γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Υπάρχουν ανώδυνες λύσεις για τους κατόχους του παλαιού χρέους των 340 δις ευρώ;
Ναι υπάρχουν αλλά προφανώς χρειάζεται πολιτική πρωτοβουλία και βούληση σε επίπεδο Ευρώπης.
Ναι υπάρχουν αλλά προφανώς χρειάζεται πολιτική πρωτοβουλία και βούληση σε επίπεδο Ευρώπης.
Λύση πρώτη
Αποφασίζει η Ευρώπη να ενισχύσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιπλέον κεφάλαια και εν συνεχεία επιτρέπει σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαθηματικά πλησιάζουν το αδιέξοδο να δανεισθούν από το Ταμείο 50 με 60 δις ευρώ και εν συνεχεία να επαναγοράσουν μέρος του χρέους τους και στην δευτερογενή αγορά και όχι μόνο στην πρωτογενή.
Το ερώτημα είναι αν το Ταμείο έδινε το πράσινο φως η Ελλάδα να κάνει χρήση της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων από ποιους επενδυτές θα τα αγόραζε;
Θα μπορούσε να προστρέξει στην ΕΚΤ που κατέχει ελληνικό χρέος 46 δις ευρώ αλλά θα μπορούσε να καταφύγει και σε επιλεγμένους επενδυτές ελληνικές και ξένες τράπεζες οι οποίες συνολικά κατέχουν 180 δις ευρώ ελληνικού χρέους.
Από μια τέτοια διαδικασία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κερδίσει αλλά όχι τα αναμενόμενα.
Αν οι αγορές διαπίστωναν ότι η Ελλάδα επαναγοράσει το χρέος της θα ανέβαζαν με συνοπτικές διαδικασίες της τιμές θα έριχναν τις αποδόσεις ώστε να πωλήσουν οι ομολογιούχοι στις υψηλότερες δυνατές τιμές.
Αν τα ομόλογα εντάσσονταν στην διαδικασία επαναγοράς οι κάτοχοι, οι κερδοσκόποι και οι traders τις θα έκαναν απλά θα αύξαναν τις τιμές με στόχο να πωλήσουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Θα μπορούσε να μειωθούν σημαντικά τα spreads αν δούλευε πρακτικά το σχέδιο επαναγοράς.
Λέμε θα μπορούσε να ειπωθεί καθώς το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Η Πορτογαλία επαναγοράζει χρέος αλλά η διαδικασία έχει στεφθεί από μεγάλη αποτυχία…
Άρα η λύση της επαναγοράς δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει όσο αρχικά μπορεί να εκτιμηθεί το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια κίνηση.
Λύση δεύτερη
Επιμηκύνεται το παλαιό χρέος ή μέρος αυτού με νέα ομόλογα τα οποία θα φέρουν διαφορετικό κουπόνι και απόδοση.
Η λύση αυτή αποτελεί προφανώς ελεγχόμενη χρεοκοπία αλλά είναι η πιο ήπια μορφή.
Το ελληνικό κράτος πριν την λήξη του ομολόγου θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κάτοχο ότι αντί να επιστρέψει στο κεφάλαιο να αντικαταστήσει το ομόλογο λήξης Ιανουαρίου 2014 με άλλο π.χ. λήξης 2020 ή 2022.
Η λύση αυτή διευκολύνει σημαντικά το δημόσιο καθώς μεταφέρει για το μέλλον σημαντικές λήξεις άρα αποδεσμεύει κεφάλαια και το κυριότερο επιτρέπει στο κράτος με τα μέτρα που θα λάβει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά.
Η λύση αυτή είναι η πλέον ήπια καθώς κατ΄ ουσία κανείς δεν χάνει και αν χάνει θα είναι οριακές οι απώλειες.
Όμως αυτού του είδους άτυπης αναδιάρθρωσης υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί κοινώς συναινέσει δηλαδή εκδότης δανειζόμενος η Ελλάδα και ομολογιούχος δανειστής φυσικό ή νομικό πρόσωπο εντός και εκτός χώρας.
www.bankingnews.gr
Αποφασίζει η Ευρώπη να ενισχύσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιπλέον κεφάλαια και εν συνεχεία επιτρέπει σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαθηματικά πλησιάζουν το αδιέξοδο να δανεισθούν από το Ταμείο 50 με 60 δις ευρώ και εν συνεχεία να επαναγοράσουν μέρος του χρέους τους και στην δευτερογενή αγορά και όχι μόνο στην πρωτογενή.
Το ερώτημα είναι αν το Ταμείο έδινε το πράσινο φως η Ελλάδα να κάνει χρήση της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων από ποιους επενδυτές θα τα αγόραζε;
Θα μπορούσε να προστρέξει στην ΕΚΤ που κατέχει ελληνικό χρέος 46 δις ευρώ αλλά θα μπορούσε να καταφύγει και σε επιλεγμένους επενδυτές ελληνικές και ξένες τράπεζες οι οποίες συνολικά κατέχουν 180 δις ευρώ ελληνικού χρέους.
Από μια τέτοια διαδικασία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κερδίσει αλλά όχι τα αναμενόμενα.
Αν οι αγορές διαπίστωναν ότι η Ελλάδα επαναγοράσει το χρέος της θα ανέβαζαν με συνοπτικές διαδικασίες της τιμές θα έριχναν τις αποδόσεις ώστε να πωλήσουν οι ομολογιούχοι στις υψηλότερες δυνατές τιμές.
Αν τα ομόλογα εντάσσονταν στην διαδικασία επαναγοράς οι κάτοχοι, οι κερδοσκόποι και οι traders τις θα έκαναν απλά θα αύξαναν τις τιμές με στόχο να πωλήσουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Θα μπορούσε να μειωθούν σημαντικά τα spreads αν δούλευε πρακτικά το σχέδιο επαναγοράς.
Λέμε θα μπορούσε να ειπωθεί καθώς το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Η Πορτογαλία επαναγοράζει χρέος αλλά η διαδικασία έχει στεφθεί από μεγάλη αποτυχία…
Άρα η λύση της επαναγοράς δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει όσο αρχικά μπορεί να εκτιμηθεί το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια κίνηση.
Λύση δεύτερη
Επιμηκύνεται το παλαιό χρέος ή μέρος αυτού με νέα ομόλογα τα οποία θα φέρουν διαφορετικό κουπόνι και απόδοση.
Η λύση αυτή αποτελεί προφανώς ελεγχόμενη χρεοκοπία αλλά είναι η πιο ήπια μορφή.
Το ελληνικό κράτος πριν την λήξη του ομολόγου θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κάτοχο ότι αντί να επιστρέψει στο κεφάλαιο να αντικαταστήσει το ομόλογο λήξης Ιανουαρίου 2014 με άλλο π.χ. λήξης 2020 ή 2022.
Η λύση αυτή διευκολύνει σημαντικά το δημόσιο καθώς μεταφέρει για το μέλλον σημαντικές λήξεις άρα αποδεσμεύει κεφάλαια και το κυριότερο επιτρέπει στο κράτος με τα μέτρα που θα λάβει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά.
Η λύση αυτή είναι η πλέον ήπια καθώς κατ΄ ουσία κανείς δεν χάνει και αν χάνει θα είναι οριακές οι απώλειες.
Όμως αυτού του είδους άτυπης αναδιάρθρωσης υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί κοινώς συναινέσει δηλαδή εκδότης δανειζόμενος η Ελλάδα και ομολογιούχος δανειστής φυσικό ή νομικό πρόσωπο εντός και εκτός χώρας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών