γράφει : ΜΑΡΙΝΑ ΦΟΥΝΤΑ
Δάνεια φτιαγμένα «στα μέτρα» των πελατών τους διαθέτουν πλέον οι τράπεζες, καθώς αναγνωρίζουν ότι - κάθε κατηγορία δανειοληπτών έχει πλέον ξεχωριστές ανάγκες. Παράλληλα, η κάθετη πτώση στον αριθμό των πελατών επιτρέπει στους τραπεζικούς υπαλλήλους να αφιερώνουν σαφώς περισσότερο χρόνο ανά πελάτη και να εξετάζουν τις επιθυμίες και τις δυνατότητες τους πριν προχωρήσουν στην εκταμίευση του δανείου, καθώς ο κίνδυνος των επισφαλειών είναι υπαρκτός και σημαντικός...
Όπως αναφέρουν τραπεζικά στελέχη, ενώ πριν κάποια χρόνια οι τράπεζες έδιναν δάνεια «καρμπόν» σε κάθε πελάτη τους, η εποχή αυτή έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Στον αντίποδα, πλέον οι χορηγήσεις βασίζονται σε μια σειρά από αντικειμενικούς παράγοντας, όπως είναι μεταξύ άλλων η ηλικία του δανειολήπτη, η οικογενειακή του κατάσταση, τα οικονομικά του, η «ανοχή» στο ρίσκο, ακόμα και η ύπαρξη τριτεγγυητή.
Κυμαινόμενο στις μικρότερες ηλικίες
Η πρώτη διαφοροποίηση που κάνουν οι τράπεζες έχει να κάνει με την ηλικία του δανειολήπτη, αλλά και την ανοχή που επιδεικνύει στο ρίσκο. Πόσο αντέχουν δηλαδή τα «σκαμπανεβάσματα» στη μηνιαία δόση τους, με όφελος όμως τα χαμηλότερα –κατά κανόνα επιτόκια- για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, όσο πιο μικρός σε ηλικία και με λιγότερες υποχρεώσεις είναι ο δανειολήπτης, τόσο πιο ανεκτικός στο ρίσκο είναι και κατά συνέπεια οι τράπεζες του προτείνουν τα αντίστοιχα δάνεια. Κατά κανόνα, για την κατηγορία αυτή ενδείκνυνται τα δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο.
Με δεδομένο ότι το διατραπεζικό επιτόκιο είναι πάρα πολύ κοντά στα ιστορικά του χαμηλά (το Euribor τριμήνου κυμαίνεται σταθερά κάτω του 1%), το τελικό επιτόκιο που πληρώνουν οι δανειολήπτες, μετά την επιβολή του περιθωρίου κέρδους της τράπεζας κυμαίνεται κοντά στο 3,5%. Πρόκειται δηλαδή για το χαμηλότερο κόστος χρήματος που έχουν δει οι κάτοχοι στεγαστικών δανείων εδώ και πολλά χρόνια. Το γεγονός αυτό μεταφράζεται σε πολύ χαμηλές μηνιαίες δόσεις, εγκυμονεί όμως και κινδύνους. Και αυτό γιατί, αν το διατραπεζικό επιτόκιο ανεβεί π.χ. στο 3% -γεγονός που δεν αποκλείεται μέσα στα επόμενα χρόνια- η μηνιαία δόση εκτινάσσεται, βγάζοντας πολύ εύκολα το δανειολήπτη εκτός προϋπολογισμού.
«Κλειδί» η ηλικία για τη σωστή διάρκεια
Ένας ακόμη παράγοντας που λαμβάνουν υπ’ όψιν οι τράπεζες για να προτείνουν το κατάλληλο δάνειο είναι η ηλικία του δανειολήπτη. Ουσιαστικά, ο κανόνας που θέτουν είναι ότι το άθροισμα της ηλικίας του δανειολήπτη με τη διάρκεια του δανείου δεν πρέπει να ξεπερνά τα 65 ή στη χειρότερη περίπτωση τα 70 χρόνια. Έτσι, ουσιαστικά τα 40ετή δάνεια απευθύνονται μόνο σε μικρής ηλικίας πελάτες –έως 30 ετών. Αντίστοιχα, η συντριπτική πλειονότητα των δανείων κυμαίνεται ανάμεσα στα 20 και τα 30 χρόνια διάρκειας, δεδομένου ότι οι περισσότερες αγορές πραγματοποιούνται ανάμεσα στην ηλικία των 35 και των 40 ετών. Επιπλέον, στην περίπτωση της ύπαρξης κάποιου τριτεγγυητή, κατά κανόνα γονιού ή άλλου συγγενή, λαμβάνεται υπ’ όψιν και η δικιά του ηλικία, γεγονός που με τη σειρά του μεταφράζεται σε επιπλέον «ψαλίδι» στη μέγιστη διάρκεια του δανείου.
Ο «χρυσός» κανόνας του 40%
Ακόμα ένα στοιχείο που βοηθά τους δανειολήπτες να επιλέξουν το σωστό προϊόν είναι το ύψος της μηνιαίας δόσης σε σχέση με το καθαρό μηνιαίο εισόδημα τους. Ο κανόνας που εφαρμόζουν οι τράπεζες σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η δόση δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεπερνά το 40% των καθαρών εσόδων του δανειολήπτη ή του νοικοκυριού. Μάλιστα, ειδικά στην περίπτωση που οι ενδιαφερόμενοι δεν έχουν σταθερό εισόδημα (είναι π.χ. ελεύθεροι επαγγελματίες ή έμποροι), τότε το όριο αυτό πέφτει ακόμα περισσότερο, ακόμη και στο 30%, προκειμένου οι τράπεζες να εξασφαλιστούν απέναντι στις όποιες «κακοτοπιές».
Γιώργος Θεοδώρου
www.bankingnews.gr
Κυμαινόμενο στις μικρότερες ηλικίες
Η πρώτη διαφοροποίηση που κάνουν οι τράπεζες έχει να κάνει με την ηλικία του δανειολήπτη, αλλά και την ανοχή που επιδεικνύει στο ρίσκο. Πόσο αντέχουν δηλαδή τα «σκαμπανεβάσματα» στη μηνιαία δόση τους, με όφελος όμως τα χαμηλότερα –κατά κανόνα επιτόκια- για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, όσο πιο μικρός σε ηλικία και με λιγότερες υποχρεώσεις είναι ο δανειολήπτης, τόσο πιο ανεκτικός στο ρίσκο είναι και κατά συνέπεια οι τράπεζες του προτείνουν τα αντίστοιχα δάνεια. Κατά κανόνα, για την κατηγορία αυτή ενδείκνυνται τα δάνεια με κυμαινόμενο επιτόκιο.
Με δεδομένο ότι το διατραπεζικό επιτόκιο είναι πάρα πολύ κοντά στα ιστορικά του χαμηλά (το Euribor τριμήνου κυμαίνεται σταθερά κάτω του 1%), το τελικό επιτόκιο που πληρώνουν οι δανειολήπτες, μετά την επιβολή του περιθωρίου κέρδους της τράπεζας κυμαίνεται κοντά στο 3,5%. Πρόκειται δηλαδή για το χαμηλότερο κόστος χρήματος που έχουν δει οι κάτοχοι στεγαστικών δανείων εδώ και πολλά χρόνια. Το γεγονός αυτό μεταφράζεται σε πολύ χαμηλές μηνιαίες δόσεις, εγκυμονεί όμως και κινδύνους. Και αυτό γιατί, αν το διατραπεζικό επιτόκιο ανεβεί π.χ. στο 3% -γεγονός που δεν αποκλείεται μέσα στα επόμενα χρόνια- η μηνιαία δόση εκτινάσσεται, βγάζοντας πολύ εύκολα το δανειολήπτη εκτός προϋπολογισμού.
«Κλειδί» η ηλικία για τη σωστή διάρκεια
Ένας ακόμη παράγοντας που λαμβάνουν υπ’ όψιν οι τράπεζες για να προτείνουν το κατάλληλο δάνειο είναι η ηλικία του δανειολήπτη. Ουσιαστικά, ο κανόνας που θέτουν είναι ότι το άθροισμα της ηλικίας του δανειολήπτη με τη διάρκεια του δανείου δεν πρέπει να ξεπερνά τα 65 ή στη χειρότερη περίπτωση τα 70 χρόνια. Έτσι, ουσιαστικά τα 40ετή δάνεια απευθύνονται μόνο σε μικρής ηλικίας πελάτες –έως 30 ετών. Αντίστοιχα, η συντριπτική πλειονότητα των δανείων κυμαίνεται ανάμεσα στα 20 και τα 30 χρόνια διάρκειας, δεδομένου ότι οι περισσότερες αγορές πραγματοποιούνται ανάμεσα στην ηλικία των 35 και των 40 ετών. Επιπλέον, στην περίπτωση της ύπαρξης κάποιου τριτεγγυητή, κατά κανόνα γονιού ή άλλου συγγενή, λαμβάνεται υπ’ όψιν και η δικιά του ηλικία, γεγονός που με τη σειρά του μεταφράζεται σε επιπλέον «ψαλίδι» στη μέγιστη διάρκεια του δανείου.
Ο «χρυσός» κανόνας του 40%
Ακόμα ένα στοιχείο που βοηθά τους δανειολήπτες να επιλέξουν το σωστό προϊόν είναι το ύψος της μηνιαίας δόσης σε σχέση με το καθαρό μηνιαίο εισόδημα τους. Ο κανόνας που εφαρμόζουν οι τράπεζες σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η δόση δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ξεπερνά το 40% των καθαρών εσόδων του δανειολήπτη ή του νοικοκυριού. Μάλιστα, ειδικά στην περίπτωση που οι ενδιαφερόμενοι δεν έχουν σταθερό εισόδημα (είναι π.χ. ελεύθεροι επαγγελματίες ή έμποροι), τότε το όριο αυτό πέφτει ακόμα περισσότερο, ακόμη και στο 30%, προκειμένου οι τράπεζες να εξασφαλιστούν απέναντι στις όποιες «κακοτοπιές».
Γιώργος Θεοδώρου
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών