Σχετικά Άρθρα
H Ουκρανία παρουσιάζει fake news για τις απώλειες της Ρωσίας – Γιατί χτύπησαν οι ρώσοι το εμπορικό κέντρο στο Κίεβο;
Οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας… πλήττουν όλο τον πλανήτη αλλά γιατί; - Σε τι είναι κορυφαία εξαγωγική χώρα η Ρωσία;
H νέα δυστοπία – Ο πληθωρισμός θα παραμείνει υψηλός για χρόνια για 5 λόγους – Τα χειρότερα είναι εμπρός
O Zelensky ο Πρόεδρος της Ουκρανίας είναι ένας κλόουν.
Η Ουκρανία που σήμερα εμφανίζεται αμυνόμενη και παρουσιάζεται στην διεθνή κοινή γνώμη ως η καλή και οι Ρώσοι οι κακοί, προκάλεσε ουκ ολίγες φορές την Ρωσία…
«Ήμασταν ήδη κουρασμένοι με αυτόν τον κλόουν τον Zelensky, ο οποίος προκλητικά παραλήρησε την κατάσταση της Ουκρανίας με το Περλ Χάρμπορ ή την 11η Σεπτεμβρίου προφανώς αυτή η σύγκριση είναι εξωφρενική.
Η Ουκρανία δεν είναι μια από τις πολιτείες των ΗΠΑ.
Η Ουκρανία είναι ένας βόθρος διαφθοράς, κακοδιακυβέρνησης και προκλητικής βλακείας στο μέτωπο της εξωτερικής πολιτικής.
Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι συγκρίσιμη με τα καρτέλ ναρκωτικών στο Μεξικό και άλλων παράνομων ανά τον κόσμο.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήταν αποτέλεσμα της προκλητικής στάσης της Ουκρανίας.
Προκάλεσε την ρωσική αρκούδα ουκ ολίγες φορές από το πραξικόπημα του 2014.
Ωστόσο, τώρα ο ηγέτης της Ουκρανίας ο Zelensky που έχει το θράσος να ζητήσει από το Κογκρέσο των ΗΠΑ να ξεκινήσει τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο μέσω της δημιουργίας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων αντί της προφανούς λύσης.
-Ο Zelensky θα πρέπει να παραιτηθεί και να ανοίξει τον δρόμο για μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα κλείσει τις εκκρεμότητες με την Ρωσία:
-Η Ουκρανία θα πρέπει να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Κριμαίας ότι είναι ρωσικό έδαφος και επί της ουσίας πάντα ήταν από τότε που αγοράστηκε από τη Μεγάλη Αικατερίνη το 1783.
-Η Ουκρανία θα πρέπει να αποδεχθεί τον διαχωρισμό των Δημοκρατιών του Donbass από την Ουκρανία, επειδή οι πληθυσμοί με συντριπτική πλειοψηφία είναι ρωσόφωνοι και αποτελούν μέρος της «Νέας Ρωσίας» για περισσότερα από 300 χρόνια και δεν επιθυμούν να κυβερνώνται από τους ολιγάρχες που ελέγχουν το Κίεβο την πρωτεύουσα της Ουκρανίας.
-Η Ουκρανία θα πρέπει να τροποποιήσει το σύνταγμα της ώστε να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ ή σε οποιαδήποτε παρόμοια δυτική συμμαχία, μειώνοντας παράλληλα τον στρατό της σε μια εγχώρια υπηρεσία επιβολής του νόμου.
Αυτοί οι όροι μπορεί να φαίνονται σκληροί, αλλά είναι η μόνη εναλλακτική για να αποφευχθεί η πλήρης καταστροφή της Ουκρανίας.
Η Ρωσία θα κερδίσει ούτως ή άλλως το ερώτημα είναι με ποιους όρους.
Οι θεωρίες του ΝΑΤΟ
Το γεγονός είναι το ΝΑΤΟ απλά δεν πλησιάζει στην Ουκρανία, ανεξάρτητα από το πόσα χειροκροτήματα ακούγονται από τους πολεμιστές της πολυθρόνας στο Κογκρέσο των ΗΠΑ.
Οι πολεμιστές της πολυθρόνας είναι όλοι αυτοί που εισηγούνται το ΝΑΤΟ να βρεθεί δίπλα στην Ουκρανία και να αντιπαραταχθεί στην Ρωσία.
Με ποια ιδιότητα θα βρισκόταν το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία κανείς δεν απαντάει.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι «νταήδες» της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών δεν είναι έτοιμοι να πυροδοτήσουν τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο για μια χώρα την Ουκρανία που ποτέ δεν ήταν χώρα ιστορικά έως ότου ο Λένιν, ο Στάλιν και ο Χρουστσόφ την έκαναν διοικητική περιφέρεια της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας που ήταν μια κηλίδα στην ανθρωπότητα που ευτυχώς εξαφανίστηκε στον κάδο των σκουπιδιών της ιστορίας πριν από 31 χρόνια.
Ωστόσο, χωρίς την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ακόμη και με τα εξαιρετικά αντιαεροπορικά και αντιαρματικά όπλα η ήττα της Ουκρανίας είναι αναπόφευκτη.
Η Ρωσία έχει τώρα απόλυτη αεροπορική υπεροχή στον ουρανό της Ουκρανίας και οι μαχητές της «λεγεώνας των ξένων» αλλά και τα οπλικά συστήματα θα καταστραφούν πολύ πριν μπορέσουν να κάνουν τη διαφορά.
Οι ΗΠΑ πρέπει να σταματήσουν τώρα… η Ουκρανική κυβέρνηση οδηγείται προς την εθνική καταστροφή.
Δεν υπάρχει διέξοδος η καταστροφή είναι αναπόφευκτη εκτός εάν:
1)Η Ουκρανία παραδεχθεί ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ και η ενδεχόμενη τοποθέτηση βάσεων πυραύλων του ΝΑΤΟ ήταν ένα κατάφωρο λάθος
2)Η δαιμονοποίηση του Putin ως του σύγχρονου Χίτλερ σε μια προσπάθεια αναβίωσης της Σοβιετικής Αυτοκρατορίας είναι απλά προκλητικό να το αναφέρουν οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, το κόμμα του Πολέμου.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν υπάρχουν πραγματικά δύο ξεχωριστά έθνη.
Η Ρωσία και η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ γειτονικά ανεξάρτητα κράτη όπως η Γερμανία και η Γαλλία ή η Ισπανία και η Πορτογαλία ή η Κολομβία και το Περού.
Αντιθέτως, αποτελούν αναμεμειγμένα εδάφη με τους λαούς να έχουν κοινά συμφέροντα τα τελευταία 1300 χρόνια.
Η ίδια η ουκρανική γλώσσα είναι μαρτυρία αυτής της ιστορίας και γεωγραφίας.
Οι διάλεκτοι που ομιλούνται στο Donbass είναι ένα μείγμα ουκρανικής και ρωσικής γλώσσας, οι παλιές περιοχές της Δυτικής Ουκρανίας με κέντρο το Lviv επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από την πολωνική γλώσσα, τα σλοβακικά και τα ρουμανικά στον Βορρά είναι σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένα από τη Λευκορωσική διάλεκτο.
Αυτό που ισχύει επίσης είναι ότι αυτοί οι κατακερματισμένοι πληθυσμοί δεν έχουν ποτέ ενωθεί κάτω από ένα κοινό πολίτευμα παρά μόνο μέσω του κομμουνιστικού συστήματος, δηλαδή μη δημοκρατικών διαδικασιών μεταξύ 1922 και 1991.
Στην συνέχεια, μεταξύ του 1991 και του 2014, με ισχνές και συνεχώς μεταβαλλόμενες εκλογικές ισορροπίες μετά την αυθαίρετη απομάκρυνση της ουκρανικής διοικητικής οντότητας από την παλιά Σοβιετική Ένωση και τελικά μετά το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014 από μια κυβέρνηση του Κιέβου με βάση την κεντρική και δυτική Ουκρανία που ουσιαστικά κήρυξε εμφύλιο πόλεμο στην Κριμαία και στις ανατολικές, ρωσόφωνες περιοχές του Donbass.
To θέατρο του Zelensky
Ο Zelensky στάθηκε ενώπιον του Κογκρέσου των ΗΠΑ και είχε την απαίτηση να κηρυχθεί ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος για λογαριασμό ενός έθνους - εκτρώματος που δεν έχει ουσιαστικά καμία πιθανότητα μακροπρόθεσμης επιβίωσης στην παρούσα μορφή του.
Ωστόσο η Δύση θορυβωδώς χειροκρότησε τις αυθόρμητες φωνές ενός κλόουν που θα έπρεπε να είχε μείνει στην κωμωδία αντί να φθάσει να κυβερνάει την Ουκρανία.
Θα ξεσπούσε ένας παγκόσμιος πόλεμος για μια χώρα που τα εδάφη της δημιουργήθηκαν παράταιρα;
Το Κίεβο είναι η προγονική πατρίδα της Ρωσίας
Καταρχάς, ο Putin έχει ουσιαστικά δίκιο όταν λέει ότι η Ρωσία και μεγάλο μέρος της ουκρανικής επικράτειας ήταν ένα σε μεγάλες περιόδους της ιστορίας.
Κατά ειρωνικό τρόπο, λοιπόν, το Κίεβο που σήμερα βομβαρδίζεται από τον ρωσικό στρατό είναι στην πραγματικότητα η γενέτειρα της Ρωσίας!
Οι ρώσοι ήταν σκανδιναβοί έμποροι
Οι «Ρώσοι» – οι άνθρωποι των οποίων το όνομα δόθηκε στη Ρωσία – ήταν αρχικά Σκανδιναβοί έμποροι και άποικοι που ταξίδευαν από τη Βαλτική Θάλασσα μέσω των ελών και των δασών της Ανατολικής Ευρώπης προς τις εύφορες περιοχές της σημερινής Ουκρανίας.
Άλλοι τυχοδιώκτες Βίκινγκ ταξίδεψαν στην Κωνσταντινούπολη, τη μεγάλη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, για να αναζητήσουν την τύχη τους μερικές φορές ως μισθωτοί νταήδες.
Το πρώτο μεγάλο κέντρο των «Ρωσιών» ήταν στο Κίεβο, που ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα.
Το 988, ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας της Ρωσίας του Κιέβου, βαφτίστηκε από βυζαντινό ιερέα στην παλιά ελληνική αποικία της Χερσονήσου στις ακτές της Κριμαίας.
Η μεταστροφή του σηματοδότησε την έλευση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού στους Ρώσους και παραμένει μια στιγμή μεγάλου συμβολισμού για τους Ρώσους.
Ο Putin επικαλέστηκε αυτόν τον μεγάλο Βλαδίμηρο σε μια ομιλία του όταν δικαιολογούσε την προσάρτηση της Κριμαίας.
Ωστόσο, οι διαδοχικές επιδρομές των Μογγόλων που ξεκίνησαν τον 13ο αιώνα μετρίασαν την επιρροή του Κιέβου και οδήγησαν τους Ρώσους να μεταναστεύσουν τελικά βόρεια.
Αυτό οδήγησε στην άνοδο άλλων ρωσικών οικισμών, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας, ενώ οι Τούρκοι απόγονοι της Μογγολικής Χρυσής Ορδής σχημάτισαν το δικό τους Χανάτο κατά μήκος του βόρειου χείλους της Μαύρης Θάλασσας και της Κριμαίας.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων αιώνων η ουκρανική επικράτεια ήταν μια χώρα χωρίς μόνιμους κατοίκους, υπήρξαν διαδοχικές εισβολές και καταλήψεις από εξωτερικές δυνάμεις.
Η γη που είναι τώρα η Ουκρανία βρισκόταν στο περιθώριο ανταγωνιστικών αυτοκρατοριών, τα σύνορα άλλαζαν συνεχώς.
Εν τέλει, η Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, η οποία, στην ακμή της περιλάμβανε μια τεράστια έκταση της Ευρώπης, κυριαρχούσε σε μεγάλο μέρος Ευρώπης.
Αλλά στο πέρασμα των αιώνων η Ουκρανία θα έβλεπε επίσης τις επιδρομές Ούγγρων, Οθωμανών, Σουηδών και Ρώσων.
Στα τέλη του 17ου αιώνα, αφού μεγάλο μέρος της Ευρώπης είχε διαμορφωθεί στα σημερινά σύνορα, δεν είχε σχηματιστεί ακόμη έθνος της Ουκρανίας.
Αντίθετα, τα σύνορα εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν επανειλημμένα, η Ρωσία και η Πολωνία (Πολωνο-Λιθουανική Κοινοπολιτεία) τελικά χώρισαν μεγάλο μέρος της επικράτειας της σημερινής Ουκρανίας κατά μήκος του ποταμού Δνείπερου.
Πριν από περίπου 355 χρόνια (1667), για την ακρίβεια, οι περιοχές στα ανατολικά του Δνείπερου, που τώρα περιλαμβάνουν το Donbass, εξαγοράστηκαν από τη Ρωσία και ενσωματώθηκαν στο ρωσικό κράτος.
Οι σημερινές επαρχίες στο Donbass, οι οποίες είχαν μερική αυτονομία από το Κίεβο με τις Συμφωνίες του Μινσκ του 2015, ήταν στην πραγματικότητα «ρωσικές» για περισσότερο από 350 χρόνια και «ουκρανικές» για περίπου 31 χρόνια
Η άνοδος της Νέας Ρωσίας
Η προέλαση της Ρωσίας συνεχίστηκε έναν αιώνα αργότερα κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του 18ου αιώνα της Μεγάλης Αικατερίνης, η οποία ανακήρυξε τις περιοχές της κατά μήκος της Μαύρης Θάλασσας ως «Novorossiya» ή «νέα Ρωσία».
Τότε, η ρωσική αυλή έτρεφε ακόμη και όνειρα για την πλήρη κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, επεκτείνοντας την εμβέλεια της Μόσχας στην Κωνσταντινούπολη και ακόμη και στην Ιερουσαλήμ.
Ο διαβόητος αρχιτέκτονας του ιμπεριαλισμού, Γκριγκόρι Ποτέμκιν, είχε αναφέρει στην Αικατερίνη:
«Πιστέψτε με, θα αποκτήσετε αθάνατη φήμη όπως κανένας άλλος κυρίαρχος της Ρωσίας δεν είχε ποτέ», όταν πρότεινε να απεγκλωβιστεί η Κριμαία από την οθωμανική επικυριαρχία.
«Αυτή η δόξα θα ανοίξει το δρόμο για ακόμη μεγαλύτερη δόξα».
Εν τω μεταξύ, ο διαχωρισμός της Πολωνίας στα τέλη του 18ου αιώνα οδήγησαν στην πόλη Lviv – άλλοτε σημαντικό περιφερειακό κόμβο και κέντρο του εβραϊκού πολιτισμού στην Ανατολική Ευρώπη – να περιέλθει στην κυριαρχία της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Έτσι, ακόμη και στα δυτικά δεν υπήρχε ακόμη κράτος της Ουκρανίας.
Εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα άρχισε να επικρατεί ο ουκρανικός εθνικισμός, ριζωμένος στις παραδόσεις και τις διαλέκτους των αγροτών της περιοχής και στις φιλοδοξίες των διανοουμένων που είχαν ξεφύγει από την ασφυκτική κυριαρχία της Ρωσίας πιο ανατολικά.
Το κράτος που έφτιαξαν οι επιτροπές
Το εντυπωσιακό είναι ότι από το 1900, όταν μεγάλο μέρος της Ευρώπης είχε διαμορφωθεί πλήρως, αν και εν μέρει υπό την αυτοκρατορία των Αψβούργων, δεν υπήρχε ακόμη έθνος με το όνομα Ουκρανία.
Στα ανατολικά, η Ρωσία και τα σημερινά ουκρανικά εδάφη ήταν ένα, ενώ στα δυτικά τα εδάφη της Γαλικίας ήταν μέρος της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων.
Περιττό να πούμε ότι ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και η επανάσταση των Μπολσεβίκων το 1917 προκάλεσαν περισσότερα τραύματα και αναταραχές στις περιοχές που σήμερα αποτελούν την Ουκρανία.
Η νέα κυβέρνηση των Μπολσεβίκων ήταν απελπισμένη να τερματίσει τις εχθροπραξίες με τη Γερμανία και τους συμμάχους της και υπέγραψε μια συνθήκη στην πόλη Μπρεστ-Λιτόφσκ το 1918.
Η συνθήκη παραχώρησε ορισμένες από τις περιοχές της Ρωσίας στις κεντρικές δυνάμεις και αναγνώρισαν την ανεξαρτησία ορισμένων περιοχών, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας.
Οι όροι της συνθήκης ακυρώθηκαν από την ήττα της Γερμανίας αλλά το τζίνι.. του ουκρανικού εθνικισμού ήταν έξω από το μπουκάλι.
Κινήματα ανεξαρτησίας διαφόρων τάσεων ξεπήδησαν σε πόλεις όπως το Lviv, το Κίεβο και το Χάρκοβο, αλλά τελικά όλα εξαφανίστηκαν εν μέσω του ευρύτερου αγώνα για εξουσία στη Ρωσία.
Αυτός ο αγώνας τροφοδοτήθηκε δυναμικά στη διάσκεψη της «ειρήνης» των Βερσαλλιών, όπου το έθνος της Πολωνίας είχε πεθάνει.
Λίγο αργότερα, μια αναστημένη Πολωνία απέκτησε το Lviv και ένα κομμάτι της σημερινής δυτικής Ουκρανίας με το σκεπτικό ότι αυτό ήταν ιερό πολωνικό, όχι ουκρανικό, έδαφος.
Σε κάθε περίπτωση, η περιοχή έγινε βασικό πεδίο μάχης του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, ο οποίος έφερε αντιμέτωπες τις δυνάμεις των Μπολσεβίκων εναντίον μιας σειράς λευκών ρωσικών στρατών, με επικεφαλής πιστούς στο παλιό τσαρικό καθεστώς καθώς και άλλους πολιτικούς οπορτουνιστές.
Μετά από πολύ αιματοχυσία – και άλλες μάχες με την Πολωνία – οι Μπολσεβίκοι βγήκαν θριαμβευτές και ανακήρυξαν επίσημα την Ουκρανική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία το 1922.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, ωστόσο, θα ήταν ακόμη πιο επώδυνα.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η Ουκρανία υπέφερε πολύ υπό την κυριαρχία του Σοβιετικού δικτάτορα Ιωσήφ Στάλιν.
Ένα τεράστιο τμήμα του αγροτικού πληθυσμού της Ουκρανίας εκτοπίστηκε από τις επιθετικές πολιτικές κολεκτιβοποίησης του Στάλιν.
Ένας λιμός (το Holodomor) το 1932 με 1933 οδήγησε στον θάνατο περίπου τρία εκατομμύρια ανθρώπους στην Ουκρανία.
Η δαιμονοποίηση
Οι αμερικανοί δημοκρατικοί μισούν τον Putin επειδή θεωρούν ότι είναι υπαίτιος για την ήττα τους το 2016 και την νίκη του Trump.
Ο Putin δαινομοποιείται σκόπιμα, προβοκατόρικα, υπάρχει μεγάλη προκατάληψη.
Υπάρχει και συνέχεια…
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το υποτιθέμενο «κατεχόμενο» έδαφος της Κριμαίας αγοράστηκε στην πραγματικότητα από τους Οθωμανούς από τη Μεγάλη Αικατερίνη το 1783, ικανοποιώντας έτσι τη μακροχρόνια αναζήτηση των Ρώσων τσάρων για ένα λιμάνι με ζεστά νερά.
Με την πάροδο των αιώνων, η Σεβαστούπολη αναδείχθηκε στη συνέχεια ως μια μεγάλη ναυτική βάση στο στρατηγικό άκρο της χερσονήσου της Κριμαίας, όπου έγινε λιμάνι του πανίσχυρου στόλου της Μαύρης Θάλασσας των τσάρων και στη συνέχεια και των Σοβιετικών.
Για τα επόμενα 171 χρόνια η Κριμαία ήταν αναπόσπαστο μέρος της Ρωσίας (μέχρι το 1954).
Στην πραγματικότητα, αυτό το διάστημα ισούται με τα 170 χρόνια που έχουν περάσει από τότε που η Καλιφόρνια προσαρτήθηκε από το «Manifest Destiny», παρέχοντας έτσι, παρεμπιπτόντως, στο Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών το δικό του λιμάνι ζεστού νερού στο Σαν Ντιέγκο.
Η Κριμαία στην Ουκρανία
Η Κριμαία έγινε μέρος της Ουκρανίας μόνο με έγγραφο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης:
Στις 26 Απριλίου 1954 το διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ αποδέχθηκε την μεταφορά της Περιφέρειας της Κριμαίας από τη Ρωσική SFSR στην Ουκρανική SSR.
Λαμβάνοντας υπόψη τον αναπόσπαστο χαρακτήρα της οικονομίας, την εδαφική εγγύτητα και τους στενούς οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς μεταξύ της επαρχίας της Κριμαίας και της Ουκρανικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας….
Οι Ουκρανοί αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 15% του κυρίαρχου ρωσόφωνου πληθυσμού της Κριμαίας.
Το να ισχυρίζεται η Ουάσιγκτον το αντίθετο και να ενθαρρύνει τον Zelensky ισοδυναμεί με ηγεμονική αλαζονεία.
Εξάλλου, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του Ψυχρού Πολέμου, η Δύση δεν έκανε τίποτα για να απελευθερώσει το «αιχμάλωτο έθνος» της Ουκρανίας – με ή χωρίς το εξάρτημα της Κριμαίας που της δόθηκε το 1954.
Ούτε χάραξε κόκκινες γραμμές στα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν μια οικονομικά απελπισμένη Ουκρανία πήρε πίσω τη Σεβαστούπολη.
Είναι ψέμα ότι η Ρωσία έχει βλέψεις σε άλλα κράτη
ΗΠΑ και ΝΑΤΟ θέλουν να αναμειγνύονται στις εσωτερικές υποθέσεις της ιστορικής Ουκρανίας η οποία είναι χώρα υποτελής της Ρωσίας και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για την τρέχουσα επικίνδυνη αντιπαράθεση.
Επίσης είναι ψευδής ο ισχυρισμός ότι η Ρωσία έχει επιθετικά, επεκτατικά σχέδια για τα κράτη του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Βαλτική, την Πολωνία και όχι μόνο.
Αυτό είναι ανόητο κατασκεύασμα.
Τι δεν πρέπει να ξεχαστεί;
Σε αυτό το πλαίσιο, εξάλλου, η ιστορία των δεκαετιών του 1930 και του 1940 δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί.
Ο Στάλιν αποδεκάτισε πάνω από το 15% του ουκρανικού πληθυσμού κατά τη διάρκεια του Holodomer (λιμοκτονία) και στη συνέχεια μετέφερε τεράστιους αριθμούς ρωσόφωνων στο Donbass για να προστατεύσει τις βιομηχανίες χημικών, χάλυβα και εξοπλισμών από τους προκλητικούς ντόπιους που στάλθηκαν στη Σιβηρία.
Στη συνέχεια, όταν η Βέρμαχτ του Χίτλερ εισέβαλε μέσω της Ουκρανίας με στόχο το Στάλινγκραντ, δεν είχε κανένα πρόβλημα να στρατολογήσει στις τάξεις της εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανούς εθνικιστές που αναζητούσαν εκδίκηση για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά:
Δηλαδή τη βάναυση εκκαθάριση Εβραίων, Πολωνών και Τσιγάννων.
Στην πραγματικότητα, κατά το φθινόπωρο του 1941 άρχισαν οι μαζικές δολοφονίες Εβραίων που συνεχίστηκαν μέχρι το 1944. \
Υπολογίζεται ότι 1,5 εκατομμύρια Ουκρανοί Εβραίοι χάθηκαν και περισσότεροι από 800.000 εκτοπίστηκαν στα ανατολικά.
Στο Κίεβο σχεδόν 34.000 σκοτώθηκαν μόνο τις δύο πρώτες ημέρες της σφαγής – και όλες αυτές οι λεηλασίες υποβοηθήθηκαν και συχνά εκτελέστηκαν από ντόπιους Ουκρανούς εθνικιστές.
Στη συνέχεια, φυσικά, η παλίρροια άλλαξε και ο Κόκκινος Στρατός επέστρεψε πορευόμενος μέσα από τα ερείπια της Ουκρανίας στο δρόμο του προς το Βερολίνο.
Μετά τη νίκη τους επί των Γερμανών στη Μάχη του Στάλινγκραντ στις αρχές του 1943, οι Σοβιετικοί εξαπέλυσαν μια εξίσου βάναυση αντεπίθεση προς τα δυτικά, αναζητώντας προδότες και συνεργάτες του ουκρανικού πληθυσμού που υποτίθεται ότι είχαν βοηθήσει τη Βέρμαχτ.
Οι Γερμανοί ξεκίνησαν έτσι την αργή τους υποχώρηση από την Ουκρανία στα μέσα του 1943, αφήνοντας στο πέρασμά τους καταστροφή.
Τον Νοέμβριο οι Σοβιετικοί επανήλθαν στο Κίεβο, όπου η δραστηριότητα των ανταρτών εντάθηκε εν μέσω αιματηρών δολοφονιών εκδίκησης με χιλιάδες θύματα αμάχους.
Την άνοιξη του 1944 ο Κόκκινος Στρατός είχε διεισδύσει στη Γαλικία (δυτική Ουκρανία) και μέχρι τα τέλη Οκτωβρίου η Ουκρανία ήταν μια αιματοβαμμένη ερημιά, και πάλι υπό τον έλεγχο του Κόκκινου Στρατού.
Μπορεί λοιπόν να αναρωτηθεί κανείς δίκαια:
Ποιοι φαύλοι εγκέφαλοι της Ουάσιγκτον δεν κατάλαβαν ότι η ενεργοποίηση της «αλλαγής καθεστώτος» στο Κίεβο τον Φεβρουάριο του 2014 θα άνοιγε ξανά ολόκληρη αυτή την αιματοβαμμένη ιστορία θρησκευτικών και πολιτικών συγκρούσεων;
Επιπλέον, από τη στιγμή που άνοιξαν το Κουτί της Πανδώρας, γιατί ήταν τόσο δύσκολο να δει κανείς ότι μια πλήρης διχοτόμηση της Ουκρανίας με αυτονομία για το Dοnbass και την Κριμαία, ή ακόμη και η ένταξη στο ρωσικό κράτος από το οποίο προήλθαν αυτές οι κοινότητες, θα ήταν απολύτως λογική εξέλιξη;
Σίγουρα αυτό θα ήταν πολύ προτιμότερο από το να παρασύρει όλη την Ευρώπη στην τρέλα της τρέχουσας στρατιωτικής αναμέτρησης και να εμπλέξει περαιτέρω τις ουκρανικές φατρίες σε έναν αυτοκτονικό εμφύλιο πόλεμο.
Περιττό να πούμε ότι ο Zelensky δεν καταλαβαίνει τίποτα από όλα αυτά – παρόλο που ως γηγενής και ρωσόφωνος γιος της νοτιοανατολικής Ουκρανίας, στην πραγματικότητα μεγάλωσε σε ένα τμήμα της σύγχρονης Ουκρανίας που ήταν Ρωσική για 370 χρόνια!
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η ιστορία της Ουκρανίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών