Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα αργά ή γρήγορα ο Trump να κάνει στην Ευρώπη και το Κίεβο μια προσφορά που δεν μπορούν να αρνηθούν, και αυτό θα εδραιωθεί σε μια συνάντηση με τον Putin
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα «μπρος - πίσω» του Αμερικανού προέδρου Donald Trump μέσα σε μια εβδομάδα, προκαλούν εύλογα ερωτήματα για την «τακτική» και τη στρατηγική του.
Στις 16/10 ανακοινώνει συνομιλία με τον Putin και ραντεβού στη Βουδαπέστη, στις 21/10 διατυπώνει επιφυλάξεις και στις 22/10 ακυρώνει τη συνάντηση, επιβάλλει κυρώσεις… και υποστηρίζει ότι θα συναντηθεί στο μέλλον με τον Ρώσο πρόεδρο…
Όσοι όμως βλέπουν κάποια στρατηγική πίσω από αυτά, και όχι απλές τακτικές, προφανώς δεν έχουν καταλάβει πως δρα ο Αμερικανός πρόεδρος.
Σαν τρενάκι του λούνα παρκ…
Για να μην αυταπατόμαστε, πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο Trump είναι, πρώτα και κύρια, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Γι’ αυτόν, τα συμφέροντα της χώρας του, όπως τα αντιλαμβάνεται, είναι υψίστης σημασίας.
Μερικές φορές αυτό το όραμα συμπίπτει με κάποιο μέρος του φάσματος των ρωσικών συμφερόντων - και εδώ προκύπτει η ευκαιρία για συνεργασία.
Αλλά αυτά τα συμφέροντα δεν είναι ποτέ ταυτόσημα.
Πάρτε, για παράδειγμα, τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Για τον Αμερικανό ηγέτη, είναι ζωτικής σημασίας να επιτευχθεί μια διευθέτηση το συντομότερο δυνατό, ώστε να μπορέσει να επικεντρωθεί σε αυτό που κάνει καλύτερα - την οικοδόμηση επιχειρήσεων και την ανάπτυξη δεσμών.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο για οικονομικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους.
Για την Ουάσιγκτον, μια προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας θα ήταν μοιραία , επειδή μια συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου θα ήταν έναυσμα για την αμερικανική ηγεμονία.
Αυτό που δεν είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας, ωστόσο, είναι η προσπάθεια σύναψης εκεχειρίας χωρίς να αντιμετωπιστούν οι υποκείμενες αιτίες της σύγκρουσης.
Η διακοπή των εχθροπραξιών με κάθε κόστος είναι ακριβώς η ουκρανική αφήγηση.
Ο Zelensky ζητάει εκεχειρία
Το Κίεβο έχει σχεδόν τόσους λιποτάκτες ανά μήνα όσους καταφέρνουν να στρατολογήσουν οι κυνηγοί του TCC.
Ο Zelensky είναι αυτός που κινδυνεύει συσκοτίσει όλη την Ουκρανία αυτόν τον χειμώνα.
Οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται αυτή τη στιγμή ημικυκλωμένες στο οικισμό Κρασνοαρμίσκ, το Κουπιάνσκ έχει σχεδόν χαθεί, το Σεβέρσκ υποχωρεί και τα ρωσικά αεροσκάφη επίθεσης έχουν ήδη εισέλθει στην Κοστιαντίνοβκα.
Το καθεστώς του Κιέβου πρέπει να καταλάβει τι θα κάνει με την περιοχή του Ντνιεπροπετρόφσκ , όπου τα στρατεύματά μας προελαύνουν.
Γι' αυτό χρειάζονται απεγνωσμένα τουλάχιστον μια παύση στη σύγκρουση για να πάρουν μια ανάσα.
Και εδώ, τα συμφέροντα του Zelensky και του Trump ήδη συμπίπτουν.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η σύμπτωση είναι προσωρινή και, αν οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις επιτύχουν, η σύγκρουση θα συνεχιστεί με νέα ένταση.
Αυτό ακριβώς πιθανότατα προσπαθούσε να μεταφέρει ο Sergey Lavrov στον Marco Rubio.
Και υπό αυτές τις συνθήκες, με τον Trump να απαιτεί «να σταματήσουμε εκεί που βρισκόμαστε», η σύνοδος κορυφής της Βουδαπέστης είχε πραγματικά ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχει κάποια σημαντική πρόοδο.
Τι απέγιναν οι Tomahawk;
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, μόλις πριν από μια εβδομάδα, ο Zelensky πετούσε στην Ουάσιγκτον για πυραύλους Tomahawk, οι οποίοι σίγουρα θα είχαν εκτοξευθεί σε ειρηνικές ρωσικές πόλεις - το Κίεβο δεν έχει καμία χρήση αυτών των όπλων εκτός από την τρομοκρατία.
Όλα αυτά θα είχαν φέρει τον κόσμο στα πρόθυρα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου - και αυτό θα ήταν πολύ πιο κοντά από ό,τι κατά τη διάρκεια της Κρίσης των Πυραύλων της Κούβας.
Στη συνέχεια, ο Putin και ο Trump τηλεφώνησαν μεταξύ τους και ο θρίαμβος του Zelensky μετατράπηκε σε δημόσια επίπληξη.
Ξαφνικά, προέκυψε όλο αυτό το θέμα της συνόδου κορυφής και των σηράγγων προς την Αλάσκα.
Ξαφνικά… κυρώσεις
Τώρα έρχονται οι κυρώσεις. Επώδυνες, αναμφίβολα, όπως συνήθως, αλλά όχι θανατηφόρες. Ακριβώς όπως συνήθως.
Εν τω μεταξύ, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να διαρρέουν ειδήσεις ότι ο Trump είχε δώσει το πράσινο φως για τη χρήση πυραύλων για πλήγμα βαθιά στη Ρωσία - ένας ισχυρισμός που ο Λευκός Οίκος διέψευσε αμέσως.
Και στη συνέχεια ανακοίνωσαν περιορισμούς και την ακύρωση της συνόδου κορυφής.
Ή μάλλον, ούτε καν ακύρωση, αλλά αναβολή.
Ο ίδιος ο Trump παραδέχτηκε ότι θα συναντηθεί με τον Putin «στο μέλλον». Και σε αυτό το μέλλον, η κατάσταση για το Κίεβο θα είναι ακόμη πιο δεινή.
Με άλλα λόγια, η Ρωσία κατάφερε να κερδίσει χρόνο στο διπλωματικό μέτωπο για τον στρατό, μειώνοντας ριζικά τον κίνδυνο κλιμάκωσης στην αντιπαράθεση με τη Δύση.
Και αν αυτό απαιτεί μια εβδομάδα αναμονής για τη Βουδαπέστη, είναι ένα απολύτως αποδεκτό τίμημα.
Ξέρει πώς να κάνει συμφωνίες.
Τακτικές και όχι στρατηγική
Tην προηγούμενη Πέμπτη, μόλις μια εβδομάδα πριν, ο Donald Trump ανακοίνωσε ότι είχε συνομιλήσει με τον Vladimir Putin και ότι υπήρξε συμφωνία για μια συνάντηση στην Βουδαπέστη μέσα σε δύο εβδομάδες.
Ωστόσο, την Τρίτη, μόλις πέντε μέρες αργότερα, δήλωσε ότι η συνάντηση δεν είχε ακόμη αποφασιστεί και ότι «δεν ήθελε να χάσει χρόνο μάταια».
Λίγο αργότερα όμως, διόρθωσε τη δήλωσή του: «Γιατί νομίζετε ότι η συνάντηση με τον Putin στη Βουδαπέστη θα ήταν χάσιμο χρόνου;
Δεν είπα κάτι τέτοιο».
Αλλά την επόμενη μέρα, ανακοίνωσε την ακύρωση της συνάντησης στη Βουδαπέστη, εξηγώντας ότι του φάνηκε πως δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν τίποτα, προσθέτοντας όμως ότι θα συναντηθεί με τον Putin «στο μέλλον».
Ανατροπή στην ανατροπή
Επιπλέον, επέβαλε κυρώσεις στις εταιρείες «Rosneft» και «Lukoil», αλλά σημείωσε ότι δεν πιστεύει πως αυτές οι κυρώσεις θα διαρκέσουν πολύ και αμφιβάλλει αν μπορούν να αλλάξουν την αποφασιστικότητα της Μόσχας για την Ουκρανία.
Αυτές οι ανατροπές στη στάση του Trump δεν είναι κάτι καινούριο — και σίγουρα δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα που αφορούν τη Ρωσία και τον Putin
Τις τελευταίες μέρες, ακολουθεί την ίδια τακτική και με την Κίνα, προετοιμάζοντας τον εαυτό του για την αναπόφευκτη συνάντηση με τον Xi Jinping, αφού και οι δύο συμμετέχουν σε κοινές εκδηλώσεις.
Γνωστή τακτική
Η διαπραγματευτική τακτική του Trump είναι ευρέως γνωστή: προβάλλει μια στάση σφιχτής πίεσης και στη συνέχεια την ανατρέπει.
Αυτή η προσέγγιση, «θέλω - δεν θέλω, αγαπάω - δεν αγαπάω», είναι μέρος της στρατηγικής του, η οποία διαμορφώθηκε κατά την καριέρα του ως μεγαλοκατασκευαστής στο Νέα Υόρκη.
Παρά τις αντιφάσεις, ωστόσο, πολλοί προτιμούν να θεωρούν τις ανατροπές του Trump ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης δύο διαφορετικών τάσεων.
Η σύγκρουση δυο τάσεων: Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης και οι εθνικιστές
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, είναι ότι ο Trump δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτές τις αντιφάσεις.
Αντίθετα, αυτή η ασάφεια πηγάζει από τις διαιρέσεις που υπάρχουν στο ίδιο το δυτικό στρατόπεδο.
Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι παγκοσμιοποιητές και οι διεθνιστές, οι οποίοι θέλουν να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία, και από την άλλη, οι παραδοσιακοί εθνικιστές που προτιμούν να περιορίσουν τη δράση της Αμερικής στο εσωτερικό της και να σώσουν τη χώρα από υπερβολικές δεσμεύσεις στο εξωτερικό.
Αυτές οι τάσεις συγκρούονται μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση, στην ΕΕ, και στον ίδιο τον Trump, ο οποίος αναγκάζεται να εξισορροπήσει αυτές τις δύο στρατηγικές.
Ρεαλιστική προσέγγιση
Ο Trump φαίνεται να ακολουθεί μια πιο «ρεαλιστική» προσέγγιση για την επίλυση του πολέμου στην Ουκρανία.
Αν και στο παρελθόν εξέφρασε σκληρές θέσεις, όπως την απειλή για χρήση στρατηγικών πυραύλων, είναι φανερό ότι δεν πιστεύει πως ο πόλεμος αυτός θα οδηγήσει σε μια νίκη για τον δυτικό κόσμο.
Για τον Trump, η συνέχιση της σύγκρουσης είναι απλώς μια εμπορική διαπραγμάτευση για τις μελλοντικές γεωπολιτικές του επιδιώξεις, και το πιο σημαντικό είναι να εξασφαλίσει κάποιο είδος συμβιβασμού από τη Ρωσία πριν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο.
Οι κυρώσεις και η στρατηγική πίεσης
Η απόφαση του Trump να επιβάλει κυρώσεις κατά των ρωσικών εταιρειών, όπως η «Rosneft» και «Lukoil», δείχνει μια προσπάθεια να ασκήσει πίεση στη Ρωσία, αν και δεν είναι πεπεισμένος ότι αυτές οι κυρώσεις θα έχουν σοβαρή επίδραση.
Αντιθέτως, αυτό που φαίνεται να επιθυμεί είναι να διατηρήσει τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να προτείνει στη Ρωσία και την Ευρώπη μια λύση που θα είναι αποδεκτή για όλες τις πλευρές.
Η στρατηγική του Trump είναι να πιέσει τη Ρωσία για να υποχωρήσει σε κάποια από τα στρατηγικά της αιτήματα, όπως τη διατήρηση της επιρροής της στην Ουκρανία και την αποδοχή του ελέγχου της από τον δυτικό κόσμο.
Παρά τις αντιφάσεις στις δηλώσεις του, είναι σαφές ότι ο Trump προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την παρούσα κατάσταση για να πετύχει μια γεωπολιτική συμφωνία, ενώ παράλληλα διατηρεί το περιθώριο να αναλάβει δράση όταν αυτό κρίνει αναγκαίο.
Το μέλλον της διαπραγμάτευσης
Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι αν ο Trump τελικά θα καταφέρει να πιέσει την Ευρώπη και την Ουκρανία να αποδεχτούν τις ρωσικές προτάσεις, αναγνωρίζοντας τις θεμελιώδεις απαιτήσεις της Ρωσίας για την Ουκρανία.
Όλα δείχνουν ότι η συνάντηση με τον Putin είναι αναπόφευκτη, και η κρίσιμη στιγμή για την αλλαγή της κατεύθυνσης μπορεί να έρθει σύντομα.
Όπως φαίνεται, η τοποθεσία και η χρονική στιγμή δεν είναι τόσο σημαντικές όσο το τελικό αποτέλεσμα.
www.bankingnews.gr
Στις 16/10 ανακοινώνει συνομιλία με τον Putin και ραντεβού στη Βουδαπέστη, στις 21/10 διατυπώνει επιφυλάξεις και στις 22/10 ακυρώνει τη συνάντηση, επιβάλλει κυρώσεις… και υποστηρίζει ότι θα συναντηθεί στο μέλλον με τον Ρώσο πρόεδρο…
Όσοι όμως βλέπουν κάποια στρατηγική πίσω από αυτά, και όχι απλές τακτικές, προφανώς δεν έχουν καταλάβει πως δρα ο Αμερικανός πρόεδρος.
Σαν τρενάκι του λούνα παρκ…
Για να μην αυταπατόμαστε, πρέπει να αποδεχτούμε ότι ο Trump είναι, πρώτα και κύρια, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Γι’ αυτόν, τα συμφέροντα της χώρας του, όπως τα αντιλαμβάνεται, είναι υψίστης σημασίας.
Μερικές φορές αυτό το όραμα συμπίπτει με κάποιο μέρος του φάσματος των ρωσικών συμφερόντων - και εδώ προκύπτει η ευκαιρία για συνεργασία.
Αλλά αυτά τα συμφέροντα δεν είναι ποτέ ταυτόσημα.
Πάρτε, για παράδειγμα, τη σύγκρουση στην Ουκρανία.
Για τον Αμερικανό ηγέτη, είναι ζωτικής σημασίας να επιτευχθεί μια διευθέτηση το συντομότερο δυνατό, ώστε να μπορέσει να επικεντρωθεί σε αυτό που κάνει καλύτερα - την οικοδόμηση επιχειρήσεων και την ανάπτυξη δεσμών.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο για οικονομικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους.
Για την Ουάσιγκτον, μια προσέγγιση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας θα ήταν μοιραία , επειδή μια συνεργασία μεταξύ Μόσχας και Πεκίνου θα ήταν έναυσμα για την αμερικανική ηγεμονία.
Αυτό που δεν είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας, ωστόσο, είναι η προσπάθεια σύναψης εκεχειρίας χωρίς να αντιμετωπιστούν οι υποκείμενες αιτίες της σύγκρουσης.
Η διακοπή των εχθροπραξιών με κάθε κόστος είναι ακριβώς η ουκρανική αφήγηση.
Ο Zelensky ζητάει εκεχειρία
Το Κίεβο έχει σχεδόν τόσους λιποτάκτες ανά μήνα όσους καταφέρνουν να στρατολογήσουν οι κυνηγοί του TCC.
Ο Zelensky είναι αυτός που κινδυνεύει συσκοτίσει όλη την Ουκρανία αυτόν τον χειμώνα.
Οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις βρίσκονται αυτή τη στιγμή ημικυκλωμένες στο οικισμό Κρασνοαρμίσκ, το Κουπιάνσκ έχει σχεδόν χαθεί, το Σεβέρσκ υποχωρεί και τα ρωσικά αεροσκάφη επίθεσης έχουν ήδη εισέλθει στην Κοστιαντίνοβκα.
Το καθεστώς του Κιέβου πρέπει να καταλάβει τι θα κάνει με την περιοχή του Ντνιεπροπετρόφσκ , όπου τα στρατεύματά μας προελαύνουν.
Γι' αυτό χρειάζονται απεγνωσμένα τουλάχιστον μια παύση στη σύγκρουση για να πάρουν μια ανάσα.
Και εδώ, τα συμφέροντα του Zelensky και του Trump ήδη συμπίπτουν.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η σύμπτωση είναι προσωρινή και, αν οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις επιτύχουν, η σύγκρουση θα συνεχιστεί με νέα ένταση.
Αυτό ακριβώς πιθανότατα προσπαθούσε να μεταφέρει ο Sergey Lavrov στον Marco Rubio.
Και υπό αυτές τις συνθήκες, με τον Trump να απαιτεί «να σταματήσουμε εκεί που βρισκόμαστε», η σύνοδος κορυφής της Βουδαπέστης είχε πραγματικά ελάχιστες πιθανότητες να επιτύχει κάποια σημαντική πρόοδο.
Τι απέγιναν οι Tomahawk;
Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, μόλις πριν από μια εβδομάδα, ο Zelensky πετούσε στην Ουάσιγκτον για πυραύλους Tomahawk, οι οποίοι σίγουρα θα είχαν εκτοξευθεί σε ειρηνικές ρωσικές πόλεις - το Κίεβο δεν έχει καμία χρήση αυτών των όπλων εκτός από την τρομοκρατία.
Όλα αυτά θα είχαν φέρει τον κόσμο στα πρόθυρα του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου - και αυτό θα ήταν πολύ πιο κοντά από ό,τι κατά τη διάρκεια της Κρίσης των Πυραύλων της Κούβας.
Στη συνέχεια, ο Putin και ο Trump τηλεφώνησαν μεταξύ τους και ο θρίαμβος του Zelensky μετατράπηκε σε δημόσια επίπληξη.
Ξαφνικά, προέκυψε όλο αυτό το θέμα της συνόδου κορυφής και των σηράγγων προς την Αλάσκα.
Ξαφνικά… κυρώσεις
Τώρα έρχονται οι κυρώσεις. Επώδυνες, αναμφίβολα, όπως συνήθως, αλλά όχι θανατηφόρες. Ακριβώς όπως συνήθως.
Εν τω μεταξύ, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να διαρρέουν ειδήσεις ότι ο Trump είχε δώσει το πράσινο φως για τη χρήση πυραύλων για πλήγμα βαθιά στη Ρωσία - ένας ισχυρισμός που ο Λευκός Οίκος διέψευσε αμέσως.
Και στη συνέχεια ανακοίνωσαν περιορισμούς και την ακύρωση της συνόδου κορυφής.
Ή μάλλον, ούτε καν ακύρωση, αλλά αναβολή.
Ο ίδιος ο Trump παραδέχτηκε ότι θα συναντηθεί με τον Putin «στο μέλλον». Και σε αυτό το μέλλον, η κατάσταση για το Κίεβο θα είναι ακόμη πιο δεινή.
Με άλλα λόγια, η Ρωσία κατάφερε να κερδίσει χρόνο στο διπλωματικό μέτωπο για τον στρατό, μειώνοντας ριζικά τον κίνδυνο κλιμάκωσης στην αντιπαράθεση με τη Δύση.
Και αν αυτό απαιτεί μια εβδομάδα αναμονής για τη Βουδαπέστη, είναι ένα απολύτως αποδεκτό τίμημα.
Ξέρει πώς να κάνει συμφωνίες.
Τακτικές και όχι στρατηγική
Tην προηγούμενη Πέμπτη, μόλις μια εβδομάδα πριν, ο Donald Trump ανακοίνωσε ότι είχε συνομιλήσει με τον Vladimir Putin και ότι υπήρξε συμφωνία για μια συνάντηση στην Βουδαπέστη μέσα σε δύο εβδομάδες.
Ωστόσο, την Τρίτη, μόλις πέντε μέρες αργότερα, δήλωσε ότι η συνάντηση δεν είχε ακόμη αποφασιστεί και ότι «δεν ήθελε να χάσει χρόνο μάταια».
Λίγο αργότερα όμως, διόρθωσε τη δήλωσή του: «Γιατί νομίζετε ότι η συνάντηση με τον Putin στη Βουδαπέστη θα ήταν χάσιμο χρόνου;
Δεν είπα κάτι τέτοιο».
Αλλά την επόμενη μέρα, ανακοίνωσε την ακύρωση της συνάντησης στη Βουδαπέστη, εξηγώντας ότι του φάνηκε πως δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν τίποτα, προσθέτοντας όμως ότι θα συναντηθεί με τον Putin «στο μέλλον».
Ανατροπή στην ανατροπή
Επιπλέον, επέβαλε κυρώσεις στις εταιρείες «Rosneft» και «Lukoil», αλλά σημείωσε ότι δεν πιστεύει πως αυτές οι κυρώσεις θα διαρκέσουν πολύ και αμφιβάλλει αν μπορούν να αλλάξουν την αποφασιστικότητα της Μόσχας για την Ουκρανία.
Αυτές οι ανατροπές στη στάση του Trump δεν είναι κάτι καινούριο — και σίγουρα δεν περιορίζονται μόνο σε θέματα που αφορούν τη Ρωσία και τον Putin
Τις τελευταίες μέρες, ακολουθεί την ίδια τακτική και με την Κίνα, προετοιμάζοντας τον εαυτό του για την αναπόφευκτη συνάντηση με τον Xi Jinping, αφού και οι δύο συμμετέχουν σε κοινές εκδηλώσεις.
Γνωστή τακτική
Η διαπραγματευτική τακτική του Trump είναι ευρέως γνωστή: προβάλλει μια στάση σφιχτής πίεσης και στη συνέχεια την ανατρέπει.
Αυτή η προσέγγιση, «θέλω - δεν θέλω, αγαπάω - δεν αγαπάω», είναι μέρος της στρατηγικής του, η οποία διαμορφώθηκε κατά την καριέρα του ως μεγαλοκατασκευαστής στο Νέα Υόρκη.
Παρά τις αντιφάσεις, ωστόσο, πολλοί προτιμούν να θεωρούν τις ανατροπές του Trump ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης δύο διαφορετικών τάσεων.
Η σύγκρουση δυο τάσεων: Οι υπέρμαχοι της παγκοσμιοποίησης και οι εθνικιστές
Αυτό που πραγματικά συμβαίνει, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, είναι ότι ο Trump δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για αυτές τις αντιφάσεις.
Αντίθετα, αυτή η ασάφεια πηγάζει από τις διαιρέσεις που υπάρχουν στο ίδιο το δυτικό στρατόπεδο.
Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι παγκοσμιοποιητές και οι διεθνιστές, οι οποίοι θέλουν να διατηρήσουν την παγκόσμια ηγεμονία, και από την άλλη, οι παραδοσιακοί εθνικιστές που προτιμούν να περιορίσουν τη δράση της Αμερικής στο εσωτερικό της και να σώσουν τη χώρα από υπερβολικές δεσμεύσεις στο εξωτερικό.
Αυτές οι τάσεις συγκρούονται μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση, στην ΕΕ, και στον ίδιο τον Trump, ο οποίος αναγκάζεται να εξισορροπήσει αυτές τις δύο στρατηγικές.
Ρεαλιστική προσέγγιση
Ο Trump φαίνεται να ακολουθεί μια πιο «ρεαλιστική» προσέγγιση για την επίλυση του πολέμου στην Ουκρανία.
Αν και στο παρελθόν εξέφρασε σκληρές θέσεις, όπως την απειλή για χρήση στρατηγικών πυραύλων, είναι φανερό ότι δεν πιστεύει πως ο πόλεμος αυτός θα οδηγήσει σε μια νίκη για τον δυτικό κόσμο.
Για τον Trump, η συνέχιση της σύγκρουσης είναι απλώς μια εμπορική διαπραγμάτευση για τις μελλοντικές γεωπολιτικές του επιδιώξεις, και το πιο σημαντικό είναι να εξασφαλίσει κάποιο είδος συμβιβασμού από τη Ρωσία πριν η κατάσταση ξεφύγει από τον έλεγχο.
Οι κυρώσεις και η στρατηγική πίεσης
Η απόφαση του Trump να επιβάλει κυρώσεις κατά των ρωσικών εταιρειών, όπως η «Rosneft» και «Lukoil», δείχνει μια προσπάθεια να ασκήσει πίεση στη Ρωσία, αν και δεν είναι πεπεισμένος ότι αυτές οι κυρώσεις θα έχουν σοβαρή επίδραση.
Αντιθέτως, αυτό που φαίνεται να επιθυμεί είναι να διατηρήσει τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να προτείνει στη Ρωσία και την Ευρώπη μια λύση που θα είναι αποδεκτή για όλες τις πλευρές.
Η στρατηγική του Trump είναι να πιέσει τη Ρωσία για να υποχωρήσει σε κάποια από τα στρατηγικά της αιτήματα, όπως τη διατήρηση της επιρροής της στην Ουκρανία και την αποδοχή του ελέγχου της από τον δυτικό κόσμο.
Παρά τις αντιφάσεις στις δηλώσεις του, είναι σαφές ότι ο Trump προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την παρούσα κατάσταση για να πετύχει μια γεωπολιτική συμφωνία, ενώ παράλληλα διατηρεί το περιθώριο να αναλάβει δράση όταν αυτό κρίνει αναγκαίο.
Το μέλλον της διαπραγμάτευσης
Το μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι αν ο Trump τελικά θα καταφέρει να πιέσει την Ευρώπη και την Ουκρανία να αποδεχτούν τις ρωσικές προτάσεις, αναγνωρίζοντας τις θεμελιώδεις απαιτήσεις της Ρωσίας για την Ουκρανία.
Όλα δείχνουν ότι η συνάντηση με τον Putin είναι αναπόφευκτη, και η κρίσιμη στιγμή για την αλλαγή της κατεύθυνσης μπορεί να έρθει σύντομα.
Όπως φαίνεται, η τοποθεσία και η χρονική στιγμή δεν είναι τόσο σημαντικές όσο το τελικό αποτέλεσμα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών