Για κάθε γνωστή και καθιερωμένη ιδέα στον κόσμο της οπλουργικής υπάρχουν μυριάδες άλλες που χάθηκαν στη διαδρομή.
Καλύτερες ή χειρότερες, δεν έχει σημασία.
Κάποιες φορές απλά δεν υπήρχε αρκετό εμπορικό ενδιαφέρον ή η μηχανική λύση κόστιζε υπερβολικά σε σχέση με την επόμενη απλούστερη.
Τετράσφαιρο… δίκαννο
Μια από τις ιδιομορφίες της γαλλικής οπλοβιομηχανίας είναι τα δίκανα Darne.
Ελαφρά, κομψά και ιδιόμορφα έχουν δική τους “σχολή” με χιλιάδες οπαδούς.
Δε θα τα χαρακτηρίζαμε σπάνια.
Όμως ο Γάλλος Charles August Leve’ (Σαρλ Ογκόστ Λεβέ), στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα παρουσίασε μια εξέλιξη του Darne η οποία μοιάζει πρωτοπόρα ακόμη και σήμερα.
Ελάχιστα από αυτά κατασκευάστηκαν στο γειτονικό Βέλγιο από τη βιοτεχνία ALPHONSE FORGERON (Αλφόνς Φορζερόν) της Λιέγης.
Με την πρώτη ματιά το όπλο δείχνει να είναι ένα πλαγιόκανο Darne σε διαμέτρημα calibre 16.
Ο μηχανισμός ανοίγει με το τράβηγμα και ανύψωση του ογκώδους κλειδιού που βρίσκεται στη ράχη.
Ο αμφιδέξιος αυτός μοχλός συγκρατείται ανάμεσα στα δύο δάκτυλα του χειριστή και συρόμενος αποκαλύπτει τις θαλάμες των κανών.
Η έκπληξη έρχεται από το γεγονός ότι εντός της βάσης βρίσκονται αποθηκευμένα δύο ακόμη φυσίγγια.
Δύο φορείς τα συγκρατούν μέσω ελασμάτων εντός του κοίλου εσωτερικού, στο σημείο που σε ένα “κανονικό” πλαγιόκανο θα βρίσκονταν τα κλειδιά των κανών.
Ενεργοποιημένοι από το σύρσιμο του κλείστρου προς τα πίσω, δύο μακροί μοχλοί με ελατήρια στο οπίσθιο άκρο τους ανυψώνουν τα αποθηκευμένα φυσίγγια και τα φέρνουν σε ευθεία με της θαλάμες.
Την ίδια στιγμή, εξολκείς πάνω στον καθρέπτη του κλείστρου έχουν ήδη αποσύρει τους άδειους κάλυκες από τις θαλάμες.
Στο τέλος της διαδρομής του κλείστρου, ένα σπρώξιμο από τους αντίστοιχους εξωστήρες που προβάλουν μέσα από το σώμα του κλείστρου απορρίπτει τα άδεια φυσίγγια.
Ο χειριστής σπρώχνει ξανά το μοχλό προς τα εμπρός και κάτω, τροφοδοτώντας εκ νέου τις θαλάμες και ασφαλίζοντας πάλι το μηχανισμό.
Η κίνηση αυτή οπλίζει ταυτόχρονα και τις σφύρες για τις δύο επόμενες βολές.
Σε σχέση με τις πολύπλοκες διεργασίες που εκτελεί ο μηχανισμός τροφοδοσίας, είναι εξαιρετικά απλός όσον αφορά τον αριθμό των κινούμενο μερών που χρησιμοποιεί.
Ως αποτέλεσμα, το όπλο δε φαίνεται σημαντικά πολυπλοκότερο ή ογκωδέστερο με τα δίκανα Darne που προφανώς επηρέασαν τη δημιουργία του.
Οι δύο κάννες ενεργοποιούνται από αντίστοιχες σκανδάλες και οι εξωστήρες λειτουργούν επιλεκτικά. Δηλαδή απορρίπτουν τον κάλυκα μόνο από τη θαλάμη που έχει πυροβολήσει.
Λειτουργία και χρηστικότητα
Ο τρόπος χρήσης είναι ανάλογος ενός πλαγιόκανου δικάνου, με ένα πρόσθετο βήμα στην τροφοδοσία με πυρομαχικά.
Ανοίγουμε το μηχανισμό και τοποθετούμε δύο γεμάτα φυσίγγια στους ανυψωτήρες, οι οποίοι αποσύρονται υπό πίεση στο εσωτερικό της μπάσκουλας.
Κατόπιν γεμίζουμε τις θαλάμες και περιστρέφοντας το κλειδί (που έχει σχήμα “Τ”), φέρνουμε το τουφέκι σε κατάσταση βολής.
Μια ασφάλεια στη συνηθισμένη θέση πάνω στη ράχη του όπλου μπλοκάρει τις σκανδάλες.
Η λογική της χρήσης είναι ότι μετά τις δύο πρώτες βολές, ο κυνηγός θα πρέπει να κατεβάσει το όπλο από τον ώμο του, να χειριστεί με το δυνατό του χέρι το μοχλό και να τροφοδοτήσει τα επόμενα δύο φυσίγγια από την αποθήκη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια διακοπή στην αλληλουχία μεταξύ της δεύτερης και της τρίτης τουφεκιάς.
Η μέθοδος μπορεί να έχει αποτέλεσμα πχ. σε ένα κυνήγι καρτεριού, όπου ο κυνηγός βλέπει να έρχονται προς το μέρος του παραπάνω από δύο πτερωτά θηράματα, με κάποιο χρονικό διαχωρισμό δύο-τριών δευτερολέπτων. Δίνει μια “χρυσή” εφεδρεία δύο ακόμη βολών σε κάποιον που σε άλλη περίπτωση … απλά θα κοίταζε τα θηραματα να τον προσπερνούν.
Την εποχή που σχεδιάστηκε το Leve’, δεν ήταν ασυνήθιστο οι εύποροι κυνηγοί να πηγαίνουν στις “φυλάχτρες” του καρτεριού με δύο δίκανα, ακριβώς ώστε να αντιμετωπίσουν αυτό το ενδεχόμενο.
Κάτι τέτοιο όμως συνεπάγεται διπλάσιο βάρος, κόστος και συχνά έναν βοηθό που θα γεμίζει το δεύτερο όπλο.
Η ιδέα του Γάλλου μηχανικού παρέκαμπτε αυτό το πρόβλημα.
Βέβαια, την ίδια εποχή, το μοναδικό αξιόπιστο και διαθέσιμο αυτογεμές λειόκανο (η καραμπίνα Auto5 του Μπράουνινγκ) που κατασκευαζόταν στην ίδια πόλη είχε ήδη λύσει το πρόβλημα. Έβαλλε πέντε φυσίγγια χωρίς άλλους χειρισμούς, με το πάτημα μιας σκανδάλης.
Το μόνο πλεονέκτημα που θα είχε το όπλο των Charles Levε’ και Forgeron θα ήταν η επιλογή διαφορετικών τσοκ λόγω των δύο κανών. Η ιστορία μας δείχνει ότι τελικά το αυτογεμές νίκησε και το δίκανο κατέληξε ως μουσειακό έκθεμα.
Η ιστορική κατάληξη
Το επαναληπτικό-δίκανο είναι σπάνιο σήμερα.
Εικάζεται ότι κατασκευάστηκαν σε χαμηλό τριψήφιο αριθμό μεταξύ του 1928 και του 1935.
Ήδη η εταιρεία είχε αλλάξει χέρια από το 1932 και πέρασε στην ιδιοκτησία του Joseph Boulanger (Ζοζέφ Μπουλανζέρ).
Γνωρίζουμε ότι υπήρχε σκέψη εξαγωγής τους και στην αμερικανική αγορά, γιατί υπάρχει αντίγραφο κατατεθειμένης ευρασιτεχνίας και στις ΗΠΑ.
Το μοναδικό προσβάσιμο αντίγραφο σήμερα (με αριθμό σειράς “204”) βρίσκεται στο μουσείο όπλων της Λιέγης και τουλάχιστον ένα ακόμη ( “103”) έχει φωτογραφηθεί το 1977 από αμερικανικό περιοδικό. Το όπλο κατασκευάστηκε και στο διαμέτρημα cal. 12, όμως λόγω του μεγαλύτερου όγκου αυτού του φυσιγγίου, οι αναλογίες της βάσης είναι διαφορετικές και δεν παρουσιάζουν την αισθητική αρμονία του cal. 16.
Η βιοτεχνία Forgeron έκλεισε οριστικά το 1989, έχοντας αλλάξει άλλη μια φορά ιδιοκτησία αρκετά χρόνια πριν.
Έτσι δεν υπάρχουν ξεκάθαρα στοιχεία για το μοντέλο του Leve’.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών