Χωρίς υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και την προοπτική της μείωσης του χρέους, οι μεταρρυθμίσεις είναι απλώς ξόρκια....
Κατά την διάρκεια της κρίσης οι Έλληνες έχουν στερηθεί την δημοκρατία.
Η Ευρώπη Ένωση και ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φέρουν σημαντική ευθύνη αναφέρει σε άρθρο του ο Arvind Subramanian οικονομικός σύμβουλος στο υπουργείο Οικονομικών της Ινδίας.
Η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει αμείλικτα διλήμματα:
Να φύγει από την ευρωζώνη χωρίς χρηματοδότηση, ή να παραμείνει και να λάβει στήριξη με αντάλλαγμα σκληρή λιτότητα όπως και έπραξε. Αλλά στην Ελλάδα θα έπρεπε να είχε προσφερθεί και μια τρίτη επιλογή.
Να αφήσει η Ελλάδα το ευρώ, με γενναιόδωρη χρηματοδότηση.
Η επιλογή αυτή θα έπρεπε να είχε τεθεί στο τραπέζι, αναγνωρίζοντας ότι η Ελλάδα έχει ευρύτερους πολιτικούς λόγους για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Αν και η έξοδος της από τη νομισματική ένωση θα απέφερε σημαντικά οφέλη, το Grexit θα συνεπαγόταν και σημαντικές δαπάνες.
Στα οφέλη θα περιλαμβάνονταν μια μεγάλης κλίμακας υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, η οποία θα αποκαθιστούσε σε κάποιο βαθμό την χαμένη δυναμική της ελληνικής οικονομίας που κάποτε ήταν μια ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία.
Αλλά το κόστος θα ήταν τρομακτικό.
Η Ελλάδα – εφόσον έβγαινε από το ευρώ – θα χρεοκοπούσε και οι τράπεζες καταστρέφονταν.
Και η Ελλάδα και οι τράπεζες της για χρόνια θα αγωνιζόντουσαν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Ως αποτέλεσμα, τα επιτόκια θα παρέμεναν υψηλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, εμποδίζοντας τις προσπάθειες για την αποκατάσταση της ανάπτυξης.
Είναι να απορεί κανείς ότι η Ελλάδα υπέστη σοκ συρρίκνωσης του ΑΕΠ και η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε την «ασφαλή» επιλογή της λιτότητας;
Αλλά αυτή η επιλογή μπορεί να μην είναι καθόλου ασφαλής
Η Ελλάδα θα πρέπει τώρα να εφαρμόσει σκληρή λιτότητα, ελπίζοντας ότι σε κάποιο μακρινό μέλλον μέσω της εσωτερικής υποτίμησης δηλαδή της μείωσης των μισθών και του αποπληθωρισμού των τιμών θα μπορούσε να υπάρξει ανάκαμψη.
Μόνο το ΔΝΤ θα μπορούσε να προσφέρει στην Ελλάδα την τρίτη επιλογή της ομαλής εξόδου από το ευρώ.
Η Ελλάδα έπρεπε να στηρίξει την επιλογή της εξόδου και να καρπωθεί τα οφέλη της υποτίμησης, ενώ η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να ελαχιστοποιήσει τις μεγάλες δαπάνες.
Οι ακριβείς όροι του Grexit - συμφωνήθηκαν από την τρόικα (ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και των ελληνικών αρχών - σίγουρα θα περιλάμβαναν μια διαπραγμάτευση μείωσης του χρέους στην Ελλάδα, καθώς και μία στρατηγική για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος ώστε να ελαχιστοποιηθεί η αβεβαιότητα, ο πόνος και η αναστάτωση.
Το ΔΝΤ θα χρειαζόταν να προσφέρει γενναιόδωρα τη χρηματοδότηση του, καλύπτοντας τις απαιτήσεις εισαγωγών της χώρας, ας πούμε, δύο χρόνια, και παρέχοντας ρευστότητα για να διαχειριστεί τη μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα.
Φυσικά, αυτό θα αύξανε την ήδη μεγάλη έκθεση του ΔΝΤ προς την Ελλάδα, αλλά μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε μια στρατηγική που θα είχε ως τελικό στόχο την επιτυχία.
Δεν μπορεί οποιαδήποτε στρατηγική να αποκαταστήσει την ελληνική οικονομία.
Κάτω από οποιοδήποτε σενάριο η Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα και να προβεί σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να μετασχηματίσει την οικονομία της.
Πολλοί επιμένουν ότι αυτό δεν θα συμβεί, γιατί η Ελλάδα απλώς αρνείται να αλλάξει.
Και όμως, τέτοιου είδους προσεγγίσεις παραβλέπουν το ρεκόρ των τελευταίων ετών, κατά την οποία οι διαδοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα έχουν λάβει ορισμένα αρκετά ριζικά μέτρα για την ενίσχυση της δημοσιονομικής θέσης και αποκλιμάκωση των δημοσίων δαπανών.
Επιπλέον, οι σκεπτικιστές παραβλέπουν το γεγονός ότι τα κίνητρα για την πραγματοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι εν μέρει ενδογενή.
Μετά από όλα, χωρίς υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και την προοπτική της μείωσης του χρέους, οι μεταρρυθμίσεις είναι απλώς ξόρκια.
Το Grexit δεν προχώρησε γιατί οι Ευρωπαίοι πιστωτές της Ελλάδας ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι στην ιδέα.
Αλλά δεν είναι σαφές ότι το ΔΝΤ είχε τις ίδιες απόψεις.
Πρόσφατα, οι πιστώτριες χώρες ανησυχούν για τις δημοσιονομικές δαπάνες, των κρατών που έχουν δανείσει στην Ελλάδα.
Αλλά η Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 έδειξε ότι οι χρεωμένες χώρες όταν είναι πραγματικά σε θέση να αναπτυχθούν, μπορούν να επιστρέψουν τα δάνεια στις πιστώτριες χώρες.
Με λίγα λόγια, το ΔΝΤ δεν θα έπρεπε να ανησυχεί για την Ευρώπη, για το ενδεχόμενο μετάδοσης ή την αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδος.
Αντ 'αυτού, θα έπρεπε να ωθήσει την Ελλάδα και όλους τους εμπλεκόμενους προς την τρίτη επιλογή, το Grexit και να αποδείξει το ΔΝΤ ότι δεν επαναλαμβάνει κακές πολιτικές.
Πράγματι, θα παρείχε στο Ταμείο την ευκαιρία να εξυλεωθεί για τα λάθη που έγιναν, για την θολή λιτότητα και ότι έχουν υποστεί οι Έλληνες τα τελευταία πέντε χρόνια.
Αν το ΔΝΤ είχε διαφοροποιηθεί θα διαμόρφωνε ένα νέο ρόλο στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης.
Με βάση την δική μας ασιατική προσέγγιση, αψηφώντας τα ευρωπαϊκά κράτη, το ΔΝΤ είχε την ευκαιρία να μετεξελιχθεί σε ένα πραγματικά Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στη θέση του σημερινού ευρωατλαντικού Νομισματικού Ταμείου.
Εάν η τρέχουσα στρατηγική του τρίτου μνημονίου αποτύχει, η τρίτη επιλογή – δηλαδή το Grexit – θα είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή.
Το ΔΝΤ θα πρέπει να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο.
Οι Έλληνες αξίζουν καλύτερες επιλογές στο εγγύς μέλλον.
www.bankingnews.gr
Πρώτη ενημέρωση 11:17 13 Αυγούστου του 2015
Η Ευρώπη Ένωση και ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο φέρουν σημαντική ευθύνη αναφέρει σε άρθρο του ο Arvind Subramanian οικονομικός σύμβουλος στο υπουργείο Οικονομικών της Ινδίας.
Η Ελλάδα είχε να αντιμετωπίσει αμείλικτα διλήμματα:
Να φύγει από την ευρωζώνη χωρίς χρηματοδότηση, ή να παραμείνει και να λάβει στήριξη με αντάλλαγμα σκληρή λιτότητα όπως και έπραξε. Αλλά στην Ελλάδα θα έπρεπε να είχε προσφερθεί και μια τρίτη επιλογή.
Να αφήσει η Ελλάδα το ευρώ, με γενναιόδωρη χρηματοδότηση.
Η επιλογή αυτή θα έπρεπε να είχε τεθεί στο τραπέζι, αναγνωρίζοντας ότι η Ελλάδα έχει ευρύτερους πολιτικούς λόγους για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Αν και η έξοδος της από τη νομισματική ένωση θα απέφερε σημαντικά οφέλη, το Grexit θα συνεπαγόταν και σημαντικές δαπάνες.
Στα οφέλη θα περιλαμβάνονταν μια μεγάλης κλίμακας υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, η οποία θα αποκαθιστούσε σε κάποιο βαθμό την χαμένη δυναμική της ελληνικής οικονομίας που κάποτε ήταν μια ταχέως αναπτυσσόμενη οικονομία.
Αλλά το κόστος θα ήταν τρομακτικό.
Η Ελλάδα – εφόσον έβγαινε από το ευρώ – θα χρεοκοπούσε και οι τράπεζες καταστρέφονταν.
Και η Ελλάδα και οι τράπεζες της για χρόνια θα αγωνιζόντουσαν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Ως αποτέλεσμα, τα επιτόκια θα παρέμεναν υψηλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, εμποδίζοντας τις προσπάθειες για την αποκατάσταση της ανάπτυξης.
Είναι να απορεί κανείς ότι η Ελλάδα υπέστη σοκ συρρίκνωσης του ΑΕΠ και η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε την «ασφαλή» επιλογή της λιτότητας;
Αλλά αυτή η επιλογή μπορεί να μην είναι καθόλου ασφαλής
Η Ελλάδα θα πρέπει τώρα να εφαρμόσει σκληρή λιτότητα, ελπίζοντας ότι σε κάποιο μακρινό μέλλον μέσω της εσωτερικής υποτίμησης δηλαδή της μείωσης των μισθών και του αποπληθωρισμού των τιμών θα μπορούσε να υπάρξει ανάκαμψη.
Μόνο το ΔΝΤ θα μπορούσε να προσφέρει στην Ελλάδα την τρίτη επιλογή της ομαλής εξόδου από το ευρώ.
Η Ελλάδα έπρεπε να στηρίξει την επιλογή της εξόδου και να καρπωθεί τα οφέλη της υποτίμησης, ενώ η διεθνής κοινότητα θα έπρεπε να ελαχιστοποιήσει τις μεγάλες δαπάνες.
Οι ακριβείς όροι του Grexit - συμφωνήθηκαν από την τρόικα (ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και των ελληνικών αρχών - σίγουρα θα περιλάμβαναν μια διαπραγμάτευση μείωσης του χρέους στην Ελλάδα, καθώς και μία στρατηγική για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος ώστε να ελαχιστοποιηθεί η αβεβαιότητα, ο πόνος και η αναστάτωση.
Το ΔΝΤ θα χρειαζόταν να προσφέρει γενναιόδωρα τη χρηματοδότηση του, καλύπτοντας τις απαιτήσεις εισαγωγών της χώρας, ας πούμε, δύο χρόνια, και παρέχοντας ρευστότητα για να διαχειριστεί τη μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα.
Φυσικά, αυτό θα αύξανε την ήδη μεγάλη έκθεση του ΔΝΤ προς την Ελλάδα, αλλά μια τέτοια εξέλιξη θα εξυπηρετούσε μια στρατηγική που θα είχε ως τελικό στόχο την επιτυχία.
Δεν μπορεί οποιαδήποτε στρατηγική να αποκαταστήσει την ελληνική οικονομία.
Κάτω από οποιοδήποτε σενάριο η Ελλάδα θα πρέπει να δημιουργήσει πρωτογενές πλεόνασμα και να προβεί σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να μετασχηματίσει την οικονομία της.
Πολλοί επιμένουν ότι αυτό δεν θα συμβεί, γιατί η Ελλάδα απλώς αρνείται να αλλάξει.
Και όμως, τέτοιου είδους προσεγγίσεις παραβλέπουν το ρεκόρ των τελευταίων ετών, κατά την οποία οι διαδοχικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα έχουν λάβει ορισμένα αρκετά ριζικά μέτρα για την ενίσχυση της δημοσιονομικής θέσης και αποκλιμάκωση των δημοσίων δαπανών.
Επιπλέον, οι σκεπτικιστές παραβλέπουν το γεγονός ότι τα κίνητρα για την πραγματοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων είναι εν μέρει ενδογενή.
Μετά από όλα, χωρίς υποτίμηση του εθνικού νομίσματος και την προοπτική της μείωσης του χρέους, οι μεταρρυθμίσεις είναι απλώς ξόρκια.
Το Grexit δεν προχώρησε γιατί οι Ευρωπαίοι πιστωτές της Ελλάδας ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι στην ιδέα.
Αλλά δεν είναι σαφές ότι το ΔΝΤ είχε τις ίδιες απόψεις.
Πρόσφατα, οι πιστώτριες χώρες ανησυχούν για τις δημοσιονομικές δαπάνες, των κρατών που έχουν δανείσει στην Ελλάδα.
Αλλά η Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 έδειξε ότι οι χρεωμένες χώρες όταν είναι πραγματικά σε θέση να αναπτυχθούν, μπορούν να επιστρέψουν τα δάνεια στις πιστώτριες χώρες.
Με λίγα λόγια, το ΔΝΤ δεν θα έπρεπε να ανησυχεί για την Ευρώπη, για το ενδεχόμενο μετάδοσης ή την αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδος.
Αντ 'αυτού, θα έπρεπε να ωθήσει την Ελλάδα και όλους τους εμπλεκόμενους προς την τρίτη επιλογή, το Grexit και να αποδείξει το ΔΝΤ ότι δεν επαναλαμβάνει κακές πολιτικές.
Πράγματι, θα παρείχε στο Ταμείο την ευκαιρία να εξυλεωθεί για τα λάθη που έγιναν, για την θολή λιτότητα και ότι έχουν υποστεί οι Έλληνες τα τελευταία πέντε χρόνια.
Αν το ΔΝΤ είχε διαφοροποιηθεί θα διαμόρφωνε ένα νέο ρόλο στις σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης.
Με βάση την δική μας ασιατική προσέγγιση, αψηφώντας τα ευρωπαϊκά κράτη, το ΔΝΤ είχε την ευκαιρία να μετεξελιχθεί σε ένα πραγματικά Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στη θέση του σημερινού ευρωατλαντικού Νομισματικού Ταμείου.
Εάν η τρέχουσα στρατηγική του τρίτου μνημονίου αποτύχει, η τρίτη επιλογή – δηλαδή το Grexit – θα είναι η μόνη διαθέσιμη επιλογή.
Το ΔΝΤ θα πρέπει να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο.
Οι Έλληνες αξίζουν καλύτερες επιλογές στο εγγύς μέλλον.
www.bankingnews.gr
Πρώτη ενημέρωση 11:17 13 Αυγούστου του 2015
Σχόλια αναγνωστών