γράφει : Δ.Ν.
«…Κι εδώ προβαίνει βαρύτατη η ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων για την πορεία της κοινωνίας. Σ΄ αυτούς έχει λάχει ο κλήρος να την οπλίσουν όχι μόνο με οργάνωση και μέθοδο, αλλά με έρεισμα, με νόημα, με σκοπό. Μια κοινωνία που δεν ξέρει πώς βαδίζει, είναι κοινωνία τυφλών, καταδικασμένη να χαθεί μέσα στο ίδιο της το σκοτάδι. Και τους “πρέποντες” δρόμους, λόγους και σκοπούς της δεν μπορούν να της τους δείξουν άλλοι από τους πνευματικούς ανθρώπους».
Mάριος Πλωρίτης
______________
http://www.ignomisou.gr
______________
Πού είναι η πνευματική ελίτ του τόπου;
Πού είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες στον αγώνα κατά της εξαθλίωσης μας, που θα μιλήσουν στην ψυχή μας και θα αφυπνίσουν την κοινωνία ως Διαφωτιστές;
Πού είναι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να αντιστέκονται –ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις- στο σύστημα που έχει υιοθετηθεί τα τελευταία χρόνια απ’όλες τις κυβερνήσεις και συνθλίβει τα όνειρα και τις ελπίδες του λαού;
Πού είναι όλοι αυτοί και τι έχουν να προτείνουν για τις μαύρες μέρες μας;
Επικεντρωμένοι στην καριέρα τους κάποιοι λειτουργούν ως οπαδοί των κλειστών κοινωνιών, κάποιοι ως κόλακες της εκάστοτε εξουσίας και κάποιοι μας δείχνουν ότι έχουν βολευτεί στις «δάφνες» της σιγουριάς των παχυλών μισθών τους και των επιχορηγήσεων. Τόσα χρόνια σιωπή –στην πλειοψηφία τους- απολάμβαναν και απολαμβάνουν την άνοδο τους.
Σιωπή ίδια όπως και πριν στα χρόνια της διαπλοκής και διαφθοράς. Λες και για κάποιους η σιωπή αυτή ήταν και το εισιτήριο για την άνοδο.
Τα ερωτήματα δεν είναι επιτιμητικά ή επιτακτικά. Είναι σκέψεις απλές εν’ τη απουσία των ανθρώπων του πνεύματος από τα κοινά. Των διανοουμένων που θα έπρεπε με το κύρος τους να μπουν μπροστά και να ασκήσουν επιρροή στην κοινωνία. Να μπουν μπροστά για μία καλύτερη κοινωνία με δικαιοσύνη, ηθική τάξη, ευημερία και να ακουστεί η φωνή τους πιο δυνατά από τις φωνές των Μέσων Μαζικής… Ενημέρωσης ή Επιρροής (;) που με τους κανιβαλισμούς τους έχουν αποβλακώσει τον λαό.
Να μπουν μπροστά με κριτική συνείδηση κατά της αδικίας για το συμφέρον του Ελληνικού λαού και για την Ελλάδα, όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το νοιώθουν. Αλήθεια δεν το νοιώθουν; Στα μάτια μας φαντάζουν συμβιβασμένοι, αποκομμένοι από την πραγματικότητα και ανήμποροι να εμπνεύσουν όραμα.
Κάποιες φωνές που και που δεν φέρνουν την Ανοιξη στην κατάντια που ζούμε. Και η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι πρωτίστως κρίση αξιών, που ξεκίνησε από το προσκύνημα στο πρόσκαιρο, στο εφήμερο, στον υλισμό και στον καταναλωτισμό.
Αξιολύπητες και θλιβερές υπάρξεις που ακολουθούν τον ίδιο δρόμο που ακολούθησαν και κάποιοι άλλοι στην χούντα των συνταγματαρχών. Τόσο πολύ μικρύναμε πια;
Σχόλια αναγνωστών