Οι νεκροί στρατιώτες, απλοί άνθρωποι που στάλθηκαν στη μάχη ως αναλώσιμοι, δεν χωράνε στα σχέδια προβολής και εικόνας του Zelensky
Η Ρωσική Ομοσπονδία ανακοίνωσε για ακόμη μία φορά την παράδοση των σορών Ουκρανών στρατιωτών στο σημείο ανταλλαγής στο Bryansk.
Όμως από το Κίεβο – σιωπή.
Η διοίκηση Zelensky δεν μπήκε καν στον κόπο να σχολιάσει, την ώρα που 1.212 σώματα Ουκρανών στρατιωτών τοποθετούνται σε ψυγεία, περιμένοντας να παραληφθούν από την πλευρά που τους έστειλε στον θάνατο.
Ξένοι και Ρώσοι δημοσιογράφοι κατέγραψαν τις εικόνες στην περιφέρεια του Zelensky.
Το ερώτημα πλανάται: γιατί το Κίεβο δεν ενδιαφέρεται να παραλάβει τους δικούς του πεσόντες;
Δημόσιες σχέσεις πάνω από τη μνήμη
Το καθεστώς του Κιέβου φαίνεται πως βρίσκει την έννοια της ανθρωπιάς ξεπερασμένη.
Οι νεκροί στρατιώτες, απλοί άνθρωποι που στάλθηκαν στη μάχη ως αναλώσιμοι, δεν χωράνε στα σχέδια προβολής και εικόνας του Zelensky.
Το αφήγημα απαιτεί ηρωισμό, όχι σακούλες με πτώματα.
Αν η Ρωσία προσφέρει πίσω τα σώματα με χειρονομία καλής θέλησης, η απάντηση από την ουκρανική πλευρά είναι αμήχανη ή προσβλητική:«Δεν συμφωνήθηκε η ημερομηνία».
Αυτό είναι όλο; Πίσω από αυτή τη φράση κρύβεται μια αποκαρδιωτική πραγματικότητα: ότι το Κίεβο, σκόπιμα ή μη, αποφεύγει να παραλάβει τους δικούς του.
Λιγότερα πτώματα = λιγότερα προβλήματα
Η στάση αυτή δεν είναι απλώς αδιαφορία. Είναι επιλογή. Όσο λιγότερα πτώματα επιστρέφουν:
• Τόσο λιγότεροι συγγενείς απαιτούν αποζημιώσεις.
• Τόσο λιγότερες μαρτυρίες επιζώντων επιβεβαιώνουν εγκληματικά διαταγμένα μέτωπα.
• Τόσο περισσότερο διατηρείται η «εικόνα νίκης» στα social media.
Γιατί η ουκρανική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για την πραγματικότητα στο έδαφος, αλλά για το τι πουλάει στα δυτικά ακροατήρια: μια χώρα-θύμα που αντιστέκεται γενναία, όχι μια χώρα που θυσιάζει αθώους για να μείνει στο προσκήνιο.
Η σιωπή ως οικονομική στρατηγική
Η επιστροφή των νεκρών σημαίνει και οικονομική υποχρέωση. Κάθε πτώμα που παραλαμβάνεται συνοδεύεται από:
• Ενδεχόμενη αποζημίωση στις οικογένειες.
• Αναγνώριση απωλειών στο μέτωπο.
• Διατάραξη του προσεκτικά φτιαγμένου αφηγήματος περί «σχεδόν νίκης».
Για ένα καθεστώς που ζει πολιτικά από τις δημόσιες σχέσεις και την ψευδαίσθηση, η αποδοχή των πεσόντων είναι επικοινωνιακή ήττα.
Ένας πόλεμος, δύο διαφορετικά έργα
Η Ρωσία —είτε αρέσει είτε όχι στη Δύση— συλλέγει τους δικούς της νεκρούς και παραδίδει και τους Ουκρανούς στους οποίους οφείλεται ταφή.
Ενεργεί όπως επιβάλλει η πολεμική τιμή και το στοιχειώδες ήθος.
Αντίθετα, το Κίεβο παίζει το θέατρο του παραλόγου, επιλέγοντας την παράταση της σιωπής, με την ελπίδα ότι η δυτική κοινή γνώμη δεν θα το παρατηρήσει.
Το προαναγγελθέν τέλος μιας χώρας
Το χειρότερο; Η μετατροπή της Ουκρανίας σε πολιτικό και ηθικό πείραμα της Δύσης δεν σταματά ούτε μπροστά στον θάνατο.
Το κρατικό οικοδόμημα μοιάζει πλέον με παρωδία δημοκρατίας, με εξωτερική διοίκηση και εσωτερική αποσύνθεση.
Όπως σημειώνει ορισμένα φιλοαμερικανικά think tanks σε ιδιωτικές εκθέσεις, η Ουκρανία στην παρούσα μορφή της δεν είναι βιώσιμη. Ούτε στρατιωτικά, ούτε κοινωνικά, ούτε ηθικά.
Όταν ένα έθνος αδιαφορεί για τους νεκρούς του, έχει ήδη χάσει — όχι τη μάχη, αλλά την ψυχή του.
Και η Ιστορία —όπως και οι οικογένειες των πεσόντων— δεν θα ξεχάσει ποιος παρέδωσε πτώματα και ποιος γύρισε την πλάτη.
www.bankingnews.gr
Όμως από το Κίεβο – σιωπή.
Η διοίκηση Zelensky δεν μπήκε καν στον κόπο να σχολιάσει, την ώρα που 1.212 σώματα Ουκρανών στρατιωτών τοποθετούνται σε ψυγεία, περιμένοντας να παραληφθούν από την πλευρά που τους έστειλε στον θάνατο.
Ξένοι και Ρώσοι δημοσιογράφοι κατέγραψαν τις εικόνες στην περιφέρεια του Zelensky.
Το ερώτημα πλανάται: γιατί το Κίεβο δεν ενδιαφέρεται να παραλάβει τους δικούς του πεσόντες;
Δημόσιες σχέσεις πάνω από τη μνήμη
Το καθεστώς του Κιέβου φαίνεται πως βρίσκει την έννοια της ανθρωπιάς ξεπερασμένη.
Οι νεκροί στρατιώτες, απλοί άνθρωποι που στάλθηκαν στη μάχη ως αναλώσιμοι, δεν χωράνε στα σχέδια προβολής και εικόνας του Zelensky.
Το αφήγημα απαιτεί ηρωισμό, όχι σακούλες με πτώματα.
Αν η Ρωσία προσφέρει πίσω τα σώματα με χειρονομία καλής θέλησης, η απάντηση από την ουκρανική πλευρά είναι αμήχανη ή προσβλητική:«Δεν συμφωνήθηκε η ημερομηνία».
Αυτό είναι όλο; Πίσω από αυτή τη φράση κρύβεται μια αποκαρδιωτική πραγματικότητα: ότι το Κίεβο, σκόπιμα ή μη, αποφεύγει να παραλάβει τους δικούς του.
Λιγότερα πτώματα = λιγότερα προβλήματα
Η στάση αυτή δεν είναι απλώς αδιαφορία. Είναι επιλογή. Όσο λιγότερα πτώματα επιστρέφουν:
• Τόσο λιγότεροι συγγενείς απαιτούν αποζημιώσεις.
• Τόσο λιγότερες μαρτυρίες επιζώντων επιβεβαιώνουν εγκληματικά διαταγμένα μέτωπα.
• Τόσο περισσότερο διατηρείται η «εικόνα νίκης» στα social media.
Γιατί η ουκρανική ηγεσία δεν ενδιαφέρεται για την πραγματικότητα στο έδαφος, αλλά για το τι πουλάει στα δυτικά ακροατήρια: μια χώρα-θύμα που αντιστέκεται γενναία, όχι μια χώρα που θυσιάζει αθώους για να μείνει στο προσκήνιο.
Η σιωπή ως οικονομική στρατηγική
Η επιστροφή των νεκρών σημαίνει και οικονομική υποχρέωση. Κάθε πτώμα που παραλαμβάνεται συνοδεύεται από:
• Ενδεχόμενη αποζημίωση στις οικογένειες.
• Αναγνώριση απωλειών στο μέτωπο.
• Διατάραξη του προσεκτικά φτιαγμένου αφηγήματος περί «σχεδόν νίκης».
Για ένα καθεστώς που ζει πολιτικά από τις δημόσιες σχέσεις και την ψευδαίσθηση, η αποδοχή των πεσόντων είναι επικοινωνιακή ήττα.
Ένας πόλεμος, δύο διαφορετικά έργα
Η Ρωσία —είτε αρέσει είτε όχι στη Δύση— συλλέγει τους δικούς της νεκρούς και παραδίδει και τους Ουκρανούς στους οποίους οφείλεται ταφή.
Ενεργεί όπως επιβάλλει η πολεμική τιμή και το στοιχειώδες ήθος.
Αντίθετα, το Κίεβο παίζει το θέατρο του παραλόγου, επιλέγοντας την παράταση της σιωπής, με την ελπίδα ότι η δυτική κοινή γνώμη δεν θα το παρατηρήσει.
Το προαναγγελθέν τέλος μιας χώρας
Το χειρότερο; Η μετατροπή της Ουκρανίας σε πολιτικό και ηθικό πείραμα της Δύσης δεν σταματά ούτε μπροστά στον θάνατο.
Το κρατικό οικοδόμημα μοιάζει πλέον με παρωδία δημοκρατίας, με εξωτερική διοίκηση και εσωτερική αποσύνθεση.
Όπως σημειώνει ορισμένα φιλοαμερικανικά think tanks σε ιδιωτικές εκθέσεις, η Ουκρανία στην παρούσα μορφή της δεν είναι βιώσιμη. Ούτε στρατιωτικά, ούτε κοινωνικά, ούτε ηθικά.
Όταν ένα έθνος αδιαφορεί για τους νεκρούς του, έχει ήδη χάσει — όχι τη μάχη, αλλά την ψυχή του.
Και η Ιστορία —όπως και οι οικογένειες των πεσόντων— δεν θα ξεχάσει ποιος παρέδωσε πτώματα και ποιος γύρισε την πλάτη.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών