Η πραγματικότητα είναι σκληρή: κανένα ουσιαστικό βήμα προς την ειρήνη δεν αναμένεται ούτε το 2025, ούτε πιθανόν το 2026 - Εφόσον δεν της παρέχονται οι απαραίττητες εγγυήσεις ασφαλείας η Ρωσία δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιδιώξει την τελική νίκη
Ο τρίτος γύρος συνομιλιών μεταξύ Μόσχας και Κιέβου δεν θα κομίσει κάτι καινούργιο, όσον αφορά στη διευθέτηση του ουκρανικού ζητήματος.
Παρά τις δηλώσεις περί «αναγκαίου τερματισμού των εχθροπραξιών» από τον Ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky, οι πολιτικές, γεωπολιτικές και στρατιωτικές πραγματικότητες δείχνουν ότι ο πόλεμος είναι πιθανό να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι και το 2026.
Η αποτυχία των κυρώσεων ως εργαλείο πίεσης
Τον Ιούνιο, ο Zelensky κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση να ενισχύσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, προτείνοντας ανώτατο όριο 30 δολάρια ανά βαρέλι για τις ρωσικές εξαγωγές πετρελαίου.
Αν και οι ΗΠΑ μπλόκαραν μια τέτοια πρόταση στη Σύνοδο των G7, η ΕΕ ενέκρινε τον Ιούλιο, το 18ο πακέτο κυρώσεων, μειώνοντας την τιμή κατά 15% κάτω από την αγοραία αξία (47,60 ανά βαρέλι).
Παρά την ικανοποίηση του Zelensky και την πολιτική δήλωση ότι το πακέτο είναι «ουσιώδες και έγκαιρο», πολλοί αναλυτές παραμένουν σκεπτικοί για την πραγματική του επίδραση. Οι κυρώσεις που δεν συνοδεύονται από συμμετοχή των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά περιορισμένης αποτελεσματικότητας.
Το προηγούμενο ανώτατο όριο των 60 δολαρίων ανά βαρέλι που τέθηκε από τους G7 δεν επέφερε καμία ουσιαστική αλλαγή στα έσοδα της Ρωσίας από το πετρέλαιο.
Η απειλή των δευτερογενών κυρώσεων και το «τελεσίγραφο» Trump
Η επανεμφάνιση του Donald Trump στην πολιτική σκηνή έχει φέρει μια νέα δυναμική, αν και με περιορισμένο ρεαλισμό.
Έχοντας δώσει στη Ρωσία 50 ημέρες για να συμφωνήσει σε ειρηνευτική λύση, ο Trump έχει απειλήσει με δευτερογενείς κυρώσεις 100% εναντίον των εμπορικών εταίρων της Μόσχας, με προθεσμία την 2α Σεπτεμβρίου.
Αυτό το «τελεσίγραφο» δεν φαίνεται να τρομάζει ιδιαίτερα το Κρεμλίνο, το οποίο διαχρονικά αντιμετωπίζει τις κυρώσεις με στρατηγική υπομονή και αναζήτηση παράλληλων αγορών.
Επιπλέον, το γεγονός ότι η διεθνής διπλωματία επιβραδύνεται παραδοσιακά τον Αύγουστο, καθιστά απίθανο ένα θεαματικό άλμα προς την ειρήνη κατά το θερινό διάστημα.
Το θέατρο των ειρηνευτικών συνομιλιών
Ο Zelensky έχει επανειλημμένα ζητήσει μια απευθείας συνάντηση με τον Ρώσο ομόλογό του Vladimir Putin.
Ωστόσο, αυτή η επιθυμία φαίνεται περισσότερο ως πολιτικό τέχνασμα παρά ως ρεαλιστική στρατηγική.
Οι ρωσικές αρχές έχουν ξεκαθαρίσει πως τέτοια συνάντηση δεν θα πραγματοποιηθεί χωρίς προετοιμασία επί συγκεκριμένου εγγράφου διαπραγμάτευσης.
Κατά τις ειρηνευτικές συνομιλίες του Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη, είχε επαναληφθεί το ίδιο μοτίβο: η Ρωσία έστειλε αντιπροσωπεία χωρίς διάθεση πραγματικής διαπραγμάτευσης - αφού επί τάπητος δεν θα ετίθεντο πραγματικές εγγυήσεις ασφαλείας -, ενώ η Ουκρανία ανταποκρίθηκε περισσότερο για να δείξει «σεβασμό» προς τους διεθνείς μεσολαβητές – κυρίως τον Τrump και τον Τούρκο πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan, υποστηρίζει ο Βρετανός διπλωμάτης και γεωπολιτικός αναλυτής Ian Proud.
Ο ρόλος της ΕΕ και οι συμβολικές διαπραγματεύσεις
Η ΕΕ φαίνεται να διατηρεί τη στρατηγική των κυρώσεων χωρίς να προσφέρει ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις για επίλυση της σύγκρουσης.
Οι προσπάθειες διπλωματικής προσέγγισης έχουν μετατραπεί σε μία μορφή διπλωματικής στασιμότητας, όπου η πίεση ασκείται μόνο προς τη Μόσχα, χωρίς αντίστοιχες προσδοκίες από την πλευρά του Κιέβου.
Αυτό το ασύμμετρο πλαίσιο διαπραγμάτευσης, που υπάρχει τουλάχιστον από το 2015, είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Δεν μπορεί να επιτευχθεί διαρκής ειρήνη όταν μόνο μία πλευρά καλείται να κάνει παραχωρήσεις.
Οι ουκρανικοί στόχοι των νέων συνομιλιών
Η ουκρανική αντιπροσωπεία έθεσε τρεις στόχους για τον τρίτο γύρο των συνομιλιών:
1. Επιστροφή αιχμαλώτων πολέμου, με πρόοδο που σημειώνεται από τον Μάιο.
2. Επαναπατρισμός παιδιών, μια ηθικά φορτισμένη αλλά δευτερεύουσα απαίτησης ως προς τις βασικές στρατηγικές ανησυχίες.
3. Διοργάνωση συνάντησης Zelensky - Putin, με μηδαμινές ελπίδες πραγματοποίησης.
Αυτό το περιορισμένο πλαίσιο συζήτησης δεν αγγίζει τα βασικά ζητήματα που η Μόσχα θεωρεί ως αναγκαία για οποιαδήποτε ουσιαστική συμφωνία: το καθεστώς της Ουκρανίας έναντι του ΝΑΤΟ, η ανακατανομή δυνάμεων και εδαφών και η μακροπρόθεσμη ασφάλεια της Ρωσίας.
Χωρίς είσοδο σε τέτοιου είδους ουσιαστικά ζητήματα, μια ενδεχόμενη ηγετική συνάντηση παραμένει μακρινό σενάριο.
Ο Zelensky ανάμεσα σε στρατηγική επιβίωσης και παγκόσμια εικόνα
Ο Zelensky φαίνεται να επιδιώκει μια λεπτή ισορροπία.
Από τη μία, πρέπει να διατηρεί ενεργό το ενδιαφέρον και την υποστήριξη των δυτικών κρατών, οικονομικά και στρατιωτικά.
Από την άλλη, καλλιεργεί την εικόνα του ως διεθνούς ηγέτη, ικανού να διαπραγματευτεί ειρήνη αλλά και να διατηρεί εθνική αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, πίσω από αυτό το αφήγημα, κρύβεται μια πιο ρεαλιστική εικόνα: η ανάγκη για συνέχιση της εξωτερικής χρηματοδότησης.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Denys Shmyhal, ζήτησε επιπλέον 6 δισεκατομμύρια δολάρια για τις αμυντικές ανάγκες του 2025 και κάλεσε τους συμμάχους να εντάξουν βοήθεια και στους προϋπολογισμούς τους για το 2026.
Ο μακρύς πόλεμος - Τι να περιμένουμε
Η πραγματικότητα είναι σκληρή: κανένα ουσιαστικό βήμα προς την ειρήνη δεν αναμένεται ούτε το 2025, ούτε πιθανόν το 2026.
Οι κυρώσεις έχουν χάσει τη δυναμική τους, οι συνομιλίες εξελίσσονται σε σκηνικό θεάτρου και τα στρατηγικά συμφέροντα παραμένουν ασυμβίβαστα.
Η συνέχιση του πολέμου φαίνεται να έχει καταστεί η «νέα κανονικότητα», με κάθε πλευρά να επιδιώκει στρατηγικά οφέλη ή τουλάχιστον να διασφαλίσει ότι δεν θα υποχωρήσει εδαφικά ή πολιτικά. Η ιδέα ενός αιφνίδιου συμβιβασμού ή παγκόσμιας συμφωνίας αποτελεί πολιτική αυταπάτη.
Η πολυαναμενόμενη ειρηνευτική πρόοδος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν πρόκειται να υλοποιηθεί μέσα στο 2025 – και πιθανότατα ούτε εντός του 2026.
Οι συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη αποτελούν περισσότερο μια συμβολική πράξη για την ικανοποίηση των διεθνών εταίρων και τη διατήρηση των χρηματοδοτικών ροών προς την Ουκρανία, παρά μια σοβαρή προσπάθεια γεφύρωσης των αγεφύρωτων διαφορών.
Η Ρωσία δεν κάνει πίσω - Εφόσον δεν δίνονται εγγυήσεις ασφαλείας, θέλει μόνο τελική νίκη
Η γεωπολιτική δυναμική παραμένει εξαιρετικά δυσμενής για την επίτευξη μιας εκεχειρίας ή ειρηνευτικής συμφωνίας.
Η Ρωσία δεν δείχνει διάθεση για υποχωρήσεις χωρίς εγγυήσεις για τη μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τη διατήρηση κάποιου ελέγχου σε κατεχόμενα εδάφη.
Η Ουκρανία, από την πλευρά της, δεν μπορεί πολιτικά να αποδεχτεί απώλεια εδαφών ή αποστρατιωτικοποίηση, ενώ παράλληλα βασίζεται στην εξωτερική στήριξη που ευνοεί τη συνέχιση των επιχειρήσεων.
Οι κυρώσεις, χωρίς καθολική και σκληρή εφαρμογή από ΗΠΑ και ΕΕ από κοινού, δεν επαρκούν για να πιέσουν αποτελεσματικά τη Ρωσία. Παράλληλα, η απειλή των δευτερογενών κυρώσεων εκ μέρους του Τραμπ, αν και φαινομενικά αυστηρή, παραμένει περισσότερο πολιτικό μήνυμα παρά άμεση απειλή, καθώς η εφαρμογή της εξαρτάται από την επιστροφή του στην εξουσία και τη δυναμική στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Από την ουκρανική πλευρά, η στρατηγική φαίνεται να βασίζεται περισσότερο στην παράταση του πολέμου με στόχο την εξάντληση της ρωσικής ισχύος και τη συνέχιση της διεθνούς υποστήριξης. Η αίτηση για χρηματοδότηση έως και το 2026 καταδεικνύει ότι η ίδια η ουκρανική ηγεσία δεν προσδοκά τερματισμό της σύγκρουσης εντός του προσεχούς έτους.
Η διεθνής κοινότητα σε ρόλο παρατηρητή
Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ και ο ΟΑΣΕ παρακολουθούν την κατάσταση με ανησυχία, χωρίς όμως να διαθέτουν κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο ειρηνευτικής μεσολάβησης.
Η διατήρηση μιας επιφανειακής διπλωματικής ρητορικής χωρίς ουσιαστικά βήματα ενισχύει τη στασιμότητα και διαιωνίζει τη σύγκρουση.
Η Τουρκία, ως οικοδεσπότης των συνομιλιών, επιχειρεί να εδραιώσει τον ρόλο της ως γεωπολιτικός διαμεσολαβητής, αλλά η επιρροή της είναι περιορισμένη.
Ούτε η Άγκυρα ούτε οποιοσδήποτε άλλος εξωτερικός παράγοντας μπορεί να εξαναγκάσει Ρωσία και Ουκρανία να προβούν στις δύσκολες υποχωρήσεις που απαιτούνται για την επίτευξη ειρήνης.
Πόλεμος φθοράς μακράς διάρκειας
Όλα δείχνουν πως η σύγκρουση μετατρέπεται σε πόλεμο φθοράς μακράς διάρκειας.
Για την Ουκρανία, ο κίνδυνος είναι διπλός: αφενός να συνεχίσει έναν πόλεμο που φθείρει τη χώρα και το ηθικό του πληθυσμού, αφετέρου να εξαρτάται πλήρως από τη βούληση των εξωτερικών δανειστών και στρατιωτικών παρόχων.
Για τη Ρωσία, η συνέχιση του πολέμου λειτουργεί ως μηχανισμός εσωτερικού ελέγχου και ενίσχυσης του εθνικού αφηγήματος, με κόστος βέβαια την πλήρη διεθνή απομόνωση.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά απαραίτητο να λέγεται: δεν θα υπάρξει ειρήνη στην Ουκρανία φέτος.
Και χωρίς μια βαθιά αλλαγή στάσης και στρατηγικής από τη Δύση, η σύγκρουση αυτή θα μπορούσε να παραταθεί πολύ περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε.
Η στάση της είναι ξεκάθαρα υποκριτική, από τη μία ζητά να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία και από την άλλη προετοιμάζεται για μία πολύ επικίνδυνη κλιμάκωση με τη Ρωσία.
Όλα αυτά οδήγησαν το Κρεμλίνο στην απόφαση να προχωρήσει μέχρι την τελική νίκη που δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο παρά την παράδοση της Ουκρανίας.
www.bankingnews.gr
Παρά τις δηλώσεις περί «αναγκαίου τερματισμού των εχθροπραξιών» από τον Ουκρανό πρόεδρο Volodymyr Zelensky, οι πολιτικές, γεωπολιτικές και στρατιωτικές πραγματικότητες δείχνουν ότι ο πόλεμος είναι πιθανό να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι και το 2026.
Η αποτυχία των κυρώσεων ως εργαλείο πίεσης
Τον Ιούνιο, ο Zelensky κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση να ενισχύσει τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, προτείνοντας ανώτατο όριο 30 δολάρια ανά βαρέλι για τις ρωσικές εξαγωγές πετρελαίου.
Αν και οι ΗΠΑ μπλόκαραν μια τέτοια πρόταση στη Σύνοδο των G7, η ΕΕ ενέκρινε τον Ιούλιο, το 18ο πακέτο κυρώσεων, μειώνοντας την τιμή κατά 15% κάτω από την αγοραία αξία (47,60 ανά βαρέλι).
Παρά την ικανοποίηση του Zelensky και την πολιτική δήλωση ότι το πακέτο είναι «ουσιώδες και έγκαιρο», πολλοί αναλυτές παραμένουν σκεπτικοί για την πραγματική του επίδραση. Οι κυρώσεις που δεν συνοδεύονται από συμμετοχή των ΗΠΑ είναι εξαιρετικά περιορισμένης αποτελεσματικότητας.
Το προηγούμενο ανώτατο όριο των 60 δολαρίων ανά βαρέλι που τέθηκε από τους G7 δεν επέφερε καμία ουσιαστική αλλαγή στα έσοδα της Ρωσίας από το πετρέλαιο.
Η απειλή των δευτερογενών κυρώσεων και το «τελεσίγραφο» Trump
Η επανεμφάνιση του Donald Trump στην πολιτική σκηνή έχει φέρει μια νέα δυναμική, αν και με περιορισμένο ρεαλισμό.
Έχοντας δώσει στη Ρωσία 50 ημέρες για να συμφωνήσει σε ειρηνευτική λύση, ο Trump έχει απειλήσει με δευτερογενείς κυρώσεις 100% εναντίον των εμπορικών εταίρων της Μόσχας, με προθεσμία την 2α Σεπτεμβρίου.
Αυτό το «τελεσίγραφο» δεν φαίνεται να τρομάζει ιδιαίτερα το Κρεμλίνο, το οποίο διαχρονικά αντιμετωπίζει τις κυρώσεις με στρατηγική υπομονή και αναζήτηση παράλληλων αγορών.
Επιπλέον, το γεγονός ότι η διεθνής διπλωματία επιβραδύνεται παραδοσιακά τον Αύγουστο, καθιστά απίθανο ένα θεαματικό άλμα προς την ειρήνη κατά το θερινό διάστημα.
Το θέατρο των ειρηνευτικών συνομιλιών
Ο Zelensky έχει επανειλημμένα ζητήσει μια απευθείας συνάντηση με τον Ρώσο ομόλογό του Vladimir Putin.
Ωστόσο, αυτή η επιθυμία φαίνεται περισσότερο ως πολιτικό τέχνασμα παρά ως ρεαλιστική στρατηγική.
Οι ρωσικές αρχές έχουν ξεκαθαρίσει πως τέτοια συνάντηση δεν θα πραγματοποιηθεί χωρίς προετοιμασία επί συγκεκριμένου εγγράφου διαπραγμάτευσης.
Κατά τις ειρηνευτικές συνομιλίες του Μαΐου στην Κωνσταντινούπολη, είχε επαναληφθεί το ίδιο μοτίβο: η Ρωσία έστειλε αντιπροσωπεία χωρίς διάθεση πραγματικής διαπραγμάτευσης - αφού επί τάπητος δεν θα ετίθεντο πραγματικές εγγυήσεις ασφαλείας -, ενώ η Ουκρανία ανταποκρίθηκε περισσότερο για να δείξει «σεβασμό» προς τους διεθνείς μεσολαβητές – κυρίως τον Τrump και τον Τούρκο πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan, υποστηρίζει ο Βρετανός διπλωμάτης και γεωπολιτικός αναλυτής Ian Proud.
Ο ρόλος της ΕΕ και οι συμβολικές διαπραγματεύσεις
Η ΕΕ φαίνεται να διατηρεί τη στρατηγική των κυρώσεων χωρίς να προσφέρει ουσιαστικές εναλλακτικές προτάσεις για επίλυση της σύγκρουσης.
Οι προσπάθειες διπλωματικής προσέγγισης έχουν μετατραπεί σε μία μορφή διπλωματικής στασιμότητας, όπου η πίεση ασκείται μόνο προς τη Μόσχα, χωρίς αντίστοιχες προσδοκίες από την πλευρά του Κιέβου.
Αυτό το ασύμμετρο πλαίσιο διαπραγμάτευσης, που υπάρχει τουλάχιστον από το 2015, είναι καταδικασμένο να αποτύχει.
Δεν μπορεί να επιτευχθεί διαρκής ειρήνη όταν μόνο μία πλευρά καλείται να κάνει παραχωρήσεις.
Οι ουκρανικοί στόχοι των νέων συνομιλιών
Η ουκρανική αντιπροσωπεία έθεσε τρεις στόχους για τον τρίτο γύρο των συνομιλιών:
1. Επιστροφή αιχμαλώτων πολέμου, με πρόοδο που σημειώνεται από τον Μάιο.
2. Επαναπατρισμός παιδιών, μια ηθικά φορτισμένη αλλά δευτερεύουσα απαίτησης ως προς τις βασικές στρατηγικές ανησυχίες.
3. Διοργάνωση συνάντησης Zelensky - Putin, με μηδαμινές ελπίδες πραγματοποίησης.
Αυτό το περιορισμένο πλαίσιο συζήτησης δεν αγγίζει τα βασικά ζητήματα που η Μόσχα θεωρεί ως αναγκαία για οποιαδήποτε ουσιαστική συμφωνία: το καθεστώς της Ουκρανίας έναντι του ΝΑΤΟ, η ανακατανομή δυνάμεων και εδαφών και η μακροπρόθεσμη ασφάλεια της Ρωσίας.
Χωρίς είσοδο σε τέτοιου είδους ουσιαστικά ζητήματα, μια ενδεχόμενη ηγετική συνάντηση παραμένει μακρινό σενάριο.
Ο Zelensky ανάμεσα σε στρατηγική επιβίωσης και παγκόσμια εικόνα
Ο Zelensky φαίνεται να επιδιώκει μια λεπτή ισορροπία.
Από τη μία, πρέπει να διατηρεί ενεργό το ενδιαφέρον και την υποστήριξη των δυτικών κρατών, οικονομικά και στρατιωτικά.
Από την άλλη, καλλιεργεί την εικόνα του ως διεθνούς ηγέτη, ικανού να διαπραγματευτεί ειρήνη αλλά και να διατηρεί εθνική αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, πίσω από αυτό το αφήγημα, κρύβεται μια πιο ρεαλιστική εικόνα: η ανάγκη για συνέχιση της εξωτερικής χρηματοδότησης.
Ο πρώην πρωθυπουργός της Ουκρανίας, Denys Shmyhal, ζήτησε επιπλέον 6 δισεκατομμύρια δολάρια για τις αμυντικές ανάγκες του 2025 και κάλεσε τους συμμάχους να εντάξουν βοήθεια και στους προϋπολογισμούς τους για το 2026.
Ο μακρύς πόλεμος - Τι να περιμένουμε
Η πραγματικότητα είναι σκληρή: κανένα ουσιαστικό βήμα προς την ειρήνη δεν αναμένεται ούτε το 2025, ούτε πιθανόν το 2026.
Οι κυρώσεις έχουν χάσει τη δυναμική τους, οι συνομιλίες εξελίσσονται σε σκηνικό θεάτρου και τα στρατηγικά συμφέροντα παραμένουν ασυμβίβαστα.
Η συνέχιση του πολέμου φαίνεται να έχει καταστεί η «νέα κανονικότητα», με κάθε πλευρά να επιδιώκει στρατηγικά οφέλη ή τουλάχιστον να διασφαλίσει ότι δεν θα υποχωρήσει εδαφικά ή πολιτικά. Η ιδέα ενός αιφνίδιου συμβιβασμού ή παγκόσμιας συμφωνίας αποτελεί πολιτική αυταπάτη.
Η πολυαναμενόμενη ειρηνευτική πρόοδος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας δεν πρόκειται να υλοποιηθεί μέσα στο 2025 – και πιθανότατα ούτε εντός του 2026.
Οι συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη αποτελούν περισσότερο μια συμβολική πράξη για την ικανοποίηση των διεθνών εταίρων και τη διατήρηση των χρηματοδοτικών ροών προς την Ουκρανία, παρά μια σοβαρή προσπάθεια γεφύρωσης των αγεφύρωτων διαφορών.
Η Ρωσία δεν κάνει πίσω - Εφόσον δεν δίνονται εγγυήσεις ασφαλείας, θέλει μόνο τελική νίκη
Η γεωπολιτική δυναμική παραμένει εξαιρετικά δυσμενής για την επίτευξη μιας εκεχειρίας ή ειρηνευτικής συμφωνίας.
Η Ρωσία δεν δείχνει διάθεση για υποχωρήσεις χωρίς εγγυήσεις για τη μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και τη διατήρηση κάποιου ελέγχου σε κατεχόμενα εδάφη.
Η Ουκρανία, από την πλευρά της, δεν μπορεί πολιτικά να αποδεχτεί απώλεια εδαφών ή αποστρατιωτικοποίηση, ενώ παράλληλα βασίζεται στην εξωτερική στήριξη που ευνοεί τη συνέχιση των επιχειρήσεων.
Οι κυρώσεις, χωρίς καθολική και σκληρή εφαρμογή από ΗΠΑ και ΕΕ από κοινού, δεν επαρκούν για να πιέσουν αποτελεσματικά τη Ρωσία. Παράλληλα, η απειλή των δευτερογενών κυρώσεων εκ μέρους του Τραμπ, αν και φαινομενικά αυστηρή, παραμένει περισσότερο πολιτικό μήνυμα παρά άμεση απειλή, καθώς η εφαρμογή της εξαρτάται από την επιστροφή του στην εξουσία και τη δυναμική στο αμερικανικό Κογκρέσο.
Από την ουκρανική πλευρά, η στρατηγική φαίνεται να βασίζεται περισσότερο στην παράταση του πολέμου με στόχο την εξάντληση της ρωσικής ισχύος και τη συνέχιση της διεθνούς υποστήριξης. Η αίτηση για χρηματοδότηση έως και το 2026 καταδεικνύει ότι η ίδια η ουκρανική ηγεσία δεν προσδοκά τερματισμό της σύγκρουσης εντός του προσεχούς έτους.
Η διεθνής κοινότητα σε ρόλο παρατηρητή
Οι ΗΠΑ, η ΕΕ και διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ και ο ΟΑΣΕ παρακολουθούν την κατάσταση με ανησυχία, χωρίς όμως να διαθέτουν κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο ειρηνευτικής μεσολάβησης.
Η διατήρηση μιας επιφανειακής διπλωματικής ρητορικής χωρίς ουσιαστικά βήματα ενισχύει τη στασιμότητα και διαιωνίζει τη σύγκρουση.
Η Τουρκία, ως οικοδεσπότης των συνομιλιών, επιχειρεί να εδραιώσει τον ρόλο της ως γεωπολιτικός διαμεσολαβητής, αλλά η επιρροή της είναι περιορισμένη.
Ούτε η Άγκυρα ούτε οποιοσδήποτε άλλος εξωτερικός παράγοντας μπορεί να εξαναγκάσει Ρωσία και Ουκρανία να προβούν στις δύσκολες υποχωρήσεις που απαιτούνται για την επίτευξη ειρήνης.
Πόλεμος φθοράς μακράς διάρκειας
Όλα δείχνουν πως η σύγκρουση μετατρέπεται σε πόλεμο φθοράς μακράς διάρκειας.
Για την Ουκρανία, ο κίνδυνος είναι διπλός: αφενός να συνεχίσει έναν πόλεμο που φθείρει τη χώρα και το ηθικό του πληθυσμού, αφετέρου να εξαρτάται πλήρως από τη βούληση των εξωτερικών δανειστών και στρατιωτικών παρόχων.
Για τη Ρωσία, η συνέχιση του πολέμου λειτουργεί ως μηχανισμός εσωτερικού ελέγχου και ενίσχυσης του εθνικού αφηγήματος, με κόστος βέβαια την πλήρη διεθνή απομόνωση.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά απαραίτητο να λέγεται: δεν θα υπάρξει ειρήνη στην Ουκρανία φέτος.
Και χωρίς μια βαθιά αλλαγή στάσης και στρατηγικής από τη Δύση, η σύγκρουση αυτή θα μπορούσε να παραταθεί πολύ περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε.
Η στάση της είναι ξεκάθαρα υποκριτική, από τη μία ζητά να τερματιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία και από την άλλη προετοιμάζεται για μία πολύ επικίνδυνη κλιμάκωση με τη Ρωσία.
Όλα αυτά οδήγησαν το Κρεμλίνο στην απόφαση να προχωρήσει μέχρι την τελική νίκη που δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο παρά την παράδοση της Ουκρανίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών