Ο αρχηγός του ισραηλινού στρατού (IDF) Eyal Zamir κατηγόρησε ανοιχτά τον Netanyahu για έλλειψη σχεδίου - Το πολεμικό σχέδιο της ισραηλινής κυβέρνησης αμφισβητείται έντονα στο εσωτερικό της χώρας
Τουλάχιστον 142 κράτη του πλανήτη ψήφισαν υπέρ της αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967.
Είναι αυτό ένα βήμα προς την ειρήνη ή το πιστοποιητικό θανάτου της Παλαιστίνης;
Πάντως την ίδια στιγμή φαίνεται πως το Ισραήλ αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα, η αιτία των οποίων βρίσκεται στο εσωτερικό της χώρας.
Η ιστορική απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος σε ένα υπόβαθρο αδιάκοπου πολέμου στη Γάζα (720 μέρες) συνιστά ίσως την πιο παράδοξη στιγμή στην ιστορία της διεθνούς διπλωματίας.
Το παγκόσμιο κύμα αναγνώρισης της Παλαιστίνης δεν συνοδεύεται από έμπρακτη στήριξη.
Ούτε βάζει φρένο στον καταστροφικό πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ.
Αντιθέτως, ορισμένοι βλέπουν σε αυτό το κύμα υποκριτικής αλληλεγγύης την πιο επικίνδυνη μορφή σιωπηρής συνενοχής.
Κι ενώ οι ισλαμικές χώρες κινούνται πλέον ξεκάθαρα προς τη συγκρότηση ενός συλλογικού αμυντικού οργανισμού τύπου «Μουσουλμανικού ΝΑΤΟ», η Ρωσία –μια χώρα με ιστορικό ρόλο στον αραβοϊσραηλινό διάλογο– δεν εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να επανέλθει στο προσκήνιο ως μεσολαβητής.
Διπλωματικές εξελίξεις και γεωπολιτικές ανατροπές
Η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, με ψήφους 142 χωρών υπέρ της Παλαιστίνης, υπογραμμίζει μια σαφή ρωγμή στο παγκόσμιο σύστημα: ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου πλέον δεν αναγνωρίζει την ισραηλινή κυριαρχία ως νόμιμη εντός των συνόρων της ιστορικής Παλαιστίνης.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: τι σημαίνει αυτή η αναγνώριση χωρίς κυρώσεις, χωρίς ουσιαστική παρέμβαση, χωρίς φρένο στον αφανισμό του παλαιστινιακού λαού;
Η Ευρώπη παρουσιάζει έντονη εσωτερική διάσπαση.
Από τη μία, κράτη όπως η Ισπανία επιβάλλουν προσωπικές και οικονομικές κυρώσεις σε Ισραηλινούς αξιωματούχους, κλείνοντας λιμάνια και αεροδρόμια.
Από την άλλη, κράτη όπως η Ουγγαρία παραμένουν σταθερά προσκολλημένα στη φιλοϊσραηλινή πολιτική.
Οι εσωτερικές πιέσεις σε Γαλλία και Ισπανία εξηγούν εν μέρει την αλλαγή πλεύσης – όχι από ιδεολογική ευαισθησία, αλλά από πολιτική ανάγκη και διατήρηση της εσωτερικής συνοχής.
Στον υπόλοιπο κόσμο, οι στάσεις ποικίλουν: η Αργεντινή του Javier Milei παραμένει φανατικά σιωνιστική ενώ τα νησιά του Ειρηνικού ψηφίζουν υπέρ της Παλαιστίνης, χωρίς όμως να έχουν πραγματικό βάρος.
Η στρατηγική κατάρρευση του Ισραήλ και το εσωτερικό μέτωπο
Παρά την φαινομενική στρατιωτική υπεροχή, το Ισραήλ βρίσκεται αντιμέτωπο με μία βαθιά εσωτερική κρίση. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους:
1.Πάνω από 20.000 Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν τραυματιστεί.
2. Τουλάχιστον 6.000 νεκροί, σύμφωνα με ανεξάρτητες πηγές, αν και οι επίσημες αρχές αναφέρουν μόλις 900.
3. Μαζικές διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ, όχι από φιλοπαλαιστινιακούς ακτιβιστές αλλά από οικογένειες ομήρων.
4. Πρωτοφανή φαινόμενα άρνησης διαταγών από στρατιωτικούς, με κάποιους να οδηγούνται ακόμη και σε ψυχιατρικές δομές.
Η ίδια η πολεμική στρατηγική του Ισραήλ τίθεται υπό αμφισβήτηση από τα υψηλότερα κλιμάκια.
Ο αρχηγός του ισραηλινού στρατού (IDF) Eyal Zamir κατηγόρησε ανοιχτά τον Netanyahu για έλλειψη σχεδίου.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση παρουσιάζει την επιχείρηση ως «νόμιμη αυτοάμυνα» ενώ βρίσκεται αντιμέτωπη με κατηγορίες για γενοκτονία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Κι όλα αυτά ενώ Ισραηλινοί αξιωματούχοι, όπως ο υπουργός Οικονομικών Betzalel Smotrich, μιλούν απροκάλυπτα για τα οικονομικά «οφέλη» της εκκαθάρισης: «Θα χτίσουμε την Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής. Πρέπει να δούμε πώς θα μοιράσουμε τη γη και να ανακτήσουμε τα χρήματα που επενδύσαμε», δήλωσε κυνικά.
Η Νοτιοαφρικανή πρώην δικαστής του ΟΗΕ Navi Pillay, κατέγραψε ότι 4 από τα 5 στοιχεία γενοκτονίας ισχύουν για το Ισραήλ.
Δημιουργία λιμού, στοχευμένη σφαγή, εμπόδια στη γέννηση παιδιών, εσκεμμένος αποκλεισμός ανθρωπιστικής βοήθειας.
Τα γεγονότα:
• Χιλιάδες νεκροί σε σημεία διανομής τροφίμων.
• Εσκεμμένος βομβαρδισμός υποδομών και κατοικημένων περιοχών.
• Ολοσχερής καταστροφή της βόρειας Γάζας (Jabalia, Beit Hanoun, Beit Lahia).
• Στοχοποίηση νοσοκομείων, δημοσιογράφων, σχολείων.
Ο υπουργός Άμυνας Ισραήλ απείλησε ανοιχτά με «πλήρη καταστροφή του τομέα». Η απειλή φαίνεται να υλοποιείται μεθοδικά.
Που οφείλεται η αφωνία της Ρωσίας
Μέσα σε όλο αυτό το γεωπολιτικό μύλο η Μόσχα –αντί να κεφαλαιοποιήσει τη βαθιά κρίση της Δύσης– επιλέγει τη σιωπή.
Ούτε πρωτοβουλίες, ούτε ορατή στρατηγική, ούτε καν ενεργό διπλωματικό αποτύπωμα.
Την ώρα που αραβικές χώρες ζητούν ανοιχτά την αποπομπή του Ισραήλ από τον ΟΗΕ και συγκροτούν σύμφωνα αμοιβαίας άμυνας (βλ. Πακιστάν–Σαουδική Αραβία), η Ρωσία... δεν παρεμβαίνει.
Η θέση του ειδικού απεσταλμένου του Κρεμλίνου για τη Μέση Ανατολή παραμένει κενή ή τουλάχιστον άγνωστη, ενώ ο ρόλος του Mikhgail Bogdanov έχει λήξει.
Κανείς δεν γνωρίζει τον διάδοχό του – αν υπάρχει.
Κατά πολλούς η ρωσική αφωνία οφείλεται στις καλές σχέσεις που διατηρεί με το Ισραήλ (σ.σ. πολλοί Ρώσοι εργάζονται και διαβιούν στο εβραϊκό κράτος) αλλά και με την προσεκτική στάση του Τελ Αβίβ στο ουκρανικό ζήτημα.
Ο Αραβικός Σύνδεσμος και ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) πρόκειται να συνεδριάσουν στις 15 Οκτωβρίου στη Μόσχα – ένα ιστορικό γεγονός που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει το επιστέγασμα της επιστροφής της Ρωσίας στον ρόλο του παγκόσμιου διαμεσολαβητή.
Ωστόσο, υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα: Η Ρωσία δεν έχει σαφές πρόσωπο στην περιοχή.
Δεν υπάρχει ενεργή διπλωματική στρατηγική, δεν υπάρχουν δημόσιες πρωτοβουλίες, δεν υπάρχει ξεκάθαρη τοποθέτηση πέρα από τα τυπικά «καλέσματα για εκεχειρία».
Και το βασικότερο: δεν υπάρχει πλατφόρμα διαλόγου. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη γεωπολιτική αποτυχία της Μόσχας εδώ και δεκαετίες.
Την ώρα που οι ΗΠΑ έχουν χάσει κάθε ικανότητα να παίξουν τον ρόλο ουδέτερου διαιτητή (καθώς τάσσονται ανοιχτά υπέρ του Ισραήλ), η Ρωσία είχε μια χρυσή ευκαιρία να αναλάβει τον ρόλο του καταλύτη για την ειρήνη.
Όμως, όπως σχολιάζει δηκτικά η ιστορικός Daria Mitina, «η ρωσική διπλωματία επιδεικνύει μια παθητικότητα που αγγίζει τα όρια της διπλωματικής ανικανότητας».
Προς ένα Μουσουλμανικό ΝΑΤΟ: Αναδιάταξη ισχύος στη Μέση Ανατολή
Η πιο καίρια εξέλιξη στο αραβοϊσλαμικό μέτωπο είναι η υπογραφή αμυντικής συμμαχίας μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Πακιστάν – μια συμφωνία που μετατρέπει οποιαδήποτε επίθεση σε μία από τις δύο χώρες σε επίθεση και κατά της άλλης.
Σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση των χωρών του OIC και τις πρωτοβουλίες της Αιγύπτου για συγκρότηση μηχανισμού συλλογικής ασφάλειας, διαμορφώνεται σταδιακά ένα σκηνικό συστημικής αναχαίτισης του Ισραήλ και των υποστηρικτών του.
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια φάση θεσμικής και στρατιωτικής ενοποίησης, με χαρακτηριστικά αντίστοιχα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Η συγκρότηση μιας τέτοιας «Μουσουλμανικής Συμμαχίας» δεν είναι απλώς αμυντικό μέτρο• είναι πολιτική και ιδεολογική απάντηση στο σύστημα των μονομερών επιθέσεων και της δυτικής στήριξης στο Ισραήλ.
Η επίθεση με drone σε πλοία του στολίσκου της Ελευθερίας στον Τυνησιακό λιμένα του Sidi Bou Said αλλά και οι απειλές για χτύπημα σε ηγετικά στελέχη της Hamas επί αιγυπτιακού εδάφους, έχουν εξοργίσει ακόμα και τους μέχρι πρότινος συνεργαζόμενους με το Τελ Αβίβ ηγέτες, όπως ο Αιγύπτιος πρόεδρος Sisi.
Η Ρωσία μπροστά σε ένα σταυροδρόμι
Η Ρωσία έχει να επιλέξει: ή θα μπει επιθετικά στο διπλωματικό παιχνίδι, θέτοντας τον εαυτό της ως τον μοναδικό αξιόπιστο μεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Hamas, ή θα παρακολουθεί ανήμπορη την πλήρη ανατροπή της γεωπολιτικής σκακιέρας στη Μέση Ανατολή, αποκλεισμένη από ένα νέο σύστημα συμμαχιών που διαμορφώνεται χωρίς αυτήν.
Οι δημοσιογραφικές διαρροές στον αραβικό Τύπο είναι σαφείς: η Μόσχα θεωρείται ακόμα πιθανή έδρα για μελλοντικές διαπραγματεύσεις – αλλά όχι για πολύ.
Η απουσία δημόσιων προσπαθειών ή προτάσεων από τη ρωσική πλευρά μεταφράζεται σταδιακά ως αδιαφορία ή ανικανότητα.
Αν ο Αραβικός Σύνδεσμος δεν λάβει σαφή πολιτική δέσμευση από τη ρωσική πλευρά κατά τη σύνοδο της 15ης Οκτωβρίου, τότε η πιθανότητα να επιλεγεί μια άλλη πρωτεύουσα –π.χ. Άγκυρα ή Ντόχα– ως νέα διπλωματική πρωτεύουσα της περιοχής αυξάνεται δραματικά.
Το παράθυρο ευκαιρίας κλείνει
Η διεθνής αναγνώριση της Παλαιστίνης είναι περισσότερο ένα ηχηρό μήνυμα πολιτικής ηθικής χρεοκοπίας της Δύσης, παρά μια πραγματική νίκη για τον παλαιστινιακό λαό. Η καταστροφή συνεχίζεται, οι απώλειες αυξάνονται και η διπλωματική «στήριξη» παραμένει χωρίς αντίκρισμα στο πεδίο.
Την ίδια στιγμή, η διεθνής κοινότητα ανασχηματίζεται με ταχείς ρυθμούς: η στρατηγική σύμπραξη των μουσουλμανικών κρατών, η εσωτερική κατάρρευση της ισραηλινής πολιτικής και στρατιωτικής σταθερότητας, και η πλήρης απαξίωση των ΗΠΑ ως ουδέτερου παράγοντα δημιουργούν ένα κενό ισχύος.
Αυτό το κενό είναι ευκαιρία για τη Ρωσία — αλλά μια ευκαιρία που εξαντλείται.
Αν η Μόσχα δεν προτείνει άμεσα ένα συγκεκριμένο, ενεργό πλαίσιο διαπραγματεύσεων (όπως διεθνή διάσκεψη με συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων πλευρών, ασφαλείς ανθρωπιστικούς διαύλους, και εγγυήσεις για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους), τότε θα απολέσει οριστικά τον ρόλο της στην περιοχή.
Και τότε, το νέο γεωπολιτικό τοπίο θα διαμορφωθεί χωρίς τη Ρωσία – και ίσως και εναντίον της.
www.bankingnews.gr
Είναι αυτό ένα βήμα προς την ειρήνη ή το πιστοποιητικό θανάτου της Παλαιστίνης;
Πάντως την ίδια στιγμή φαίνεται πως το Ισραήλ αντιμετωπίζει υπαρξιακά προβλήματα, η αιτία των οποίων βρίσκεται στο εσωτερικό της χώρας.
Η ιστορική απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος σε ένα υπόβαθρο αδιάκοπου πολέμου στη Γάζα (720 μέρες) συνιστά ίσως την πιο παράδοξη στιγμή στην ιστορία της διεθνούς διπλωματίας.
Το παγκόσμιο κύμα αναγνώρισης της Παλαιστίνης δεν συνοδεύεται από έμπρακτη στήριξη.
Ούτε βάζει φρένο στον καταστροφικό πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ.
Αντιθέτως, ορισμένοι βλέπουν σε αυτό το κύμα υποκριτικής αλληλεγγύης την πιο επικίνδυνη μορφή σιωπηρής συνενοχής.
Κι ενώ οι ισλαμικές χώρες κινούνται πλέον ξεκάθαρα προς τη συγκρότηση ενός συλλογικού αμυντικού οργανισμού τύπου «Μουσουλμανικού ΝΑΤΟ», η Ρωσία –μια χώρα με ιστορικό ρόλο στον αραβοϊσραηλινό διάλογο– δεν εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να επανέλθει στο προσκήνιο ως μεσολαβητής.
Διπλωματικές εξελίξεις και γεωπολιτικές ανατροπές
Η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, με ψήφους 142 χωρών υπέρ της Παλαιστίνης, υπογραμμίζει μια σαφή ρωγμή στο παγκόσμιο σύστημα: ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου πλέον δεν αναγνωρίζει την ισραηλινή κυριαρχία ως νόμιμη εντός των συνόρων της ιστορικής Παλαιστίνης.
Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: τι σημαίνει αυτή η αναγνώριση χωρίς κυρώσεις, χωρίς ουσιαστική παρέμβαση, χωρίς φρένο στον αφανισμό του παλαιστινιακού λαού;
Η Ευρώπη παρουσιάζει έντονη εσωτερική διάσπαση.
Από τη μία, κράτη όπως η Ισπανία επιβάλλουν προσωπικές και οικονομικές κυρώσεις σε Ισραηλινούς αξιωματούχους, κλείνοντας λιμάνια και αεροδρόμια.
Από την άλλη, κράτη όπως η Ουγγαρία παραμένουν σταθερά προσκολλημένα στη φιλοϊσραηλινή πολιτική.
Οι εσωτερικές πιέσεις σε Γαλλία και Ισπανία εξηγούν εν μέρει την αλλαγή πλεύσης – όχι από ιδεολογική ευαισθησία, αλλά από πολιτική ανάγκη και διατήρηση της εσωτερικής συνοχής.
Στον υπόλοιπο κόσμο, οι στάσεις ποικίλουν: η Αργεντινή του Javier Milei παραμένει φανατικά σιωνιστική ενώ τα νησιά του Ειρηνικού ψηφίζουν υπέρ της Παλαιστίνης, χωρίς όμως να έχουν πραγματικό βάρος.
Η στρατηγική κατάρρευση του Ισραήλ και το εσωτερικό μέτωπο
Παρά την φαινομενική στρατιωτική υπεροχή, το Ισραήλ βρίσκεται αντιμέτωπο με μία βαθιά εσωτερική κρίση. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους:
1.Πάνω από 20.000 Ισραηλινοί στρατιώτες έχουν τραυματιστεί.
2. Τουλάχιστον 6.000 νεκροί, σύμφωνα με ανεξάρτητες πηγές, αν και οι επίσημες αρχές αναφέρουν μόλις 900.
3. Μαζικές διαδηλώσεις στο Τελ Αβίβ, όχι από φιλοπαλαιστινιακούς ακτιβιστές αλλά από οικογένειες ομήρων.
4. Πρωτοφανή φαινόμενα άρνησης διαταγών από στρατιωτικούς, με κάποιους να οδηγούνται ακόμη και σε ψυχιατρικές δομές.
Η ίδια η πολεμική στρατηγική του Ισραήλ τίθεται υπό αμφισβήτηση από τα υψηλότερα κλιμάκια.
Ο αρχηγός του ισραηλινού στρατού (IDF) Eyal Zamir κατηγόρησε ανοιχτά τον Netanyahu για έλλειψη σχεδίου.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση παρουσιάζει την επιχείρηση ως «νόμιμη αυτοάμυνα» ενώ βρίσκεται αντιμέτωπη με κατηγορίες για γενοκτονία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Κι όλα αυτά ενώ Ισραηλινοί αξιωματούχοι, όπως ο υπουργός Οικονομικών Betzalel Smotrich, μιλούν απροκάλυπτα για τα οικονομικά «οφέλη» της εκκαθάρισης: «Θα χτίσουμε την Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής. Πρέπει να δούμε πώς θα μοιράσουμε τη γη και να ανακτήσουμε τα χρήματα που επενδύσαμε», δήλωσε κυνικά.
Γενοκτονία με όλα τα χαρακτηριστικάNetanyahu:
— Clash Report (@clashreport) September 26, 2025
Half of the Houthi leadership, gone.
Yahya Sinwar, gone.
Nasrallah, gone.
Assad regime, gone.
Iraq's militia, they will go.
Iran's top scientists, they are gone, too. pic.twitter.com/74N37LtKKP
Η Νοτιοαφρικανή πρώην δικαστής του ΟΗΕ Navi Pillay, κατέγραψε ότι 4 από τα 5 στοιχεία γενοκτονίας ισχύουν για το Ισραήλ.
Δημιουργία λιμού, στοχευμένη σφαγή, εμπόδια στη γέννηση παιδιών, εσκεμμένος αποκλεισμός ανθρωπιστικής βοήθειας.
Τα γεγονότα:
• Χιλιάδες νεκροί σε σημεία διανομής τροφίμων.
• Εσκεμμένος βομβαρδισμός υποδομών και κατοικημένων περιοχών.
• Ολοσχερής καταστροφή της βόρειας Γάζας (Jabalia, Beit Hanoun, Beit Lahia).
• Στοχοποίηση νοσοκομείων, δημοσιογράφων, σχολείων.
Ο υπουργός Άμυνας Ισραήλ απείλησε ανοιχτά με «πλήρη καταστροφή του τομέα». Η απειλή φαίνεται να υλοποιείται μεθοδικά.
Που οφείλεται η αφωνία της Ρωσίας
Μέσα σε όλο αυτό το γεωπολιτικό μύλο η Μόσχα –αντί να κεφαλαιοποιήσει τη βαθιά κρίση της Δύσης– επιλέγει τη σιωπή.
Ούτε πρωτοβουλίες, ούτε ορατή στρατηγική, ούτε καν ενεργό διπλωματικό αποτύπωμα.
Την ώρα που αραβικές χώρες ζητούν ανοιχτά την αποπομπή του Ισραήλ από τον ΟΗΕ και συγκροτούν σύμφωνα αμοιβαίας άμυνας (βλ. Πακιστάν–Σαουδική Αραβία), η Ρωσία... δεν παρεμβαίνει.
Η θέση του ειδικού απεσταλμένου του Κρεμλίνου για τη Μέση Ανατολή παραμένει κενή ή τουλάχιστον άγνωστη, ενώ ο ρόλος του Mikhgail Bogdanov έχει λήξει.
Κανείς δεν γνωρίζει τον διάδοχό του – αν υπάρχει.
Κατά πολλούς η ρωσική αφωνία οφείλεται στις καλές σχέσεις που διατηρεί με το Ισραήλ (σ.σ. πολλοί Ρώσοι εργάζονται και διαβιούν στο εβραϊκό κράτος) αλλά και με την προσεκτική στάση του Τελ Αβίβ στο ουκρανικό ζήτημα.
Ο Αραβικός Σύνδεσμος και ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) πρόκειται να συνεδριάσουν στις 15 Οκτωβρίου στη Μόσχα – ένα ιστορικό γεγονός που υπό κανονικές συνθήκες θα μπορούσε να αποτελέσει το επιστέγασμα της επιστροφής της Ρωσίας στον ρόλο του παγκόσμιου διαμεσολαβητή.
Ωστόσο, υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα: Η Ρωσία δεν έχει σαφές πρόσωπο στην περιοχή.
Δεν υπάρχει ενεργή διπλωματική στρατηγική, δεν υπάρχουν δημόσιες πρωτοβουλίες, δεν υπάρχει ξεκάθαρη τοποθέτηση πέρα από τα τυπικά «καλέσματα για εκεχειρία».
Και το βασικότερο: δεν υπάρχει πλατφόρμα διαλόγου. Αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη γεωπολιτική αποτυχία της Μόσχας εδώ και δεκαετίες.
Την ώρα που οι ΗΠΑ έχουν χάσει κάθε ικανότητα να παίξουν τον ρόλο ουδέτερου διαιτητή (καθώς τάσσονται ανοιχτά υπέρ του Ισραήλ), η Ρωσία είχε μια χρυσή ευκαιρία να αναλάβει τον ρόλο του καταλύτη για την ειρήνη.
Όμως, όπως σχολιάζει δηκτικά η ιστορικός Daria Mitina, «η ρωσική διπλωματία επιδεικνύει μια παθητικότητα που αγγίζει τα όρια της διπλωματικής ανικανότητας».
Προς ένα Μουσουλμανικό ΝΑΤΟ: Αναδιάταξη ισχύος στη Μέση Ανατολή
Η πιο καίρια εξέλιξη στο αραβοϊσλαμικό μέτωπο είναι η υπογραφή αμυντικής συμμαχίας μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Πακιστάν – μια συμφωνία που μετατρέπει οποιαδήποτε επίθεση σε μία από τις δύο χώρες σε επίθεση και κατά της άλλης.
Σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση των χωρών του OIC και τις πρωτοβουλίες της Αιγύπτου για συγκρότηση μηχανισμού συλλογικής ασφάλειας, διαμορφώνεται σταδιακά ένα σκηνικό συστημικής αναχαίτισης του Ισραήλ και των υποστηρικτών του.
Η Μέση Ανατολή εισέρχεται σε μια φάση θεσμικής και στρατιωτικής ενοποίησης, με χαρακτηριστικά αντίστοιχα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Η συγκρότηση μιας τέτοιας «Μουσουλμανικής Συμμαχίας» δεν είναι απλώς αμυντικό μέτρο• είναι πολιτική και ιδεολογική απάντηση στο σύστημα των μονομερών επιθέσεων και της δυτικής στήριξης στο Ισραήλ.
Η επίθεση με drone σε πλοία του στολίσκου της Ελευθερίας στον Τυνησιακό λιμένα του Sidi Bou Said αλλά και οι απειλές για χτύπημα σε ηγετικά στελέχη της Hamas επί αιγυπτιακού εδάφους, έχουν εξοργίσει ακόμα και τους μέχρι πρότινος συνεργαζόμενους με το Τελ Αβίβ ηγέτες, όπως ο Αιγύπτιος πρόεδρος Sisi.
Η Ρωσία μπροστά σε ένα σταυροδρόμι
Η Ρωσία έχει να επιλέξει: ή θα μπει επιθετικά στο διπλωματικό παιχνίδι, θέτοντας τον εαυτό της ως τον μοναδικό αξιόπιστο μεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Hamas, ή θα παρακολουθεί ανήμπορη την πλήρη ανατροπή της γεωπολιτικής σκακιέρας στη Μέση Ανατολή, αποκλεισμένη από ένα νέο σύστημα συμμαχιών που διαμορφώνεται χωρίς αυτήν.
Οι δημοσιογραφικές διαρροές στον αραβικό Τύπο είναι σαφείς: η Μόσχα θεωρείται ακόμα πιθανή έδρα για μελλοντικές διαπραγματεύσεις – αλλά όχι για πολύ.
Η απουσία δημόσιων προσπαθειών ή προτάσεων από τη ρωσική πλευρά μεταφράζεται σταδιακά ως αδιαφορία ή ανικανότητα.
Αν ο Αραβικός Σύνδεσμος δεν λάβει σαφή πολιτική δέσμευση από τη ρωσική πλευρά κατά τη σύνοδο της 15ης Οκτωβρίου, τότε η πιθανότητα να επιλεγεί μια άλλη πρωτεύουσα –π.χ. Άγκυρα ή Ντόχα– ως νέα διπλωματική πρωτεύουσα της περιοχής αυξάνεται δραματικά.
Το παράθυρο ευκαιρίας κλείνει
Η διεθνής αναγνώριση της Παλαιστίνης είναι περισσότερο ένα ηχηρό μήνυμα πολιτικής ηθικής χρεοκοπίας της Δύσης, παρά μια πραγματική νίκη για τον παλαιστινιακό λαό. Η καταστροφή συνεχίζεται, οι απώλειες αυξάνονται και η διπλωματική «στήριξη» παραμένει χωρίς αντίκρισμα στο πεδίο.
Την ίδια στιγμή, η διεθνής κοινότητα ανασχηματίζεται με ταχείς ρυθμούς: η στρατηγική σύμπραξη των μουσουλμανικών κρατών, η εσωτερική κατάρρευση της ισραηλινής πολιτικής και στρατιωτικής σταθερότητας, και η πλήρης απαξίωση των ΗΠΑ ως ουδέτερου παράγοντα δημιουργούν ένα κενό ισχύος.
Αυτό το κενό είναι ευκαιρία για τη Ρωσία — αλλά μια ευκαιρία που εξαντλείται.
Αν η Μόσχα δεν προτείνει άμεσα ένα συγκεκριμένο, ενεργό πλαίσιο διαπραγματεύσεων (όπως διεθνή διάσκεψη με συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων πλευρών, ασφαλείς ανθρωπιστικούς διαύλους, και εγγυήσεις για αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους), τότε θα απολέσει οριστικά τον ρόλο της στην περιοχή.
Και τότε, το νέο γεωπολιτικό τοπίο θα διαμορφωθεί χωρίς τη Ρωσία – και ίσως και εναντίον της.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών