γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι παγιδευμένο. Είναι σε πλήρη και καθολική ομηρία.
Ως εκ τούτου ακόμη και να δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για επανάκαμψη της οικονομίας οι τράπεζες δεν θα μπορούσαν να συμβάλλουν καθοριστικά στην επανεκκίνηση.
Ως εκ τούτου ακόμη και να δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για επανάκαμψη της οικονομίας οι τράπεζες δεν θα μπορούσαν να συμβάλλουν καθοριστικά στην επανεκκίνηση.
Το ΔΝΤ δεν δέχεται τις εξοικονομήσεις από τις διαρθρωτικές παρεμβάσεις σε Υγεία, Άμυνα και Δημόσιο και ζητά τουλάχιστον 1 δισ. ευρώ από τα εναπομείναντα 2 δισ. ευρώ να προέλθουν από μισθούς, συντάξεις και επιδόματα.
Το υπουργείο Οικονομικών δεν συμφωνεί και προβάλει αντιρρήσεις επικαλούμενο την ύφεση. Στα μέτρα ύψους 8,5-9,5 δισ. ευρώ που έχει οριστικοποιήσει θέλει δε να συμπεριληφθούν και έσοδα από την πρόσθετη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών.
Η κάλυψη της ρευστότητας μέσω της ΕΚΤ και του ELA του έκτακτου μηχανισμού παροχής ρευστότητας από την ΤτΕ και κατ΄ ουσία από το ευρωσύστημα ύψους 131 δις ευρώ είναι δανεική ρευστότητα και σχετικά μεσοβραχυχρόνιας διάρκειας. Να σημειωθεί δε ότι οι ελληνικές τράπεζες γιαυτή την ρευστότητα των 131 δις ευρώ έχουν υποθηκεύσει 275 δις ευρώ στοιχεία ενεργητικού δηλαδή το 78% της περιουσίας τους σε σύνολο ενεργητικού 350 δις ευρώ.
Ως εκ τούτου οι τράπεζες δεν μπορούν να την χρησιμοποιήσουν για αναπτυξιακά πλάνα καθώς αποτελεί ανακυκλούμενη πίστωση.
Οι τράπεζες λόγω του PSI+ κεφαλαιακά χρεοκόπησαν και υποχρεώνεται τώρα η Ελλάδα να τις ανακεφαλαιοποιήσει με έως 50 δις ευρώ και προφανώς τα κεφάλαια αυτά πρέπει να επιστραφούν.
Άρα τα κεφάλαια αυτά δεν θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακούς σκοπούς όταν οι διοικήσεις και οι βασικοί μέτοχοι θα έχουν στρατηγικό στόχο να αντικαταστήσουν τα κεφάλαια του ΤΧΣ με ιδιωτικά κεφάλαια.
Ταυτόχρονα και αυτό αποτελεί και τον χειρότερο αριθμοδείκτη της ελληνικής οικονομίας προκύπτει ότι οι καταθέσεις έχουν μειωθεί 35% από 237,5 δις ευρώ σε 153,8 δις ευρώ ή συνολικά 83 δις ευρώ.
Από αυτά τα 83 δις ευρώ τα 66 δις ευρώ προέρχονται από τα νοικοκυριά ήταν αρχές του 2010 στα 196 δις και έχουν υποχωρήσει στα 130 δις ευρώ.
Δηλαδή ο κοινωνικός πλούτος στην Ελλάδα οι καταθέσεις έχουν αγγίξει τα νοικοκυριά καίρια.
Σε καμία χώρα που πέρασε βαθειά κρίση δεν υπήρξε τόσο μεγάλης έκτασης πίεση στις καταθέσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε σύνολο συνολικής εκροής 360 δις ευρώ από τις τράπεζες της Νοτίου Ευρώπης τα 83 δις ή 23% αφορούν ελληνικές καταθέσεις οι οποίες κατ΄ ουσία δεν ήταν εκροή αλλά κατανάλωση στο εσωτερικό λόγω της μείωσης του διαθεσίμου εισοδήματος.
Εκτιμάται ότι από τα 83 δις τα 25 δις ευρώ ήταν εκροή.
Όμως αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουν δημιουργηθεί προϋποθέσεις να παραχθεί νέος πλούτος άρα να αρχίσει να αυξάνεται και ο κοινωνικός πλούτος.
Η διαχρονική αύξηση των καταθέσεων στην Ελλάδα έως τον Δεκέμβριο του 2009 αποδεικνύει ότι η ανάπτυξη δεν ήταν λογιστική αλλά πραγματική.
Οι καταθέσεις αυξήθηκαν ο έλληνας συσσώρευε, αποταμίευε και οι εταιρίες αποθεματοποιούσαν τον πλούτο.
Βοήθησε σε αυτό και το γεγονός ότι αυξήθηκαν τα δάνεια έως 255 δις ευρώ και ουσιαστικά ο έλληνας δεν δαπανούσε τις καταθέσεις αλλά χρησιμοποιούσε το δάνειο αντί των μετρητών για να καλύψει τις πάσης φύσεως ανάγκες του.
Το συμπέρασμα λοιπόν ποιο είναι ότι αν δεν υπάρξει αύξηση του κοινωνικού πλούτου τέτοια που θα αυξήσει την ρευστότητα της κοινωνίας και θα αυξήσει και την ρευστότητα των τραπεζών ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει.
Πρέπει να υπάρξει ένα πλάνο ώστε η ρευστότητα της κοινωνίας να αυξηθεί.
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Το υπουργείο Οικονομικών δεν συμφωνεί και προβάλει αντιρρήσεις επικαλούμενο την ύφεση. Στα μέτρα ύψους 8,5-9,5 δισ. ευρώ που έχει οριστικοποιήσει θέλει δε να συμπεριληφθούν και έσοδα από την πρόσθετη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών.
Η κάλυψη της ρευστότητας μέσω της ΕΚΤ και του ELA του έκτακτου μηχανισμού παροχής ρευστότητας από την ΤτΕ και κατ΄ ουσία από το ευρωσύστημα ύψους 131 δις ευρώ είναι δανεική ρευστότητα και σχετικά μεσοβραχυχρόνιας διάρκειας. Να σημειωθεί δε ότι οι ελληνικές τράπεζες γιαυτή την ρευστότητα των 131 δις ευρώ έχουν υποθηκεύσει 275 δις ευρώ στοιχεία ενεργητικού δηλαδή το 78% της περιουσίας τους σε σύνολο ενεργητικού 350 δις ευρώ.
Ως εκ τούτου οι τράπεζες δεν μπορούν να την χρησιμοποιήσουν για αναπτυξιακά πλάνα καθώς αποτελεί ανακυκλούμενη πίστωση.
Οι τράπεζες λόγω του PSI+ κεφαλαιακά χρεοκόπησαν και υποχρεώνεται τώρα η Ελλάδα να τις ανακεφαλαιοποιήσει με έως 50 δις ευρώ και προφανώς τα κεφάλαια αυτά πρέπει να επιστραφούν.
Άρα τα κεφάλαια αυτά δεν θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν για αναπτυξιακούς σκοπούς όταν οι διοικήσεις και οι βασικοί μέτοχοι θα έχουν στρατηγικό στόχο να αντικαταστήσουν τα κεφάλαια του ΤΧΣ με ιδιωτικά κεφάλαια.
Ταυτόχρονα και αυτό αποτελεί και τον χειρότερο αριθμοδείκτη της ελληνικής οικονομίας προκύπτει ότι οι καταθέσεις έχουν μειωθεί 35% από 237,5 δις ευρώ σε 153,8 δις ευρώ ή συνολικά 83 δις ευρώ.
Από αυτά τα 83 δις ευρώ τα 66 δις ευρώ προέρχονται από τα νοικοκυριά ήταν αρχές του 2010 στα 196 δις και έχουν υποχωρήσει στα 130 δις ευρώ.
Δηλαδή ο κοινωνικός πλούτος στην Ελλάδα οι καταθέσεις έχουν αγγίξει τα νοικοκυριά καίρια.
Σε καμία χώρα που πέρασε βαθειά κρίση δεν υπήρξε τόσο μεγάλης έκτασης πίεση στις καταθέσεις.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε σύνολο συνολικής εκροής 360 δις ευρώ από τις τράπεζες της Νοτίου Ευρώπης τα 83 δις ή 23% αφορούν ελληνικές καταθέσεις οι οποίες κατ΄ ουσία δεν ήταν εκροή αλλά κατανάλωση στο εσωτερικό λόγω της μείωσης του διαθεσίμου εισοδήματος.
Εκτιμάται ότι από τα 83 δις τα 25 δις ευρώ ήταν εκροή.
Όμως αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχουν δημιουργηθεί προϋποθέσεις να παραχθεί νέος πλούτος άρα να αρχίσει να αυξάνεται και ο κοινωνικός πλούτος.
Η διαχρονική αύξηση των καταθέσεων στην Ελλάδα έως τον Δεκέμβριο του 2009 αποδεικνύει ότι η ανάπτυξη δεν ήταν λογιστική αλλά πραγματική.
Οι καταθέσεις αυξήθηκαν ο έλληνας συσσώρευε, αποταμίευε και οι εταιρίες αποθεματοποιούσαν τον πλούτο.
Βοήθησε σε αυτό και το γεγονός ότι αυξήθηκαν τα δάνεια έως 255 δις ευρώ και ουσιαστικά ο έλληνας δεν δαπανούσε τις καταθέσεις αλλά χρησιμοποιούσε το δάνειο αντί των μετρητών για να καλύψει τις πάσης φύσεως ανάγκες του.
Το συμπέρασμα λοιπόν ποιο είναι ότι αν δεν υπάρξει αύξηση του κοινωνικού πλούτου τέτοια που θα αυξήσει την ρευστότητα της κοινωνίας και θα αυξήσει και την ρευστότητα των τραπεζών ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει.
Πρέπει να υπάρξει ένα πλάνο ώστε η ρευστότητα της κοινωνίας να αυξηθεί.
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών