Boss όταν πηγαίνεις για κυνήγι οπουδήποτε.
Γιατί από όλους τους κορυφαίους κατασκευαστές η Boss έφτιαξε τα λιγότερα. 205 χρόνια μετά και ακόμη βρισκόμαστε κοντά στο σειριακό αριθμό 10.000”.
Τα λόγια του αναφέρονται στο παρελθόν άλλων εργαστηρίων (όπως η Holland & Holland) που κατασκεύαζαν όπλα φασόν για μαζικές πωλήσεις ή τελειοποιούσαν τουφέκια άσημων κατασκευαστών στα οποία έβαζαν τη φίρμα τους για να καλύψουν τη ζήτηση.
Οι ιδιοκτήτες της Boss από τον ιδρυτή της Thomas και τον οπλουργό John Robertson που τον διαδέχτηκε, ώς και τον Demoulas σήμερα έχουν πορευτεί πάνω στην ιδέα ότι το εργαστήριο θα παράγει πάντοτε μόνο το υψηλότερης δυνατής ποιότητας όπλο, μη φειδόμενοι εργατώρες, κόστος και υλικά.
Αυτή η πολιτική τους επέτρεπε να αξιοποιούν τους καλύτερους διαθέσιμους τεχνίτες και να προσελκύουν τους απαιτητικότερους πελάτες.
Εφευρέτες και καλλιτέχνες
O Arthur Demoulas έχει μια μεγάλη ιστορία λατρείας για τη μάρκα, πολύ πριν γίνει ιδιοκτήτης της Boss.
Συλλέκτης, σπόρτσμαν και λάτρης παλιών ιστιοπλοϊκών σκαφών, ο (δεύτερης γενιάς) Έλληνας από τη Βοστόνη διοίκησε επί χρόνια την αλυσίδα διακίνησης τροφίμων και σούπερ μάρκετ που έβαλε την οικογένεια του στις λίστες Φορμπς.
Το πάθος για το κυνήγι και τα εξαιρετικά όπλα τον οδήγησε στο Λονδίνο.
Παραδέχεται πως αγόρασε τη Boss όχι ως υπολογισμένη επένδυση με σκοπό το κέρδος.
Αλλά από την επιθυμία να τη διατηρήσει ελεύθερη να συνεχίσει αυτό που έκανε πάντα και να βρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί μεταξύ των λονδρέζων οπλοκατασκευαστών.
Η εταιρεία έχει τεράστια ιστορία καινοτόμων εφευρέσεων στην οπλοτεχνική.
Εκείνοι δημιούργησαν τη μονή σκανδάλη το 1893 και τους αξιόπιστους αυτόματους εξολκείς το 1897.
Το 1909 ο τότε ιδιοκτήτης Robertson κατασκεύασε το πρώτο λειτουργικό δίκανο σούπερ-ποζέ.
Οι γραμμές του ακόμη θεωρούνται τέλειες και κατασκευάζεται σχεδόν απαράλλαχτο επί έναν αιώνα.
Η Boss έχει σε μεγάλο μέρος καθορίσει και την αισθητική των λειόκανων.
Αυτοί δημιούργησαν το σχήμα που αναγνωρίζουμε ως “στρογγυλεμένο κορμό” (round body), την εξάλειψη δηλαδή των αιχμηρών ακμών από το σχήμα ενός όπλου.
Το αποτέλεσμα δίνει μια αιθέρινη όψη και μειώνει τη μάζα του όπλου.
Από την ίδια εποχή προέρχεται και το πλέον αναγνωρίσιμο διακοσμητικό μοτίβο των εγγλέζικων δικάνων, η διακόσμηση με “γιρλάντες και μπουκέτα” (scrolls and roses) που οι χαράκτες εντυπώνουν πάνω στο μέταλλο της βάσης.
Ο Demoulas βλέπει τον εαυτό του ως θεματοφύλακα αυτών των παραδόσεων.
Σεβόμενος την ιστορία της εταιρείας, την έβαλε σε πορεία να παρουσιάσει το πρώτο της νέο σχέδιο σε ένα αιώνα.
Μοντέλο “Edition 1812”
Μετά από τέσσερα χρόνια ανάπτυξης, το 2020 η Boss παρουσίασε το πρώτο πραγματικά αμφιδέξιο σούπερ-ποζέ στον κόσμο.
Το “1812 Edition” ξεκίνησε ως ιδέα από τον Demoulas και τον επί 42 έτη μάστορα στη Boss John Varney που διέθεσε 2.000 εργατώρες στην δημιουργία ενός αμφιδέξιου μηχανισμού με πλάγιο μοχλό ανοίγματος (side lever).
Λίγο μετά την δημιουργία του πρωτοτύπου ο Varney δυστυχώς απεβίωσε.
Το έργο του συνέχισε ο επί 20 χρόνια συνεργάτης του Jason Craddock, που τελειοποίησε το νέο τουφέκι.
Το νέο σύστημα πλάγιου μοχλού είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να μπορεί να λειτουργεί είτε από τη δεξιά ή την αριστερή πλευρά.
Ο ιδιοκτήτης διευκρινίζει σε ποιά πλευρά θέλει να έχει εκείνος το μοχλό ενεργοποίησης (ανάλογα με το αν είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας).
Η Boss στέλνει μέσα στη θήκη του όπλου και έναν δεύτερο -διακοσμημένο και φινιρισμένο- μοχλό για την αντίστροφη πλευρά. Έτσι όταν το όπλο περάσει σε κάποια επόμενη γενιά, ο μελλοντικός χρήστης θα μπορέσει με απλές κινήσεις να τον αλλάξει, εφόσον έχει αντίστροφή δεξιότητα χεριών.
Η κορυφή της μπάσκουλας, εκεί που φυσιολογικά θα βρισκόταν η “πεταλούδα” για το άνοιγμα, διαθέτει ένα καλαίσθητο κυρτό σχήμα και καλύπτεται από κομψό σκάλισμα.
Εκεί βρίσκουμε και τον εγχάρακτο μοχλό ασφάλειας. Οι πυροδοτικοί μηχανισμοί εδράζουν πάνω σε πλάκες στα πλάγια του κορμού (“ολόκληρες φωτιές”).
Η εξωτερική τους πλευρά αποτελεί “καμβά” για το χαράκτη.
Η διακόσμηση συμπληρώνεται από ανάγλυφα “δάκρυα” πάνω στο κοντάκι με τη λαβή που “Πρίγκηπα της Ουαλίας”, τη χαρακτηριστικά αγγλική εκδοχή της ανοιχτής και στρογγυλεμένης πιστολέ.
Προς τα εμπρός, ο μηχανισμός του ξυστού (“πάπια”) με το στρογγυλεμένο σχήμα προσθέτει κομψότητα και δημιουργεί και άλλο χώρο για να διακοσμήσει το τσισέλο του χαράκτη.
Όλες οι ορατές βίδες του μηχανισμού διακοσμούνται επίσης με χάραξη, ώστε να ταιριάζουν στο μοτίβο.
Η ακρίβεια δουλειάς που απαιτείται για αυτές τις λεπτομέρειες είναι η επιτομή του “Best Gun”, της κορυφαίας ποιότητας όπως οι βρεττανοί την ανήγαγαν σε τέχνη πριν 150 χρόνια.
Εξυπακούεται ότι τα μέτρα του κοντακίου, το σκάλισμα, η βαφή και δεκάδες άλλες μικρές λεπτομέρειες αποτελούν επιλογές που ο μελλοντικός κάτοχος και οι οπλουργοί θα ορίσουν μαζί για να κατασκευαστεί ένα μοναδικό αντικείμενο, προσαρμοσμένο στις επιθυμίες του.
Παντρεύοντας παράδοση και τεχνολογία, η Boss παραδίδει τα “1812” σε μια μοντέρνα θήκη φτιαγμένη από ανθρακόνημα.
Ελαφρυά και εξαιρετικά ανθεκτική, τριμάρεται εξωτερικά με δέρμα ραμμένο στο χέρι πάνω από το καλαίσθητο επίσης ανθρακονημάτινο ύφασμα.
Το αύριο
Παράλληλα με τη δημιουργία του “1812”, στη Boss βρήκαν το χρόνο να δημιουργήσουν μια νέα παραγωγική εγκατάσταση με μηχανήματα νέας τεχνολογίας και ο Demoulas χρηματοδοτεί από το 2016 ένα πρόγραμμα μαθητευόμενων οπλουργών.
Νέοι ταλαντούχοι μαθητεύουν δίπλα σε βετεράνους μάστορες, διατηρώντας ζωντανή μια γραμμή που ξεκίνησε ο Joseph Manton όταν μετά το θάνατο του (επίσης οπλουργού) πατέρα του, πήρε υπό τη μαθητεία του τον έφηβο Thomas Boss.
Παίρνει περίπου πέντε χρόνια μέχρι οι νεαροί τεχνίτες να θεωρηθούν ικανοί και να τους επιτραπεί να επιμεληθούν ένα Boss.
Αυτοί θα είναι οι επόμενοι “μάστορες” που θα κρατήσουν τη φίρμα στην κορυφή.
www.bankingnews.gr
Ως εκ τούτου το όπλο έχει πάντα σταθερή αξία, είτε είναι καινούργιο είτε μεταχειρισμένο.
Η παραγωγή μας περιορίζεται αυστηρά ανάλογα με την ποσότητα τεχνιτών πρώτης κλάσης που είναι διαθέσιμοι.”
Φυλλάδιο Boss & Co, 1920
Κληρονομιά δύο αιώνων
Η Boss & Co του Λονδίνου θεωρείται η Rolls-Royce του κόσμου των οπλοκατασκευαστών.
Με τη διαφορά ότι η Boss δεν πουλήθηκε ποτέ σε κάποιο πολυεθνικό όμιλο που “δανείζει” το όνομα της χτίζοντας ακριβά αντικείμενα μαζικής παραγωγής.
Η Boss ήταν πάντα οπλοκατασκευάστρια και πάντα ανήκε σε ιδιώτες οπλομάστορες.
Έτσι γίνεται από το 1812. Τότε που ο Thomas Boss σταμάτησε να κατασκευάζει όπλα για τους Lancaster και τους Purdey ως έμμισθος οπλουργός.
Ο πρώην μαθητής του “μυθικού” Joseph Manton κρέμασε μια πινακίδα με το επώνυμο του στο νούμερο 23 της οδού Edgware και ξεκίνησε το εργαστήριο με σκοπό να φτιάχνει τα καλύτερα όπλα “επί μέτρω” για τους σπόρτσμεν της εποχής.
Από όλους τους μεγάλους λονδρέζους κατασκευαστές μόνο η Boss δεν έδωσε ποτέ το όνομα της σε χαμηλότερης ποιότητας όπλα.
Δύο αιώνες αργότερα, ο σημερινός ιδιοκτήτης της εταιρείας Arthur (Αργύρης) Demoulas, το ξεκαθαρίζει ως εξής: “Το εργαστήριο έφτιαχνε πάντα μόνο κομμάτια κορυφαίας ποιότητας επί παραγγελία.
Για το αληθές, σπάνια βλέπεις ένα Boss όταν πηγαίνεις για κυνήγι οπουδήποτε.
Γιατί από όλους τους κορυφαίους κατασκευαστές η Boss έφτιαξε τα λιγότερα. 205 χρόνια μετά και ακόμη βρισκόμαστε κοντά στο σειριακό αριθμό 10.000”.
Τα λόγια του αναφέρονται στο παρελθόν άλλων εργαστηρίων (όπως η Holland & Holland) που κατασκεύαζαν όπλα φασόν για μαζικές πωλήσεις ή τελειοποιούσαν τουφέκια άσημων κατασκευαστών στα οποία έβαζαν τη φίρμα τους για να καλύψουν τη ζήτηση.
Οι ιδιοκτήτες της Boss από τον ιδρυτή της Thomas και τον οπλουργό John Robertson που τον διαδέχτηκε, ώς και τον Demoulas σήμερα έχουν πορευτεί πάνω στην ιδέα ότι το εργαστήριο θα παράγει πάντοτε μόνο το υψηλότερης δυνατής ποιότητας όπλο, μη φειδόμενοι εργατώρες, κόστος και υλικά.
Αυτή η πολιτική τους επέτρεπε να αξιοποιούν τους καλύτερους διαθέσιμους τεχνίτες και να προσελκύουν τους απαιτητικότερους πελάτες.
Εφευρέτες και καλλιτέχνες
O Arthur Demoulas έχει μια μεγάλη ιστορία λατρείας για τη μάρκα, πολύ πριν γίνει ιδιοκτήτης της Boss.
Συλλέκτης, σπόρτσμαν και λάτρης παλιών ιστιοπλοϊκών σκαφών, ο (δεύτερης γενιάς) Έλληνας από τη Βοστόνη διοίκησε επί χρόνια την αλυσίδα διακίνησης τροφίμων και σούπερ μάρκετ που έβαλε την οικογένεια του στις λίστες Φορμπς.
Το πάθος για το κυνήγι και τα εξαιρετικά όπλα τον οδήγησε στο Λονδίνο.
Παραδέχεται πως αγόρασε τη Boss όχι ως υπολογισμένη επένδυση με σκοπό το κέρδος.
Αλλά από την επιθυμία να τη διατηρήσει ελεύθερη να συνεχίσει αυτό που έκανε πάντα και να βρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί μεταξύ των λονδρέζων οπλοκατασκευαστών.
Η εταιρεία έχει τεράστια ιστορία καινοτόμων εφευρέσεων στην οπλοτεχνική.
Εκείνοι δημιούργησαν τη μονή σκανδάλη το 1893 και τους αξιόπιστους αυτόματους εξολκείς το 1897.
Το 1909 ο τότε ιδιοκτήτης Robertson κατασκεύασε το πρώτο λειτουργικό δίκανο σούπερ-ποζέ.
Οι γραμμές του ακόμη θεωρούνται τέλειες και κατασκευάζεται σχεδόν απαράλλαχτο επί έναν αιώνα.
Η Boss έχει σε μεγάλο μέρος καθορίσει και την αισθητική των λειόκανων.
Αυτοί δημιούργησαν το σχήμα που αναγνωρίζουμε ως “στρογγυλεμένο κορμό” (round body), την εξάλειψη δηλαδή των αιχμηρών ακμών από το σχήμα ενός όπλου.
Το αποτέλεσμα δίνει μια αιθέρινη όψη και μειώνει τη μάζα του όπλου.
Από την ίδια εποχή προέρχεται και το πλέον αναγνωρίσιμο διακοσμητικό μοτίβο των εγγλέζικων δικάνων, η διακόσμηση με “γιρλάντες και μπουκέτα” (scrolls and roses) που οι χαράκτες εντυπώνουν πάνω στο μέταλλο της βάσης.
Ο Demoulas βλέπει τον εαυτό του ως θεματοφύλακα αυτών των παραδόσεων.
Σεβόμενος την ιστορία της εταιρείας, την έβαλε σε πορεία να παρουσιάσει το πρώτο της νέο σχέδιο σε ένα αιώνα.
Μοντέλο “Edition 1812”
Μετά από τέσσερα χρόνια ανάπτυξης, το 2020 η Boss παρουσίασε το πρώτο πραγματικά αμφιδέξιο σούπερ-ποζέ στον κόσμο.
Το “1812 Edition” ξεκίνησε ως ιδέα από τον Demoulas και τον επί 42 έτη μάστορα στη Boss John Varney που διέθεσε 2.000 εργατώρες στην δημιουργία ενός αμφιδέξιου μηχανισμού με πλάγιο μοχλό ανοίγματος (side lever).
Λίγο μετά την δημιουργία του πρωτοτύπου ο Varney δυστυχώς απεβίωσε.
Το έργο του συνέχισε ο επί 20 χρόνια συνεργάτης του Jason Craddock, που τελειοποίησε το νέο τουφέκι.
Το νέο σύστημα πλάγιου μοχλού είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να μπορεί να λειτουργεί είτε από τη δεξιά ή την αριστερή πλευρά.
Ο ιδιοκτήτης διευκρινίζει σε ποιά πλευρά θέλει να έχει εκείνος το μοχλό ενεργοποίησης (ανάλογα με το αν είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας).
Η Boss στέλνει μέσα στη θήκη του όπλου και έναν δεύτερο -διακοσμημένο και φινιρισμένο- μοχλό για την αντίστροφη πλευρά. Έτσι όταν το όπλο περάσει σε κάποια επόμενη γενιά, ο μελλοντικός χρήστης θα μπορέσει με απλές κινήσεις να τον αλλάξει, εφόσον έχει αντίστροφή δεξιότητα χεριών.
Η κορυφή της μπάσκουλας, εκεί που φυσιολογικά θα βρισκόταν η “πεταλούδα” για το άνοιγμα, διαθέτει ένα καλαίσθητο κυρτό σχήμα και καλύπτεται από κομψό σκάλισμα.
Εκεί βρίσκουμε και τον εγχάρακτο μοχλό ασφάλειας. Οι πυροδοτικοί μηχανισμοί εδράζουν πάνω σε πλάκες στα πλάγια του κορμού (“ολόκληρες φωτιές”).
Η εξωτερική τους πλευρά αποτελεί “καμβά” για το χαράκτη.
Η διακόσμηση συμπληρώνεται από ανάγλυφα “δάκρυα” πάνω στο κοντάκι με τη λαβή που “Πρίγκηπα της Ουαλίας”, τη χαρακτηριστικά αγγλική εκδοχή της ανοιχτής και στρογγυλεμένης πιστολέ.
Προς τα εμπρός, ο μηχανισμός του ξυστού (“πάπια”) με το στρογγυλεμένο σχήμα προσθέτει κομψότητα και δημιουργεί και άλλο χώρο για να διακοσμήσει το τσισέλο του χαράκτη.
Όλες οι ορατές βίδες του μηχανισμού διακοσμούνται επίσης με χάραξη, ώστε να ταιριάζουν στο μοτίβο.
Η ακρίβεια δουλειάς που απαιτείται για αυτές τις λεπτομέρειες είναι η επιτομή του “Best Gun”, της κορυφαίας ποιότητας όπως οι βρεττανοί την ανήγαγαν σε τέχνη πριν 150 χρόνια.
Εξυπακούεται ότι τα μέτρα του κοντακίου, το σκάλισμα, η βαφή και δεκάδες άλλες μικρές λεπτομέρειες αποτελούν επιλογές που ο μελλοντικός κάτοχος και οι οπλουργοί θα ορίσουν μαζί για να κατασκευαστεί ένα μοναδικό αντικείμενο, προσαρμοσμένο στις επιθυμίες του.
Παντρεύοντας παράδοση και τεχνολογία, η Boss παραδίδει τα “1812” σε μια μοντέρνα θήκη φτιαγμένη από ανθρακόνημα.
Ελαφρυά και εξαιρετικά ανθεκτική, τριμάρεται εξωτερικά με δέρμα ραμμένο στο χέρι πάνω από το καλαίσθητο επίσης ανθρακονημάτινο ύφασμα.
Το αύριο
Παράλληλα με τη δημιουργία του “1812”, στη Boss βρήκαν το χρόνο να δημιουργήσουν μια νέα παραγωγική εγκατάσταση με μηχανήματα νέας τεχνολογίας και ο Demoulas χρηματοδοτεί από το 2016 ένα πρόγραμμα μαθητευόμενων οπλουργών.
Νέοι ταλαντούχοι μαθητεύουν δίπλα σε βετεράνους μάστορες, διατηρώντας ζωντανή μια γραμμή που ξεκίνησε ο Joseph Manton όταν μετά το θάνατο του (επίσης οπλουργού) πατέρα του, πήρε υπό τη μαθητεία του τον έφηβο Thomas Boss.
Παίρνει περίπου πέντε χρόνια μέχρι οι νεαροί τεχνίτες να θεωρηθούν ικανοί και να τους επιτραπεί να επιμεληθούν ένα Boss.
Αυτοί θα είναι οι επόμενοι “μάστορες” που θα κρατήσουν τη φίρμα στην κορυφή.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών