Αρκετοί συλλέκτες "κλωνοποιούν" το όπλο της ταινίας ως φόρο τιμής και ένδειξη σεβασμού
Στις 3 Οκτωβρίου 1993 μια μικτή δύναμη αποτελούμενη από επίλεκτους καταδρομείς (Rangers) και μέλη του Αποστάσματος Ειδικών δυνάμεων Δέλτα (1 st SFOD Delta) εισήλθαν με αεραπόβαση στο κέντρο του Μογκαντίσου στη Σομαλία. Στόχος τους ο εντοπισμός και σύλληψη υψηλά ιστάμενων στελεχών της οργάνωσης του πολέμαρχου Μοχάμεντ Φαρά Αϊντίντ.
Τα γεγονότα που εξελίχθηκαν από την έναρξη της επιχείρησης μέχρι την επιστροφή τους στη βάση αποθανατίστηκαν στην ταινία “BLACKHAWK DOWN” του 2001.
Οι συνθήκες
Η ταινία επικεντρώνεται στα γεγονότα της 3η Οκτωβρίου μετά την κατάρριψη δύο ελικοπτέρων MH-60 Blackhawk (κωδικοί κλήσης Super 61 και Super 64) μέσα στην πόλη. Αυτό που ξεκίνησε ώς απαγωγή/σύλληψη ανταρτών
αναγκαστικά μεταβλήθηκε σε αποστολή διάσωσης των πληρωμάτων που κατέληξαν στο έδαφος.
Ο διοικητής της δύναμης ταξίαρχος Γκάρισσον διέταξε τους Rangers και τους Delta να φτάσουν στο σημείο πεζή και οδικώς και να περισυλλέξουν τους επιζώντες.
Εκατοντάδες “άτακτοι” μαχητές είχαν πλησιάσει τα συντρίμια πυροβολώντας τα πληρώματα. Η δύναμη διάσωσης δεχόταν πυρά στα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι Σομαλοί. Τότε δύο ελεύθεροι σκοπευτές της Delta, οι Ράνταλ Σουγκχάρτ και Γκάρυ Γκόρντον προσφέρθηκαν εθελοντικά να προσγειωθούν στο σημείο και να προστατεύσουν τους επιζώντες.
Ένα ισχυρό τουφέκι
Εκείνη την ημέρα ο Ράντυ Σουγκχάρτ υποτίθεται ότι θα παρείχε πυρά υποστήριξης στους καταδρομείς που πολεμούσαν στους δρόμους του Μογκαντίσου από τη σχετική ασφάλεια της καμπίνας του ελικοπτέρου που τον
μετέφερε. Είχε επιλέξει ένα διαφορετικό τουφέκι από το σύνηθες CAR-15 που χρησιμοποιούσε η Delta.
To M14 των 7,62Χ51mm ζύγιζε 4.9 κιλά και είχε κάνη μήκους (53cm). Το προτιμούσε για τη μεγάλη ισχύ και την ικανότητα να διαπερνά εμπόδια. Τυπικά είχε αντικατασταθεί από το Μ16 από το 1970.
Ωστόσο τη δεκαετία του 1990 χιλιάδες παρέμεναν στις αποθήκες.
Οι σκοπευτές των ειδικών δυνάμεων χρειάζονταν ένα ημιαυτόματο όπλο για να υποστηρίζουν εφόδους με πυρά ακριβείας. Η ταχύτητα εξαπόλυσης επαναλαμβανόμενων βολών και ο γεμιστήρας 20 φυσιγγίων υπερείχαν των επαναληπτικών Remington 700 (M24).
Οπλουργοί του στρατού επέλεγαν όπλα με σωστές διαστάσεις και ομοιόμορφες κάνες, τα οποία μετά τροποποιούσαν για καλύτερη ακρίβεια.
Χρησιμοποιούσαν ανταλλακτικά με μικρότερες ανοχές που είχαν αναπτυχθεί για αγωνιστική χρήση (προδιαγραφής National Match), βελτιώνοντας τη ροή αερίου στο πιστόνι και λειαίνοντας τα μέρη του κλείστρου. Αντάλλασαν την αυτόματη σχαστηρία με μια ικανή μόνο για ημιαυτόματη βολή και μείωναν το βάρος έλξης και τη διαδρομή της σκανδάλης.
Το ανακατασκευασμένο σύνολο ήταν ικανό για ακρίβεια μικρότερη των 5cm στα 100 μέτρα (±2ΜΟΑ), σχεδόν μισό από τα “κανονικά” Μ14.
Κατόπιν ο κορμός ταιριαζόταν με ένα πολυμερικό κοντάκι που άντεχε σε κτυπήματα και ήταν ανεπηρέαστο από μεταβολές στην υγρασία.
Στην αιχμή της τεχνολογίας
Το Μ14 του Σουγκχάρτ χάθηκε όταν ο επιλοχίας έπεσε υπερασπιζόμενος τον πιλότο του Super 64, οπότε δεν είναι διαθέσιμο για ιστορική αναφορά.
Από φωτογραφίες της εποχής και την ταινία που αναπαριστά τα γεγονότα γνωρίζουμε πως είχε προσαρμόσει στο όπλο του ένα στόχαστρο ερυθρής κουκίδας (red dot) αντί για τη συνηθισμένη διόπτρα.
Το 1993 τέτοια συστήματα ήταν σπάνια και άγνωστα σε στρατιωτική χρήση.
Φυσιολογικά “θα έπρεπε” να συνοδεύεται από διόπτρα με σταυρόνημα και μεγέθυνση τουλάχιστον 4Χ. Αλλά οι άντρες της Delta Force πειραματίζονταν με πρωτοποριακά υλικά και είχαν στη διάθεση τους σχεδόν οτιδήποτε
επιθυμούσαν.
Με εκτενείς δοκιμές είχαν ανακαλύψει πως στις αποστάσεις που έβαλλαν από τα κινούμενα ελικόπτερα (60-200 μέτρα), η κουκίδα υπερείχε της διόπτρας σε ταχύτητα πρόσκτησης στόχου.
Η ανυπαρξία μεγέθυνσης μετατρεπόταν σε πλεονέκτημα. Βοηθούσε στη διατήρηση αντίληψης του χώρου και παρακολούθησης των στόχων αφού άφηνε και τα δύο μάτια του χειριστή ανοικτά.
Εκείνο το διάστημα η Delta πειραματιζόταν με δύο μοντέλα από τη σουηδική AIMPOINT, τα 3000 και 5000.
Δεν είναι ξεκάθαρο ποιό χρησιμοποιούσε o Σούγκχαρτ. Έχουν παρόμοια λειτουργικά χαρακτηριστικά με τη διαφορά ότι στο ένα ο σωλήνας του οπτικού έχει διάμετρο μίας ίντσας (25,4mm) και στο άλλο 30mm.
Οι περισσότεροι ερευνητές κλίνουν προς το νεώτερο 5000.
Το στόχαστρο αναρτώνταν από μια βάση της Brookfield Precision Tools (BPT). Η βάση στηριζόταν στον οδηγό για τις δεσμίδες φυσιγγίων και την κεντρική βιδα στην αριστερή πλευρά του κορμού. Το οπτικό ενώνονταν πάνω της με ένα μοναδικό δακτύλιο ( που συνήθως στηρίζουν διόπτρες).
Στην εποχή πριν τη δημιουργία των ραγών MIL1913 και των τυποποιημένων βάσεων, αυτή ήταν μια αποδοτική, αυτοσχέδια λύση.
Κινηματογράφος και πραγματικότητα
Όταν το 2001 γυριζόταν η ταινία, η παραγωγή έδωσε έμφαση στην απεικόνιση του Μ14 που χειριζόταν ο Ράντυ Σουγκχάρτ.
Το Aimpoint 5000 ήταν πεπαλαιώμένο και εκτός παραγωγής. Χρησιμοποίησαν στη θέση του το νεώτερο CompM (το οποίο επίσης αγόρασε ο στρατός σε ύστερο χρόνο).
Μια λεπτομέρεια που παρέλειψαν είναι πως ο σκοπευτής είχε τοποθετήσει κάτω από την κάνη του ένα πομπό υπέρυθρου λέηζερ AIM1. Η συσκευή του επέτρεπε να σημαδεύει στο σκοτάδι, εφόσον φορούσε Διόπτρες Νυχτερινής Ορασης (ΔΝΟ).
Αυτό που όντως παρουσιάζεται σωστά είναι η χρήση του δερμάτινου αορτήρα Μ1903. Το παλιό αυτό υλικό δε χρησιμοποιείται μόνο για την ανάρτηση του όπλου στον ώμο, αλλά και ως σκοπευτικό βοήθημα. Σφίγγοντας το στο κατάλληλο μήκος, ο στρατιώτης “ακινητοποιεί” το τουφέκι για βολή ακρίβειας από τον ώμο.
Η ταινία δημιούργησε ένα κύμα ενδιαφέροντος γύρω από τα γεγονότα στο Μογκαντίσου και τον ηρωικό θάνατο του επιλοχία Σουγκχάρτ. Αρκετοί συλλέκτες “κλωνοποιούν” το όπλο της ταινίας ως φόρο τιμής και ένδειξη σεβασμού.
www.bankingnews.gr
Τα γεγονότα που εξελίχθηκαν από την έναρξη της επιχείρησης μέχρι την επιστροφή τους στη βάση αποθανατίστηκαν στην ταινία “BLACKHAWK DOWN” του 2001.
Οι συνθήκες
Η ταινία επικεντρώνεται στα γεγονότα της 3η Οκτωβρίου μετά την κατάρριψη δύο ελικοπτέρων MH-60 Blackhawk (κωδικοί κλήσης Super 61 και Super 64) μέσα στην πόλη. Αυτό που ξεκίνησε ώς απαγωγή/σύλληψη ανταρτών
αναγκαστικά μεταβλήθηκε σε αποστολή διάσωσης των πληρωμάτων που κατέληξαν στο έδαφος.
Ο διοικητής της δύναμης ταξίαρχος Γκάρισσον διέταξε τους Rangers και τους Delta να φτάσουν στο σημείο πεζή και οδικώς και να περισυλλέξουν τους επιζώντες.
Εκατοντάδες “άτακτοι” μαχητές είχαν πλησιάσει τα συντρίμια πυροβολώντας τα πληρώματα. Η δύναμη διάσωσης δεχόταν πυρά στα οδοφράγματα που είχαν στήσει οι Σομαλοί. Τότε δύο ελεύθεροι σκοπευτές της Delta, οι Ράνταλ Σουγκχάρτ και Γκάρυ Γκόρντον προσφέρθηκαν εθελοντικά να προσγειωθούν στο σημείο και να προστατεύσουν τους επιζώντες.
Ένα ισχυρό τουφέκι
Εκείνη την ημέρα ο Ράντυ Σουγκχάρτ υποτίθεται ότι θα παρείχε πυρά υποστήριξης στους καταδρομείς που πολεμούσαν στους δρόμους του Μογκαντίσου από τη σχετική ασφάλεια της καμπίνας του ελικοπτέρου που τον
μετέφερε. Είχε επιλέξει ένα διαφορετικό τουφέκι από το σύνηθες CAR-15 που χρησιμοποιούσε η Delta.
To M14 των 7,62Χ51mm ζύγιζε 4.9 κιλά και είχε κάνη μήκους (53cm). Το προτιμούσε για τη μεγάλη ισχύ και την ικανότητα να διαπερνά εμπόδια. Τυπικά είχε αντικατασταθεί από το Μ16 από το 1970.
Ωστόσο τη δεκαετία του 1990 χιλιάδες παρέμεναν στις αποθήκες.
Οι σκοπευτές των ειδικών δυνάμεων χρειάζονταν ένα ημιαυτόματο όπλο για να υποστηρίζουν εφόδους με πυρά ακριβείας. Η ταχύτητα εξαπόλυσης επαναλαμβανόμενων βολών και ο γεμιστήρας 20 φυσιγγίων υπερείχαν των επαναληπτικών Remington 700 (M24).
Οπλουργοί του στρατού επέλεγαν όπλα με σωστές διαστάσεις και ομοιόμορφες κάνες, τα οποία μετά τροποποιούσαν για καλύτερη ακρίβεια.
Χρησιμοποιούσαν ανταλλακτικά με μικρότερες ανοχές που είχαν αναπτυχθεί για αγωνιστική χρήση (προδιαγραφής National Match), βελτιώνοντας τη ροή αερίου στο πιστόνι και λειαίνοντας τα μέρη του κλείστρου. Αντάλλασαν την αυτόματη σχαστηρία με μια ικανή μόνο για ημιαυτόματη βολή και μείωναν το βάρος έλξης και τη διαδρομή της σκανδάλης.
Το ανακατασκευασμένο σύνολο ήταν ικανό για ακρίβεια μικρότερη των 5cm στα 100 μέτρα (±2ΜΟΑ), σχεδόν μισό από τα “κανονικά” Μ14.
Κατόπιν ο κορμός ταιριαζόταν με ένα πολυμερικό κοντάκι που άντεχε σε κτυπήματα και ήταν ανεπηρέαστο από μεταβολές στην υγρασία.
Στην αιχμή της τεχνολογίας
Το Μ14 του Σουγκχάρτ χάθηκε όταν ο επιλοχίας έπεσε υπερασπιζόμενος τον πιλότο του Super 64, οπότε δεν είναι διαθέσιμο για ιστορική αναφορά.
Από φωτογραφίες της εποχής και την ταινία που αναπαριστά τα γεγονότα γνωρίζουμε πως είχε προσαρμόσει στο όπλο του ένα στόχαστρο ερυθρής κουκίδας (red dot) αντί για τη συνηθισμένη διόπτρα.
Το 1993 τέτοια συστήματα ήταν σπάνια και άγνωστα σε στρατιωτική χρήση.
Φυσιολογικά “θα έπρεπε” να συνοδεύεται από διόπτρα με σταυρόνημα και μεγέθυνση τουλάχιστον 4Χ. Αλλά οι άντρες της Delta Force πειραματίζονταν με πρωτοποριακά υλικά και είχαν στη διάθεση τους σχεδόν οτιδήποτε
επιθυμούσαν.
Με εκτενείς δοκιμές είχαν ανακαλύψει πως στις αποστάσεις που έβαλλαν από τα κινούμενα ελικόπτερα (60-200 μέτρα), η κουκίδα υπερείχε της διόπτρας σε ταχύτητα πρόσκτησης στόχου.
Η ανυπαρξία μεγέθυνσης μετατρεπόταν σε πλεονέκτημα. Βοηθούσε στη διατήρηση αντίληψης του χώρου και παρακολούθησης των στόχων αφού άφηνε και τα δύο μάτια του χειριστή ανοικτά.
Εκείνο το διάστημα η Delta πειραματιζόταν με δύο μοντέλα από τη σουηδική AIMPOINT, τα 3000 και 5000.
Δεν είναι ξεκάθαρο ποιό χρησιμοποιούσε o Σούγκχαρτ. Έχουν παρόμοια λειτουργικά χαρακτηριστικά με τη διαφορά ότι στο ένα ο σωλήνας του οπτικού έχει διάμετρο μίας ίντσας (25,4mm) και στο άλλο 30mm.
Οι περισσότεροι ερευνητές κλίνουν προς το νεώτερο 5000.
Το στόχαστρο αναρτώνταν από μια βάση της Brookfield Precision Tools (BPT). Η βάση στηριζόταν στον οδηγό για τις δεσμίδες φυσιγγίων και την κεντρική βιδα στην αριστερή πλευρά του κορμού. Το οπτικό ενώνονταν πάνω της με ένα μοναδικό δακτύλιο ( που συνήθως στηρίζουν διόπτρες).
Στην εποχή πριν τη δημιουργία των ραγών MIL1913 και των τυποποιημένων βάσεων, αυτή ήταν μια αποδοτική, αυτοσχέδια λύση.
Κινηματογράφος και πραγματικότητα
Όταν το 2001 γυριζόταν η ταινία, η παραγωγή έδωσε έμφαση στην απεικόνιση του Μ14 που χειριζόταν ο Ράντυ Σουγκχάρτ.
Το Aimpoint 5000 ήταν πεπαλαιώμένο και εκτός παραγωγής. Χρησιμοποίησαν στη θέση του το νεώτερο CompM (το οποίο επίσης αγόρασε ο στρατός σε ύστερο χρόνο).
Μια λεπτομέρεια που παρέλειψαν είναι πως ο σκοπευτής είχε τοποθετήσει κάτω από την κάνη του ένα πομπό υπέρυθρου λέηζερ AIM1. Η συσκευή του επέτρεπε να σημαδεύει στο σκοτάδι, εφόσον φορούσε Διόπτρες Νυχτερινής Ορασης (ΔΝΟ).
Αυτό που όντως παρουσιάζεται σωστά είναι η χρήση του δερμάτινου αορτήρα Μ1903. Το παλιό αυτό υλικό δε χρησιμοποιείται μόνο για την ανάρτηση του όπλου στον ώμο, αλλά και ως σκοπευτικό βοήθημα. Σφίγγοντας το στο κατάλληλο μήκος, ο στρατιώτης “ακινητοποιεί” το τουφέκι για βολή ακρίβειας από τον ώμο.
Η ταινία δημιούργησε ένα κύμα ενδιαφέροντος γύρω από τα γεγονότα στο Μογκαντίσου και τον ηρωικό θάνατο του επιλοχία Σουγκχάρτ. Αρκετοί συλλέκτες “κλωνοποιούν” το όπλο της ταινίας ως φόρο τιμής και ένδειξη σεβασμού.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών