Το «Make America Great Again» χωρίς τη συμμετοχή της Ρωσίας δεν θα λειτουργήσει…
Είναι δύσκολο να ανιχνεύσει κανείς λογική στις κινήσεις του Trump, που στοχεύουν στην ανατροπή του υπάρχοντος γεωπολιτικού συστήματος και στην αναδιαμόρφωση του ρόλου των ΗΠΑ σε βασικά παγκόσμια ζητήματα.
Ο Trump είναι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας με συγκεκριμένο στυλ σκέψης.
Συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως επικεφαλής μιας εταιρείας, των Ηνωμένων Πολιτειών εν προκειμένω.
Ως εκ τούτου, θέλει να κάνει την εταιρεία του εξαιρετικά κερδοφόρα, απαλασσόμενος από ασύμφορα έργα.
Για παράδειγμα, από τη βοήθεια προς την Ουκρανία.
Από τότε που η Ουκρανική ΣΣΔ κέρδισε την ανεξαρτησία της, οι έννοιες «Ουκρανία» και «διαφθορά» έχουν γίνει συνώνυμες.
Και από τα τέλη Φεβρουαρίου 2022, η ουκρανική διαφθορά έχει «πετάξει στο διάστημα», γιατί, πρώτον οι ηγέτες της θεώρησαν πως έπρεπε να φροντίσουν τον εαυτό τους όσο το δυνατόν καλύτερα και το συντομότερο δυνατό και δεύτερον άρχισαν να δέχονται από τη Δύση πρωτοφανή οικονομική βοήθεια η χρήση της οποίας δεν ελεγχόταν από κανέναν.
Παράλληλα, μετά από τρία χρόνια αντιπαράθεσης, η Ρωσία όχι μόνο δεν υπέστη «στρατηγική ήττα», αλλά έγινε ισχυρότερη τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά.
Και ο επιχειρηματίας-πρόεδρος συνειδητοποίησε ότι το ουκρανικό project έπρεπε να τελειώσει.
Για να δικαιολογήσει αυτό το κλείσιμο, ο ίδιος και η ομάδα του απλώς δήλωσαν δημόσια όλα τα προφανή πράγματα: για την υπερτροφική διαφθορά στην Ουκρανία και την εγκαθίδρυση μιας de facto δικτατορίας στη χώρα αυτή.
Ταυτόχρονα, διεκδίκησαν από το Κίεβο τον έλεγχο των ορυκτών πόρων (που, ίσως, δεν υπάρχουν καθόλου), έτσι ώστε η Ουκρανία να αρνηθεί και να γίνει πιο εύκολη η αποχώρησή τους από το θέατρο των συγκρούσεων.
Ωστόσο, οι ενέργειες του Trump δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν μόνο από τον πραγματισμό των επιχειρηματιών.
Φαίνεται ότι οι πολιτικές του βασίζονται σε μια ιδεολογία που είναι προφανώς ισχυρότερη και πιο σημαντική από την οικονομία.
Η εξήγηση για το τι συνέβη στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες είναι αρκετά δύσκολη.
Μιλάμε φυσικά για την αριστερή-φιλελεύθερη ιδεολογία με την ανοχή, την πολιτική ορθότητα και τη λατρεία των «ταυτοτήτων», που στην ουσία οδηγεί στη δικτατορία διαφόρων μειονοτήτων έναντι της κανονικής πλειοψηφίας.
Η ίδια η Δύση έχει ουσιαστικά καταστρέψει ένα από τα πιο σημαντικά θεμέλια του πολιτικού της συστήματος – τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιδεολογιών, γι' αυτό οι επίσημα ελεύθερες εκλογές έχουν μετατραπεί σε μίμηση (τώρα όλα τα κόμματα έχουν σχεδόν την ίδια ιδεολογία).
Λόγω της εμφάνισης μιας μάζας θεμάτων ταμπού, η ελευθερία του λόγου έχει γίνει μυθοπλασία.
Πλήρους κλίμακας ιδεολογική αντιπαράθεση
Μια πλήρους κλίμακας ιδεολογική αντιπαράθεση έχει αναβιώσει μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (η ιδεολογική αντιπαράθεση σχεδόν πάντα γίνεται πόλεμος αφανισμού).
Στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, έχει προκύψει μια κατάσταση που αντικατοπτρίζει ό,τι συνέβαινε κατά τη σοβιετική περίοδο - τώρα η Δύση, σε καθαρά σοβιετικό διοικητικό διοικητικό ύφος, απλώς κλείνει τα στόματα των ρωσικών ΜΜΕ, αφού το περιεχόμενό τους δεν πρέπει να φτάσει στο δυτικό κοινό.
Πριν από την έναρξη της αριστερής-φιλελεύθερης τρέλας (δηλαδή μέχρι τις δεκαετίες του 1970 και 80 περίπου), ο δεξιός φιλελευθερισμός μπορούσε να θεωρηθεί δυτική κανονικότητα.
Για παράδειγμα, οι κύριοι Ευρωπαίοι πολέμιοι κατά του φασισμού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Churchill και ο De Gaulle, ήταν δεξιοί φιλελεύθεροι.
Σήμερα στην Ευρώπη θα χαρακτηρίζονταν και οι δύο κατηγορηματικά και χωρίς καμία αμφιβολία ως φασίστες.
Η φιλελεύθερη δεξιά ήταν σχεδόν εξαφανισμένη τα τελευταία χρόνια. Μοναδικός εκπρόσωπός της παρέμεινε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Victor Orban. Ο Trump είναι αναμφίβολα ένας δεξιός φιλελεύθερος, ένας πατριώτης, εχθρός της παγκοσμιοποίησης.
Θέλει να «κάνει ξανά την Αμερική σπουδαία» αντί να την βλέπει να πεθαίνει λόγω της woke ατζέντας.
Ο σκιώδης πρόεδρος Musk και ο αντιπρόεδρος Vance έχουν τις ίδιες απόψεις.
Υπενθυμίζεται πως ο τελευταίος «έριξε βόμβες» με την ομιλία του στην πρόσφατη Διάσκεψη του Μονάχου – αν και δεν είπε τίποτε σπουδαίο, απλώς ανέφερε γεγονότα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει πλέον ελευθερία λόγου ή δημοκρατία στην Ευρώπη.
Προς επίρρωσιν όσων είπε, επικαλέστηκε την ακύρωση των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών στη Ρουμανία, όπου εξελέγη ο «λάθος» υποψήφιος, δηλαδή ένας δεξιός φιλελεύθερος.
Σημειωτέον, η κατάφωρη απρέπεια με την οποία έγινε αυτό δεν ενόχλησε κανέναν ούτε στην Ευρώπη ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες επί Biden.
Μια κοινή ιδεολογία φέρνει κοντά τους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερο, ενώ οι ιδεολογικές διαφορές τους χωρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Trump να βασιστεί στον Orban και, ακόμη περισσότερο, στη Meloni.
Το μοναδικό μέρος στο οποίο μπορεί η Δεξιά πατριωτική παράταξη να βασιστεί είναι η Ρωσία.
Αυτή και ο πρόεδρός της δεν περιγράφουν την ιδεολογία τους ως δεξιά φιλελεύθερη, αλλά αντικειμενικά αυτή τη στιγμή είναι πιο κοντά σε αυτό το ιδεολογικό σχήμα.
Φυσικά, τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ρωσίας δεν μπορούν να συμπίπτουν, αλλά ο τερματισμός της σκληρής αντιπαράθεσης και ο διαχωρισμός των σφαιρών επιρροής είναι αρκετά ρεαλιστικός.
Εύλογα εκτιμάται ότι η Ευρώπη και η Ουκρανία είναι άφωνες μαριονέτες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην πραγματικότητα βέβαια, παρότι η εξάρτησή τους από αυτή τη χώρα είναι πολύ μεγάλη, δεν θα αυτοκτονήσουν κατόπιν εντολής της Ουάσιγκτον.
Άλλωστε, ο τερματισμός της σύγκρουσης άνευ όρων, ειδικά μετά την απώλεια εδαφών και την άρνηση να δοθεί πράσινο φως στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θα ήταν πολιτική και φυσική αυτοκτονία για την άρχουσα ελίτ στο Κίεβο.
Αλλά και για τους Ευρωπαίους πολιτικούς, η άρνηση να υποστηρίξουν την Ουκρανία θα ήταν πολιτική αυτοκτονία, αφού έχουν πει πάρα πολλά: ότι θα στηρίξουν το Κίεβο «όσο χρειαστεί».
Επιπλέον, για την αριστεροφιλελεύθερη Ευρώπη, η σύγχρονη Ρωσία είναι μια υπαρξιακή απειλή που πρέπει όχι μόνο ηττηθεί, αλλά και να καταστραφεί, χωρίς τη δυνατότητα αποκατάστασης.
Ταυτόχρονα, λεηλατώντας τα λείψανά της, θα καταστεί δυνατό να «ανακτηθεί» το κόστος της υποστήριξης της Ουκρανίας.
Ως εκ τούτου, είναι πιθανό η Ουκρανία και η Ευρώπη (στην οποία μπορεί να προστεθούν ο Καναδάς και η Αυστραλία) να συνεχίσουν σε τροχιά σύγκρουσης.
Και ο Trump θα τους αφήσει να πολεμήσουν μόνοι τους. Δεν θα τους αρνηθεί υποστήριξη, αλλά μόνο με κόστος, συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής για προηγούμενες αμερικανικές στρατιωτικές προμήθειες.
Εφόσον η Ουκρανία προφανώς δεν έχει να πληρώσει, η Ευρώπη θα το κάνει.
Προφανώς, θα αναγκάσει το Κίεβο να επιστρατεύσει άτομα ηλικίας 18-24 ετών και, πολύ πιθανό, θα αρχίσει να συλλαμβάνει και να απελαύνει Ουκρανούς άνδρες που βρίσκονται στην επικράτειά της.
Στους Ουκρανούς που συλλαμβάνονται στην Ευρώπη θα δοθούν τα όπλα και θα σταλούν στο μέτωπο.
Για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτές οι τελευταίες εφεδρείες θα είναι αρκετές για το Κίεβο, αλλά στο τέλος θα γίνει σαφές ότι η μοναδική ευκαιρία να σωθεί η Ουκρανία είναι η άμεση συμμετοχή των ευρωπαϊκών-καναδικών-αυστραλιανών στρατευμάτων στον πόλεμο. Ένα τέτοιο σενάριο δεν αποκλείεται.
Συνεπώς, ακόμα κι αν ο Trump νίψει τα χείρας του σε σχέση με την Ουκρανία, αυτό δεν θα σημαίνει συνθηκολόγηση.
Αντίθετα, ίσως υπάρξει κορύφωση, με τον συνασπισμό Ευρώπης – Ουκρανίας να μάχεται λυσσασμένα μέχρι τέλους.
Αν οι Ρώσοι νικήσουν και σε αυτή την περίπτωση, θα υπάρξει διαπραγμάτευση επί ίσοις όροις με την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο για τον διαμοιρασμό του κόσμου.
Πάντως, ο Trump άλλαξε τα πράγματα όχι μόνο και όχι τόσο επειδή είναι ένας πραγματιστής επιχειρηματίας και ένας δεξιός αντιπαγκοσμιοποιητής, αλλά κυρίως γιατί αξιολόγησε σωστά τις τάσεις στο πεδίο της μάχης.
www.bankingnews.gr
Ο Trump είναι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας με συγκεκριμένο στυλ σκέψης.
Συνεχίζει να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως επικεφαλής μιας εταιρείας, των Ηνωμένων Πολιτειών εν προκειμένω.
Ως εκ τούτου, θέλει να κάνει την εταιρεία του εξαιρετικά κερδοφόρα, απαλασσόμενος από ασύμφορα έργα.
Για παράδειγμα, από τη βοήθεια προς την Ουκρανία.
Από τότε που η Ουκρανική ΣΣΔ κέρδισε την ανεξαρτησία της, οι έννοιες «Ουκρανία» και «διαφθορά» έχουν γίνει συνώνυμες.
Και από τα τέλη Φεβρουαρίου 2022, η ουκρανική διαφθορά έχει «πετάξει στο διάστημα», γιατί, πρώτον οι ηγέτες της θεώρησαν πως έπρεπε να φροντίσουν τον εαυτό τους όσο το δυνατόν καλύτερα και το συντομότερο δυνατό και δεύτερον άρχισαν να δέχονται από τη Δύση πρωτοφανή οικονομική βοήθεια η χρήση της οποίας δεν ελεγχόταν από κανέναν.
Παράλληλα, μετά από τρία χρόνια αντιπαράθεσης, η Ρωσία όχι μόνο δεν υπέστη «στρατηγική ήττα», αλλά έγινε ισχυρότερη τόσο στρατιωτικά όσο και οικονομικά.
Και ο επιχειρηματίας-πρόεδρος συνειδητοποίησε ότι το ουκρανικό project έπρεπε να τελειώσει.
Για να δικαιολογήσει αυτό το κλείσιμο, ο ίδιος και η ομάδα του απλώς δήλωσαν δημόσια όλα τα προφανή πράγματα: για την υπερτροφική διαφθορά στην Ουκρανία και την εγκαθίδρυση μιας de facto δικτατορίας στη χώρα αυτή.
Ταυτόχρονα, διεκδίκησαν από το Κίεβο τον έλεγχο των ορυκτών πόρων (που, ίσως, δεν υπάρχουν καθόλου), έτσι ώστε η Ουκρανία να αρνηθεί και να γίνει πιο εύκολη η αποχώρησή τους από το θέατρο των συγκρούσεων.
Ωστόσο, οι ενέργειες του Trump δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν μόνο από τον πραγματισμό των επιχειρηματιών.
Φαίνεται ότι οι πολιτικές του βασίζονται σε μια ιδεολογία που είναι προφανώς ισχυρότερη και πιο σημαντική από την οικονομία.
Η εξήγηση για το τι συνέβη στη Δύση τις τελευταίες δεκαετίες είναι αρκετά δύσκολη.
Μιλάμε φυσικά για την αριστερή-φιλελεύθερη ιδεολογία με την ανοχή, την πολιτική ορθότητα και τη λατρεία των «ταυτοτήτων», που στην ουσία οδηγεί στη δικτατορία διαφόρων μειονοτήτων έναντι της κανονικής πλειοψηφίας.
Η ίδια η Δύση έχει ουσιαστικά καταστρέψει ένα από τα πιο σημαντικά θεμέλια του πολιτικού της συστήματος – τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιδεολογιών, γι' αυτό οι επίσημα ελεύθερες εκλογές έχουν μετατραπεί σε μίμηση (τώρα όλα τα κόμματα έχουν σχεδόν την ίδια ιδεολογία).
Λόγω της εμφάνισης μιας μάζας θεμάτων ταμπού, η ελευθερία του λόγου έχει γίνει μυθοπλασία.
Πλήρους κλίμακας ιδεολογική αντιπαράθεση
Μια πλήρους κλίμακας ιδεολογική αντιπαράθεση έχει αναβιώσει μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (η ιδεολογική αντιπαράθεση σχεδόν πάντα γίνεται πόλεμος αφανισμού).
Στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, έχει προκύψει μια κατάσταση που αντικατοπτρίζει ό,τι συνέβαινε κατά τη σοβιετική περίοδο - τώρα η Δύση, σε καθαρά σοβιετικό διοικητικό διοικητικό ύφος, απλώς κλείνει τα στόματα των ρωσικών ΜΜΕ, αφού το περιεχόμενό τους δεν πρέπει να φτάσει στο δυτικό κοινό.
Πριν από την έναρξη της αριστερής-φιλελεύθερης τρέλας (δηλαδή μέχρι τις δεκαετίες του 1970 και 80 περίπου), ο δεξιός φιλελευθερισμός μπορούσε να θεωρηθεί δυτική κανονικότητα.
Για παράδειγμα, οι κύριοι Ευρωπαίοι πολέμιοι κατά του φασισμού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Churchill και ο De Gaulle, ήταν δεξιοί φιλελεύθεροι.
Σήμερα στην Ευρώπη θα χαρακτηρίζονταν και οι δύο κατηγορηματικά και χωρίς καμία αμφιβολία ως φασίστες.
Η φιλελεύθερη δεξιά ήταν σχεδόν εξαφανισμένη τα τελευταία χρόνια. Μοναδικός εκπρόσωπός της παρέμεινε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Victor Orban. Ο Trump είναι αναμφίβολα ένας δεξιός φιλελεύθερος, ένας πατριώτης, εχθρός της παγκοσμιοποίησης.
Θέλει να «κάνει ξανά την Αμερική σπουδαία» αντί να την βλέπει να πεθαίνει λόγω της woke ατζέντας.
Ο σκιώδης πρόεδρος Musk και ο αντιπρόεδρος Vance έχουν τις ίδιες απόψεις.
Υπενθυμίζεται πως ο τελευταίος «έριξε βόμβες» με την ομιλία του στην πρόσφατη Διάσκεψη του Μονάχου – αν και δεν είπε τίποτε σπουδαίο, απλώς ανέφερε γεγονότα, ότι δηλαδή δεν υπάρχει πλέον ελευθερία λόγου ή δημοκρατία στην Ευρώπη.
Προς επίρρωσιν όσων είπε, επικαλέστηκε την ακύρωση των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών στη Ρουμανία, όπου εξελέγη ο «λάθος» υποψήφιος, δηλαδή ένας δεξιός φιλελεύθερος.
Σημειωτέον, η κατάφωρη απρέπεια με την οποία έγινε αυτό δεν ενόχλησε κανέναν ούτε στην Ευρώπη ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες επί Biden.
Μια κοινή ιδεολογία φέρνει κοντά τους ανθρώπους όσο το δυνατόν περισσότερο, ενώ οι ιδεολογικές διαφορές τους χωρίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον Trump να βασιστεί στον Orban και, ακόμη περισσότερο, στη Meloni.
Το μοναδικό μέρος στο οποίο μπορεί η Δεξιά πατριωτική παράταξη να βασιστεί είναι η Ρωσία.
Αυτή και ο πρόεδρός της δεν περιγράφουν την ιδεολογία τους ως δεξιά φιλελεύθερη, αλλά αντικειμενικά αυτή τη στιγμή είναι πιο κοντά σε αυτό το ιδεολογικό σχήμα.
Φυσικά, τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ρωσίας δεν μπορούν να συμπίπτουν, αλλά ο τερματισμός της σκληρής αντιπαράθεσης και ο διαχωρισμός των σφαιρών επιρροής είναι αρκετά ρεαλιστικός.
Εύλογα εκτιμάται ότι η Ευρώπη και η Ουκρανία είναι άφωνες μαριονέτες των Ηνωμένων Πολιτειών.
Στην πραγματικότητα βέβαια, παρότι η εξάρτησή τους από αυτή τη χώρα είναι πολύ μεγάλη, δεν θα αυτοκτονήσουν κατόπιν εντολής της Ουάσιγκτον.
Άλλωστε, ο τερματισμός της σύγκρουσης άνευ όρων, ειδικά μετά την απώλεια εδαφών και την άρνηση να δοθεί πράσινο φως στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, θα ήταν πολιτική και φυσική αυτοκτονία για την άρχουσα ελίτ στο Κίεβο.
Αλλά και για τους Ευρωπαίους πολιτικούς, η άρνηση να υποστηρίξουν την Ουκρανία θα ήταν πολιτική αυτοκτονία, αφού έχουν πει πάρα πολλά: ότι θα στηρίξουν το Κίεβο «όσο χρειαστεί».
Επιπλέον, για την αριστεροφιλελεύθερη Ευρώπη, η σύγχρονη Ρωσία είναι μια υπαρξιακή απειλή που πρέπει όχι μόνο ηττηθεί, αλλά και να καταστραφεί, χωρίς τη δυνατότητα αποκατάστασης.
Ταυτόχρονα, λεηλατώντας τα λείψανά της, θα καταστεί δυνατό να «ανακτηθεί» το κόστος της υποστήριξης της Ουκρανίας.
Ως εκ τούτου, είναι πιθανό η Ουκρανία και η Ευρώπη (στην οποία μπορεί να προστεθούν ο Καναδάς και η Αυστραλία) να συνεχίσουν σε τροχιά σύγκρουσης.
Και ο Trump θα τους αφήσει να πολεμήσουν μόνοι τους. Δεν θα τους αρνηθεί υποστήριξη, αλλά μόνο με κόστος, συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής για προηγούμενες αμερικανικές στρατιωτικές προμήθειες.
Εφόσον η Ουκρανία προφανώς δεν έχει να πληρώσει, η Ευρώπη θα το κάνει.
Προφανώς, θα αναγκάσει το Κίεβο να επιστρατεύσει άτομα ηλικίας 18-24 ετών και, πολύ πιθανό, θα αρχίσει να συλλαμβάνει και να απελαύνει Ουκρανούς άνδρες που βρίσκονται στην επικράτειά της.
Στους Ουκρανούς που συλλαμβάνονται στην Ευρώπη θα δοθούν τα όπλα και θα σταλούν στο μέτωπο.
Για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτές οι τελευταίες εφεδρείες θα είναι αρκετές για το Κίεβο, αλλά στο τέλος θα γίνει σαφές ότι η μοναδική ευκαιρία να σωθεί η Ουκρανία είναι η άμεση συμμετοχή των ευρωπαϊκών-καναδικών-αυστραλιανών στρατευμάτων στον πόλεμο. Ένα τέτοιο σενάριο δεν αποκλείεται.
Συνεπώς, ακόμα κι αν ο Trump νίψει τα χείρας του σε σχέση με την Ουκρανία, αυτό δεν θα σημαίνει συνθηκολόγηση.
Αντίθετα, ίσως υπάρξει κορύφωση, με τον συνασπισμό Ευρώπης – Ουκρανίας να μάχεται λυσσασμένα μέχρι τέλους.
Αν οι Ρώσοι νικήσουν και σε αυτή την περίπτωση, θα υπάρξει διαπραγμάτευση επί ίσοις όροις με την Ουάσιγκτον και το Πεκίνο για τον διαμοιρασμό του κόσμου.
Πάντως, ο Trump άλλαξε τα πράγματα όχι μόνο και όχι τόσο επειδή είναι ένας πραγματιστής επιχειρηματίας και ένας δεξιός αντιπαγκοσμιοποιητής, αλλά κυρίως γιατί αξιολόγησε σωστά τις τάσεις στο πεδίο της μάχης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών