γράφει : ΜΙΝΑ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Διαφορετική από τις υπόλοιπες κρίσεις παγκοσμίως είναι η ελληνική, σύμφωνα με νέα έρευνα του ινστιτούτου ΝΒΕR, το οποίο στην έκθεση του "The Great Leveraging" (Η μεγάλη μόχλευση), επισημαίνει ότι οι περισσότερες κρίσεις χρέους από το 1970 έως σήμερα έχουν προκληθεί κυρίως από τραπεζικές κρίσεις.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της έκθεσης, η εκτίναξης της ιδιωτικής πιστωτικής επέκτασης συνέβαλαν κατά κύριο λόγο στην επακόλουθη δημοσιονομική κρίση. "Η κλίμακα της αύξησης στους ισολογισμούς του τραπεζικού τομέα έχει επηρεάσει στην πράξη το βασικό πλέγμα πιστωτικού κινδύνου, το οποίο μετράται από το μέγεθος του χρέους, που μεταφέρεται από τις κυβερνήσεις στον τραπεζικό τομέα."
Αυτό είναι ένα διαδεδομένο φαινόμενο σε κάθε προηγμένη χώρα που ο τραπεζικός της κλάδος ξεπερνά το ΑΕΠ της. Και γιατί συμβαίνει αυτό;
-Οι τράπεζες μπορεί να έχουν αλλάξει τη διάθεση για ανάληψη ρίσκου, ενώ οι κανονισμοί είναι πολύ χαλαροί.
-Η ροή κεφαλαίων μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών και ταχέως αναπτυσσόμενων αγορών είναι εξαιρετικά ταχεία.
Όταν αυτοί οι παράγοντες συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα τεράστιο τραπεζικό σύστημα, που επωφελείται από φαινομενικά ατέρμονα φθηνά κεφάλαια, τότε το σύστημα γίνεται όλο και πιο εύθραυστο.
Πως αντιμετωπίζεται αυτό;
Πρώτον, πρέπει να ελέγχεται η ιδιωτική πιστωτική επέκταση καθώς μπορεί να προβλέψει το ενδεχόμενο χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Άλλωστε όπως δείχνει η ιστορία η πιστωτική επέκταση ήταν σημαντικός προγνωστικός παράγων για τις επερχόμενες κρίσεις.
Δεύτερον τα επίπεδα του δημοσίου χρέους, ή η δυναμική του, δεν μπορούν από μόνα τους να αποτελέσουν πρόβλεψη για επερχόμενη οικονομικής κρίσης. Περιπτώσεις σαν την Ελλάδα αποτελούν εξαίρεση και όχι τον κανόνα, ο οποίος προσομοιάζει περισσότερο με την Ιρλανδία ή την Ισπανία. Στην Ελλάδα τα αίτια είναι βαθύτερα, αφού συνδέονται με διαρθρωτικά προβλήματα και όχι με τον τραπεζικό κλάδο
Τρίτον, η πορεία του ΑΕΠ μπορεί να δείξει εάν μία χώρα οδεύει προς την κρίση ή μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία.
www.bankingnews.gr
Αυτό είναι ένα διαδεδομένο φαινόμενο σε κάθε προηγμένη χώρα που ο τραπεζικός της κλάδος ξεπερνά το ΑΕΠ της. Και γιατί συμβαίνει αυτό;
-Οι τράπεζες μπορεί να έχουν αλλάξει τη διάθεση για ανάληψη ρίσκου, ενώ οι κανονισμοί είναι πολύ χαλαροί.
-Η ροή κεφαλαίων μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών και ταχέως αναπτυσσόμενων αγορών είναι εξαιρετικά ταχεία.
Όταν αυτοί οι παράγοντες συνδυάζονται για να δημιουργήσουν ένα τεράστιο τραπεζικό σύστημα, που επωφελείται από φαινομενικά ατέρμονα φθηνά κεφάλαια, τότε το σύστημα γίνεται όλο και πιο εύθραυστο.
Πως αντιμετωπίζεται αυτό;
Πρώτον, πρέπει να ελέγχεται η ιδιωτική πιστωτική επέκταση καθώς μπορεί να προβλέψει το ενδεχόμενο χρηματοπιστωτικών κρίσεων. Άλλωστε όπως δείχνει η ιστορία η πιστωτική επέκταση ήταν σημαντικός προγνωστικός παράγων για τις επερχόμενες κρίσεις.
Δεύτερον τα επίπεδα του δημοσίου χρέους, ή η δυναμική του, δεν μπορούν από μόνα τους να αποτελέσουν πρόβλεψη για επερχόμενη οικονομικής κρίσης. Περιπτώσεις σαν την Ελλάδα αποτελούν εξαίρεση και όχι τον κανόνα, ο οποίος προσομοιάζει περισσότερο με την Ιρλανδία ή την Ισπανία. Στην Ελλάδα τα αίτια είναι βαθύτερα, αφού συνδέονται με διαρθρωτικά προβλήματα και όχι με τον τραπεζικό κλάδο
Τρίτον, η πορεία του ΑΕΠ μπορεί να δείξει εάν μία χώρα οδεύει προς την κρίση ή μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών