Ο Milei έχει μετατρέψει την υποστήριξή του στο Ισραήλ από γεωστρατηγική επιλογή σε σχεδόν μυστικιστική δέσμευση και θέτει σε κίνδυνο την ίδια του τη χώρα
Η επικείμενη επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Benjamin Netanyahu στην Αργεντινή τον Σεπτέμβριο 2025, εν μέσω διεθνούς κατακραυγής και δικαστικών διώξεων από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ), δεν αποτελεί μια απλή διπλωματική επίσκεψη.
Αντιθέτως, αποκαλύπτει τη βαθύτερη ιδεολογική μεταστροφή της Αργεντινής υπό τον πρόεδρο Javier Milei και ταυτόχρονα προκαλεί ένα υπαρξιακό ερώτημα για την εξωτερική πολιτική της χώρας: βρίσκεται η Αργεντινή στη σωστή πλευρά της ιστορίας ή σε επικίνδυνη τροχιά αυτοαπομόνωσης και στοχοποίησης;
Η πολιτικο-θρησκευτική λατρεία του Milei προς το Ισραήλ
Ο Milei, ο γνωστός πρόεδρος με το... αλυσοπρίονο για την περικοπή των δημοσίων δαπανών, έχει μετατρέψει την υποστήριξή του στο Ισραήλ από γεωστρατηγική επιλογή σε σχεδόν μυστικιστική δέσμευση.
Καθολικός στο θρήσκευμα, μελετά την Καμπάλα, προσεύχεται δακρυσμένος στο Τείχος των Δακρύων, και ενστερνίζεται τον Σιωνισμό όχι μόνο ως ιδεολογική πυξίδα, αλλά και ως προσωπική πνευματική αναγέννηση. Η πολιτική αυτή, ωστόσο, δεν είναι απλώς συναισθηματική• είναι ταυτόχρονα συμβολική και ριζοσπαστική.
Ο Milei βλέπει τον κόσμο διπολικά: το Ισραήλ και η Δύση ως το «καλό», το Ιράν και οι «αριστεροί» ως το «κακό».
Ένα σχήμα απλοϊκό και εξαιρετικά επικίνδυνο σε μια πολυπολική, γεμάτη αντιφάσεις διεθνή πραγματικότητα.
Διπλωματικό ρίσκο - Η ισορροπία ανάμεσα στην πίστη και το Διεθνές Δίκαιο
Η Αργεντινή είναι συμβαλλόμενο μέρος του Καταστατικού της Ρώμης και επομένως νομικά υποχρεωμένη να συλλάβει τον Netanyahu, λόγω του εντάλματος του ΔΠΔ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα.
Εάν ο Milei παρακάμψει αυτή την υποχρέωση —όπως αναμένεται— η Αργεντινή θα θέσει υπό αμφισβήτηση τον ίδιο τον κορμό της διεθνούς νομιμότητας, που ιστορικά υπερασπίζεται, π.χ. για την υπόθεση των Μαλβίνων Νήσων (Falklands).
Η ειρωνεία είναι προφανής: μια χώρα που επαινείται παγκοσμίως για τη δίωξη των ενόχων της στρατιωτικής δικτατορίας (1976–1983) ρισκάρει τώρα να παραβιάσει το ίδιο το σύστημα που στήριξε την απονομή δικαιοσύνης σε εθνικό επίπεδο.
Απομόνωση και διεθνείς επιπτώσεις
Ο Milei έχει ήδη απομακρυνθεί από την παραδοσιακή ουδετερότητα της Αργεντινής στο Μεσανατολικό.
Η απόφαση να μεταφέρει την πρεσβεία της χώρας στην Ανατολική Ιερουσαλήμ έως το 2026, καθώς και η αρνητική ψήφος στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπέρ της κατάπαυσης πυρός στη Γάζα, έχουν αποξενώσει την Αργεντινή από τους:
• Άραβες εταίρους, με τους οποίους διατηρούσε εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς,
• Χώρες της Λατινικής Αμερικής, ακόμη και την παραδοσιακά φιλική Βραζιλία,
• Χώρες της ΕΕ και του Παγκόσμιου Νότου, που βασίζονται στο διεθνές δίκαιο για την παγκόσμια σταθερότητα.
Αυτό το νέο δόγμα «με το Ισραήλ πάση θυσία» όχι μόνο δεν αποδίδει ορατά γεωπολιτικά ή οικονομικά οφέλη, αλλά πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο βασικά συμφέροντα της χώρας.
Ο κίνδυνος αντιποίνων - Το τραυματικό παρελθόν επανακάμπτει
Η ιστορία της Αργεντινής με το Ιράν είναι αιματοβαμμένη.
Οι επιθέσεις του 1992 (ισραηλινή πρεσβεία) και του 1994 (AMIA), που κόστισαν τη ζωή σε 100 ανθρώπους, αποδίδονται ευρέως στη Hezbollah με φερόμενη στήριξη του Ιράν.
Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταδικαστεί.
Αντιθέτως, η Δικαιοσύνη έχει στιγματιστεί από συγκάλυψη, παραλείψεις και πολιτική παρέμβαση.
Η υπόθεση του εισαγγελέα Alberto Nisman, που βρέθηκε νεκρός λίγο πριν ασκήσει δίωξη κατά της πρώην προέδρου Kirchner για συγκάλυψη του Ιράν, εξακολουθεί να διχάζει την κοινή γνώμη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δήλωση του Milei ότι το Ιράν είναι «εχθρός του έθνους» επαναφέρει σενάρια στοχοποίησης της Αργεντινής από εξτρεμιστικές οργανώσεις ή φιλοϊρανικά δίκτυα εξηγεί μέσω του Responsible Statecraft ο γεωπολιτικός αναλυτής Eldar Mamedov.
Οικονομικές και επενδυτικές απώλειες
Η Αργεντινή εξαρτάται σημαντικά από εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, κρέατος, σιτηρών σε μουσουλμανικές χώρες.
Οι επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη από το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ, ίσως τεθούν σε κίνδυνο.
Ήδη, η προηγούμενη κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει δάνειο 775 εκατ. δολαρίων από το Κατάρ, σε συνεργασία με το ΔΝΤ.
Η παρούσα πολιτική του Milei απειλεί τέτοιου είδους συμφωνίες.
Διχασμένη εβραϊκή κοινότητα και ρίσκο κοινωνικής πόλωσης
Η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στη Λατινική Αμερική, που διαμένει στην Αργεντινή, είναι διχασμένη.
Ο επικεφαλής της DAIA, Jorge Knoblovits, απορρίπτει τους φόβους τρομοκρατίας.
Άλλες εβραϊκές οργανώσεις, όπως το Llamamiento Argentino Judío και το Κέντρο Anna Frank, προειδοποιούν για τις επιπτώσεις μιας ακραίας ευθυγράμμισης και τον κίνδυνο στοχοποίησης της κοινότητας.
Τι θα ακολουθήσει - Τα τρία σενάρια
1. Ο Milei απομονώνεται και πληρώνει το τίμημα
Η Αργεντινή, ακολουθώντας έναν μοναχικό φιλοϊσραηλινό δρόμο, αποκόπτεται από την περιφέρεια, μειώνει τη γεωπολιτική της επιρροή και γίνεται διπλωματικά και οικονομικά ευάλωτη.
2. Δημιουργείται άξονας με ΗΠΑ-Ισραήλ, με οφέλη και κινδύνους
Εάν η Ουάσιγκτον «ανταμείψει» την πιστότητα του Μιλέι με εμπορικά ή χρηματοπιστωτικά ανταλλάγματα, ίσως προκύψει πρόσκαιρο όφελος.
Όμως η εξάρτηση από μία υπερδύναμη φέρει πάντα μακροπρόθεσμα κόστη.
3. Αναδίπλωση και επαναφορά στη ρεαλιστική διπλωματία
Η εσωτερική πίεση, τα ενδεχόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα ή οι οικονομικές επιπτώσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν σε μερική αναδίπλωση και επαναφορά στην παραδοσιακή αργεντίνικη διπλωματία ουδετερότητας.
Ο Milei παίζει με τη φωτιά - Θα κάψει την Αργεντινή στο τέλος
Ο Milei φαίνεται να βάζει το δόγμα πάνω από το εθνικό συμφέρον.
Αν η πολιτική αυτή παράξει μόνο λόγια από το Ισραήλ και εχθρότητα από παντού αλλού, τότε ο πρόεδρος της Αργεντινής θα κριθεί όχι από τις προθέσεις του, αλλά από τις συνέπειες που θα υποστεί η χώρα του.
Ο Netanyahu, με εντάλματα να τον βαραίνουν και με διεθνή απομόνωση να εντείνεται, βρίσκει στο Μπουένος Άιρες ένα σπάνιο σύμμαχο.
Το ερώτημα, όμως, είναι σε ποιανού το έδαφος θα μεταφερθεί η επόμενη σύγκρουση.
www.bankingnews.gr
Αντιθέτως, αποκαλύπτει τη βαθύτερη ιδεολογική μεταστροφή της Αργεντινής υπό τον πρόεδρο Javier Milei και ταυτόχρονα προκαλεί ένα υπαρξιακό ερώτημα για την εξωτερική πολιτική της χώρας: βρίσκεται η Αργεντινή στη σωστή πλευρά της ιστορίας ή σε επικίνδυνη τροχιά αυτοαπομόνωσης και στοχοποίησης;
Η πολιτικο-θρησκευτική λατρεία του Milei προς το Ισραήλ
Ο Milei, ο γνωστός πρόεδρος με το... αλυσοπρίονο για την περικοπή των δημοσίων δαπανών, έχει μετατρέψει την υποστήριξή του στο Ισραήλ από γεωστρατηγική επιλογή σε σχεδόν μυστικιστική δέσμευση.
Καθολικός στο θρήσκευμα, μελετά την Καμπάλα, προσεύχεται δακρυσμένος στο Τείχος των Δακρύων, και ενστερνίζεται τον Σιωνισμό όχι μόνο ως ιδεολογική πυξίδα, αλλά και ως προσωπική πνευματική αναγέννηση. Η πολιτική αυτή, ωστόσο, δεν είναι απλώς συναισθηματική• είναι ταυτόχρονα συμβολική και ριζοσπαστική.
Ο Milei βλέπει τον κόσμο διπολικά: το Ισραήλ και η Δύση ως το «καλό», το Ιράν και οι «αριστεροί» ως το «κακό».
Ένα σχήμα απλοϊκό και εξαιρετικά επικίνδυνο σε μια πολυπολική, γεμάτη αντιφάσεις διεθνή πραγματικότητα.
Διπλωματικό ρίσκο - Η ισορροπία ανάμεσα στην πίστη και το Διεθνές Δίκαιο
Η Αργεντινή είναι συμβαλλόμενο μέρος του Καταστατικού της Ρώμης και επομένως νομικά υποχρεωμένη να συλλάβει τον Netanyahu, λόγω του εντάλματος του ΔΠΔ για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Γάζα.
Εάν ο Milei παρακάμψει αυτή την υποχρέωση —όπως αναμένεται— η Αργεντινή θα θέσει υπό αμφισβήτηση τον ίδιο τον κορμό της διεθνούς νομιμότητας, που ιστορικά υπερασπίζεται, π.χ. για την υπόθεση των Μαλβίνων Νήσων (Falklands).
Η ειρωνεία είναι προφανής: μια χώρα που επαινείται παγκοσμίως για τη δίωξη των ενόχων της στρατιωτικής δικτατορίας (1976–1983) ρισκάρει τώρα να παραβιάσει το ίδιο το σύστημα που στήριξε την απονομή δικαιοσύνης σε εθνικό επίπεδο.
Απομόνωση και διεθνείς επιπτώσεις
Ο Milei έχει ήδη απομακρυνθεί από την παραδοσιακή ουδετερότητα της Αργεντινής στο Μεσανατολικό.
Η απόφαση να μεταφέρει την πρεσβεία της χώρας στην Ανατολική Ιερουσαλήμ έως το 2026, καθώς και η αρνητική ψήφος στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υπέρ της κατάπαυσης πυρός στη Γάζα, έχουν αποξενώσει την Αργεντινή από τους:
• Άραβες εταίρους, με τους οποίους διατηρούσε εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς,
• Χώρες της Λατινικής Αμερικής, ακόμη και την παραδοσιακά φιλική Βραζιλία,
• Χώρες της ΕΕ και του Παγκόσμιου Νότου, που βασίζονται στο διεθνές δίκαιο για την παγκόσμια σταθερότητα.
Αυτό το νέο δόγμα «με το Ισραήλ πάση θυσία» όχι μόνο δεν αποδίδει ορατά γεωπολιτικά ή οικονομικά οφέλη, αλλά πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο βασικά συμφέροντα της χώρας.
Ο κίνδυνος αντιποίνων - Το τραυματικό παρελθόν επανακάμπτει
Η ιστορία της Αργεντινής με το Ιράν είναι αιματοβαμμένη.
Οι επιθέσεις του 1992 (ισραηλινή πρεσβεία) και του 1994 (AMIA), που κόστισαν τη ζωή σε 100 ανθρώπους, αποδίδονται ευρέως στη Hezbollah με φερόμενη στήριξη του Ιράν.
Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταδικαστεί.
Αντιθέτως, η Δικαιοσύνη έχει στιγματιστεί από συγκάλυψη, παραλείψεις και πολιτική παρέμβαση.
Η υπόθεση του εισαγγελέα Alberto Nisman, που βρέθηκε νεκρός λίγο πριν ασκήσει δίωξη κατά της πρώην προέδρου Kirchner για συγκάλυψη του Ιράν, εξακολουθεί να διχάζει την κοινή γνώμη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η δήλωση του Milei ότι το Ιράν είναι «εχθρός του έθνους» επαναφέρει σενάρια στοχοποίησης της Αργεντινής από εξτρεμιστικές οργανώσεις ή φιλοϊρανικά δίκτυα εξηγεί μέσω του Responsible Statecraft ο γεωπολιτικός αναλυτής Eldar Mamedov.
Οικονομικές και επενδυτικές απώλειες
Η Αργεντινή εξαρτάται σημαντικά από εξαγωγές αγροτικών προϊόντων, κρέατος, σιτηρών σε μουσουλμανικές χώρες.
Οι επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη από το Κατάρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και το Κουβέιτ, ίσως τεθούν σε κίνδυνο.
Ήδη, η προηγούμενη κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει δάνειο 775 εκατ. δολαρίων από το Κατάρ, σε συνεργασία με το ΔΝΤ.
Η παρούσα πολιτική του Milei απειλεί τέτοιου είδους συμφωνίες.
Διχασμένη εβραϊκή κοινότητα και ρίσκο κοινωνικής πόλωσης
Η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα στη Λατινική Αμερική, που διαμένει στην Αργεντινή, είναι διχασμένη.
Ο επικεφαλής της DAIA, Jorge Knoblovits, απορρίπτει τους φόβους τρομοκρατίας.
Άλλες εβραϊκές οργανώσεις, όπως το Llamamiento Argentino Judío και το Κέντρο Anna Frank, προειδοποιούν για τις επιπτώσεις μιας ακραίας ευθυγράμμισης και τον κίνδυνο στοχοποίησης της κοινότητας.
Τι θα ακολουθήσει - Τα τρία σενάρια
1. Ο Milei απομονώνεται και πληρώνει το τίμημα
Η Αργεντινή, ακολουθώντας έναν μοναχικό φιλοϊσραηλινό δρόμο, αποκόπτεται από την περιφέρεια, μειώνει τη γεωπολιτική της επιρροή και γίνεται διπλωματικά και οικονομικά ευάλωτη.
2. Δημιουργείται άξονας με ΗΠΑ-Ισραήλ, με οφέλη και κινδύνους
Εάν η Ουάσιγκτον «ανταμείψει» την πιστότητα του Μιλέι με εμπορικά ή χρηματοπιστωτικά ανταλλάγματα, ίσως προκύψει πρόσκαιρο όφελος.
Όμως η εξάρτηση από μία υπερδύναμη φέρει πάντα μακροπρόθεσμα κόστη.
3. Αναδίπλωση και επαναφορά στη ρεαλιστική διπλωματία
Η εσωτερική πίεση, τα ενδεχόμενα τρομοκρατικά χτυπήματα ή οι οικονομικές επιπτώσεις, ενδέχεται να οδηγήσουν σε μερική αναδίπλωση και επαναφορά στην παραδοσιακή αργεντίνικη διπλωματία ουδετερότητας.
Ο Milei παίζει με τη φωτιά - Θα κάψει την Αργεντινή στο τέλος
Ο Milei φαίνεται να βάζει το δόγμα πάνω από το εθνικό συμφέρον.
Αν η πολιτική αυτή παράξει μόνο λόγια από το Ισραήλ και εχθρότητα από παντού αλλού, τότε ο πρόεδρος της Αργεντινής θα κριθεί όχι από τις προθέσεις του, αλλά από τις συνέπειες που θα υποστεί η χώρα του.
Ο Netanyahu, με εντάλματα να τον βαραίνουν και με διεθνή απομόνωση να εντείνεται, βρίσκει στο Μπουένος Άιρες ένα σπάνιο σύμμαχο.
Το ερώτημα, όμως, είναι σε ποιανού το έδαφος θα μεταφερθεί η επόμενη σύγκρουση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών