Τα νέα μαχαίρια ήταν εξαιρετικά δημοφιλή μεταξύ των ομάδων δυτών του ναυτικού και των μάχιμων πεζοναυτών, παρότι η δερμάτινη θήκη τους φθειρόταν από το θαλασσινό νερό
Στο ξεκίνημα του Β’ π.π. το αμερικανικό σώμα πεζοναυτών (USMC) ξεκίνησε μια διαδικασία επέκτασης και επανεξοπλισμού. Τα πάντα έπρεπε να προδιαγραφούν και να αγοραστούν για την αυξημένη δύναμη ανδρών που θα πολεμούσαν στον Ειρηνικό.
Μαχαίρι για πόλεμο
Το μοναδικό μαχαίρι στο απόθεμα τους ήταν το “Trench Knife, Mark 1”, ένα κειμήλιο από τις μάχες των χαρακωμάτων του 1918. Σχεδιασμένο ως στιλέτο με αμφίστομη κόψη, η λαβή του είχε σχήμα μπρούτζινης “γροθιάς” για μάχες σώμα με σώμα. Ήταν μια ατυχής σχεδίαση που δεν πρόσφερε πολλά ως μαχαίρι γενικής χρήσης. Μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο για νίξη, όχι κοπή. Το βάρος και το σχήμα της λαβής το καθιστούσαν άβολο και δύσκολο στη μεταφορά. Επιπλέον, μπορούσε να κρατηθεί μόνο με συγκεκριμένο τρόπο, ενώ αποδείχτηκε εύθραυστο.
Οι Πεζοναύτες κάλεσαν εταιρείες να σχεδιάσουν ένα μαχαίρι γενικής χρήσης και μάχης για το σύνολο του προσωπικού. Εξέτασαν πολλές προτάσεις και κατέληξαν στο πρωτότυπο 1219C2 της Union Cutlery. Δύο αξιωματικοί, ο ταγματάρχης John M. Davis και ο συνταγματάρχης Howard America πρότειναν τις απαιτούμενες αλλαγές και ενέκριναν την αρχική παρτίδα που παραδόθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1943. Το μαχαίρι ταξινομήθηκε ως “USMC Mark 2 Combat knife” από τους πεζοναύτες και “US Navy Mark 2” από το ναυτικό. Για να καλυφθεί η ζήτηση, δόθηκαν ταυτόχρονα συμβόλαια και σε άλλους εκτός της Union Cutlery, με την Camillus να κατασκευάζει τα περισσότερα μαχαίρια κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Τα νέα μαχαίρια ήταν εξαιρετικά δημοφιλή μεταξύ των ομάδων δυτών του ναυτικού και των μάχιμων πεζοναυτών, παρότι η δερμάτινη θήκη τους φθειρόταν από το θαλασσινό νερό.
Ανθεκτικό και οικονομικό
Το σχέδιο του ΚΑ-ΒΑR βασίζεται στα αμερικανικά, κυνηγετικά μαχαίρια Bowie με τη φαρδιά λεπίδα και την κυρτή αιχμή. Το σχήμα αυτό είναι ένας καλός συμβιβασμός για λεπίδα ικανή να τρυπά και ταυτόχρονα να είναι χρήσιμη ως εργαλείο. Αρχικά η δεύτερη ακμή ήταν επίσης ακονισμένη, προσφέροντας διατρητικότητα, όμως δεν ακονίζεται πλέον σε εκείνα που προορίζονται για πολιτική χρήση. Σε κάποιες χώρες (περιλαμβανομένης της Ελλάδας) θεωρούνται αμφίκοπα στιλέτα και “αυτομάτως παράνομα”.
Το πάχος της λάμας στη ράχη είναι σχεδόν 4,5mm. Αρκετό ώστε να μη κάμπτεται ή ραγίζει όταν χρησιμοποιείται ως μασέττα ή λοστός. Στο μέσο περίπου υπάρχει μια διαμήκης χαρακιά, κομμένη απο φρέζα. Υπάρχει η διάδοση ότι είναι εκεί για να σταματά τη ροή (προφανώς “εχθρικού”) αίματος προς τη λαβή, γεγονός που θα την έκανε να γλιστρά. Στην πραγματικότητα γίνεται ώστε να ελαφρύνει η εμπροσθοβαρής λεπίδα.Το μήκος της είναι 18cm, και το ολικό βάρος του μαχαιριού φτάνει τα 320 γραμμάρια. Οι διαστάσεις αυτές το φέρνουν στη μεγάλη κατηγορία. Η λάμα είναι μονοκόμματη μέχρι το τελείωμα της λαβής και φτιάχμεται από ανθρακούχο χάλυβα 1095. Στο πίσω μέρος ένας ατσάλινος δίσκος που συγκρατείται με πίρο σχηματίζει ένα σφυρί. Αμέτρητοι στρατιώτες το έχουν χρησιμοποιήσει για να καρφώσουν καρφιά ή να… σπάσουν κεφάλια και τζάμια αυτοκινήτων.
Στο κλασσικό μοντέλο του 1942 που παράγεται ως σήμερα, τα μεταλλικά μέρη βάφονταν με φωσφάτωση, όπως τα τουφέκια της εποχής για προστασία από τη σκουριά, παίρνοντας έτσι ένα χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα. Η λαβή σχηματίζεται απο ροδέλες καφέ δέρματος που συγκρατούνται συμπιεσμένες από το μεταλλικό δίσκο. Η επιφάνεια τους δημιουργεί εξαιρετική πρόσφυση και ήταν μια οικονομική λύση όταν εφαρμόστηκε. Το μειονέκτημα είναι πως τις καταστρέφει σχετικά εύκολα η υγρασία (όπως σε αμφίβιες επιχειρήσεις, ή τροπικές ζώνες). Σήμερα υπάρχει η εναλλακτική λαβή από πλαστικό kraton που λύνει αυτό το ζήτημα.
Το όνομα ΚΑ- BAR
Η ιστορία της μαχαιροποίας Union Cutlery ξεκινά στις αρχές του 1900. Κατασκεύαζαν μαχαίρια, ψαλίδια και σουγιάδες και το 1920 βρισκόταν εγκατεστημένοι στο Olean της Νέας Υόρκης. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ιδιοκτήτης της Wallace Brown, έλαβε μια ημέρα ένα δέμα σταλμένο από έναν ενθουσιώδη πελάτη ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Μέσα υπήρχε και μία κακογραμμένη, δυσανάγνωστη και αρκετά ανορθόγραφη επιστολή. Περιέγραφε πως ο αποστολέας χρησιμοποίησε ένα κυνηγετικό μαχαίρι της Union για να σκοτώσει μια τραυματισμένη αρκούδα που του επιτέθηκε, όταν το τουφέκι του έπαθε εμπλοκή. Μέσα από τους σβησμένους χαρακτήρες της αγγλικής γλώσσας που ο Brown μπόρεσε να διαβάσει, διακρινόταν οι χαρακτήρες “To K…. a B.ar” από τη φράση “To kill a Bear”. Ενθουσιάστηκε με την ιστορία και άρχισε να τη χρησιμοποιεί για την προώθηση των προϊόντων του περί το 1924. Δημιούργησαν ένα λογότυπο με κεφαλαία KA-BAR και μάρκαραν τις λεπίδες με τα γράμματα. Η φωνητική απόδοση τους είναι “Κέη Μπαρ” και όλα τα μαχαίρια του τύπου Mark 2 έμειναν γνωστά με αυτό το όνομα, άσχετα από τον κατασκευαστή που τα έφτιαξε.
Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ τα KA-BAR αποσύρθηκαν από μαζική υπηρεσία και μέχρι το 1980 είχαν αντικατασταθεί -θεωρητικά- από τις ξιφολόγχες του Μ 16. Οι πεζοναύτες, γεμάτοι από παραδόσεις τα διατηρούν ως μέρος του ατομικού οπλισμού, αγοράζοντας τα ίδιωτικά. Εκπαιδεύονται στη χρήση του για μάχη εξ επαφής.
Παραπάνω από ένα μαχαίρι
Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες επιλογές μαχαιριών μάχης και κάποιες είναι σαφώς ακριβότερες και καλύτερες. Στην κατηγορία όμως των 100-200 ευρώ, το KA-BAR παραμένει εξαιρετικό. Για τους αμερικανούς νυν και πρώην πεζοναύτες, είναι κάτι περισσότερο. Κάτι σα το φωτόσπαθο των Τζεντάϊ. Όχι απλώς ένα όπλο, αλλά ένα σύμβολο της αδελφότητας τους. Για αυτό υπάρχουν τόσες πολλές “επετειακές” εκδόσεις.
www.bankingnews.gr
Μαχαίρι για πόλεμο
Το μοναδικό μαχαίρι στο απόθεμα τους ήταν το “Trench Knife, Mark 1”, ένα κειμήλιο από τις μάχες των χαρακωμάτων του 1918. Σχεδιασμένο ως στιλέτο με αμφίστομη κόψη, η λαβή του είχε σχήμα μπρούτζινης “γροθιάς” για μάχες σώμα με σώμα. Ήταν μια ατυχής σχεδίαση που δεν πρόσφερε πολλά ως μαχαίρι γενικής χρήσης. Μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο για νίξη, όχι κοπή. Το βάρος και το σχήμα της λαβής το καθιστούσαν άβολο και δύσκολο στη μεταφορά. Επιπλέον, μπορούσε να κρατηθεί μόνο με συγκεκριμένο τρόπο, ενώ αποδείχτηκε εύθραυστο.
Οι Πεζοναύτες κάλεσαν εταιρείες να σχεδιάσουν ένα μαχαίρι γενικής χρήσης και μάχης για το σύνολο του προσωπικού. Εξέτασαν πολλές προτάσεις και κατέληξαν στο πρωτότυπο 1219C2 της Union Cutlery. Δύο αξιωματικοί, ο ταγματάρχης John M. Davis και ο συνταγματάρχης Howard America πρότειναν τις απαιτούμενες αλλαγές και ενέκριναν την αρχική παρτίδα που παραδόθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1943. Το μαχαίρι ταξινομήθηκε ως “USMC Mark 2 Combat knife” από τους πεζοναύτες και “US Navy Mark 2” από το ναυτικό. Για να καλυφθεί η ζήτηση, δόθηκαν ταυτόχρονα συμβόλαια και σε άλλους εκτός της Union Cutlery, με την Camillus να κατασκευάζει τα περισσότερα μαχαίρια κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Τα νέα μαχαίρια ήταν εξαιρετικά δημοφιλή μεταξύ των ομάδων δυτών του ναυτικού και των μάχιμων πεζοναυτών, παρότι η δερμάτινη θήκη τους φθειρόταν από το θαλασσινό νερό.
Ανθεκτικό και οικονομικό
Το σχέδιο του ΚΑ-ΒΑR βασίζεται στα αμερικανικά, κυνηγετικά μαχαίρια Bowie με τη φαρδιά λεπίδα και την κυρτή αιχμή. Το σχήμα αυτό είναι ένας καλός συμβιβασμός για λεπίδα ικανή να τρυπά και ταυτόχρονα να είναι χρήσιμη ως εργαλείο. Αρχικά η δεύτερη ακμή ήταν επίσης ακονισμένη, προσφέροντας διατρητικότητα, όμως δεν ακονίζεται πλέον σε εκείνα που προορίζονται για πολιτική χρήση. Σε κάποιες χώρες (περιλαμβανομένης της Ελλάδας) θεωρούνται αμφίκοπα στιλέτα και “αυτομάτως παράνομα”.
Το πάχος της λάμας στη ράχη είναι σχεδόν 4,5mm. Αρκετό ώστε να μη κάμπτεται ή ραγίζει όταν χρησιμοποιείται ως μασέττα ή λοστός. Στο μέσο περίπου υπάρχει μια διαμήκης χαρακιά, κομμένη απο φρέζα. Υπάρχει η διάδοση ότι είναι εκεί για να σταματά τη ροή (προφανώς “εχθρικού”) αίματος προς τη λαβή, γεγονός που θα την έκανε να γλιστρά. Στην πραγματικότητα γίνεται ώστε να ελαφρύνει η εμπροσθοβαρής λεπίδα.Το μήκος της είναι 18cm, και το ολικό βάρος του μαχαιριού φτάνει τα 320 γραμμάρια. Οι διαστάσεις αυτές το φέρνουν στη μεγάλη κατηγορία. Η λάμα είναι μονοκόμματη μέχρι το τελείωμα της λαβής και φτιάχμεται από ανθρακούχο χάλυβα 1095. Στο πίσω μέρος ένας ατσάλινος δίσκος που συγκρατείται με πίρο σχηματίζει ένα σφυρί. Αμέτρητοι στρατιώτες το έχουν χρησιμοποιήσει για να καρφώσουν καρφιά ή να… σπάσουν κεφάλια και τζάμια αυτοκινήτων.
Στο κλασσικό μοντέλο του 1942 που παράγεται ως σήμερα, τα μεταλλικά μέρη βάφονταν με φωσφάτωση, όπως τα τουφέκια της εποχής για προστασία από τη σκουριά, παίρνοντας έτσι ένα χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα. Η λαβή σχηματίζεται απο ροδέλες καφέ δέρματος που συγκρατούνται συμπιεσμένες από το μεταλλικό δίσκο. Η επιφάνεια τους δημιουργεί εξαιρετική πρόσφυση και ήταν μια οικονομική λύση όταν εφαρμόστηκε. Το μειονέκτημα είναι πως τις καταστρέφει σχετικά εύκολα η υγρασία (όπως σε αμφίβιες επιχειρήσεις, ή τροπικές ζώνες). Σήμερα υπάρχει η εναλλακτική λαβή από πλαστικό kraton που λύνει αυτό το ζήτημα.
Το όνομα ΚΑ- BAR
Η ιστορία της μαχαιροποίας Union Cutlery ξεκινά στις αρχές του 1900. Κατασκεύαζαν μαχαίρια, ψαλίδια και σουγιάδες και το 1920 βρισκόταν εγκατεστημένοι στο Olean της Νέας Υόρκης. Ο αστικός μύθος αναφέρει ότι ιδιοκτήτης της Wallace Brown, έλαβε μια ημέρα ένα δέμα σταλμένο από έναν ενθουσιώδη πελάτη ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. Μέσα υπήρχε και μία κακογραμμένη, δυσανάγνωστη και αρκετά ανορθόγραφη επιστολή. Περιέγραφε πως ο αποστολέας χρησιμοποίησε ένα κυνηγετικό μαχαίρι της Union για να σκοτώσει μια τραυματισμένη αρκούδα που του επιτέθηκε, όταν το τουφέκι του έπαθε εμπλοκή. Μέσα από τους σβησμένους χαρακτήρες της αγγλικής γλώσσας που ο Brown μπόρεσε να διαβάσει, διακρινόταν οι χαρακτήρες “To K…. a B.ar” από τη φράση “To kill a Bear”. Ενθουσιάστηκε με την ιστορία και άρχισε να τη χρησιμοποιεί για την προώθηση των προϊόντων του περί το 1924. Δημιούργησαν ένα λογότυπο με κεφαλαία KA-BAR και μάρκαραν τις λεπίδες με τα γράμματα. Η φωνητική απόδοση τους είναι “Κέη Μπαρ” και όλα τα μαχαίρια του τύπου Mark 2 έμειναν γνωστά με αυτό το όνομα, άσχετα από τον κατασκευαστή που τα έφτιαξε.
Μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ τα KA-BAR αποσύρθηκαν από μαζική υπηρεσία και μέχρι το 1980 είχαν αντικατασταθεί -θεωρητικά- από τις ξιφολόγχες του Μ 16. Οι πεζοναύτες, γεμάτοι από παραδόσεις τα διατηρούν ως μέρος του ατομικού οπλισμού, αγοράζοντας τα ίδιωτικά. Εκπαιδεύονται στη χρήση του για μάχη εξ επαφής.
Παραπάνω από ένα μαχαίρι
Σήμερα υπάρχουν χιλιάδες επιλογές μαχαιριών μάχης και κάποιες είναι σαφώς ακριβότερες και καλύτερες. Στην κατηγορία όμως των 100-200 ευρώ, το KA-BAR παραμένει εξαιρετικό. Για τους αμερικανούς νυν και πρώην πεζοναύτες, είναι κάτι περισσότερο. Κάτι σα το φωτόσπαθο των Τζεντάϊ. Όχι απλώς ένα όπλο, αλλά ένα σύμβολο της αδελφότητας τους. Για αυτό υπάρχουν τόσες πολλές “επετειακές” εκδόσεις.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών