γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών είναι κατά γενική ομολογία επιτυχημένες με βασικό κριτήριο ότι σε μια χώρα που χρεοκοπεί οι τράπεζες ακόμη αντέχουν, με προβλήματα με σοβαρές δυσκολίες αλλά δεν έχουν χρεοκοπήσει.
Αυτό πρέπει να πιστωθεί στις διοικήσεις των τραπεζών που σε γενικές γραμμές ακολούθησαν συντηρητικά πρότυπα ανάπτυξης σε σχέση με άλλες τράπεζες σε Ευρώπη και ΗΠΑ που ακολούθησαν επιθετικές πολιτικές μόχλευσης και επένδυσαν σε σύνθετα προϊόντα υψηλού ρίσκου.
Αυτό πρέπει να πιστωθεί στις διοικήσεις των τραπεζών που σε γενικές γραμμές ακολούθησαν συντηρητικά πρότυπα ανάπτυξης σε σχέση με άλλες τράπεζες σε Ευρώπη και ΗΠΑ που ακολούθησαν επιθετικές πολιτικές μόχλευσης και επένδυσαν σε σύνθετα προϊόντα υψηλού ρίσκου.
Το παράδοξο είναι ότι η κρίση του 2008 στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και ειδικά στις ΗΠΑ προκλήθηκε από την αλόγιστη χρήση έως κατάχρηση των σύνθετων προϊόντων.
Τα τραπεζικά προϊόντα με προκλητικά επίπεδα μόχλευσης ήταν η αιτία κατάρρευσης τραπεζών.
Η κρίση του 2010 με 2011 είναι κρίση χρέους αλλά οι ελληνικές τράπεζες που λόγω του συντηρητικού τους προφίλ δεν επένδυσαν σε προϊόντα υψηλής μόχλευσης στράφηκαν μαζικά στα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με στόχο να διασφαλίσουν κεφάλαια και να λαμβάνουν καλά επιτόκια και καλές αποδόσεις στο trading χαρτοφυλάκιο λόγω της πτώσης των spreads.
Στην πορεία υπήρξε και μια αυξημένη πίεση από το κράτος προς τις τράπεζες να αγοράσουν ομόλογα τα πλέον τοξικά προϊόντα των ισολογισμών του 2011.
Όμως με ρεαλιστικούς όρους οι τράπεζες υιοθέτησαν συντηρητικά πρότυπα ανάπτυξης.
Ακόμη και στα δάνεια που επικρίνονται οι τράπεζες αρχές του 2010 οι καταθέσεις ήταν 237,7 δις ευρώ και τα δάνεια 250 δις ευρώ δηλαδή οι καταθέσεις χρηματοδοτούσαν τα δάνεια.
Σε άλλες χώρες η σχέση είναι 10 καταθέσεις προς 40 ή 50 δάνεια δηλαδή υπερμόχλευση αισχίστου είδους.
Αν η Blackrock στην αναλογιστική της μελέτη αποδείξει ότι οι προβλέψεις για προβληματικά δάνεια πρέπει να αυξηθούν σημαντικά π.χ. 8 δις αυτό θα πρέπει να αποδοθεί στην βαθιά ύφεση της οικονομίας.
Αν δεν υπήρχε ύφεση, οι τράπεζες θα είχαν προβλέψεις αυξημένες αλλά διαχειρίσιμες.
Το ίδιο ισχύει και για τα ομόλογα, οι τράπεζες δάνεισαν το κράτος με ιδιοτελεί κίνητρα ίσως αλλά είναι οι δανειστές του κράτους.
Άρα εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών έκαναν λάθη αλλά σε καμία περίπτωση τέτοια που θα ναρκοθετούσαν το σύστημα ή θα προκαλούσαν συστημική κρίση.
Αν λοιπόν λόγω μεγάλου haircut στα ομόλογα ή λόγω της Blackrock οι τράπεζες δεχθούν ισχυρό πλήγμα στα κεφάλαια τους και καταλήξουν να ζητούν οικονομική στήριξη από το ΤΧΣ, οι διοικήσεις δεν θα πρέπει να αλλάξουν.
Οι διοικήσεις των τραπεζών πρέπει να παραμείνουν και να εφαρμόσουν μαζί με το ΤΧΣ ένα πρόγραμμα εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης.
Συν τοις άλλοις το ΤΧΣ θα είναι μειοψηφών μέτοχος στις τράπεζες θα μπορεί να ασκεί βέτο αλλά η ουσία είναι ότι οι διοικήσεις πρέπει να παραμείνουν και να διαχειριστούν το μέλλον του τραπεζικού συστήματος....
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Τα τραπεζικά προϊόντα με προκλητικά επίπεδα μόχλευσης ήταν η αιτία κατάρρευσης τραπεζών.
Η κρίση του 2010 με 2011 είναι κρίση χρέους αλλά οι ελληνικές τράπεζες που λόγω του συντηρητικού τους προφίλ δεν επένδυσαν σε προϊόντα υψηλής μόχλευσης στράφηκαν μαζικά στα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου με στόχο να διασφαλίσουν κεφάλαια και να λαμβάνουν καλά επιτόκια και καλές αποδόσεις στο trading χαρτοφυλάκιο λόγω της πτώσης των spreads.
Στην πορεία υπήρξε και μια αυξημένη πίεση από το κράτος προς τις τράπεζες να αγοράσουν ομόλογα τα πλέον τοξικά προϊόντα των ισολογισμών του 2011.
Όμως με ρεαλιστικούς όρους οι τράπεζες υιοθέτησαν συντηρητικά πρότυπα ανάπτυξης.
Ακόμη και στα δάνεια που επικρίνονται οι τράπεζες αρχές του 2010 οι καταθέσεις ήταν 237,7 δις ευρώ και τα δάνεια 250 δις ευρώ δηλαδή οι καταθέσεις χρηματοδοτούσαν τα δάνεια.
Σε άλλες χώρες η σχέση είναι 10 καταθέσεις προς 40 ή 50 δάνεια δηλαδή υπερμόχλευση αισχίστου είδους.
Αν η Blackrock στην αναλογιστική της μελέτη αποδείξει ότι οι προβλέψεις για προβληματικά δάνεια πρέπει να αυξηθούν σημαντικά π.χ. 8 δις αυτό θα πρέπει να αποδοθεί στην βαθιά ύφεση της οικονομίας.
Αν δεν υπήρχε ύφεση, οι τράπεζες θα είχαν προβλέψεις αυξημένες αλλά διαχειρίσιμες.
Το ίδιο ισχύει και για τα ομόλογα, οι τράπεζες δάνεισαν το κράτος με ιδιοτελεί κίνητρα ίσως αλλά είναι οι δανειστές του κράτους.
Άρα εξάγεται το συμπέρασμα ότι οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών έκαναν λάθη αλλά σε καμία περίπτωση τέτοια που θα ναρκοθετούσαν το σύστημα ή θα προκαλούσαν συστημική κρίση.
Αν λοιπόν λόγω μεγάλου haircut στα ομόλογα ή λόγω της Blackrock οι τράπεζες δεχθούν ισχυρό πλήγμα στα κεφάλαια τους και καταλήξουν να ζητούν οικονομική στήριξη από το ΤΧΣ, οι διοικήσεις δεν θα πρέπει να αλλάξουν.
Οι διοικήσεις των τραπεζών πρέπει να παραμείνουν και να εφαρμόσουν μαζί με το ΤΧΣ ένα πρόγραμμα εξυγίανσης και αναδιάρθρωσης.
Συν τοις άλλοις το ΤΧΣ θα είναι μειοψηφών μέτοχος στις τράπεζες θα μπορεί να ασκεί βέτο αλλά η ουσία είναι ότι οι διοικήσεις πρέπει να παραμείνουν και να διαχειριστούν το μέλλον του τραπεζικού συστήματος....
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών