Τελικά τι συμφέρει μετατρέψιμα ομολογιακά σε μετοχές δηλαδή cocos ή call options δηλαδή δικαίωμα επαναγοράς;
Η μάχη αποτροπής ακραίου dilution των ιδιωτών μετόχων βρίσκεται σε εξέλιξη με τις διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών να προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν τις επιπτώσεις της απίσχνασης της αραίωσης που θα συντελεστεί στις τράπεζες, ωστόσο στρατηγικά δίνεται μια λάθος μάχη.
Τι ακριβώς εννοούμε;
Οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν 38 δισεκ. μετοχές.
Από αυτές 21 δισεκ. ανήκουν στο κράτος και 17 δισεκ. στους ιδιώτες.
Το dilution είναι η διαδικασία κατά την οποία μειώνεται το ποσοστό ενός μετόχου μέσω της αύξησης των κυκλοφορουσών μετοχών π.χ. μέσω αύξησης κεφαλαίου όπου δεν συμμετέχει ο μέτοχος, μέσω της μείωσης των τιμών και αυτό συνεπάγεται όχι μόνο αραίωση ποσοστού αλλά μείωση της αξίας της μετοχής.
Οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών δίνουν μάχη ώστε να διαφυλάξουν τα 17 δισεκ. μετοχές των ιδιωτών επενδυτών και ορθώς γιατί αυτοί θα είναι οι μελλοντικοί μέτοχοι των τραπεζών.
Όμως η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες προσπαθούν να διαφυλάξουν την περιουσία των μετόχων τους είναι λάθος.
Ας δούμε λίγο τα δεδομένα.
Οι τράπεζες θα χρειαστούν στα stress tests 14-16 δισεκ. ευρώ νέα κεφάλαια (τα οποία χρειάζονταν από το 2014 αλλά τότε το πρόβλημα προκλητικά συγκαλύφθηκε και με την συναίνεση της ΕΚΤ).
Από τα 14-16 δισεκ. τα 7-8 δισεκ. θα αφορούν το βασικό σενάριο και 7-8 δισεκ. το δυσμενές σενάριο.
Οι τράπεζες προτείνουν και προσπαθούν να πετύχουν το εξής.
Οι ιδιώτες μέτοχοι – νέοι επενδυτές να επενδύσουν 4-6 δισεκ.
Από το bail in των ομολογιούχων 2,3 με 3 δισεκ.
Τα ομολογιακά των τραπεζών θα μετατραπούν υποχρεωτικά σε μετοχές.
Άρα με ιδιώτες μετόχους και bail in θα καλυφθεί το βασικό σενάριο δηλαδή τα πρώτα 7-8 δισεκ. της ανακεφαλαιοποίησης.
Τα υπόλοιπα 7-8 δισεκ. του δυσμενούς σεναρίου θα τα καλύψει το ΤΧΣ είτε με cocos με μετατρέψιμα ομόλογα με επιτόκιο 7% ή 8% ή με κοινές μετοχές όπου όμως οι τράπεζες θα έχουν δικαίωμα call options δηλαδή δικαίωμα προαιρετικής επαναγοράς των νέων κοινών μετοχών που θα αποκτήσει το ΤΧΣ.
Αν επιλεγεί η λύση των call options θα πρέπει οι τράπεζες να προσπαθήσουν πολύ ώστε μέσω της δημιουργίας εσωτερικής αξίας κεφαλαίου να μπορούν να επαναγοράζουν μετοχές από το ΤΧΣ.
Αν επιλεγεί η λύση των cocos – δηλαδή των μετατρέψιμων υπό όρους ομολογιακών – το ΤΧΣ δεν θα αυξήσει το ποσοστό του στις τράπεζες αντιθέτως οι τράπεζες θα ιδιωτικοποιηθούν περαιτέρω γιατί θα έχουν μπει νέα κεφάλαια από την συμμετοχή των ιδιωτών και παλαιά κεφάλαια από το bail in των ομολογιακών.
Όμως για τα cocos θα πληρώνουν επιτόκιο ετήσιο 7% ή 8%.
Με 7% επιτόκιο στα 7 ή 8 δισεκ. σημαίνει ετήσιο κόστος 560 εκατ ευρώ.
Αν ληφθεί υπόψη ότι το ELA σε κανονικότερες συνθήκες θα μειωθεί στα 50-60 δισεκ. τους επόμενους μήνες σημαίνει ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης με επιτόκιο 1,55% περίπου 750 εκατ ευρώ.
Δηλαδή για cocos και ELA οι τράπεζες θα πληρώνουν 1,3 δισεκ. ευρώ.
Μεταξύ των cocos όπου το ΤΧΣ θα επενδύσει 7-8 δισεκ. σε ομολογιακά ή των calls options όπου το ΤΧΣ θα συμμετάσχει στις αυξήσεις κεφαλαίου αλλά οι τράπεζες θα έχουν δικαίωμα επαναγοράς μετοχών, η καλύτερη στρατηγικά λύση είναι τα calls options.
Οι διοικήσεις και οι τράπεζες θα έχουν δικαίωμα να επαναγοράζουν μετοχές και για να το πράξουν θα πρέπει να δημιουργούν συνεχώς εσωτερικό κεφάλαιο.
Η λύση αυτή είναι και η πλέον δημιουργική, οι τράπεζες να επαναγοράζουν μετοχές από το ΤΧΣ και εν συνεχεία να τα πουλούν με placement είναι μια λύση στρατηγικά σωστή για τους ιδιώτες μετόχους και θα υποχρεώσει τις τράπεζες να δημιουργούν εσωτερικό κεφάλαιο.
Γιατί όμως η στρατηγική αυτή είναι λάθος;
Οι ελληνικές τράπεζες έχουν παγιδευτεί στα δανεικά κεφάλαια.
Χρωστάνε ήδη 25 δισεκ. στο ΤΧΣ από το 2013, χρωστάνε 2,5 δισεκ. από τις προνομιούχες μετοχές και θα χρωστάνε άλλα 8 δισεκ. με την νέα ανακεφαλαιοποίηση δηλαδή συνολικά 35-36 δισεκ.
Είναι προφανές ότι το τραπεζικό σύστημα ακόμη και απόθεμα κεφαλαίου να δημιουργήσει δεν θα μπορέσει να συνεισφέρει θετικά στην εθνική οικονομία καθώς πάντα οι διοικήσεις θα εστιάζουν στην εσωτερική εξυγίανση και στην αποπληρωμή των κεφαλαίων και λιγότερο στην εξωστρέφεια.
www.bankingnews.gr
Τι ακριβώς εννοούμε;
Οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν 38 δισεκ. μετοχές.
Από αυτές 21 δισεκ. ανήκουν στο κράτος και 17 δισεκ. στους ιδιώτες.
Το dilution είναι η διαδικασία κατά την οποία μειώνεται το ποσοστό ενός μετόχου μέσω της αύξησης των κυκλοφορουσών μετοχών π.χ. μέσω αύξησης κεφαλαίου όπου δεν συμμετέχει ο μέτοχος, μέσω της μείωσης των τιμών και αυτό συνεπάγεται όχι μόνο αραίωση ποσοστού αλλά μείωση της αξίας της μετοχής.
Οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών δίνουν μάχη ώστε να διαφυλάξουν τα 17 δισεκ. μετοχές των ιδιωτών επενδυτών και ορθώς γιατί αυτοί θα είναι οι μελλοντικοί μέτοχοι των τραπεζών.
Όμως η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες προσπαθούν να διαφυλάξουν την περιουσία των μετόχων τους είναι λάθος.
Ας δούμε λίγο τα δεδομένα.
Οι τράπεζες θα χρειαστούν στα stress tests 14-16 δισεκ. ευρώ νέα κεφάλαια (τα οποία χρειάζονταν από το 2014 αλλά τότε το πρόβλημα προκλητικά συγκαλύφθηκε και με την συναίνεση της ΕΚΤ).
Από τα 14-16 δισεκ. τα 7-8 δισεκ. θα αφορούν το βασικό σενάριο και 7-8 δισεκ. το δυσμενές σενάριο.
Οι τράπεζες προτείνουν και προσπαθούν να πετύχουν το εξής.
Οι ιδιώτες μέτοχοι – νέοι επενδυτές να επενδύσουν 4-6 δισεκ.
Από το bail in των ομολογιούχων 2,3 με 3 δισεκ.
Τα ομολογιακά των τραπεζών θα μετατραπούν υποχρεωτικά σε μετοχές.
Άρα με ιδιώτες μετόχους και bail in θα καλυφθεί το βασικό σενάριο δηλαδή τα πρώτα 7-8 δισεκ. της ανακεφαλαιοποίησης.
Τα υπόλοιπα 7-8 δισεκ. του δυσμενούς σεναρίου θα τα καλύψει το ΤΧΣ είτε με cocos με μετατρέψιμα ομόλογα με επιτόκιο 7% ή 8% ή με κοινές μετοχές όπου όμως οι τράπεζες θα έχουν δικαίωμα call options δηλαδή δικαίωμα προαιρετικής επαναγοράς των νέων κοινών μετοχών που θα αποκτήσει το ΤΧΣ.
Αν επιλεγεί η λύση των call options θα πρέπει οι τράπεζες να προσπαθήσουν πολύ ώστε μέσω της δημιουργίας εσωτερικής αξίας κεφαλαίου να μπορούν να επαναγοράζουν μετοχές από το ΤΧΣ.
Αν επιλεγεί η λύση των cocos – δηλαδή των μετατρέψιμων υπό όρους ομολογιακών – το ΤΧΣ δεν θα αυξήσει το ποσοστό του στις τράπεζες αντιθέτως οι τράπεζες θα ιδιωτικοποιηθούν περαιτέρω γιατί θα έχουν μπει νέα κεφάλαια από την συμμετοχή των ιδιωτών και παλαιά κεφάλαια από το bail in των ομολογιακών.
Όμως για τα cocos θα πληρώνουν επιτόκιο ετήσιο 7% ή 8%.
Με 7% επιτόκιο στα 7 ή 8 δισεκ. σημαίνει ετήσιο κόστος 560 εκατ ευρώ.
Αν ληφθεί υπόψη ότι το ELA σε κανονικότερες συνθήκες θα μειωθεί στα 50-60 δισεκ. τους επόμενους μήνες σημαίνει ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης με επιτόκιο 1,55% περίπου 750 εκατ ευρώ.
Δηλαδή για cocos και ELA οι τράπεζες θα πληρώνουν 1,3 δισεκ. ευρώ.
Μεταξύ των cocos όπου το ΤΧΣ θα επενδύσει 7-8 δισεκ. σε ομολογιακά ή των calls options όπου το ΤΧΣ θα συμμετάσχει στις αυξήσεις κεφαλαίου αλλά οι τράπεζες θα έχουν δικαίωμα επαναγοράς μετοχών, η καλύτερη στρατηγικά λύση είναι τα calls options.
Οι διοικήσεις και οι τράπεζες θα έχουν δικαίωμα να επαναγοράζουν μετοχές και για να το πράξουν θα πρέπει να δημιουργούν συνεχώς εσωτερικό κεφάλαιο.
Η λύση αυτή είναι και η πλέον δημιουργική, οι τράπεζες να επαναγοράζουν μετοχές από το ΤΧΣ και εν συνεχεία να τα πουλούν με placement είναι μια λύση στρατηγικά σωστή για τους ιδιώτες μετόχους και θα υποχρεώσει τις τράπεζες να δημιουργούν εσωτερικό κεφάλαιο.
Γιατί όμως η στρατηγική αυτή είναι λάθος;
Οι ελληνικές τράπεζες έχουν παγιδευτεί στα δανεικά κεφάλαια.
Χρωστάνε ήδη 25 δισεκ. στο ΤΧΣ από το 2013, χρωστάνε 2,5 δισεκ. από τις προνομιούχες μετοχές και θα χρωστάνε άλλα 8 δισεκ. με την νέα ανακεφαλαιοποίηση δηλαδή συνολικά 35-36 δισεκ.
Είναι προφανές ότι το τραπεζικό σύστημα ακόμη και απόθεμα κεφαλαίου να δημιουργήσει δεν θα μπορέσει να συνεισφέρει θετικά στην εθνική οικονομία καθώς πάντα οι διοικήσεις θα εστιάζουν στην εσωτερική εξυγίανση και στην αποπληρωμή των κεφαλαίων και λιγότερο στην εξωστρέφεια.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών