Η ιδέα του «Spitzenkandidaten» και πόσο αυτή βρήκε ανταπόκριση στους ευρωπαίους πολίτες
Περίπου 380 εκατ. ευρωπαίοι πολίτες από τα 28 κράτη-μέλη της Ε.Ε. θα προσέλθουν αυτή την εβδομάδα στις κάλπες προκειμένου να εκλέξουν τους 751 ευρωβουλευτές που θα τους εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σε όλες τις ευρωπαϊκές εκλογές, από το 1979 που έγιναν οι πρώτες απευθείας εκλογές, η συμμετοχή βαίνει φθίνουσα, υποχωρώντας το 2009 στο 43%.
Και φέτος, όμως, δεν αναμένεται να υπάρξει σημαντική διαφοροποίηση: οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ότι η συμμετοχή θα περιοριστεί στο 40% ή και ακόμη χαμηλότερα, παρά τις προσπάθειες από τους πολιτικούς να τις συνδέσουν με θέματα όπως η απασχόληση, η εκπαίδευση και η κατάρτιση.
Την ίδια στιγμή, η στήριξη στους αντι-ευρωπαϊστές και τα κόμματα διαμαρτυρίας της άκρας αριστεράς ή της άκρας δεξιάς ενδεχομένως να αυξηθεί στο 25% ή και περισσότερο, έναντι του 13% που είχαν αποσπάσει το 2009, με τον κόσμο να εκφράζει την αγανάκτησή του για την αυξημένη ανεργία και την πενιχρή ανάπτυξη.
Δημοσκόπηση του κέντρου ερευνών Pew σε επτά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Μαρτίου και του Απριλίου κατέδειξε ότι το 71% των πολιτών δεν αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύεται στην Ε.Ε., σε αντίθεση με μόλις το 36% που εξέφρασε θετική γνώμη.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι η πλειοψηφία σκέφτεται με εθνικούς όρους και όχι ευρωπαϊκούς, καθώς περιμένουν από τους εθνικούς ηγέτες να λύσουν τα προβλήματά τους και όχι «από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών».
«Αυτό τείνει να καταστήσει τις ευρωεκλογές ως εκλογές δευτερεύουσας σημασίας, επικεντρωμένες σε μεγάλο βαθμό σε εθνικά θέματα αντί σε ευρωπαϊκά», επισημαίνεται σε πρόσφατη ανάλυση του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής.
«Μια χαμηλή συμμετοχή δεν αποτελεί αυτό καθεαυτό κακό, όμως μπορεί να υπονομεύσει τη δημοκρατική νομιμότητα της Ε.Ε. και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», επισημαίνεται.
Όπως πολλάκις έχει επισημάνει ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόσο, τα κράτη-μέλη έχουν την τάση «να εθνικοποιούν τις επιτυχίες, αλλά να ρίχνουν το φταίξιμο στις αποτυχίες στην Ε.Ε.», κάτι που έχει ως αποτέλεσμα πολλές φορές το όνομα της Ε.Ε. να συνδέεται με΄άσχημες καταστάσεις, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Σε μια προσπάθεια να αντιπαλέψουν αυτή την πίστη, η μεγάλη καινοτομία αυτών των εκλογών είναι η δημιουργία του «Spitzenkandidaten», ενός γερμανικού όρου που σημαίνει «κύριοι υποψήφιοι».
Κάθε ένας εκ των κύριων πολιτικών ομάδων της Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Ομάδα των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών κ.λπ., αποφάσισαν να θέσουν από έναν υποψήφιο που θα διαδεχθεί τον Μπαρόσο ως πρόεδρο της Κομισιόν.
Όποια κι αν είναι η ομάδα που θα αναδειχθεί πρώτη στις εκλογές, θεωρητικά θα είναι σε θέση να διασφαλίσει τη θέση του Μπαρόσο, μια θέση με ευρείες νομοθετικές δραστηριότητες: η Κομισιόν είναι ένας πολύ μεγάλος ευρωπαϊκός θεσμός με 30.000 υπαλλήλους.
Ωστόσο, οι κύριοι υποψήφιοι έχουν αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες προκειμένου να ξεπεράσουν το εμπόδιο της αδιαφορίας, ενώ και τα συχνά debate τους μεταδίδονται απευθείας από κανάλια μικρής τηλεθέασης, αν βεβαίως μεταδοθούν...
Όσοι υπερασπίζονταν την ιδέα του «Spitzenkandidaten» ήταν πεπεισμένοι ότι θα συνέδεε περισσότερο τους ψηφοφόρους με τους ευρωπαίους πολιτικούς.
Φαντάζονταν τους υποψηφίους να διατρέχουν την ευρωπαϊκή επικράτεια, προκειμένου να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους στην ευρωπαϊκή υπόθεση, σαν μια προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία των ΗΠΑ.
Η πραγματικότητα, όμως, αποδείχθηκε λιγότερο «γοητευτική». Δημοσκόπηση που διεξήχθη αυτό τον μήνα μεταξύ 9.000 ατόμων σε 12 χώρες της Ε.Ε. κατέδειξε ότι πάνω από το 60% των ψηφοφόρων δεν είχαν ιδέα τι ήταν η ιδέα «Spitzenkandidaten».
Πάντως, αν και μέχρι στιγμής οι Γιούνκερ και Σουλτς εμφανίζονται ως επικρατέστεροι, αυτό δεν εγγυάται ότι κάποιος εκ των δύο θα καταλάβει τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, καθώς αυτό θα εξαρτηθεί από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ε.Ε. οι οποίοι θα προτείνουν έναν υποψήφιο για την Επιτροπή, λαμβάνοντας υπόψη και τα αποτελέσματα των εκλογών, ενώ εν συνεχεία θα πρέπει να εγκριθεί από την πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
www.bankingnews.gr
Σε όλες τις ευρωπαϊκές εκλογές, από το 1979 που έγιναν οι πρώτες απευθείας εκλογές, η συμμετοχή βαίνει φθίνουσα, υποχωρώντας το 2009 στο 43%.
Και φέτος, όμως, δεν αναμένεται να υπάρξει σημαντική διαφοροποίηση: οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ότι η συμμετοχή θα περιοριστεί στο 40% ή και ακόμη χαμηλότερα, παρά τις προσπάθειες από τους πολιτικούς να τις συνδέσουν με θέματα όπως η απασχόληση, η εκπαίδευση και η κατάρτιση.
Την ίδια στιγμή, η στήριξη στους αντι-ευρωπαϊστές και τα κόμματα διαμαρτυρίας της άκρας αριστεράς ή της άκρας δεξιάς ενδεχομένως να αυξηθεί στο 25% ή και περισσότερο, έναντι του 13% που είχαν αποσπάσει το 2009, με τον κόσμο να εκφράζει την αγανάκτησή του για την αυξημένη ανεργία και την πενιχρή ανάπτυξη.
Δημοσκόπηση του κέντρου ερευνών Pew σε επτά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Μαρτίου και του Απριλίου κατέδειξε ότι το 71% των πολιτών δεν αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύεται στην Ε.Ε., σε αντίθεση με μόλις το 36% που εξέφρασε θετική γνώμη.
Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι η πλειοψηφία σκέφτεται με εθνικούς όρους και όχι ευρωπαϊκούς, καθώς περιμένουν από τους εθνικούς ηγέτες να λύσουν τα προβλήματά τους και όχι «από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών».
«Αυτό τείνει να καταστήσει τις ευρωεκλογές ως εκλογές δευτερεύουσας σημασίας, επικεντρωμένες σε μεγάλο βαθμό σε εθνικά θέματα αντί σε ευρωπαϊκά», επισημαίνεται σε πρόσφατη ανάλυση του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής.
«Μια χαμηλή συμμετοχή δεν αποτελεί αυτό καθεαυτό κακό, όμως μπορεί να υπονομεύσει τη δημοκρατική νομιμότητα της Ε.Ε. και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», επισημαίνεται.
Όπως πολλάκις έχει επισημάνει ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Χοσέ Μανουέλ Μπαρόσο, τα κράτη-μέλη έχουν την τάση «να εθνικοποιούν τις επιτυχίες, αλλά να ρίχνουν το φταίξιμο στις αποτυχίες στην Ε.Ε.», κάτι που έχει ως αποτέλεσμα πολλές φορές το όνομα της Ε.Ε. να συνδέεται με΄άσχημες καταστάσεις, υπονομεύοντας την εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Σε μια προσπάθεια να αντιπαλέψουν αυτή την πίστη, η μεγάλη καινοτομία αυτών των εκλογών είναι η δημιουργία του «Spitzenkandidaten», ενός γερμανικού όρου που σημαίνει «κύριοι υποψήφιοι».
Κάθε ένας εκ των κύριων πολιτικών ομάδων της Ε.Ε., το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Ομάδα των Σοσιαλιστών και Σοσιαλδημοκρατών κ.λπ., αποφάσισαν να θέσουν από έναν υποψήφιο που θα διαδεχθεί τον Μπαρόσο ως πρόεδρο της Κομισιόν.
Όποια κι αν είναι η ομάδα που θα αναδειχθεί πρώτη στις εκλογές, θεωρητικά θα είναι σε θέση να διασφαλίσει τη θέση του Μπαρόσο, μια θέση με ευρείες νομοθετικές δραστηριότητες: η Κομισιόν είναι ένας πολύ μεγάλος ευρωπαϊκός θεσμός με 30.000 υπαλλήλους.
Ωστόσο, οι κύριοι υποψήφιοι έχουν αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες προκειμένου να ξεπεράσουν το εμπόδιο της αδιαφορίας, ενώ και τα συχνά debate τους μεταδίδονται απευθείας από κανάλια μικρής τηλεθέασης, αν βεβαίως μεταδοθούν...
Όσοι υπερασπίζονταν την ιδέα του «Spitzenkandidaten» ήταν πεπεισμένοι ότι θα συνέδεε περισσότερο τους ψηφοφόρους με τους ευρωπαίους πολιτικούς.
Φαντάζονταν τους υποψηφίους να διατρέχουν την ευρωπαϊκή επικράτεια, προκειμένου να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους στην ευρωπαϊκή υπόθεση, σαν μια προεκλογική εκστρατεία για την προεδρία των ΗΠΑ.
Η πραγματικότητα, όμως, αποδείχθηκε λιγότερο «γοητευτική». Δημοσκόπηση που διεξήχθη αυτό τον μήνα μεταξύ 9.000 ατόμων σε 12 χώρες της Ε.Ε. κατέδειξε ότι πάνω από το 60% των ψηφοφόρων δεν είχαν ιδέα τι ήταν η ιδέα «Spitzenkandidaten».
Πάντως, αν και μέχρι στιγμής οι Γιούνκερ και Σουλτς εμφανίζονται ως επικρατέστεροι, αυτό δεν εγγυάται ότι κάποιος εκ των δύο θα καταλάβει τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, καθώς αυτό θα εξαρτηθεί από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της Ε.Ε. οι οποίοι θα προτείνουν έναν υποψήφιο για την Επιτροπή, λαμβάνοντας υπόψη και τα αποτελέσματα των εκλογών, ενώ εν συνεχεία θα πρέπει να εγκριθεί από την πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών