Άρθρο του οικονομολόγου Λέκκα Σαράντου
Μπορεί η διαπίστωση να είναι σκληρή πλην όμως περιγράφει απόλυτα την ελληνική πραγματικότητα.
Βιώνουμε ως χώρα και ως πολίτες την πλήρη κοινωνική και οικονομική αποσύνθεση.
Όποιον τομέα και εάν παρατηρήσουμε νιώθουμε ότι δεν λειτουργεί , ότι όλα έχουν αφεθεί στην τύχη τους και ότι καθημερινά προσεγγίζουμε την απόλυτη κατάρρευση .
Παιδεία , ασφάλεια , υγεία , συγκοινωνίες για να αναφέρουμε τους σημαντικότερους φορείς προσφοράς του ελληνικού δημοσίου βιώνουν μέρες παρακμής .
Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε σε διαδικασία προσαρμογής και μεταβολής συνηθειών και νοοτροπιών που μας έφεραν στην υπερχρέωση και στην αδυναμία αυτόνομης λειτουργίας ως κρατική οντότητα.
Όταν συμβαίνουν ανάλογες διαδικασίες όντως καταγράφεται μια σύντομη περίοδος μη ομαλής λειτουργίας η οποία σε πλείστες των περιπτώσεων παίρνει χαρακτηριστικά αποσύνθεσης .
Όμως αυτό που καταγράφεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι περισσότερο κοντά στην πλήρη κατάρρευση παρά σε μια μεταβατική περίοδο όπου οι σχεδιαζόμενες αλλαγές δίνουν το στίγμα για το μέλλον.
Σήμερα πέρα από την αποσύνθεση η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής οδηγεί στην αδιαφορία και στην εγκατάλειψη .
Υποτίθεται ότι υιοθετήθηκε η πολιτική των μνημονίων για να μεταβληθεί η εικόνα της οικονομίας , να μπουν νέες βάσεις και να αλλάξουν δεδομένα και πρακτικές προς την κατεύθυνση μοντέλων βιωσιμότητας και ανάπτυξης που θαυμάζουμε σε πολλές δυτικές ανεπτυγμένες χώρες.
Τα μνημόνια γκρεμίζουν ορισμένες δομές χωρίς να δημιουργούν νέες ενώ αφήνουν στο απυρόβλητο δομές και καταστάσεις που έχουν σχέση με τον απόλυτο κομματισμό.
Δεν μπορεί για παράδειγμα να υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση στις περικοπές των επιδομάτων και να υποκλίνεται το επίσημο κράτος σε ομάδες συμφερόντων που έχουν την δυνατότητα με την λευκή απεργία τους να γκρεμίζουν κάθε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Όταν η όποια πολιτική δεν έχει ηθικό εκτόπισμα είναι λογικό να μην έχει αποδοχή .
Μπορεί αυτή την στιγμή να υπάρχει υπερπαραγωγή νόμων πλην όμως η εφαρμογή τους δεν περπατά .
Η κοινή γνώμη δεν έχει πεισθεί ότι η συνταγή εξόδου από την κρίση είναι η ενδεικνυόμενη ούτε έχει πεισθεί ότι ο καθένας από τους εμπλεκομένους αποδίδει φοροδοτικά ανάλογα με την ικανότητα του.
Όταν δεν υπάρχει ηθική υπόσταση και κυρίως η έξωθεν καλή μαρτυρία είναι φυσικό να αδρανοποιούνται οι θιγόμενοι ενώ είναι αναμενόμενο να παρεισφρέουν σε δικαιολογημένες αντιδράσεις μηχανισμοί που έχουν κάθε συμφέρον να μην αλλάξει τίποτα στην ελληνική οικονομία.
Οι οριζόντιες περικοπές δεν μπορούν να θεωρηθούν ικανές να αλλάξουν την συνειδητή άποψη της πλειοψηφίας των απλών πολιτών ότι η εκτελεστική εξουσία τολμά εκεί που δεν έχει κόστος, ενώ αντίθετα επιβραβεύει τον κομματισμό και το κράτος –λάφυρο του πολιτικής πελατείας .
Πως νιώθει ο απλός συνταξιούχος με μάχιμες εισφορές 35-40 ετών όταν ακούει για οριζόντιες περικοπές της σύνταξης του και όταν γνωρίζει ότι το ταμείο του βυθίστηκε από πολιτικές αποφάσεις ένταξης σε αυτό ατόμων που δεν είχαν καμία σχέση με το επάγγελμα του.
Αντίθετα το κράτος κωφεύει ή νιώθει αδύναμο να επιβάλει την τάξη στην κομματική νομενκλατούρα όταν η τελευταία προχωρά σε λευκές απεργίες .
Πώς να μειωθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ όταν οι εντεταλμένοι υπάλληλοι αδιαφορούν εσκεμμένα για τα συμφέροντα της εταιρείας από όπου αμείβονται .
Το εάν η απουσία εσόδων τορπιλίζει την ίδια την επιχείρηση από όπου αμείβονται και το εάν αυτό σημαίνει περαιτέρω μέτρα για την κάλυψη των ελλειμμάτων αυτό περνά χωρίς ουσιαστική σκέψη .
Το γεγονός ότι η αδιαφορία τους μετατρέπεται σε έκτακτες εισφορές ή επιπλέον φόρους αυτό δεν τους αγγίζει .
Φυσικά υπάρχουν και οι ευσυνείδητοι όμως η επικρατούσα αριστερή κουλτούρα με την κατάλληλη προπαγάνδα τους μετατρέπει σε γραφικούς και έτσι τους αδρανοποιεί.
Η γενικότερη διάλυση δεν επιτρέπει συνειδητές πράξεις ούτε σκέψεις για ανάληψη πρωτοβουλιών , οπότε το τέλμα παίρνει διαστάσεις απόλυτου χάους.
Το ίδιο συμβαίνει και με όσους θεωρούν το δημόσιο τσιφλίκι τους .
Ορισμένοι γαλουχημένοι επί δεκαετίες με ιδιοκτησιακές ιδέες επί του δημοσίου αρνούνται να πράξουν το αυτονόητο δηλαδή να λειτουργήσουν ως όργανα του κράτους .
Απαιτείται επομένως αλλαγή πλεύσης .
Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί εάν δεν υπάρξει ρεαλισμός και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας .
Εάν δεν κοιτάξουμε όλοι προς μια κατεύθυνση το θετικό αποτέλεσμα που προσδοκούμε δεν μπορεί να επιτευχτεί .
Εάν ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν βάλει το περίφημο πολιτικό κόστος στο χρονοντούλαπο της λαϊκίστικης ιστορίας και εάν δεν κόψει τον ομφάλιο λώρο που τον δένει με ισχυρές συντεχνίες η κατάρρευση είναι το πιο πιθανό σενάριο για την οικονομία αλλά και για την κοινωνία .
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
www.bankingnews.gr
Βιώνουμε ως χώρα και ως πολίτες την πλήρη κοινωνική και οικονομική αποσύνθεση.
Όποιον τομέα και εάν παρατηρήσουμε νιώθουμε ότι δεν λειτουργεί , ότι όλα έχουν αφεθεί στην τύχη τους και ότι καθημερινά προσεγγίζουμε την απόλυτη κατάρρευση .
Παιδεία , ασφάλεια , υγεία , συγκοινωνίες για να αναφέρουμε τους σημαντικότερους φορείς προσφοράς του ελληνικού δημοσίου βιώνουν μέρες παρακμής .
Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε σε διαδικασία προσαρμογής και μεταβολής συνηθειών και νοοτροπιών που μας έφεραν στην υπερχρέωση και στην αδυναμία αυτόνομης λειτουργίας ως κρατική οντότητα.
Όταν συμβαίνουν ανάλογες διαδικασίες όντως καταγράφεται μια σύντομη περίοδος μη ομαλής λειτουργίας η οποία σε πλείστες των περιπτώσεων παίρνει χαρακτηριστικά αποσύνθεσης .
Όμως αυτό που καταγράφεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία είναι περισσότερο κοντά στην πλήρη κατάρρευση παρά σε μια μεταβατική περίοδο όπου οι σχεδιαζόμενες αλλαγές δίνουν το στίγμα για το μέλλον.
Σήμερα πέρα από την αποσύνθεση η έλλειψη ελπίδας και προοπτικής οδηγεί στην αδιαφορία και στην εγκατάλειψη .
Υποτίθεται ότι υιοθετήθηκε η πολιτική των μνημονίων για να μεταβληθεί η εικόνα της οικονομίας , να μπουν νέες βάσεις και να αλλάξουν δεδομένα και πρακτικές προς την κατεύθυνση μοντέλων βιωσιμότητας και ανάπτυξης που θαυμάζουμε σε πολλές δυτικές ανεπτυγμένες χώρες.
Τα μνημόνια γκρεμίζουν ορισμένες δομές χωρίς να δημιουργούν νέες ενώ αφήνουν στο απυρόβλητο δομές και καταστάσεις που έχουν σχέση με τον απόλυτο κομματισμό.
Δεν μπορεί για παράδειγμα να υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση στις περικοπές των επιδομάτων και να υποκλίνεται το επίσημο κράτος σε ομάδες συμφερόντων που έχουν την δυνατότητα με την λευκή απεργία τους να γκρεμίζουν κάθε μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Όταν η όποια πολιτική δεν έχει ηθικό εκτόπισμα είναι λογικό να μην έχει αποδοχή .
Μπορεί αυτή την στιγμή να υπάρχει υπερπαραγωγή νόμων πλην όμως η εφαρμογή τους δεν περπατά .
Η κοινή γνώμη δεν έχει πεισθεί ότι η συνταγή εξόδου από την κρίση είναι η ενδεικνυόμενη ούτε έχει πεισθεί ότι ο καθένας από τους εμπλεκομένους αποδίδει φοροδοτικά ανάλογα με την ικανότητα του.
Όταν δεν υπάρχει ηθική υπόσταση και κυρίως η έξωθεν καλή μαρτυρία είναι φυσικό να αδρανοποιούνται οι θιγόμενοι ενώ είναι αναμενόμενο να παρεισφρέουν σε δικαιολογημένες αντιδράσεις μηχανισμοί που έχουν κάθε συμφέρον να μην αλλάξει τίποτα στην ελληνική οικονομία.
Οι οριζόντιες περικοπές δεν μπορούν να θεωρηθούν ικανές να αλλάξουν την συνειδητή άποψη της πλειοψηφίας των απλών πολιτών ότι η εκτελεστική εξουσία τολμά εκεί που δεν έχει κόστος, ενώ αντίθετα επιβραβεύει τον κομματισμό και το κράτος –λάφυρο του πολιτικής πελατείας .
Πως νιώθει ο απλός συνταξιούχος με μάχιμες εισφορές 35-40 ετών όταν ακούει για οριζόντιες περικοπές της σύνταξης του και όταν γνωρίζει ότι το ταμείο του βυθίστηκε από πολιτικές αποφάσεις ένταξης σε αυτό ατόμων που δεν είχαν καμία σχέση με το επάγγελμα του.
Αντίθετα το κράτος κωφεύει ή νιώθει αδύναμο να επιβάλει την τάξη στην κομματική νομενκλατούρα όταν η τελευταία προχωρά σε λευκές απεργίες .
Πώς να μειωθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ όταν οι εντεταλμένοι υπάλληλοι αδιαφορούν εσκεμμένα για τα συμφέροντα της εταιρείας από όπου αμείβονται .
Το εάν η απουσία εσόδων τορπιλίζει την ίδια την επιχείρηση από όπου αμείβονται και το εάν αυτό σημαίνει περαιτέρω μέτρα για την κάλυψη των ελλειμμάτων αυτό περνά χωρίς ουσιαστική σκέψη .
Το γεγονός ότι η αδιαφορία τους μετατρέπεται σε έκτακτες εισφορές ή επιπλέον φόρους αυτό δεν τους αγγίζει .
Φυσικά υπάρχουν και οι ευσυνείδητοι όμως η επικρατούσα αριστερή κουλτούρα με την κατάλληλη προπαγάνδα τους μετατρέπει σε γραφικούς και έτσι τους αδρανοποιεί.
Η γενικότερη διάλυση δεν επιτρέπει συνειδητές πράξεις ούτε σκέψεις για ανάληψη πρωτοβουλιών , οπότε το τέλμα παίρνει διαστάσεις απόλυτου χάους.
Το ίδιο συμβαίνει και με όσους θεωρούν το δημόσιο τσιφλίκι τους .
Ορισμένοι γαλουχημένοι επί δεκαετίες με ιδιοκτησιακές ιδέες επί του δημοσίου αρνούνται να πράξουν το αυτονόητο δηλαδή να λειτουργήσουν ως όργανα του κράτους .
Απαιτείται επομένως αλλαγή πλεύσης .
Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί εάν δεν υπάρξει ρεαλισμός και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας .
Εάν δεν κοιτάξουμε όλοι προς μια κατεύθυνση το θετικό αποτέλεσμα που προσδοκούμε δεν μπορεί να επιτευχτεί .
Εάν ο πολιτικός κόσμος της χώρας δεν βάλει το περίφημο πολιτικό κόστος στο χρονοντούλαπο της λαϊκίστικης ιστορίας και εάν δεν κόψει τον ομφάλιο λώρο που τον δένει με ισχυρές συντεχνίες η κατάρρευση είναι το πιο πιθανό σενάριο για την οικονομία αλλά και για την κοινωνία .
ΛΕΚΚΑΣ ΣΑΡΑΝΤΟΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών