Κόλαση για 24 μήνες: Γιατί ο αιματηρός πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας θα τελειώσει το 2025... υπάρχει σχέδιο

Πραγματικός γρίφος είναι η χρονική στιγμή κατά την οποία θα λήξει η ειδική στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη.
Η διάρκεια της σύγκρουσης δεν ταιριάζει πολύ με τους προηγούμενους πολέμους στους οποίους συμμετείχε η Ρωσία, αρχής γενομένης της ήττας από τον Ναπολέοντα στη Λειψία το 1813.
Έγκυροι στρατιωτικοί αναλυτές είχαν δώσει δύο προβλέψεις για το τέλος του πολέμου, με βάση τα προηγούμενα αποτελέσματα: Είτε ως νίκη της Ρωσίας, οπότε θα τελείωνε σε 8 μήνες, είτε ως ήττα και θα διαρκούσε για 16 μήνες και θα ολοκληρώνονταν περίπου τον Ιούνιο του 2023.
Και οι δύο προθεσμίες – προβλέψεις εξέπνευσαν και ο πόλεμος συνεχίζεται.
Αυτό δείχνει τη δέσμευση της Ρωσίας να διατηρήσει τα εδαφικά της κέρδη στο Donbass και την Κριμαία.

Άλλα δύο χρόνια πόλεμος

Ο πόλεμος της Ρωσίας στην Ουκρανία θα διαρκέσει άλλα δύο χρόνια αφού προηγηθεί μία νέα επιστράτευση από τη Μόσχα, είναι τώρα η επικαιροποιημένη πρόβλεψη του εξειδικευμένου ιστότοπου 19fortyfive.
Όπως εξηγεί, με τις εξαιρέσεις του Ρωσο-Ιαπωνικού Πολέμου του 1904-05 και την πρώτη επανάσταση σε συνδυασμό με μια ρωσική ήττα στα στενά της Tsushima και την πολιορκία του Port Arthur, αλλά και την εξάντληση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρωσία δεν έχει υποχρεωθεί ποτέ σε ειρήνη λόγω της απειλής μιας εγχώριας εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς που βρίσκεται στην εξουσία.
Πάντως παραμένει εξαιρετικά επισφαλές να προβλέψει κάποιος το τέλος μίας σύγκρουσης, όπως αυτή στην Ουκρανία, όπου οι απειλές και η πραγματική χρήση βίας μεταξύ διαφορετικών χωρών είναι εξαιρετικά σπάνια γεγονότα.
Οι πόλεμοι ξεσπούν, όταν οι ηγέτες των χωρών αντιτάσσονται στην ειρήνη ή όταν προλαμβάνουν μια εχθρική απειλή επιτιθέμενοι πρώτοι.
Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι από τους πολέμους που διεξήχθησαν από το 1816 μέχρι σήμερα, 35 κατέληξαν σε πλήρη ήττα και κατοχή μίας χώρας από άλλη ενώ σε 26 περιπτώσεις σημειώθηκε αλλαγή στο καθεστώς που προκλήθηκε εν μέρει από τον νικητή.


Η Ρωσία είναι δύσκολο να εξαντληθεί

Ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας έχει ξεπεράσει κάθε πόλεμο που έχει κάνει η Ρωσία μόνη της, εκτός από τον Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853-1856.
Παρά τις απώλειες που πλησίαζαν το μισό εκατομμύριο νεκρούς, η επιθυμία της Ρωσίας να διαπραγματευτεί μια ειρήνη σε αυτόν τον πόλεμο καθοδηγήθηκε από τις ανησυχίες για τις αυστριακές δραστηριότητες στα Βαλκάνια και όχι από την εσωτερική αστάθεια.
Για να το βάλουμε αυτό στο πλαίσιο, από την ήττα του Ναπολέοντα το 1815 υπήρξαν 95 πόλεμοι μεταξύ χωρών, εκ των οποίων οι 30 έγιναν στην Ευρώπη.
Η Ρωσία ή η Σοβιετική Ένωση ενεπλάκη σε 10.
Η Ρωσία ενεπλάκη σε άλλους επτά πολέμους εκτός Ευρώπης —τρεις εναντίον της Κίνας, τρεις εναντίον της Ιαπωνίας και έναν εναντίον της Περσίας— την ίδια περίοδο.
Οι 10 ευρωπαϊκοί πόλεμοι στους οποίους εμπλέκεται η Ρωσία περιλαμβάνουν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (44 μήνες) και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (47 μήνες), οι οποίοι είναι ασυνήθιστοι επειδή το κόστος της μεγάλης διάρκειάς τους αντισταθμίστηκε εν μέρει από τη βοήθεια που παρείχαν οι σύμμαχοι.


Επίσης υπήρξαν μικρής διάρκειας συρράξεις μεταξύ της Ρωσίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μεταξύ 1806-1812, οι οποίες δεν κλιμακώθηκαν επειδή η υποστήριξη του Ναπολέοντα προς την Περσία οδήγησε την Κωνσταντινούπολη να αρνηθεί σοφά την πρόσκλησή του να συμμετάσχει στην εκστρατεία κατά της Μόσχας.
Τρεις πόλεμοι μετά το 1816 περιελάμβαναν εκστρατείες κατά της Τουρκίας (16 μήνες το 1828-1829, 10 μήνες το 1877-1878 και τον 29μηνο πόλεμο της Κριμαίας) ενώ ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος περιλάμβανε μια ρωσική σύγκρουση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, η Οθωμανική Αυτοκρατορία επιδίωξε την ειρήνη εν μέσω της ραγδαίας αποσύνθεσής της.
Στον Κριμαϊκό πόλεμο, ο Ναπολέων Γ' έχασε το ενδιαφέρον του όταν η κατάληψη της Σεβαστούπολης είχε αποκαταστήσει το κύρος της Γαλλίας.
Η Ρωσία συμμετείχε σε μικρής κλίμακας συρράξεις με την Περσική Αυτοκρατορία από το 1804-1813, η οποία ζήτησε ειρήνη μόλις ο σύμμαχός της Ναπολέων είχε εγκαταλείψει κάθε φιλοδοξία τη Μόσχα.
Κοντά στο τέλος του 18μηνου Ρωσο-Περσικού πολέμου (1826-1828), η Τεχεράνη ζήτησε ειρήνη όταν ο στρατός της δεν μπορούσε να συνεχίσει τις μάχες.
Άλλοι τρεις πόλεμοι πραγματοποιήθηκαν μετά την Επανάσταση του 1917 στην Εσθονία (1918-1920), τη Λετονία (1918-1919) και την Πολωνία (1919-1920).
Οι υπόλοιπες δύο συγκρούσεις είναι ο τρίμηνος Ρωσο-Φινλανδικός Πόλεμος (1939-1940) και η πενθήμερη σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (1956).
Σε καμία από αυτές τις συγκρούσεις δεν εξαντλήθηκε η Ρωσία, είτε στο πεδίο της μάχης είτε στο εσωτερικό μέτωπο.
Η Ρωσία έκανε ειρήνη το 1920 με τη Βαρσοβία μετά τον Ρωσο-Πολωνικό Πόλεμο, προκειμένου να επικεντρωθεί στον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία.
Ομοίως, η ειρήνη της Μόσχας με τη Φινλανδία το 1940 προκλήθηκε από ανησυχίες για αγγλογαλλική επέμβαση, όχι λόγω των πολιτικών συνεπειών των μεγάλων απωλειών.
Ως μέρος των εκστρατειών της στην Ασία, οι δύο πόλεμοι που ξεκίνησε η Ρωσία εναντίον της Κίνας κατέληξαν σε ήττες λόγω της σχετικής απομόνωσης του Πεκίνου: μια τρίμηνη σύγκρουση που σχετίζεται με την εξέγερση των Boxer το 1900 και μια τετράμηνη σύγκρουση με έναν Κινέζο πολέμαρχο το 1929.
Η Ρωσία ηττήθηκε από την Ιαπωνία σε σύγκρουση ενός μήνα στο Changkufeng το 1938, και σε μία τετράμηνη σύρραξη στο Nomonhan το 1939.
Σε καμία από αυτές τις συγκρούσεις οι απώλειες δεν ήταν σημαντικές, ούτε επηρέασαν τη Ρωσία ή την εσωτερική σταθερότητα της Σοβιετικής Ένωσης.

Το αρραγές εσωτερικό μέτωπο στη Ρωσία και η δυτική συμμαχία

Η ήττα της Ρωσίας από την Κίνα κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Boxer το 1900 και η καταστροφή από τη Σοβιετική Ένωση του Ιαπωνικού Στρατού της Μαντζουρίας το 1945, ήταν και οι δύο εκστρατείες που διεξήχθησαν ενώ η Μόσχα ήταν ενσωματωμένη σε ευρείες συμμαχίες.
Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ συνεχίστηκε για οκτώ χρόνια προτού τερματιστεί από δραματικές εδαφικές αλλαγές που επέφερε ο ιρακινός στρατός.
Ωστόσο, ενώ οι ουκρανικές αντεπιθέσεις και ελιγμοί μπορεί να ανακαταλάβουν εδάφη, δεν θα αναγκάσουν ποτέ τη Ρωσία να τερματίσει τον πόλεμο εκτός εάν η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει μια λαϊκή εξέγερση στη Μόσχα, πράγμα που φαίνεται κυριολεκτικά αδύνατο.
Σημαντικό ρόλο στην ουκρανική σύγκρουση θα διαδραματίσει η συνέχιση ή μη της δυτικής οικονομικής και στρατιωτικής υποστήριξης προς την Ουκρανία.
Αυτό περιπλέκεται από τα διαφορετικά συμφέροντα στη δυτική συμμαχία.
Οι ισχυρότεροι υποστηρικτές είναι οι χώρες της πρώτης γραμμής που ανησυχούν για τις ρωσικές στρατιωτικές απειλές στα εδάφη τους - κράτη όπως η Πολωνία, η Σλοβακία, οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία - και ιδιαίτερα εκείνα τα κράτη με ρωσικούς πληθυσμούς, όπως η Εσθονία.
Ακόμη υπάρχουν κράτη που επιδιώκουν ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, όπως η Τουρκία, η Γαλλία και η Ουγγαρία αλλά παρέχουν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, όπως και κράτη που εξαρτώνται από την εισαγόμενη ρωσική ενέργεια, όπως η Γερμανία και η Ιταλία.
Το συμφέρον των ΗΠΑ ειδικότερα, ως ο μεγαλύτερος χορηγός στο ΝΑΤΟ, είναι να αντιμετωπίσουν τη ρωσική απειλή βραχυπρόθεσμα, έτσι ώστε να μην μπορεί να συμμαχήσει με την Κίνα στο μέλλον και να αποσπάσει την προσοχή της αμερικανικής άμυνας στην Ταϊβάν.


Η Ρωσία δεν μπορεί να νικηθεί

Όπως και με την εισβολή του Ιράκ τον Αύγουστο του 1990 στο Κουβέιτ, η επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία έδωσε στις ΗΠΑ την ευκαιρία να προκαλέσουν σημαντική φθορά στις ένοπλες δυνάμεις της Μόσχας και να επιβάλλουν παγκόσμιες κυρώσεις με στόχο την αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα.
Η Κίνα είναι πολύ λιγότερο πιθανό να επιτεθεί στην Ταϊβάν εάν είναι διπλωματικά και στρατηγικά απομονωμένη.
Η διακομματική υποστήριξη της Ουάσιγκτον για συνεχιζόμενη οικονομική και εξοπλιστική βοήθεια προς την Ουκρανία παραμένει ισχυρή, δεδομένου ότι οι εκταμιεύσεις εξακολουθούν να είναι μικρότερες από το συνολικό ποσό που δαπανάται για επιχειρήσεις στο Ιράκ.
Η υποστήριξη των ΗΠΑ θα μειωνόταν εάν η Ρωσία υποδείκνυε ότι θα κλιμακωθεί σε επίπεδο όπλων μαζικής καταστροφής για να υπερασπιστεί την Κριμαία και τις Δημοκρατίες του Donetsk και του Lugansk, αν και η Ουάσιγκτον μπορεί να ενθαρρύνει ακόμη την ουκρανική αντίσταση εάν εκτιμήσει ότι η αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα ήταν εφικτή.
Οι συμμαχίες της Ρωσίας βασίζονται στην επιδίωξη επίτευξης του νέου πολυπολικού κόσμου, οπότε εκ προοιμίου οι χώρες αυτές θα είναι εχθρικές προς τις ΗΠΑ.
Δύο τέτοιοι ισχυροί σύμμαχοι είναι η Κίνα και το Ιράν.
Η ρωσική εσωτερική σταθερότητα είναι ιστορικά πιο ισχυρή από ό,τι υποδηλώνουν τα στερεότυπα της επανάστασης των Μπολσεβίκων και της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ.
Οι επικριτές της φιλοουκρανικής δυτικής πολιτικής, όπως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, John Mearsheimer, έχουν υποστηρίξει ότι η Ρωσία, λόγω του μεγέθους της, δεν μπορεί να νικηθεί από την Ουκρανία.

www.bankingnews.gr