Mόνο πέντε από τα πειραματικά LIBERATOR παραμένουν
Το όνομα LIBERATOR (ελευθερωτής) εμφανίστηκε αρχικά σε ένα σχέδιο OSS (πρόδρομος της CIA).
Ήθελαν να διασπείρουν ένα εκατομμύριο πιστόλια «μιάς χρήσης» πίσω από τις γερμανικές γραμμές.
Το σχέδιο ακυρώθηκε, όταν η ανώτατη διοίκηση συνειδητοποίησε την πιθανότητα να στραφούν κατά των Αμερικανών, μετά την επερχόμενη εισβολή τους στην Ευρώπη.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Στις αρχές του 1960, οι ΗΠΑ αναμιγνύονταν έντονα στη νοτιοανατολική Ασία.
Με ορμητήριο την Κορέα, τις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία, προσπαθούσαν να ανακόψουν την κινεζική επιρροή στο Βιετνάμ.
Η CIA και η DARPA (Defence Advanced Research Projects Agency) αναζητούσαν ένα νέο «αναλώσιμο» όπλο για τους φίλιους αντάρτες. Θα έπρεπε να είναι φθηνό, εύκολο στη χρήση από ανεκπαίδευτους και -το κυριότερο- οριακά αποτελεσματικό αν ποτέ στραφεί κατά του αμερικανικού στρατού. Έτσι επανέκαμψε η δημιουργία ενός νεώτερου LIBERATOR.
H υλοποίηση της ιδέας ανατέθηκε στη Winchester, η οποία προωθούσε ένα «αναλώσιμο» τετράκανο όπλο. Θα κατασκευαζόταν με λεία κάνη, κράματα τσίγκου ή αλουμινίου και ελάχιστα κομμάτια από πρεσαριστό ατσάλι. Στόχος ήταν να παράγεται με ευκολία και το κόστος να μη ξεπερνά τα είκοσι δολλάρια.
Ο ευφυής Robert Hilberg
Επικεφαλής της ανάπτυξης τέθηκε ένας πολύ «παραγωγικός νούς».
Ο Χίλμπεργκ είχε εργαστεί στην αμυντική βιομηχανία.Στην καριέρα του σχεδίασε πυργίσκους αρμάτων, συστοιχίες πολυβόλων για μαχητικά αεροσκάφη, το Browning BPS, τα πιστόλια Wolverine .22 και Wildey, κα. Πριν
αναλάβει τη θέση στη Winchester, εργάστηκε για τις General Electric, Fairchild Aviation, Colt και τη Hi Standard, όπου ήταν επικεφαλής της Έρευνας & Ανάπτυξης. Από εκεί έφερε την ιδέα για το τετράκανο τουφέκι με ελάχιστα
κινητά μέρη. Το φανταζόταν ως «δύο δίκανα» τοποθετημένα σε διατομή ρόμβου. Για λόγους χωροταξίας και βάρους, το σχεδίασε στο διαμέτρημα cal. 16 με βραχύτερους κάλυκες μήκους 51mm (2 ίντσες).
Οι κάνες θα φτιάχνονταν από απλούς «σωλήνες πίεσης» χωρίς θαλάμες.
Αντί αυτών, τα ειδικά φυσίγγια θα έρχονταν πακεταρισμένα ανά τετράδες σε «μπλοκ». Θα εισέρχονταν όλα μαζί από μια θυρίδα στο αριστερό πλευρό. Μετά τη βολή το άδειο σύνολο θα σπρωχνόταν μέσω μίας οπής στην αντίθετη πλευρά.
Η λύση αυτή παρουσίαζε δύο ωφέλη. Εφόσον κάθε μπλοκ έπρεπε να αντέξει μόνο τέσσερις πυροδοτήσεις, μπορούσε να φτιαχτεί από φθηνότερα υλικά. Ταυτόχρονα, τα όπλα θα ήταν άχρηστα για οποιονδήποτε τα κατείχε χωρίς πρόσβαση στα «πακέτα» φυσιγγίων που θα διέθετε μόνο ο στρατός.
Στη θεωρία θα ήταν καλή λύση.
Το εργαστήριο πρωτοτύπων της Winchester στο Νιού Χέηβεν σκάρωσε ένα ξύλινο πρόπλασμα για να το παρουσιάζουν στις συσκέψεις με το Στρατό. Το ονόμασαν LIBERATOR MK1.
Από τη θεωρία στην πράξη
Έχοντας εξασφαλίσει το ενδιαφέρον του υπουργείου άμυνας, έπρεπε να δημιουργήσουν ένα λειτουργικό προϊόν.
Σε εκείνη τη φάση είχαν καταλήξει σε μήκος κανών 30cm -συμπαγές και συνάμα αποτελεσματικό.
Δοκιμές έδειξαν πως σε απόσταση 27μέτρων, τα φυσίγγια cal. 16 θα έστελναν τουλάχιστον τρείς (3) ψήφους σε στόχο μεγέθους θώρακα. Συγκριτικά με βολές πιστολιών είναι εξαιρετική απόδοση.
Για να βελτιωθεί ο έλεγχος της ανάκρουσης, προστέθηκε ένα υποτυπώδες συρμάτινο κοντάκιο. Επέτρεπε τη στήριξη του όπλου στον ώμο και μπορούσε να αφαιρεθεί για μικρότερο όγκο.
Δύο προβλήματα καθυστερούσαν την εξέλιξη. Η όλη ιδέα των προσυσκευασμένων πυρομαχικών δεν λειτουργούσε ικανοποιητικά στην πράξη.
Ο Χίλμπεργκ επανασχεδίασε το όπλο με μια συμβατικότερη μορφή (LIBERATOR MK2), ώστε να έχει κανονικές θαλάμες και οι κάνες να κλειδώνουν περιστροφικά γύρω από ένα πίρο (όπως στα κλασικά δίκανα).
Αρχικά το κλειδί είχε σχήμα «Τ» και βρισκόταν στην κορυφή του κορμού, σαν εκείνο των περιστρόφων Webley. Ανοίγοντας το, οι θαλάμες αποκαλύπτονταν για γέμιση ή απόρριψη των άδειων καλύκων.
Η δεύτερη δυσκολία αφορούσε τη συγκράτηση και παραλληλισμό των κανών. Η αρχική σκέψη ήταν πως θα έμπαιναν σε καλούπι για να χυθεί γύρω τους κράμα.
Στην πράξη, αυτό οδηγούσε σε «αστοχίες» καθώς οι σωλήνες μετακινούνταν κατά τη χύτευση και ενίοτε δημιουργούνταν ρωγμές με τη χρήση.
Η κατασκευή άλλαξε με τις κάνες να είναι ανεξάρτητες και να συγκρατούνται στη σωστή θέση από μια ατσάλινη πλάκα στο ασκροστόμιο.
Η σχεδίαση έγινε απλούστερη και ο μοχλός ανοίγματος των κανών μεταφέρθηκε από την κορυφή στην αριστερή πλευρά. Το σχήμα της σκανδάλης άλλαξε και από φωτογραφίες που έχουν διασωθεί φαίνεται πως υπήρχαν δύο πρωτότυπα: Ένα με εσωτερική σφύρα και ένα στο οποίο ο χειριστής μπορούσε να την οπλίσει χειροκίνητα. Οι αλλαγές χαρακτηρίστηκαν ως LIBERATOR ΜΚ3.
Άδοξο τέλος
Στο σημείο αυτό, ο στρατός είχε χάσει το ενδιαφέρον, προχωρώντας στον εξοπλισμό των βιετναμέζων με πλεονάσματα όπλων (Μ1 Carbine) της εποχής του 1940.
Πιθανότατα αυτή ήταν μια αποδοτικότερη και οικονομικότερη λύση. Το πρόγραμμα LIBERATOR «ναυάγησε».
Η Winchester θέλησε να ανακάμψει κάποια από τα κόστη ανάπτυξης, μετατρέποντας το σχέδιο για μιά ακόμη φορά.
Η τελική έκδοση Mk4 χρησιμοποιούσε φυσίγγια διαμετρήματος cal. 12 σε μια προσπάθεια να αποσπάσει πωλήσεις από τις ντόπιες αστυνομικές υπηρεσίες. Προωθήθηκε ως εκτοξευτήρας δακρυγόνων, ελαστικών βολίδων αλλά και συμβατικών βολίδων.
Η αγορά το αγνόησε, επιλέγοντας επαναληπτικά λειόκανα όπως το Remington 870 και το Mossberg 500.
Πλέον, μόνο πέντε από τα πειραματικά LIBERATOR παραμένουν.
Τα τέσσερα (περιλαμβανομένου του ξύλινου προπλάσματος) βρίσκονται σε μουσείο όπλων στο Κόντι του Ουαϊόμινγ και το άλλο στην αίθουσα πρωτοτύπων της FN USA (κάτοχο και συνεχιστή της Winchester).
www.bankingnews.gr
Ήθελαν να διασπείρουν ένα εκατομμύριο πιστόλια «μιάς χρήσης» πίσω από τις γερμανικές γραμμές.
Το σχέδιο ακυρώθηκε, όταν η ανώτατη διοίκηση συνειδητοποίησε την πιθανότητα να στραφούν κατά των Αμερικανών, μετά την επερχόμενη εισβολή τους στην Ευρώπη.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
Στις αρχές του 1960, οι ΗΠΑ αναμιγνύονταν έντονα στη νοτιοανατολική Ασία.
Με ορμητήριο την Κορέα, τις Φιλιππίνες και την Ιαπωνία, προσπαθούσαν να ανακόψουν την κινεζική επιρροή στο Βιετνάμ.
Η CIA και η DARPA (Defence Advanced Research Projects Agency) αναζητούσαν ένα νέο «αναλώσιμο» όπλο για τους φίλιους αντάρτες. Θα έπρεπε να είναι φθηνό, εύκολο στη χρήση από ανεκπαίδευτους και -το κυριότερο- οριακά αποτελεσματικό αν ποτέ στραφεί κατά του αμερικανικού στρατού. Έτσι επανέκαμψε η δημιουργία ενός νεώτερου LIBERATOR.
H υλοποίηση της ιδέας ανατέθηκε στη Winchester, η οποία προωθούσε ένα «αναλώσιμο» τετράκανο όπλο. Θα κατασκευαζόταν με λεία κάνη, κράματα τσίγκου ή αλουμινίου και ελάχιστα κομμάτια από πρεσαριστό ατσάλι. Στόχος ήταν να παράγεται με ευκολία και το κόστος να μη ξεπερνά τα είκοσι δολλάρια.
Ο ευφυής Robert Hilberg
Επικεφαλής της ανάπτυξης τέθηκε ένας πολύ «παραγωγικός νούς».
Ο Χίλμπεργκ είχε εργαστεί στην αμυντική βιομηχανία.Στην καριέρα του σχεδίασε πυργίσκους αρμάτων, συστοιχίες πολυβόλων για μαχητικά αεροσκάφη, το Browning BPS, τα πιστόλια Wolverine .22 και Wildey, κα. Πριν
αναλάβει τη θέση στη Winchester, εργάστηκε για τις General Electric, Fairchild Aviation, Colt και τη Hi Standard, όπου ήταν επικεφαλής της Έρευνας & Ανάπτυξης. Από εκεί έφερε την ιδέα για το τετράκανο τουφέκι με ελάχιστα
κινητά μέρη. Το φανταζόταν ως «δύο δίκανα» τοποθετημένα σε διατομή ρόμβου. Για λόγους χωροταξίας και βάρους, το σχεδίασε στο διαμέτρημα cal. 16 με βραχύτερους κάλυκες μήκους 51mm (2 ίντσες).
Οι κάνες θα φτιάχνονταν από απλούς «σωλήνες πίεσης» χωρίς θαλάμες.
Αντί αυτών, τα ειδικά φυσίγγια θα έρχονταν πακεταρισμένα ανά τετράδες σε «μπλοκ». Θα εισέρχονταν όλα μαζί από μια θυρίδα στο αριστερό πλευρό. Μετά τη βολή το άδειο σύνολο θα σπρωχνόταν μέσω μίας οπής στην αντίθετη πλευρά.
Η λύση αυτή παρουσίαζε δύο ωφέλη. Εφόσον κάθε μπλοκ έπρεπε να αντέξει μόνο τέσσερις πυροδοτήσεις, μπορούσε να φτιαχτεί από φθηνότερα υλικά. Ταυτόχρονα, τα όπλα θα ήταν άχρηστα για οποιονδήποτε τα κατείχε χωρίς πρόσβαση στα «πακέτα» φυσιγγίων που θα διέθετε μόνο ο στρατός.
Στη θεωρία θα ήταν καλή λύση.
Το εργαστήριο πρωτοτύπων της Winchester στο Νιού Χέηβεν σκάρωσε ένα ξύλινο πρόπλασμα για να το παρουσιάζουν στις συσκέψεις με το Στρατό. Το ονόμασαν LIBERATOR MK1.
Από τη θεωρία στην πράξη
Έχοντας εξασφαλίσει το ενδιαφέρον του υπουργείου άμυνας, έπρεπε να δημιουργήσουν ένα λειτουργικό προϊόν.
Σε εκείνη τη φάση είχαν καταλήξει σε μήκος κανών 30cm -συμπαγές και συνάμα αποτελεσματικό.
Δοκιμές έδειξαν πως σε απόσταση 27μέτρων, τα φυσίγγια cal. 16 θα έστελναν τουλάχιστον τρείς (3) ψήφους σε στόχο μεγέθους θώρακα. Συγκριτικά με βολές πιστολιών είναι εξαιρετική απόδοση.
Για να βελτιωθεί ο έλεγχος της ανάκρουσης, προστέθηκε ένα υποτυπώδες συρμάτινο κοντάκιο. Επέτρεπε τη στήριξη του όπλου στον ώμο και μπορούσε να αφαιρεθεί για μικρότερο όγκο.
Δύο προβλήματα καθυστερούσαν την εξέλιξη. Η όλη ιδέα των προσυσκευασμένων πυρομαχικών δεν λειτουργούσε ικανοποιητικά στην πράξη.
Ο Χίλμπεργκ επανασχεδίασε το όπλο με μια συμβατικότερη μορφή (LIBERATOR MK2), ώστε να έχει κανονικές θαλάμες και οι κάνες να κλειδώνουν περιστροφικά γύρω από ένα πίρο (όπως στα κλασικά δίκανα).
Αρχικά το κλειδί είχε σχήμα «Τ» και βρισκόταν στην κορυφή του κορμού, σαν εκείνο των περιστρόφων Webley. Ανοίγοντας το, οι θαλάμες αποκαλύπτονταν για γέμιση ή απόρριψη των άδειων καλύκων.
Η δεύτερη δυσκολία αφορούσε τη συγκράτηση και παραλληλισμό των κανών. Η αρχική σκέψη ήταν πως θα έμπαιναν σε καλούπι για να χυθεί γύρω τους κράμα.
Στην πράξη, αυτό οδηγούσε σε «αστοχίες» καθώς οι σωλήνες μετακινούνταν κατά τη χύτευση και ενίοτε δημιουργούνταν ρωγμές με τη χρήση.
Η κατασκευή άλλαξε με τις κάνες να είναι ανεξάρτητες και να συγκρατούνται στη σωστή θέση από μια ατσάλινη πλάκα στο ασκροστόμιο.
Η σχεδίαση έγινε απλούστερη και ο μοχλός ανοίγματος των κανών μεταφέρθηκε από την κορυφή στην αριστερή πλευρά. Το σχήμα της σκανδάλης άλλαξε και από φωτογραφίες που έχουν διασωθεί φαίνεται πως υπήρχαν δύο πρωτότυπα: Ένα με εσωτερική σφύρα και ένα στο οποίο ο χειριστής μπορούσε να την οπλίσει χειροκίνητα. Οι αλλαγές χαρακτηρίστηκαν ως LIBERATOR ΜΚ3.
Άδοξο τέλος
Στο σημείο αυτό, ο στρατός είχε χάσει το ενδιαφέρον, προχωρώντας στον εξοπλισμό των βιετναμέζων με πλεονάσματα όπλων (Μ1 Carbine) της εποχής του 1940.
Πιθανότατα αυτή ήταν μια αποδοτικότερη και οικονομικότερη λύση. Το πρόγραμμα LIBERATOR «ναυάγησε».
Η Winchester θέλησε να ανακάμψει κάποια από τα κόστη ανάπτυξης, μετατρέποντας το σχέδιο για μιά ακόμη φορά.
Η τελική έκδοση Mk4 χρησιμοποιούσε φυσίγγια διαμετρήματος cal. 12 σε μια προσπάθεια να αποσπάσει πωλήσεις από τις ντόπιες αστυνομικές υπηρεσίες. Προωθήθηκε ως εκτοξευτήρας δακρυγόνων, ελαστικών βολίδων αλλά και συμβατικών βολίδων.
Η αγορά το αγνόησε, επιλέγοντας επαναληπτικά λειόκανα όπως το Remington 870 και το Mossberg 500.
Πλέον, μόνο πέντε από τα πειραματικά LIBERATOR παραμένουν.
Τα τέσσερα (περιλαμβανομένου του ξύλινου προπλάσματος) βρίσκονται σε μουσείο όπλων στο Κόντι του Ουαϊόμινγ και το άλλο στην αίθουσα πρωτοτύπων της FN USA (κάτοχο και συνεχιστή της Winchester).
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών