Υπάρχει έστω μία διπλωματική νίκη;
Σε μια εποχή γεωπολιτικών ανατροπών, αναδυόμενων πόλων ισχύος και γενικευμένης ρευστότητας, η Ελλάδα μοιάζει να έχει «παρκάρει» τη διπλωματική της ανεξαρτησία.
Οι εξελίξεις δεν την βρίσκουν απλώς απροετοίμαστη — την βρίσκουν ακίνητη.
Χειρότερα, την βρίσκουν ευθυγραμμισμένη με επιλογές που την έχουν απομονώσει και καταστήσει ευάλωτη.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, δίπλα της γιγαντώνεται η Τουρκία. Ναι, αυτή η χώρα που μέχρι πριν λίγα χρόνια περιγραφόταν σαν “απρόβλεπτη”, “απομονωμένη” και “σε κρίση”.
Η Ελλάδα γύρισε την πλάτη — και έμεινε μόνη
Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει βασιστεί σχεδόν αποκλειστικά στην υπερπροσκόλληση στο ευρωατλαντικό μπλοκ: ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ.
Αποτέλεσμα; Η απόλυτη αποκοπή από άλλους ισχυρούς διεθνείς παίκτες, όπως η Ρωσία, με την οποία η Ελλάδα είχε παραδοσιακά διαύλους ιστορικής, θρησκευτικής και γεωπολιτικής σημασίας.
Η στάση της Αθήνας στον πόλεμο της Ουκρανίας ξεπέρασε το απλό πλαίσιο αλληλεγγύης, ενώ η Ελλάδα υπήρξε από τις πρώτες χώρες που ενστερνίστηκαν και επέβαλαν τις ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Μόσχας.
Όλα αυτά, την ίδια ώρα που άλλοι "παίκτες" της ΕΕ κρατούσαν ισορροπίες ή έπαιζαν καθυστερήσεις.
Η Ελλάδα όμως επέλεξε την πρωτοπορία στην απομάκρυνση από τη Ρωσία — και έμεινε χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Η Τουρκία και το ευρωπαϊκό SAFE
Από την άλλη, η Τουρκία κάνει διπλωματικό «ματ». Με στρατηγικές κινήσεις, ισορροπεί μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Δείχνει στήριξη στη Ρωσία όταν χρειάζεται, κλείνει συμφωνίες με ΗΠΑ όταν τη συμφέρει, και... κάνει παιχνίδι με το Ισραήλ, το Κατάρ, τη Λιβύη, και όπου αλλού εντοπίζει συμφέρον.
Το σημαντικότερο; Κατάφερε να μπει και στο νέο ευρωπαϊκό SAFE, ένα ειδικό ταμείο της ΕΕ για τις αμυντικές δαπάνες — την ώρα που η Ελλάδα καλείται να αποδείξει ότι η Τουρκία δεν απειλεί για να πάρει χρηματοδότηση.
Η Τουρκία του Erdogan έχει γίνει ο απόλυτος συνομιλητής. Μπαίνει σε κρίσεις, βγαίνει με συμφωνίες. Αντιμετωπίζει κυρώσεις και στο τέλος μπαίνει στα κονδύλια. Το παίζει σκληρή με τη Δύση, αλλά η Δύση τελικά της κάνει τα χατίρια.
Κι η Ελλάδα; Καταγγέλλει… θεσμικά.
Την εποχή που ο κόσμος γίνεται όλο και πιο πολυπολικός — με BRICS, Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Τουρκία να επεκτείνουν σφαίρες επιρροής — η Ελλάδα συνεχίζει να επενδύει αποκλειστικά στον μονόδρομο της Δύσης.
Μια Δύση που ούτε ενιαία είναι, ούτε ενθουσιώδης πλέον στην υποστήριξή της προς εμάς. Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμα και στις ΗΠΑ, το ελληνοαμερικανικό λόμπι εξασθενεί, ενώ η Άγκυρα επανακάμπτει — και με τον Trump να παραμονεύει για επιστροφή, η Αθήνα θα έχει να διαχειριστεί και τη δική του γνωστή συμπάθεια προς τον Erdogan.
Ακόμη χειρότερα, η Γαλλία και η Γερμανία βλέπουν την Τουρκία ως “αναγκαίο κακό” – ή μάλλον, ως «στρατηγικό παίκτη». Το Παρίσι κάνει δουλειές με Άγκυρα, το Βερολίνο προσπαθεί να την κρατήσει κοντά, κι εμείς μένουμε με τα Rafale και τις συμφωνίες… δίχως πολιτικό αντίκρισμα.
Εμμονή με το Ισραήλ και στοχοποίηση
Η στήριξη του Ισραήλ από την Αθήνα — ακόμη και σε εποχές όπου ο Netanyahu κατηγορείται διεθνώς για πολιτικές γενοκτονίας στη Γάζα — δεν πέρασε απαρατήρητη. Η Ελλάδα εμφανίζεται να στηρίζει άκριτα, με δηλώσεις, με συμμαχίες, ακόμα και με στρατιωτική συνδρομή. Και το ερώτημα είναι απλό: σε τι ακριβώς αποσκοπεί αυτό; Ποιο το εθνικό όφελος;
Το να «δείχνεις» ότι είσαι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας δεν αρκεί — ειδικά όταν αυτό σε καθιστά αυτόματα στόχο αντίποινων από μη κρατικούς ή κρατικούς φορείς, που αντιλαμβάνονται την Ελλάδα ως “δορυφόρο” του Ισραήλ.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ακόμη και ΗΠΑ και ΕΕ αρχίζουν να κρατούν αποστάσεις.
Κι η Λιβύη… «βγάζει γλώσσα»
Και μέσα σ’ όλα, εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο η μετα-εμφυλιακή Λιβύη, με δηλώσεις που ούτε η Άγκυρα δεν θα τολμούσε να κάνει σε live μετάδοση. Επικριτικά σχόλια για την παρουσία αμερικανικών και ελληνικών δυνάμεων στην Κρήτη, υπό το πρόσχημα «εθνικής ασφάλειας της Λιβύης».
Δηλαδή, η Τρίπολη, που ακόμα προσπαθεί να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση, ξαφνικά απέκτησε και άποψη για την ελληνική επικράτεια.
Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, θα ήταν γελοίο: μια χώρα σε ημι-διάλυση μας “κουνάει το δάχτυλο” για την Κρήτη...
Ακόμη κι ένας Αριστερός (;), το έκανε καλύτερα
Όσο κι αν αυτό ξενίζει κάποιους, η αλήθεια είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια εποχή με ακραίες πιέσεις και ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες, κατάφερε να κρατήσει διπλωματικές ισορροπίες που σήμερα μοιάζουν αδιανόητες.
Έφερε στην Αθήνα τόσο τον Barack Obama όσο και τον Vladimir Putin — ένα διπλωματικό "δύο στα δύο" που αποτύπωνε την εικόνα μιας Ελλάδας που δεν ήταν δεδομένη.
Και όταν ο Tayyip Erdogan πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και επιχείρησε να επαναφέρει το αφήγημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης, ο Τσίπρας δεν δίστασε να τον αντιμετωπίσει ευθέως, μπροστά στις κάμερες και με θεσμικό βάρος.
Δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας – είναι ζήτημα στάσης. Και η στάση εκείνη έδειξε τουλάχιστον πως η χώρα είχε άποψη, αυτοσεβασμό και φωνή.
Από διεκδικητής, κομπάρσος
Η Ελλάδα ήταν κάποτε «διαμεσολαβητής», χώρα με “ήπια ισχύ”, πολιτιστικό βάρος, ιστορικό κύρος και διεθνή εμπιστοσύνη. Σήμερα; Είναι πειθήνιος εταίρος χωρίς πραγματικά λόγο στο τραπέζι. Οι σύμμαχοί μας μάς ακούν, αλλά δεν μας υπολογίζουν. Και οι αντίπαλοι δεν μας φοβούνται — απλώς μας αγνοούν.
Αυτό δεν είναι διπλωματία, αλλά μία χώρα υποτακτική.
www.bankingnews.gr
Οι εξελίξεις δεν την βρίσκουν απλώς απροετοίμαστη — την βρίσκουν ακίνητη.
Χειρότερα, την βρίσκουν ευθυγραμμισμένη με επιλογές που την έχουν απομονώσει και καταστήσει ευάλωτη.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, δίπλα της γιγαντώνεται η Τουρκία. Ναι, αυτή η χώρα που μέχρι πριν λίγα χρόνια περιγραφόταν σαν “απρόβλεπτη”, “απομονωμένη” και “σε κρίση”.
Η Ελλάδα γύρισε την πλάτη — και έμεινε μόνη
Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει βασιστεί σχεδόν αποκλειστικά στην υπερπροσκόλληση στο ευρωατλαντικό μπλοκ: ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ.
Αποτέλεσμα; Η απόλυτη αποκοπή από άλλους ισχυρούς διεθνείς παίκτες, όπως η Ρωσία, με την οποία η Ελλάδα είχε παραδοσιακά διαύλους ιστορικής, θρησκευτικής και γεωπολιτικής σημασίας.
Η στάση της Αθήνας στον πόλεμο της Ουκρανίας ξεπέρασε το απλό πλαίσιο αλληλεγγύης, ενώ η Ελλάδα υπήρξε από τις πρώτες χώρες που ενστερνίστηκαν και επέβαλαν τις ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά της Μόσχας.
Όλα αυτά, την ίδια ώρα που άλλοι "παίκτες" της ΕΕ κρατούσαν ισορροπίες ή έπαιζαν καθυστερήσεις.
Η Ελλάδα όμως επέλεξε την πρωτοπορία στην απομάκρυνση από τη Ρωσία — και έμεινε χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Η Τουρκία και το ευρωπαϊκό SAFE
Από την άλλη, η Τουρκία κάνει διπλωματικό «ματ». Με στρατηγικές κινήσεις, ισορροπεί μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Δείχνει στήριξη στη Ρωσία όταν χρειάζεται, κλείνει συμφωνίες με ΗΠΑ όταν τη συμφέρει, και... κάνει παιχνίδι με το Ισραήλ, το Κατάρ, τη Λιβύη, και όπου αλλού εντοπίζει συμφέρον.
Το σημαντικότερο; Κατάφερε να μπει και στο νέο ευρωπαϊκό SAFE, ένα ειδικό ταμείο της ΕΕ για τις αμυντικές δαπάνες — την ώρα που η Ελλάδα καλείται να αποδείξει ότι η Τουρκία δεν απειλεί για να πάρει χρηματοδότηση.
Η Τουρκία του Erdogan έχει γίνει ο απόλυτος συνομιλητής. Μπαίνει σε κρίσεις, βγαίνει με συμφωνίες. Αντιμετωπίζει κυρώσεις και στο τέλος μπαίνει στα κονδύλια. Το παίζει σκληρή με τη Δύση, αλλά η Δύση τελικά της κάνει τα χατίρια.
Κι η Ελλάδα; Καταγγέλλει… θεσμικά.
Την εποχή που ο κόσμος γίνεται όλο και πιο πολυπολικός — με BRICS, Ρωσία, Κίνα, Ινδία και Τουρκία να επεκτείνουν σφαίρες επιρροής — η Ελλάδα συνεχίζει να επενδύει αποκλειστικά στον μονόδρομο της Δύσης.
Μια Δύση που ούτε ενιαία είναι, ούτε ενθουσιώδης πλέον στην υποστήριξή της προς εμάς. Χαρακτηριστικό είναι πως ακόμα και στις ΗΠΑ, το ελληνοαμερικανικό λόμπι εξασθενεί, ενώ η Άγκυρα επανακάμπτει — και με τον Trump να παραμονεύει για επιστροφή, η Αθήνα θα έχει να διαχειριστεί και τη δική του γνωστή συμπάθεια προς τον Erdogan.
Ακόμη χειρότερα, η Γαλλία και η Γερμανία βλέπουν την Τουρκία ως “αναγκαίο κακό” – ή μάλλον, ως «στρατηγικό παίκτη». Το Παρίσι κάνει δουλειές με Άγκυρα, το Βερολίνο προσπαθεί να την κρατήσει κοντά, κι εμείς μένουμε με τα Rafale και τις συμφωνίες… δίχως πολιτικό αντίκρισμα.
Εμμονή με το Ισραήλ και στοχοποίηση
Η στήριξη του Ισραήλ από την Αθήνα — ακόμη και σε εποχές όπου ο Netanyahu κατηγορείται διεθνώς για πολιτικές γενοκτονίας στη Γάζα — δεν πέρασε απαρατήρητη. Η Ελλάδα εμφανίζεται να στηρίζει άκριτα, με δηλώσεις, με συμμαχίες, ακόμα και με στρατιωτική συνδρομή. Και το ερώτημα είναι απλό: σε τι ακριβώς αποσκοπεί αυτό; Ποιο το εθνικό όφελος;
Το να «δείχνεις» ότι είσαι με τη σωστή πλευρά της ιστορίας δεν αρκεί — ειδικά όταν αυτό σε καθιστά αυτόματα στόχο αντίποινων από μη κρατικούς ή κρατικούς φορείς, που αντιλαμβάνονται την Ελλάδα ως “δορυφόρο” του Ισραήλ.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ακόμη και ΗΠΑ και ΕΕ αρχίζουν να κρατούν αποστάσεις.
Κι η Λιβύη… «βγάζει γλώσσα»
Και μέσα σ’ όλα, εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο η μετα-εμφυλιακή Λιβύη, με δηλώσεις που ούτε η Άγκυρα δεν θα τολμούσε να κάνει σε live μετάδοση. Επικριτικά σχόλια για την παρουσία αμερικανικών και ελληνικών δυνάμεων στην Κρήτη, υπό το πρόσχημα «εθνικής ασφάλειας της Λιβύης».
Δηλαδή, η Τρίπολη, που ακόμα προσπαθεί να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση, ξαφνικά απέκτησε και άποψη για την ελληνική επικράτεια.
Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, θα ήταν γελοίο: μια χώρα σε ημι-διάλυση μας “κουνάει το δάχτυλο” για την Κρήτη...
Ακόμη κι ένας Αριστερός (;), το έκανε καλύτερα
Όσο κι αν αυτό ξενίζει κάποιους, η αλήθεια είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, σε μια εποχή με ακραίες πιέσεις και ασφυκτικές οικονομικές συνθήκες, κατάφερε να κρατήσει διπλωματικές ισορροπίες που σήμερα μοιάζουν αδιανόητες.
Έφερε στην Αθήνα τόσο τον Barack Obama όσο και τον Vladimir Putin — ένα διπλωματικό "δύο στα δύο" που αποτύπωνε την εικόνα μιας Ελλάδας που δεν ήταν δεδομένη.
Και όταν ο Tayyip Erdogan πάτησε το πόδι του στην Αθήνα και επιχείρησε να επαναφέρει το αφήγημα της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης, ο Τσίπρας δεν δίστασε να τον αντιμετωπίσει ευθέως, μπροστά στις κάμερες και με θεσμικό βάρος.
Δεν είναι ζήτημα ιδεολογίας – είναι ζήτημα στάσης. Και η στάση εκείνη έδειξε τουλάχιστον πως η χώρα είχε άποψη, αυτοσεβασμό και φωνή.
Από διεκδικητής, κομπάρσος
Η Ελλάδα ήταν κάποτε «διαμεσολαβητής», χώρα με “ήπια ισχύ”, πολιτιστικό βάρος, ιστορικό κύρος και διεθνή εμπιστοσύνη. Σήμερα; Είναι πειθήνιος εταίρος χωρίς πραγματικά λόγο στο τραπέζι. Οι σύμμαχοί μας μάς ακούν, αλλά δεν μας υπολογίζουν. Και οι αντίπαλοι δεν μας φοβούνται — απλώς μας αγνοούν.
Αυτό δεν είναι διπλωματία, αλλά μία χώρα υποτακτική.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών