Η επιμήκυνση που δόθηκε και το 2012-2013 δεν έλυσε το πρόβλημα ενώ μόνο το haircut ανέκοψε την βίαιη αύξηση του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Η πολυδιαφημισμένη λύση για το ελληνικό χρέος θα αποδειχθεί λύση φιάσκο καθώς έχουν απορριφθεί οι ουσιαστικές λύσεις όπως το haircut αλλά και περιφερειακές λύσεις που θα μπορούσαν να ελαφρύνουν πρακτικά το χρέος όπως η ρήτρα ανάπτυξης.
Ταυτόχρονα φαίνεται ότι θα ζητηθούν νέα μέτρα από την Ελλάδα πέραν του μνημονίου και πέραν των προαπαιτούμενων.
Με βάση σοβαρές ενδείξεις η Τρόικα θα ζητήσει
1)Μείωση όλων των κύριων συντάξεων και δημιουργία εθνικής σύνταξης με ανώτατο όριο που δεν θα καθορίζεται από τις διαχρονικές εισφορές – αναλογική σύνταξη – αλλά θα υπάρχει ανώτατο όριο σύνταξης.
2)Κλιμακούμενη απελευθέρωση στην αγορά εργασίας που θα περιλαμβάνονται και απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα χωρίς τα περιοριστικά όρια των υφισταμένων νόμων.
Ουσιαστικά για να απολυθεί ένας εργαζόμενος δεν θα χρειάζεται εθελουσία έξοδος ή αποζημίωση.
Εξετάζεται να υπάρξει ένα ελάχιστο πλαφόν αποζημίωσης και με βάση αυτό να προσδιορίζεται η αποζημίωση των εργαζομένων.
Δυστυχώς η Ελλάδα έχει μετεξελιχθεί στην χείριστη του μορφή το απόλυτο πειραματόζωο της Ευρώπης.
Όλα αυτά θα συμβούν για να πάρει η Ελλάδα μια χείριστη λύση για το χρέος.
Με βάση όλες τις ενδείξεις θα επιλέξουν την επιμήκυνση από 32,5 χρόνια στα 40 ή 50 χρόνια και κλιμακούμενο επιτόκιο με 1% για όλα τα δάνεια το οποίο προοδευτικά θα αυξάνεται 0,3% με 0,5% κάθε 10 χρόνια.
Πρακτικά μόνο η επιμήκυνση κατά 7,5 χρόνια ή 17,5 θα επιφέρει μια αλλαγή στα ετήσια έξοδα της Ελλάδος αποπληρωμής του χρέους.
Με βάση όλες τις ενδείξεις η διαπραγμάτευση για το χρέος θα ξεκινήσει μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης περί τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 2016 και είναι προφανές ότι θα ξεκινήσει ένα ρεσιτάλ υπερβολών για λογιστικές παρούσες αξίες και άλλα τινά.
Η λογιστικοποίηση του οφέλους σε παρούσες αξίες από την επιμήκυνση έχει αξία μόνο θεωρητική καθώς το πρακτικό όφελος δεν θα υπερβαίνει τα 2 δισεκ. ετησίως.
Ως εκ τούτου το να επικαλείται κανείς ένα μελλοντικό όφελος που είναι ασαφές αν θα έχει την ίδια επίδραση στον προϋπολογισμό ανάλογα με την πορεία του ΑΕΠ και των εσόδων δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα.
Η ΕΕ δεν είναι διατεθειμένη να δώσει ουσιαστική λύση για το χρέος.
Η επιμήκυνση που δόθηκε και το 2012-2013 δεν έλυσε το πρόβλημα ενώ μόνο το haircut ανέκοψε την βίαιη αύξηση του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Υπενθυμίζεται ότι
1)το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα ήταν 73 δισεκ. 52,9 δισεκ. τα διακρατικά δάνεια και 20,1 δισεκ. το ΔΝΤ.
2)Το δεύτερο δανειακό πρόγραμμα ήταν ύψους 153,5 δισεκ. εκ των οποίων 141,8 δισεκ. από τον EFSF και 11,7 δισεκ. από το ΔΝΤ.
3)Το τρίτο δανειακό πρόγραμμα ήταν ύψους 86 δισεκ. χωρίς να είναι σαφές αν τελικώς θα μείνει 86 δισεκ. καθώς οι τράπεζες δεν χρειάστηκαν 25 δισεκ. αλλά κάτω από 10 δισεκ.
Ο EFSF έχει χορηγήσει 164 δισεκ. και ο ESM 86 δισεκ.
Τα δάνεια λήγουν το 2047 και με επιμήκυνση στα 40 χρόνια θα ανέλθει ο χρόνος λήξης στο 2055 και αν η επιμήκυνση είναι 50 χρόνια θα φθάσει έως το 2065.
Η περίφημη επιμήκυνση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα λογιστικό τρικ πολύ κατώτερο των προσδοκιών και αναγκών της ελληνικής οικονομίας.
Η επιμήκυνση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φιάσκο ή ένας παραμύθι για την κοινωνία ότι αναδιαρθρώθηκε το χρέος.
Και ενώ δίνουμε μια μάχη για να πετύχουμε ως Ελλάδα την βέλτιστη λύση για το χρέος που θα αποδειχθεί φιάσκο, χάσαμε με τρόπο απαράδεκτο και εγκληματικό, μέσα από τα χέρια μας την καλύτερη λύση για το χρέος.
Ποια ήταν η καλύτερη λύση;
Το παράδειγμα μας το δίνει η Citigroup η οποία βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας με τα subprime, η χρηματιστηριακής της αξία κατέρρευσε και η τράπεζα κρατικοποιήθηκε ενώ οδηγήθηκε σε θεραπεία σοκ ιστορικών διαστάσεων.
Η Citigroup μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο – εκείνη την περίοδο ήταν η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο – το 2008 έλαβε κρατική βοήθεια 25 δισεκ. σε κεφάλαια και ακολούθως άλλα 20 δισεκ. δολάρια μέσω TRAP.
To αμερικανικό δημόσιο έλαβε προνομιούχες μετοχές αξίας 27 δισεκ. δολαρίων.
Εκείνη την περίοδο η κεφαλαιοποίηση της Citigroup είχε καταρρεύσει στα 6 δισεκ. δολάρια ή 0,10 δολάρια ανά μετοχή, μάλιστα είχε βγει και από τον Dow Jones.
Το 2010 τα αμερικανικό δημόσιο ξεκίνησε να πουλάει την συμμετοχή του αποκομίζοντας τα πρώτα 12 δισεκ. δολάρια.
Τι συνέβη στο τέλος η κεφαλαιοποίηση της Citigroup έχει φθάσει στα 152 δισεκ. δολάρια και η μετοχή στα 51 δολάρια.
Το αμερικανικό δημόσιο πέτυχε πολύ σημαντικές υπεραξίες για τους αμερικανούς φορολογουμένους πολίτες.
Στην Ελλάδα πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων κατά τρόπο εγκληματικό και ανήθικο 39 δισεκ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Αν η Ελλάδα είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του αμερικανικού δημοσίου πιστά – σε ένα ιδεατό κόσμο επιτυχημένων διαχειριστών κρατικού χρήματος – και ουσιαστικά αυτά που κέρδισαν οι ΗΠΑ από την Citigroup τα κέρδιζε αναλογικά και το ελληνικό δημόσιο από τις τράπεζες θα έπρεπε να είχε αντλήσει πάνω από 48 -50 δισεκ. ευρώ που αντιστοιχεί σε ένα όφελος από haircut στο χρέος περίπου 15%.
Αντί η Ελλάδα να αναζητάει λύσεις επιμήκυνσης, αντί να υποχρεώνεται σε εξευτελιστικά νέα μέτρα θα μπορούσε να είχε αξιοποιήσει τα 39 δισεκ. των τραπεζών και να έχει μειωθεί το χρέος κατά 15%.
Πρώτη ενημέρωση: 08:15, Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015
www.bankingnews.gr
Ταυτόχρονα φαίνεται ότι θα ζητηθούν νέα μέτρα από την Ελλάδα πέραν του μνημονίου και πέραν των προαπαιτούμενων.
Με βάση σοβαρές ενδείξεις η Τρόικα θα ζητήσει
1)Μείωση όλων των κύριων συντάξεων και δημιουργία εθνικής σύνταξης με ανώτατο όριο που δεν θα καθορίζεται από τις διαχρονικές εισφορές – αναλογική σύνταξη – αλλά θα υπάρχει ανώτατο όριο σύνταξης.
2)Κλιμακούμενη απελευθέρωση στην αγορά εργασίας που θα περιλαμβάνονται και απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα χωρίς τα περιοριστικά όρια των υφισταμένων νόμων.
Ουσιαστικά για να απολυθεί ένας εργαζόμενος δεν θα χρειάζεται εθελουσία έξοδος ή αποζημίωση.
Εξετάζεται να υπάρξει ένα ελάχιστο πλαφόν αποζημίωσης και με βάση αυτό να προσδιορίζεται η αποζημίωση των εργαζομένων.
Δυστυχώς η Ελλάδα έχει μετεξελιχθεί στην χείριστη του μορφή το απόλυτο πειραματόζωο της Ευρώπης.
Όλα αυτά θα συμβούν για να πάρει η Ελλάδα μια χείριστη λύση για το χρέος.
Με βάση όλες τις ενδείξεις θα επιλέξουν την επιμήκυνση από 32,5 χρόνια στα 40 ή 50 χρόνια και κλιμακούμενο επιτόκιο με 1% για όλα τα δάνεια το οποίο προοδευτικά θα αυξάνεται 0,3% με 0,5% κάθε 10 χρόνια.
Πρακτικά μόνο η επιμήκυνση κατά 7,5 χρόνια ή 17,5 θα επιφέρει μια αλλαγή στα ετήσια έξοδα της Ελλάδος αποπληρωμής του χρέους.
Με βάση όλες τις ενδείξεις η διαπραγμάτευση για το χρέος θα ξεκινήσει μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης περί τον Φεβρουάριο – Μάρτιο του 2016 και είναι προφανές ότι θα ξεκινήσει ένα ρεσιτάλ υπερβολών για λογιστικές παρούσες αξίες και άλλα τινά.
Η λογιστικοποίηση του οφέλους σε παρούσες αξίες από την επιμήκυνση έχει αξία μόνο θεωρητική καθώς το πρακτικό όφελος δεν θα υπερβαίνει τα 2 δισεκ. ετησίως.
Ως εκ τούτου το να επικαλείται κανείς ένα μελλοντικό όφελος που είναι ασαφές αν θα έχει την ίδια επίδραση στον προϋπολογισμό ανάλογα με την πορεία του ΑΕΠ και των εσόδων δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα.
Η ΕΕ δεν είναι διατεθειμένη να δώσει ουσιαστική λύση για το χρέος.
Η επιμήκυνση που δόθηκε και το 2012-2013 δεν έλυσε το πρόβλημα ενώ μόνο το haircut ανέκοψε την βίαιη αύξηση του χρέους ως προς το ΑΕΠ.
Υπενθυμίζεται ότι
1)το πρώτο ελληνικό πρόγραμμα ήταν 73 δισεκ. 52,9 δισεκ. τα διακρατικά δάνεια και 20,1 δισεκ. το ΔΝΤ.
2)Το δεύτερο δανειακό πρόγραμμα ήταν ύψους 153,5 δισεκ. εκ των οποίων 141,8 δισεκ. από τον EFSF και 11,7 δισεκ. από το ΔΝΤ.
3)Το τρίτο δανειακό πρόγραμμα ήταν ύψους 86 δισεκ. χωρίς να είναι σαφές αν τελικώς θα μείνει 86 δισεκ. καθώς οι τράπεζες δεν χρειάστηκαν 25 δισεκ. αλλά κάτω από 10 δισεκ.
Ο EFSF έχει χορηγήσει 164 δισεκ. και ο ESM 86 δισεκ.
Τα δάνεια λήγουν το 2047 και με επιμήκυνση στα 40 χρόνια θα ανέλθει ο χρόνος λήξης στο 2055 και αν η επιμήκυνση είναι 50 χρόνια θα φθάσει έως το 2065.
Η περίφημη επιμήκυνση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα λογιστικό τρικ πολύ κατώτερο των προσδοκιών και αναγκών της ελληνικής οικονομίας.
Η επιμήκυνση δεν είναι τίποτε άλλο από ένα φιάσκο ή ένας παραμύθι για την κοινωνία ότι αναδιαρθρώθηκε το χρέος.
Και ενώ δίνουμε μια μάχη για να πετύχουμε ως Ελλάδα την βέλτιστη λύση για το χρέος που θα αποδειχθεί φιάσκο, χάσαμε με τρόπο απαράδεκτο και εγκληματικό, μέσα από τα χέρια μας την καλύτερη λύση για το χρέος.
Ποια ήταν η καλύτερη λύση;
Το παράδειγμα μας το δίνει η Citigroup η οποία βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας με τα subprime, η χρηματιστηριακής της αξία κατέρρευσε και η τράπεζα κρατικοποιήθηκε ενώ οδηγήθηκε σε θεραπεία σοκ ιστορικών διαστάσεων.
Η Citigroup μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες στον κόσμο – εκείνη την περίοδο ήταν η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο – το 2008 έλαβε κρατική βοήθεια 25 δισεκ. σε κεφάλαια και ακολούθως άλλα 20 δισεκ. δολάρια μέσω TRAP.
To αμερικανικό δημόσιο έλαβε προνομιούχες μετοχές αξίας 27 δισεκ. δολαρίων.
Εκείνη την περίοδο η κεφαλαιοποίηση της Citigroup είχε καταρρεύσει στα 6 δισεκ. δολάρια ή 0,10 δολάρια ανά μετοχή, μάλιστα είχε βγει και από τον Dow Jones.
Το 2010 τα αμερικανικό δημόσιο ξεκίνησε να πουλάει την συμμετοχή του αποκομίζοντας τα πρώτα 12 δισεκ. δολάρια.
Τι συνέβη στο τέλος η κεφαλαιοποίηση της Citigroup έχει φθάσει στα 152 δισεκ. δολάρια και η μετοχή στα 51 δολάρια.
Το αμερικανικό δημόσιο πέτυχε πολύ σημαντικές υπεραξίες για τους αμερικανούς φορολογουμένους πολίτες.
Στην Ελλάδα πετάξαμε στο καλάθι των αχρήστων κατά τρόπο εγκληματικό και ανήθικο 39 δισεκ. ευρώ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
Αν η Ελλάδα είχε ακολουθήσει το παράδειγμα του αμερικανικού δημοσίου πιστά – σε ένα ιδεατό κόσμο επιτυχημένων διαχειριστών κρατικού χρήματος – και ουσιαστικά αυτά που κέρδισαν οι ΗΠΑ από την Citigroup τα κέρδιζε αναλογικά και το ελληνικό δημόσιο από τις τράπεζες θα έπρεπε να είχε αντλήσει πάνω από 48 -50 δισεκ. ευρώ που αντιστοιχεί σε ένα όφελος από haircut στο χρέος περίπου 15%.
Αντί η Ελλάδα να αναζητάει λύσεις επιμήκυνσης, αντί να υποχρεώνεται σε εξευτελιστικά νέα μέτρα θα μπορούσε να είχε αξιοποιήσει τα 39 δισεκ. των τραπεζών και να έχει μειωθεί το χρέος κατά 15%.
Πρώτη ενημέρωση: 08:15, Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών