Οι πιστωτές απορρίπτοντας κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους τώρα, ξεκινούν τη χρεοκοπία της Ελλάδας
Η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει.
Να πει «όχι» στις απαιτήσεις των πιστωτών.
Αυτό αναφέρει σε σημερινή του ανάλυση ο Wolfgang Münchau, αναλυτής της εφημερίδας Financial Times, τονίζοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν δεν αποδεχθεί τους όρους των πιστωτών.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν αντιμετωπίζει τον κίνδυνο των εκλογών μέχρι τον Ιανουάριο του 2019.
Κάθε σχέδιο δράσης που θα αποφασίσει, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο.
Κατ 'αρχάς, έχει να αντιμετωπίσει δύο ακραία σενάρια: να αποδεχθεί την τελική προσφορά των πιστωτών ή να φύγει από την ευρωζώνη.
Με την αποδοχή της προσφοράς, θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του ΑΕΠ, εντός έξι μηνών.
Ο αναλυτής της εφημερίδας, Martin Sandbu, υπολογίζει πως η προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει το ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Εάν αυτό το πρόγραμμα εφαρμοστεί σε ορίζονται τετραετίας, θα υπάρξει μια σωρευτική μείωση στο επίπεδο του ΑΕΠ κατά 12,6%.
Την ίδια ώρα, το χρέος θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200% του ΑΕΠ.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι η αποδοχή του προγράμματος της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία - για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού.
Η άλλη επιλογή είναι το Grexit.
Θα επιτευχθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα αν επιλεγεί η έξοδος από το ευρώ;
Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει σ' αυτήν την επιλογή για τρεις λόγους.
Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές.
Η Ελλάδα θα πρέπει ακόμα να τρέξει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει προσαρμογή εφάπαξ.
Η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της - το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους Ευρωπαίους πιστωτές της.
Αλλά θα εξυπηρετούσε όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά λίγα χρόνια αργότερα.
Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του κινδύνου.
Μετά το Grexit, κανείς δεν θα πρέπει να φοβάται τον κίνδυνο μετατροπής νομίσματος.
Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών.
Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην εξωτερική θέση της οικονομίας.
Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία.
Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια.
Ο τουρισμός θα επωφεληθεί από την υποτίμηση.
Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν σχεδόν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής.
Από τα τρία αποτελέσματα, το πρώτο είναι το πιο βραχυπρόθεσμο, ενώ το δεύτερο και το τρίτο θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα.
Το Grexit, φυσικά, έχει και τις παγίδες του, ως επί το πλείστον σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική.
Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσει τα σύνορα.
Αυτές οι απώλειες χρόνου θα ήταν σημαντικές, αλλά μετά από το χάος η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα.
Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, μου θυμίζει την παρατήρηση Sir Winston Churchill ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια ποιότητα που εξασθενεί.
Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι.
Το δεύτερο δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα.
Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα έχουν έναν λογικό λόγο να προτιμούν το Grexit.
Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή που πρέπει να ληφθεί αυτή την εβδομάδα.
Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή της απόρριψης της προσφοράς των πιστωτών.
Το Grexit είναι μια πιθανότητα, αλλά όχι βέβαια, συνέπεια του τελευταίου.
Αν ο Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία - τη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 18 Ιουνίου - θα καταλήξει σε αθέτηση αποπληρωμής του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Σε εκείνο το σημείο η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να είναι στην ευρωζώνη και θα αναγκαστεί να φύγει μόνο αν η ΕΚΤ μειώσει τη ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες κάτω από ένα ανεκτό όριο.
Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.
Οι πιστωτές της ευρωζώνης μπορεί να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για ελάφρυνση χρέους με την Ελλάδα σε αυτό το σημείο.
Αρκεί να λάβουν υπόψη τη θέση τους.
Εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε για το σύνολο των χρεών της στον επίσημο τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία θα χάσουν περίπου 160 δισ. ευρώ.
Οι Angela Merkel και ο François Hollande θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι χαμένοι.
Οι πιστωτές απορρίπτοντας κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους τώρα, ξεκινούν τη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν.
Η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, δεδομένου ότι η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετώντας ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους θα ήταν πιο ανεκτή.
Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να ανακτήσουν ορισμένες απώλειες τους με διαφορετικό τρόπο.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα δεν μπορεί πραγματικά να χάσει απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας, καταλήγει ο Münchau.
www.bankingnews.gr
Να πει «όχι» στις απαιτήσεις των πιστωτών.
Αυτό αναφέρει σε σημερινή του ανάλυση ο Wolfgang Münchau, αναλυτής της εφημερίδας Financial Times, τονίζοντας ότι η Ελλάδα δεν έχει τίποτα να χάσει αν δεν αποδεχθεί τους όρους των πιστωτών.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν αντιμετωπίζει τον κίνδυνο των εκλογών μέχρι τον Ιανουάριο του 2019.
Κάθε σχέδιο δράσης που θα αποφασίσει, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο.
Κατ 'αρχάς, έχει να αντιμετωπίσει δύο ακραία σενάρια: να αποδεχθεί την τελική προσφορά των πιστωτών ή να φύγει από την ευρωζώνη.
Με την αποδοχή της προσφοράς, θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του ΑΕΠ, εντός έξι μηνών.
Ο αναλυτής της εφημερίδας, Martin Sandbu, υπολογίζει πως η προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει το ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Εάν αυτό το πρόγραμμα εφαρμοστεί σε ορίζονται τετραετίας, θα υπάρξει μια σωρευτική μείωση στο επίπεδο του ΑΕΠ κατά 12,6%.
Την ίδια ώρα, το χρέος θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200% του ΑΕΠ.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι η αποδοχή του προγράμματος της τρόικας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία - για την ελληνική οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα πρωθυπουργού.
Η άλλη επιλογή είναι το Grexit.
Θα επιτευχθεί ένα καλύτερο αποτέλεσμα αν επιλεγεί η έξοδος από το ευρώ;
Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει σ' αυτήν την επιλογή για τρεις λόγους.
Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να είναι σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελές δημοσιονομικές προσαρμογές.
Η Ελλάδα θα πρέπει ακόμα να τρέξει ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει προσαρμογή εφάπαξ.
Η Ελλάδα θα χρεοκοπούσε έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της - το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους Ευρωπαίους πιστωτές της.
Αλλά θα εξυπηρετούσε όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα με το στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά λίγα χρόνια αργότερα.
Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του κινδύνου.
Μετά το Grexit, κανείς δεν θα πρέπει να φοβάται τον κίνδυνο μετατροπής νομίσματος.
Και η πιθανότητα μιας χρεοκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών.
Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην εξωτερική θέση της οικονομίας.
Σε αντίθεση με τις μικρές οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή οικονομία.
Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια.
Ο τουρισμός θα επωφεληθεί από την υποτίμηση.
Η συνολική επίδραση της υποτίμησης δεν θα ήταν σχεδόν τόσο ισχυρή όσο θα ήταν για μια ανοικτή οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά θα ήταν επωφελής.
Από τα τρία αποτελέσματα, το πρώτο είναι το πιο βραχυπρόθεσμο, ενώ το δεύτερο και το τρίτο θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα.
Το Grexit, φυσικά, έχει και τις παγίδες του, ως επί το πλείστον σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική.
Η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσει τα σύνορα.
Αυτές οι απώλειες χρόνου θα ήταν σημαντικές, αλλά μετά από το χάος η οικονομία θα ανακάμψει γρήγορα.
Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, μου θυμίζει την παρατήρηση Sir Winston Churchill ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια ποιότητα που εξασθενεί.
Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι.
Το δεύτερο δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα.
Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα έχουν έναν λογικό λόγο να προτιμούν το Grexit.
Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή που πρέπει να ληφθεί αυτή την εβδομάδα.
Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή της απόρριψης της προσφοράς των πιστωτών.
Το Grexit είναι μια πιθανότητα, αλλά όχι βέβαια, συνέπεια του τελευταίου.
Αν ο Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία - τη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης στις 18 Ιουνίου - θα καταλήξει σε αθέτηση αποπληρωμής του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο.
Σε εκείνο το σημείο η Ελλάδα θα εξακολουθούσε να είναι στην ευρωζώνη και θα αναγκαστεί να φύγει μόνο αν η ΕΚΤ μειώσει τη ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες κάτω από ένα ανεκτό όριο.
Αυτό μπορεί να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.
Οι πιστωτές της ευρωζώνης μπορεί να αποφασίσουν ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για ελάφρυνση χρέους με την Ελλάδα σε αυτό το σημείο.
Αρκεί να λάβουν υπόψη τη θέση τους.
Εάν η Ελλάδα χρεοκοπούσε για το σύνολο των χρεών της στον επίσημο τομέα, η Γαλλία και η Γερμανία θα χάσουν περίπου 160 δισ. ευρώ.
Οι Angela Merkel και ο François Hollande θα μείνουν στην ιστορία ως οι μεγαλύτεροι χαμένοι.
Οι πιστωτές απορρίπτοντας κάθε συζήτηση σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους τώρα, ξεκινούν τη χρεοκοπία της Ελλάδας.
Αν διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν.
Η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, δεδομένου ότι η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετώντας ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους θα ήταν πιο ανεκτή.
Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να ανακτήσουν ορισμένες απώλειες τους με διαφορετικό τρόπο.
Στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα δεν μπορεί πραγματικά να χάσει απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας, καταλήγει ο Münchau.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών