γράφει : Πέτρος Λεωτσάκος
Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα δεν έχουν μειωθεί τουναντίον παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, καθώς το βασικό δομικό πρόβλημα της χώρας είναι το παλαιό χρέος των 340 δις ευρώ περίπου.
Το νέο χρέος των 110 δις ευρώ επιμηκύνθηκε κατά 7,5 χρόνια ενώ το επιτόκιο δανεισμού μειώθηκε 1%.
Το νέο χρέος των 110 δις ευρώ επιμηκύνθηκε κατά 7,5 χρόνια ενώ το επιτόκιο δανεισμού μειώθηκε 1%.
Η λύση αυτή είναι προφανώς θετική και έχει προεξοφληθεί από την αγορά.
Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πραγματικό χρέος της χώρας που είναι το παλαιό των 340 δις ευρώ.
Να σημειωθεί ότι αν η Ελλάδα στηριχθεί από την Ευρώπη ώστε να διευθετήσει το πρόβλημα που αφορά το παλαιό χρέος αυτό και μόνο θα αποτελέσει μια θετική είδηση ουσίας.
Αν αντιθέτως η Ελλάδα δεν υποστηριχθεί από την Ευρώπη στο κεφαλαιώδες πρόβλημα της δηλαδή το παλαιό χρέος τότε ο αντίκτυπος στην χώρα και την αγορά θα είναι πολύ μεγάλος.
Τραπεζικά στελέχη ελληνικών και ξένων τραπεζών υποστηρίζουν ότι 3 λύσεις υπάρχουν για να αποφευχθεί η χρεοκοπία υπό την έννοια ενός μεγάλου haircut το οποίο θα έπληττε όλες τις πλευρές και τον δανειστή και τον δανειζόμενο.
Λύση πρώτη
Αποφασίζει η Ευρώπη να ενισχύσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιπλέον κεφάλαια και εν συνεχεία επιτρέπει σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαθηματικά πλησιάζουν το αδιέξοδο να δανεισθούν από το Ταμείο 50 με 60 δις ευρώ και εν συνεχεία να επαναγοράσουν μέρος του χρέους τους.
Το ερώτημα είναι αν το Ταμείο έδινε το πράσινο φως η Ελλάδα να κάνει χρήση της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων από ποιους επενδυτές θα τα αγόραζε;
Θα μπορούσε να προστρέξει στην ΕΚΤ που κατέχει ελληνικό χρέος 46 δις ευρώ αλλά θα μπορούσε να καταφύγει και σε επιλεγμένους επενδυτές ελληνικές και ξένες τράπεζες οι οποίες συνολικά κατέχουν 180 δις ευρώ ελληνικού χρέους.
Από μια τέτοια διαδικασία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κερδίσει αλλά όχι τα αναμενόμενα.
Αν οι αγορές διαπίστωναν ότι η Ελλάδα επαναγοράσει το χρέος της θα ανέβαζαν με συνοπτικές διαδικασίες της τιμές θα έριχναν τις αποδόσεις ώστε να πωλήσουν οι ομολογιούχοι στις υψηλότερες δυνατές τιμές.
Έτσι όμως το ελληνικό κράτος θα μετρίαζε το όποιο όφελος.
Π.χ. Το ομόλογο Αυγούστου 2015 εμφανίζει απόδοση 16% και spread 1436 μονάδες βάσης και τιμή 70 μονάδες βάσης.
Αν το ομόλογο αυτό εντασσόταν στην διαδικασία επαναγοράς οι κάτοχοι, οι κερδοσκόποι και οι traders τι θα έκαναν απλά θα αύξαναν τις τιμές με στόχο να πωλήσουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Θα μπορούσε να μειωθούν σημαντικά τα spreads αν δούλευε πρακτικά το σχέδιο επαναγοράς.
Λέμε θα μπορούσε να ειπωθεί καθώς το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Η Πορτογαλία επαναγοράζει χρέος αλλά η διαδικασία έχει στεφθεί από μεγάλη.... αποτυχία…
Άρα η λύση της επαναγοράς δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει όσο αρχικά μπορεί να εκτιμηθεί το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια κίνηση.
Λύση δεύτερη
Επιμηκύνεται το παλαιό χρέος ή μέρος αυτού με νέα ομόλογα τα οποία θα φέρουν διαφορετικό κουπόνι και απόδοση.
Η λύση αυτή αποτελεί προφανώς ελεγχόμενη χρεοκοπία αλλά είναι η πιο ήπια μορφή.
Αντί ο κάτοχος του ομολόγου Ιανουαρίου 2014 που αυτή την περίοδο εμφανίζει απόδοση 18% να πάρει το 100% του επενδεδυμένου κεφαλαίου στην λήξη, το ελληνικό κράτος πριν την λήξη του ομολόγου θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κάτοχο ότι αντί να επιστρέψει στο κεφάλαιο να αντικαταστήσει το ομόλογο λήξης Ιανουαρίου 2014 με άλλο π.χ. λήξης 2020 ή 2022.
Η λύση αυτή διευκολύνει σημαντικά το δημόσιο καθώς μεταφέρει για το μέλλον σημαντικές λήξεις άρα αποδεσμεύει κεφάλαια και το κυριότερο επιτρέπει στο κράτος με τα μέτρα που θα λάβει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά.
Η λύση αυτή είναι η πλέον ήπια καθώς κατ΄ ουσία κανείς δεν χάνει και αν χάνει θα είναι οριακές οι απώλειες.
Όμως αυτού του είδους άτυπης αναδιάρθρωσης υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί κοινώς συναινέσει δηλαδή να συμφωνήσουν εκδότης δανειζόμενος η Ελλάδα εν προκειμένω και ομολογιούχος δανειστής φυσικό ή νομικό πρόσωπο εντός και εκτός χώρας.
Λύση Τρίτη
Στην λύση αυτή προτείνεται μια αρκετά ρηξικέλευθη προσέγγιση.
Η ΕΚΤ συνεχίζει να αγοράζει ελληνικό χρέος από 46 δις φθάνει στα 70 ή 80 δις ευρώ και εν συνεχεία Ελλάδα και ΕΚΤ συναποφασίζουν ένα haircut 30%. Το 30% στα 80 δις ευρώ είναι 24 δις ευρώ.
Η λύση αυτή προϋποθέτει όμως 2 βασικά πράγματα.
1)Η ΕΚΤ να έχει αγοράσει μεγάλο μέρος ελληνικού χρέους
2)Να είναι αποφασισμένη η Ευρώπη να στηρίξει την ΕΚΤ με μια μεγάλη αύξηση κεφαλαίου.
Η λύση αυτή όμως ενώ έχει το πλεονέκτημα ότι δεν θα αγγίξει τους ομολογιούχους σε Ελλάδα και εξωτερικό έχει και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Η ΕΚΤ αποτελεί θεσμικό όργανο εποπτείας των τραπεζών και κανείς δεν διακινδύνευε να βάλει σε περιπέτειες την Κεντρική Τράπεζα.
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πραγματικό χρέος της χώρας που είναι το παλαιό των 340 δις ευρώ.
Να σημειωθεί ότι αν η Ελλάδα στηριχθεί από την Ευρώπη ώστε να διευθετήσει το πρόβλημα που αφορά το παλαιό χρέος αυτό και μόνο θα αποτελέσει μια θετική είδηση ουσίας.
Αν αντιθέτως η Ελλάδα δεν υποστηριχθεί από την Ευρώπη στο κεφαλαιώδες πρόβλημα της δηλαδή το παλαιό χρέος τότε ο αντίκτυπος στην χώρα και την αγορά θα είναι πολύ μεγάλος.
Τραπεζικά στελέχη ελληνικών και ξένων τραπεζών υποστηρίζουν ότι 3 λύσεις υπάρχουν για να αποφευχθεί η χρεοκοπία υπό την έννοια ενός μεγάλου haircut το οποίο θα έπληττε όλες τις πλευρές και τον δανειστή και τον δανειζόμενο.
Λύση πρώτη
Αποφασίζει η Ευρώπη να ενισχύσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με επιπλέον κεφάλαια και εν συνεχεία επιτρέπει σε χώρες όπως η Ελλάδα που μαθηματικά πλησιάζουν το αδιέξοδο να δανεισθούν από το Ταμείο 50 με 60 δις ευρώ και εν συνεχεία να επαναγοράσουν μέρος του χρέους τους.
Το ερώτημα είναι αν το Ταμείο έδινε το πράσινο φως η Ελλάδα να κάνει χρήση της διαδικασίας επαναγοράς ομολόγων από ποιους επενδυτές θα τα αγόραζε;
Θα μπορούσε να προστρέξει στην ΕΚΤ που κατέχει ελληνικό χρέος 46 δις ευρώ αλλά θα μπορούσε να καταφύγει και σε επιλεγμένους επενδυτές ελληνικές και ξένες τράπεζες οι οποίες συνολικά κατέχουν 180 δις ευρώ ελληνικού χρέους.
Από μια τέτοια διαδικασία το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κερδίσει αλλά όχι τα αναμενόμενα.
Αν οι αγορές διαπίστωναν ότι η Ελλάδα επαναγοράσει το χρέος της θα ανέβαζαν με συνοπτικές διαδικασίες της τιμές θα έριχναν τις αποδόσεις ώστε να πωλήσουν οι ομολογιούχοι στις υψηλότερες δυνατές τιμές.
Έτσι όμως το ελληνικό κράτος θα μετρίαζε το όποιο όφελος.
Π.χ. Το ομόλογο Αυγούστου 2015 εμφανίζει απόδοση 16% και spread 1436 μονάδες βάσης και τιμή 70 μονάδες βάσης.
Αν το ομόλογο αυτό εντασσόταν στην διαδικασία επαναγοράς οι κάτοχοι, οι κερδοσκόποι και οι traders τι θα έκαναν απλά θα αύξαναν τις τιμές με στόχο να πωλήσουν σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.
Θα μπορούσε να μειωθούν σημαντικά τα spreads αν δούλευε πρακτικά το σχέδιο επαναγοράς.
Λέμε θα μπορούσε να ειπωθεί καθώς το παράδειγμα της Πορτογαλίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Η Πορτογαλία επαναγοράζει χρέος αλλά η διαδικασία έχει στεφθεί από μεγάλη.... αποτυχία…
Άρα η λύση της επαναγοράς δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει όσο αρχικά μπορεί να εκτιμηθεί το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια κίνηση.
Λύση δεύτερη
Επιμηκύνεται το παλαιό χρέος ή μέρος αυτού με νέα ομόλογα τα οποία θα φέρουν διαφορετικό κουπόνι και απόδοση.
Η λύση αυτή αποτελεί προφανώς ελεγχόμενη χρεοκοπία αλλά είναι η πιο ήπια μορφή.
Αντί ο κάτοχος του ομολόγου Ιανουαρίου 2014 που αυτή την περίοδο εμφανίζει απόδοση 18% να πάρει το 100% του επενδεδυμένου κεφαλαίου στην λήξη, το ελληνικό κράτος πριν την λήξη του ομολόγου θα μπορούσε να συμφωνήσει με τον κάτοχο ότι αντί να επιστρέψει στο κεφάλαιο να αντικαταστήσει το ομόλογο λήξης Ιανουαρίου 2014 με άλλο π.χ. λήξης 2020 ή 2022.
Η λύση αυτή διευκολύνει σημαντικά το δημόσιο καθώς μεταφέρει για το μέλλον σημαντικές λήξεις άρα αποδεσμεύει κεφάλαια και το κυριότερο επιτρέπει στο κράτος με τα μέτρα που θα λάβει να βελτιώσει τα δημόσια οικονομικά.
Η λύση αυτή είναι η πλέον ήπια καθώς κατ΄ ουσία κανείς δεν χάνει και αν χάνει θα είναι οριακές οι απώλειες.
Όμως αυτού του είδους άτυπης αναδιάρθρωσης υποχρεωτικά θα πρέπει να υλοποιηθεί κοινώς συναινέσει δηλαδή να συμφωνήσουν εκδότης δανειζόμενος η Ελλάδα εν προκειμένω και ομολογιούχος δανειστής φυσικό ή νομικό πρόσωπο εντός και εκτός χώρας.
Λύση Τρίτη
Στην λύση αυτή προτείνεται μια αρκετά ρηξικέλευθη προσέγγιση.
Η ΕΚΤ συνεχίζει να αγοράζει ελληνικό χρέος από 46 δις φθάνει στα 70 ή 80 δις ευρώ και εν συνεχεία Ελλάδα και ΕΚΤ συναποφασίζουν ένα haircut 30%. Το 30% στα 80 δις ευρώ είναι 24 δις ευρώ.
Η λύση αυτή προϋποθέτει όμως 2 βασικά πράγματα.
1)Η ΕΚΤ να έχει αγοράσει μεγάλο μέρος ελληνικού χρέους
2)Να είναι αποφασισμένη η Ευρώπη να στηρίξει την ΕΚΤ με μια μεγάλη αύξηση κεφαλαίου.
Η λύση αυτή όμως ενώ έχει το πλεονέκτημα ότι δεν θα αγγίξει τους ομολογιούχους σε Ελλάδα και εξωτερικό έχει και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Η ΕΚΤ αποτελεί θεσμικό όργανο εποπτείας των τραπεζών και κανείς δεν διακινδύνευε να βάλει σε περιπέτειες την Κεντρική Τράπεζα.
Πέτρος Λεωτσάκος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών