Οικονομικοί δολοφόνοι - Η ΕΕ τρόμαξε με τη Ρωσία και τιμώρησε τους Ευρωπαίους με 90 δισ ευρώ για την ουκρανική μαύρη τρύπα

Η Σύνοδος Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (18/12/2025) αποκάλυψε με ωμό τρόπο αυτό που πολλοί αρνούνται να παραδεχτούν εδώ και καιρό: η Ευρώπη δεν είναι γεωπολιτικός παίκτης, αλλά ο βολικός χρηματοδότης ενός πολέμου που δεν ελέγχει, δεν καθορίζει και, τελικά, δεν εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.
Αντί να τολμήσει να συγκρουστεί με την πραγματικότητα και να αναζητήσει μια πολιτική λύση, η ΕΕ επέλεξε τον πιο εύκολο – και πιο άδικο – δρόμο: να φορτώσει το κόστος της ουκρανικής αποτυχίας στους ώμους των κρατών-μελών και, κατ’ επέκταση, των Ευρωπαίων πολιτών.
Η αρχική πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να χρησιμοποιηθούν τα παγωμένα ρωσικά κεφάλαια ως εγγύηση για ένα λεγόμενο «δάνειο επανορθώσεων» προς την Ουκρανία δεν ήταν πράξη θάρρους, αλλά πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
Ήταν μια προσπάθεια να μετατραπεί η οικονομική ισχύς της Ευρώπης σε όπλο χωρίς να υπολογιστούν οι συνέπειες.
Και όταν οι συνέπειες άρχισαν να γίνονται ορατές, οι ίδιοι που μιλούσαν για «ευρωπαϊκές αξίες» έκαναν πίσω.


Η Ρωσία ως άλλοθι και η Ευρώπη ως πορτοφόλι

Στις ευρωπαϊκές τράπεζες βρίσκονται παγωμένα περίπου 210 δισ. ευρώ ρωσικών κεφαλαίων.
Από την πρώτη στιγμή του πολέμου, αυτά τα κεφάλαια αντιμετωπίστηκαν από τις Βρυξέλλες όχι ως προσωρινό μέτρο πίεσης, αλλά ως μελλοντικό λάφυρο.
Η ιδέα ότι η Ρωσία «θα πληρώσει» για την Ουκρανία έχει καλλιεργηθεί συστηματικά, όχι γιατί είναι ρεαλιστική, αλλά γιατί είναι πολιτικά βολική.
Η αλήθεια είναι απλή και ενοχλητική: καμία διεθνής συνθήκη, καμία νομική βάση και καμία γεωπολιτική ισορροπία δεν εγγυάται ότι η Ρωσία θα καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις.
Αντίθετα, όλα δείχνουν ότι, ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου, η Μόσχα θα παραμείνει ισχυρή, αυτάρκης και ικανή να αρνηθεί οποιαδήποτε οικονομική «τιμωρία» της επιβληθεί μονομερώς, εξηγεί σε ανάλυσή του το Responsible Statecraft.
Το Βέλγιο – και συγκεκριμένα το Euroclear – το κατάλαβε αυτό πρώτο.
Γι’ αυτό και αρνήθηκε να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο μιας απόφασης που θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την αξιοπιστία του ευρώ και να εκθέσει τη χώρα σε ατελείωτες νομικές και οικονομικές περιπέτειες.
Αντί να αναγνωρίσουν τη σοβαρότητα αυτών των ενστάσεων, ευρωπαϊκά μέσα και πολιτικοί κύκλοι επέλεξαν τη συκοφαντία, φτάνοντας στο σημείο να χαρακτηρίσουν τον Βέλγο πρωθυπουργό «φιλορώσο».

Πρωθυπουργός Βελγίου Bart de Wever

Η Ευρώπη φοβήθηκε τη Ρωσία αλλά… τιμώρησε τους πολίτες της

Όταν κατέρρευσε το σχέδιο αξιοποίησης των ρωσικών κεφαλαίων, η ΕΕ δεν άλλαξε στρατηγική.
Απλώς άλλαξε θύμα. Αντί να ρισκάρει μια σύγκρουση με τη Ρωσία, επέλεξε να φορτώσει ένα δάνειο 90 δισ. ευρώ στον ίδιο τον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό.
Με απλά λόγια: οι Ευρωπαίοι πολίτες θα πληρώσουν την Ουκρανία μέσω φόρων, περικοπών και αυξημένου δημόσιου χρέους.
Και αυτό είναι μόνο η αρχή.
Το ΔΝΤ εκτιμά ότι η Ουκρανία θα χρειαστεί τουλάχιστον 140 δισ. ευρώ μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.
Χωρίς λειτουργική οικονομία, χωρίς ενεργειακή αυτάρκεια και με ένα κράτος που επιβιώνει αποκλειστικά χάρη σε εξωτερική χρηματοδότηση, η Ουκρανία έχει μετατραπεί σε μαύρη τρύπα πόρων.
Κάθε ευρώ που ρίχνεται εκεί δεν είναι επένδυση – είναι ζημιά.


Η Ρωσία αντέχει, η Ευρώπη αιμορραγεί

Ενώ η Ευρώπη βυθίζεται σε ενεργειακή ανασφάλεια, πληθωρισμό και κοινωνική δυσαρέσκεια, η Ρωσία έχει προσαρμοστεί.
Παρά τις κυρώσεις, η ρωσική οικονομία δεν κατέρρευσε. Βρήκε νέες αγορές, νέες εμπορικές διαδρομές και νέες συμμαχίες.
Η αποκοπή της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια δεν έπληξε τη Μόσχα όσο υπολόγιζαν οι Βρυξέλλες• έπληξε κυρίως τη γερμανική βιομηχανία, τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά και την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ.
Κι όμως, αντί να επανεξετάσει αυτή την αποτυχημένη στρατηγική, η Ευρώπη επιμένει.
Επιμένει να χρηματοδοτεί έναν πόλεμο φθοράς που εξυπηρετεί πρωτίστως τα αμερικανικά συμφέροντα.
Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση του Donald Trump φέρεται να παρενέβη για να αποτραπεί η χρήση των ρωσικών κεφαλαίων: οι ΗΠΑ θέλουν αυτά τα χρήματα ως διαπραγματευτικό χαρτί, όχι ως ευρωπαϊκό εργαλείο.


Η ψευδαίσθηση της «ευρωπαϊκής ισχύος»

Οι υποστηρικτές του σχεδίου του «δανείου πολεμικών επανορθώσεων» ισχυρίστηκαν ότι έτσι η ΕΕ θα εξασφάλιζε θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Στην πραγματικότητα, πέτυχαν το αντίθετο.
Η Ευρώπη εμφανίστηκε διχασμένη, αναποφάσιστη και ανίκανη να επιβάλει τη βούλησή της ακόμη και εντός των δικών της θεσμών.
Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, βλέπει μια Ευρώπη που φοβάται να αγγίξει τα ρωσικά κεφάλαια, αλλά δεν διστάζει να στραγγαλίσει τις δικές της οικονομίες.
Βλέπει μια ήπειρο που μιλά για «αρχές», αλλά λειτουργεί με όρους πανικού. Και κυρίως, βλέπει ότι ο χρόνος δουλεύει υπέρ της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν απέτυχε επειδή δεν χρησιμοποίησε τα ρωσικά κεφάλαια.
Απέτυχε επειδή δεν τόλμησε να παραδεχτεί ότι αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί με δάνεια, κυρώσεις και επικοινωνιακά συνθήματα.
Αντί να αναζητήσει μια ρεαλιστική προσέγγιση που θα λάμβανε υπόψη τη ρωσική ισχύ και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, επέλεξε να μετατρέψει την Ουκρανία σε μόνιμο οικονομικό βάρος.
Η Ρωσία μπορεί να πληρώνει το κόστος του πολέμου στο πεδίο.
Η Ευρώπη, όμως, πληρώνει το κόστος της αυταπάτης της. Και αυτός ο λογαριασμός μόλις άρχισε να έρχεται.


Η Ελλάδα στον ρόλο του πρόθυμου πληρωτή

Για την Ελλάδα, η επιλογή της Ευρωπαϊκής Ένωσης να φορτώσει τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας στους κρατικούς προϋπολογισμούς δεν είναι απλώς μια ακόμα «ευρωπαϊκή απόφαση».
Είναι μια πράξη οικονομικού κυνισμού απέναντι σε μια χώρα που μόλις βγήκε – τυπικά μόνο – από μια δεκαπενταετή περίοδο μνημονίων, λιτότητας και κοινωνικής αποδιάρθρωσης.
Η ελληνική οικονομία παραμένει εύθραυστη, το δημόσιο χρέος υψηλό και η κοινωνία εξαντλημένη. Κι όμως, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η Αθήνα καλείται – χωρίς ουσιαστικό δημόσιο διάλογο – να συνεισφέρει στη χρηματοδότηση ενός πολέμου που δεν εξυπηρετεί καμία άμεση εθνική της προτεραιότητα. Αντίθετα, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τα παραδοσιακά γεωπολιτικά και ενεργειακά της συμφέροντα.
Η Ελλάδα πλήρωσε ήδη βαρύ τίμημα από τη ρήξη με τη Ρωσία: ακριβότερη ενέργεια, αυξημένο κόστος ζωής, απώλεια τουριστικών και εμπορικών ροών, και πλήρη εξάρτηση από εισαγόμενους – συχνά ακριβότερους – ενεργειακούς πόρους. Όλα αυτά παρουσιάστηκαν ως «αναγκαία θυσία» στο όνομα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Τώρα, η ίδια αυτή αλληλεγγύη μεταφράζεται σε νέο χρέος.
Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο στη διαμόρφωση της στρατηγικής. Δεν αποφασίζει για τον πόλεμο, δεν διαπραγματεύεται για την ειρήνη, δεν επηρεάζει τις σχέσεις με τη Ρωσία. Απλώς πληρώνει. Όπως πλήρωνε στα μνημόνια αποφάσεις άλλων.
Όπως πληρώνει τώρα μια σύγκρουση που εξελίσσεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά χτυπά άμεσα το ελληνικό πορτοφόλι.
Και όλα αυτά, ενώ η ίδια η Ευρώπη παραδέχεται έμμεσα ότι τα ρωσικά κεφάλαια δεν μπορούν – ή δεν τολμούν – να αγγιχτούν.
Αντί να συγκρουστεί με τη γεωπολιτική πραγματικότητα, επιλέγει τον εύκολο στόχο: τα κράτη-μέλη με περιορισμένα περιθώρια αντίδρασης.
Η Ελλάδα, για άλλη μία φορά, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των συνεπειών, χωρίς να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αποφάσεων.
Σε τελική ανάλυση, το ερώτημα είναι απλό:
Πόσες ακόμα «ευρωπαϊκές επιλογές» μπορεί να αντέξει μια κοινωνία που έχει ήδη πληρώσει δυσανάλογο τίμημα;
Γιατί για την Ελλάδα, η χρηματοδότηση της Ουκρανίας δεν είναι γεωπολιτική στρατηγική.
Είναι ένας ακόμα βαρύτατος λογαριασμός.

www.bankingnews.gr