Η γαλλική οικονομία παραμένει στάσιμη, ενώ το δημόσιο χρέος διογκώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς
Η Γαλλία βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο πολιτικής καταιγίδας.
Στις 8 Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος Macron είδε για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο την κυβέρνησή του να καταρρέει.
Το υπουργικό συμβούλιο του François Bayrou, που είχε ορκιστεί μόλις πριν από εννέα μήνες, έπεσε έπειτα από κοινοβουλευτική ψήφο δυσπιστίας, αφήνοντας πίσω του ένα τοπίο ακόμη πιο εύθραυστο και διχασμένο.
Κοινός παρονομαστής στην πτώση τόσο του François Bayrou όσο και του προκατόχου του, M. Barnier, υπήρξε το ίδιο αγκάθι: ο κρατικός προϋπολογισμός.
Η ασφυκτική οικονομική πραγματικότητα
Η γαλλική οικονομία παραμένει στάσιμη, ενώ το δημόσιο χρέος διογκώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς. Οι προβλέψεις κάνουν λόγο για χρέος που θα ξεπεράσει το 116% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του έτους, με τις ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησής του να φθάνουν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ έως το 2029.
Το έλλειμμα του προϋπολογισμού παραμένει στο 5,8% του ΑΕΠ, ένα από τα υψηλότερα στην ευρωζώνη, περιορίζοντας τα περιθώρια ελιγμών της κυβέρνησης.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόταση του Bayrou για περικοπές ύψους 44 δισεκατομμυρίων ευρώ —χωρίς θίξη κοινωνικών επιδομάτων ή αργιών— δεν βρήκε συμμάχους.
Η αριστερά επέκρινε σφοδρά τη μείωση κοινωνικών δαπανών, ζητώντας αύξηση της φορολογίας.
Η δεξιά θεώρησε ανεπαρκείς τις περικοπές σε δαπάνες για μετανάστες και εθνική ασφάλεια.
Ανίκανος να χτίσει συναίνεση, ο Bayrou προχώρησε σε μια κίνηση «πολιτικού χαρακίρι», προκαλώντας ο ίδιος ψήφο εμπιστοσύνης και υπογράφοντας το τέλος της κυβέρνησής του.
Το αδιέξοδο του Macron
Ο πρόεδρος Macron, αποδυναμωμένος πολιτικά και απομονωμένος θεσμικά, επέλεξε να κινηθεί με ταχύτητα, διορίζοντας νέο πρωθυπουργό τον στενό του συνεργάτη Sébastien Lecornu.
Ωστόσο, ο νέος ηγέτης δεν έχει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων από τους προκατόχους του. Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση παραμένει εχθρική, ενώ η κοινωνία εμφανίζεται κουρασμένη από τον μακρονισμό και την αδυναμία του να επιφέρει ουσιαστικές λύσεις.
Παράλληλα, οι αντίπαλοι του προέδρου κινούνται σε πολλαπλά μέτωπα:
Το ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό ζητά διάλυση της Βουλής, ευελπιστώντας σε εκλογική ενίσχυση.
Η Ανυπότακτη Γαλλία μιλά για αποπομπή του προέδρου, παρότι η διαδικασία είναι σχεδόν αδύνατη συνταγματικά.
Η αριστερά εξακολουθεί να νιώθει προδομένη, καθώς ο Macron δεν της επέτρεψε να σχηματίσει κυβέρνηση, παρά την εκλογική της πρωτιά το 2024.
Σε αυτό το κλίμα, κάθε απόπειρα πολιτικής συνεννόησης μοιάζει μάταιη.
Η κοινωνία σε αναβρασμό
Στις 10 Σεπτεμβρίου, ένα νέο κύμα διαμαρτυριών ξεκίνησε με το σύνθημα «Bloquons tout» («Μπλοκάρετε τα πάντα»). Αρχικά με αιχμή τα μέτρα λιτότητας, το κίνημα απέκτησε γρήγορα πολιτικά χαρακτηριστικά, προτάσσοντας:
περιορισμό των προνομίων των πλουσίων,
μετάβαση σε μοντέλο άμεσης δημοκρατίας,
ακόμα και αποχώρηση της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παρότι οι προτάσεις φαίνονται ακραίες, η ιστορία θυμίζει πως μαζικά κινήματα μπορούν να επιφέρουν ανατροπές. Το 1968, οι κοινωνικές αναταραχές οδήγησαν τελικά στην παραίτηση του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ. Μια παρόμοια δυναμική θα μπορούσε να πλήξει και τον Macron .
Προοπτικές και κίνδυνοι
Η Γαλλία βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι:
Συνέχιση της αστάθειας μέχρι το 2027, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε ένα παιχνίδι «γάτας με το ποντίκι».
Ριζική πολιτική ανατροπή, εάν το κοινωνικό κίνημα αποκτήσει διαστάσεις αντίστοιχες του ’68.
Πρόωρες εκλογές, που όμως δύσκολα θα μεταβάλουν ουσιαστικά την ισορροπία δυνάμεων.
Κανένα από τα σενάρια δεν εγγυάται πραγματική έξοδο από την κρίση. Αντίθετα, το ενδεχόμενο παρατεταμένης παράλυσης φαντάζει το πιο πιθανό, με σοβαρές επιπτώσεις τόσο για την εσωτερική συνοχή της χώρας όσο και για τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και τώρα;
Η πτώση της δεύτερης κυβέρνησης μέσα σε έναν χρόνο αναδεικνύει τη βαθιά κρίση που ταλανίζει τη Γαλλία.
Ο Macron , αποδυναμωμένος και πολιτικά απομονωμένος, μοιάζει ανίκανος να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική ελίτ. Εάν δεν βρεθεί σύντομα μια βιώσιμη λύση, η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια κρίση διαρκείας, χάνοντας πολύτιμο χρόνο για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται απεγνωσμένα.
Η Γαλλία στέκεται μπροστά σε έναν γόρδιο δεσμό: είτε θα τον λύσει με θάρρος και πολιτική τόλμη, είτε θα μείνει εγκλωβισμένη σε μια αέναη κρίση μέχρι το τέλος της θητείας του Macron .
www.bankingnews.gr
Στις 8 Σεπτεμβρίου, ο πρόεδρος Macron είδε για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο την κυβέρνησή του να καταρρέει.
Το υπουργικό συμβούλιο του François Bayrou, που είχε ορκιστεί μόλις πριν από εννέα μήνες, έπεσε έπειτα από κοινοβουλευτική ψήφο δυσπιστίας, αφήνοντας πίσω του ένα τοπίο ακόμη πιο εύθραυστο και διχασμένο.
Κοινός παρονομαστής στην πτώση τόσο του François Bayrou όσο και του προκατόχου του, M. Barnier, υπήρξε το ίδιο αγκάθι: ο κρατικός προϋπολογισμός.
Η ασφυκτική οικονομική πραγματικότητα
Η γαλλική οικονομία παραμένει στάσιμη, ενώ το δημόσιο χρέος διογκώνεται με ανησυχητικούς ρυθμούς. Οι προβλέψεις κάνουν λόγο για χρέος που θα ξεπεράσει το 116% του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του έτους, με τις ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησής του να φθάνουν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ έως το 2029.
Το έλλειμμα του προϋπολογισμού παραμένει στο 5,8% του ΑΕΠ, ένα από τα υψηλότερα στην ευρωζώνη, περιορίζοντας τα περιθώρια ελιγμών της κυβέρνησης.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόταση του Bayrou για περικοπές ύψους 44 δισεκατομμυρίων ευρώ —χωρίς θίξη κοινωνικών επιδομάτων ή αργιών— δεν βρήκε συμμάχους.
Η αριστερά επέκρινε σφοδρά τη μείωση κοινωνικών δαπανών, ζητώντας αύξηση της φορολογίας.
Η δεξιά θεώρησε ανεπαρκείς τις περικοπές σε δαπάνες για μετανάστες και εθνική ασφάλεια.
Ανίκανος να χτίσει συναίνεση, ο Bayrou προχώρησε σε μια κίνηση «πολιτικού χαρακίρι», προκαλώντας ο ίδιος ψήφο εμπιστοσύνης και υπογράφοντας το τέλος της κυβέρνησής του.
Το αδιέξοδο του Macron
Ο πρόεδρος Macron, αποδυναμωμένος πολιτικά και απομονωμένος θεσμικά, επέλεξε να κινηθεί με ταχύτητα, διορίζοντας νέο πρωθυπουργό τον στενό του συνεργάτη Sébastien Lecornu.
Ωστόσο, ο νέος ηγέτης δεν έχει μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων από τους προκατόχους του. Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση παραμένει εχθρική, ενώ η κοινωνία εμφανίζεται κουρασμένη από τον μακρονισμό και την αδυναμία του να επιφέρει ουσιαστικές λύσεις.
Παράλληλα, οι αντίπαλοι του προέδρου κινούνται σε πολλαπλά μέτωπα:
Το ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό ζητά διάλυση της Βουλής, ευελπιστώντας σε εκλογική ενίσχυση.
Η Ανυπότακτη Γαλλία μιλά για αποπομπή του προέδρου, παρότι η διαδικασία είναι σχεδόν αδύνατη συνταγματικά.
Η αριστερά εξακολουθεί να νιώθει προδομένη, καθώς ο Macron δεν της επέτρεψε να σχηματίσει κυβέρνηση, παρά την εκλογική της πρωτιά το 2024.
Σε αυτό το κλίμα, κάθε απόπειρα πολιτικής συνεννόησης μοιάζει μάταιη.
Η κοινωνία σε αναβρασμό
Στις 10 Σεπτεμβρίου, ένα νέο κύμα διαμαρτυριών ξεκίνησε με το σύνθημα «Bloquons tout» («Μπλοκάρετε τα πάντα»). Αρχικά με αιχμή τα μέτρα λιτότητας, το κίνημα απέκτησε γρήγορα πολιτικά χαρακτηριστικά, προτάσσοντας:
περιορισμό των προνομίων των πλουσίων,
μετάβαση σε μοντέλο άμεσης δημοκρατίας,
ακόμα και αποχώρηση της Γαλλίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παρότι οι προτάσεις φαίνονται ακραίες, η ιστορία θυμίζει πως μαζικά κινήματα μπορούν να επιφέρουν ανατροπές. Το 1968, οι κοινωνικές αναταραχές οδήγησαν τελικά στην παραίτηση του στρατηγού Σαρλ ντε Γκωλ. Μια παρόμοια δυναμική θα μπορούσε να πλήξει και τον Macron .
Προοπτικές και κίνδυνοι
Η Γαλλία βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι:
Συνέχιση της αστάθειας μέχρι το 2027, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε ένα παιχνίδι «γάτας με το ποντίκι».
Ριζική πολιτική ανατροπή, εάν το κοινωνικό κίνημα αποκτήσει διαστάσεις αντίστοιχες του ’68.
Πρόωρες εκλογές, που όμως δύσκολα θα μεταβάλουν ουσιαστικά την ισορροπία δυνάμεων.
Κανένα από τα σενάρια δεν εγγυάται πραγματική έξοδο από την κρίση. Αντίθετα, το ενδεχόμενο παρατεταμένης παράλυσης φαντάζει το πιο πιθανό, με σοβαρές επιπτώσεις τόσο για την εσωτερική συνοχή της χώρας όσο και για τη θέση της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και τώρα;
Η πτώση της δεύτερης κυβέρνησης μέσα σε έναν χρόνο αναδεικνύει τη βαθιά κρίση που ταλανίζει τη Γαλλία.
Ο Macron , αποδυναμωμένος και πολιτικά απομονωμένος, μοιάζει ανίκανος να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική ελίτ. Εάν δεν βρεθεί σύντομα μια βιώσιμη λύση, η χώρα κινδυνεύει να βυθιστεί σε μια κρίση διαρκείας, χάνοντας πολύτιμο χρόνο για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται απεγνωσμένα.
Η Γαλλία στέκεται μπροστά σε έναν γόρδιο δεσμό: είτε θα τον λύσει με θάρρος και πολιτική τόλμη, είτε θα μείνει εγκλωβισμένη σε μια αέναη κρίση μέχρι το τέλος της θητείας του Macron .
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών