Θέλουμε ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της, υποστήριξε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του
Στους αγώνες της Αριστεράς στην Ευρώπη και στις μάχες που οφείλει να δώσει προκειμένου να μην επικρατήσει ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η ακροδεξιά αλλά και η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της λιτότητας, αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε ομιλία του, στη συνάντηση της ευρωομάδας της Αριστεράς, «Το μέλλον της Ε.Ε.: Προκλήσεις και Προοδευτικές Εναλλακτικές Λύσεις»
Στο ξεκίνημα της ομιλίας του ο πρωθυπουργός καταδίκασε το τρομοκρατικό κτύπημα στη Νέα Ζηλανδία, τονίζοντας ότι κανείς πλέον δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλείς, ακόμη και οι χώρες με βαθιά δημοκρατική ιστορία, όπως, άλλωστε, έχει αποδείξει η ύπαρξη σωρείας τρομοκρατικών κτυπημάτων που έχουν ως εφαλτήριο το μίσος προς το διαφορετικό.
Σημείωσε ότι «εχουμε ιστορικό καθήκον να αγωνιστούμε από κοινού με όλες αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις παρά τις υπαρκτές διαφορετικότητες, για να αλλάξουμε τη σημερινή, ζοφερή πραγματικότητα.
Για να δείξουμε στην πράξη ότι δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι κοινωνικές ανισότητες, όπως ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι.
Και ότι δεν ευθύνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες για τα κοινωνικά δεινά και την σημερινή υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, όπως ισχυρίζονται οι ρατσιστές και εθνικιστές ακροδεξιοί».
Πραγματοποίησε εκτενή αναφορά στις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ το 2014, υποστηρίζοντας ότι «Θυμάμαι, με αυτή την αφορμή, τον αγώνα που δώσαμε το 2014 και την πολιτική συγκυρία εκείνης της περιόδου.
Τον αγώνα για να συνεγείρουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς: για να τερματιστεί η καταστροφική λιτότητα, που ήδη από τότε υπονόμευε την ενότητα της Ευρώπης, τραυμάτιζε θανάσιμα τα αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και έπληττε βαριά το κύρος, την αξιοπιστία και την αποδοχή των ευρωπαϊκών θεσμών.
Και η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν πάντα αυτή που προσπαθούσε να ανακόψει τον καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, ήδη πριν από την πρόσφατη μεγάλη κρίση».
Επεσήμανε ακόμη ότι η ακροδεξιά «πάτησε» πάνω στην οικονομική κρίση προκειμένου να ενισχύσει τις δυνάμεις της, αλλά ουσιαστικά δεν είναι αντίθετη ούτε στον νεοφιλελευθερισμό, ούτε είναι υπέρ της προόδου της κοινωνίας.
«Πάνω στο έδαφος της κρίσης σε αρκετές χώρες η ακροδεξιά πέτυχε να εκφράζει τον θυμό και την απογοήτευση των λαϊκών μαζών από τις κραυγαλέες αποτυχίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Όμως η ακροδεξιά εκφράζει οργή και την απογοήτευση, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στα πανίσχυρα συμφέροντα των ολιγαρχών.
Παρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στο οικονομικό κατεστημένο.
Ούτε στο ελάχιστο δεν αποπειράται να μετριάσει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας.
Το αντίθετο.», τόνισε χαρακτηριστικά.
Η ελληνική περίπτωση και η σύγκρουση με το κατεστημένο
Ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι συγκρούστηκε βίαια με συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά κάνοντας και ορισμένους επώδυνους συμβιβασμούς κατόρθωσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
«Η δική μας προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα για τερματισμό της λιτότητας συγκρούστηκε με τα τείχη της βίαιης αντίδρασης των Ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά τελικά καταφέραμε μέσα από σφοδρές συγκρούσεις αλλά και δύσκολους συμβιβασμούς, να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
Ξεκινήσαμε να χτίζουμε ένα νέο κοινωνικό κράτος σε γερές βάσεις, επαναφέραμε την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης, με ισχυρότερα όμως εργασιακά δικαιώματα.
Γιατί θέλουμε ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της», ανέφερε.
Η ομιλία του πρωθυπουργού
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Θα ήθελα πρώτα, και από αυτό το βήμα, να καταδικάσω με τον πιο απόλυτο τρόπο μια ακόμα αποτρόπαια πράξη της ακροδεξιάς τρομοκρατίας, αυτή τη φορά στη Νέα Ζηλανδία.
Σε μια χώρα μακρινή είναι αλήθεια, αλλά κανείς και καμία δεν είναι πλέον αρκετά μακριά, κανείς και καμία δεν είναι ασφαλής από μανιασμένους δολοφόνους της φυλετικής, εθνοτικής, θρησκευτικής καθαρότητας, είτε στην Ούτογια της Νορβηγίας είτε στο Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας.
Ας αναλογιστούν ξανά τις ευθύνες τους όλοι εκείνοι που προάγουν την ισλαμοφοβία, τη μισαλλοδοξία, το μίσος για τους διαφορετικούς και το κάνουν μάλιστα, και αυτό είναι το πιο εξοργιστικό, ακόμα και στα έδρανα των εθνικών κοινοβουλίων μας ή σε αυτά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Είναι τιμή μου που βρίσκομαι εδώ μαζί σας στην εκδήλωση της ευρωομάδας της Αριστεράς για το μέλλον της Ευρώπης ενόψει των κρίσιμων ευρωεκλογών.
Να ευχηθώ μάλιστα, καλή επιτυχία στους υποψήφιους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Νίκο Κούε και τη Βιολέτα Τόμιτς που θα αγωνιστούν να σηματοδοτήσουν μια άλλη πρόταση για την οικοδόμηση του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος.
Θυμάμαι, με αυτή την αφορμή, τον αγώνα που δώσαμε το 2014 και την πολιτική συγκυρία εκείνης της περιόδου.
Τον αγώνα για να συνεγείρουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς: για να τερματιστεί η καταστροφική λιτότητα, που ήδη από τότε υπονόμευε την ενότητα της Ευρώπης, τραυμάτιζε θανάσιμα τα αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και έπληττε βαριά το κύρος, την αξιοπιστία και την αποδοχή των ευρωπαϊκών θεσμών.
Και η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν πάντα αυτή που προσπαθούσε να ανακόψει τον καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, ήδη πριν από την πρόσφατη μεγάλη κρίση.
Το 2014 στις προηγούμενες ευρωεκλογές, ήμασταν ήδη παραπάνω από 5 χρόνια εντός της μεγάλης τραπεζικής και δημοσιονομικής κρίσης και 4 τουλάχιστον χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλες περιφερειακές, είχαν εισέλθει σε προγράμματα διάσωσης, όλα τους πανομοιότυπα, βασισμένα στις ίδιες αναποτελεσματικές αρχές.
Αρχές εμπνευσμένες από τις πιο σκληρές, ακόμα και επιστημονικά περιθωριακές, εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού, που αγνοούσαν επιδεικτικά την ανάπτυξη, τις θέσεις εργασίας, την ανάγκη να αναδιαρθρωθούν τα χρέη των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και τη σημασία να στέκονται οι κοινωνίες στα πόδια τους, να υπάρχει οικονομία, κατανάλωση και παραγωγή, για να μπορούν να εξυπηρετούνται κρατικά χρέη και τραπεζικά δάνεια.
Μπορεί τότε να ήμασταν βαθιά μέσα στην κρίση είχαμε όμως την αισιοδοξία και τη δύναμη που μας είχαν δώσει τα κοινωνικά κινήματα και οι κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα,
Την αισιοδοξία και τη δύναμη πως θα μπορέσουμε να τα βάλουμε με τις πανίσχυρες δυνάμεις που καθόριζαν τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά νομίζω ότι η κριτική μας αλλά και η προειδοποίησή μας απέναντι σε μια Ευρώπη που θυμίζει υπνοβάτη που πορεύεται προς το γκρεμό, μόνο αβάσιμες δεν αποδείχτηκαν.
Η δική μας προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα για τερματισμό της λιτότητας συγκρούστηκε με τα τείχη της βίαιης αντίδρασης των Ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά τελικά καταφέραμε μέσα από σφοδρές συγκρούσεις αλλά και δύσκολους συμβιβασμούς, να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
Ξεκινήσαμε να χτίζουμε ένα νέο κοινωνικό κράτος σε γερές βάσεις, επαναφέραμε την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης, με ισχυρότερα όμως εργασιακά δικαιώματα.
Γιατί θέλουμε ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της.
Πετυχημένα παραδείγματα όμως είδαμε αυτά τα χρόνια και αλλού.
Στην Πορτογαλία, οι προοδευτικές δυνάμεις, οι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές, η Αριστερά και οι Πράσινοι, ήρθαν σε συνεννόηση για ένα πρόγραμμα εξόδου από την ύφεση και την υψηλή ανεργία.
Ενώ πιο πρόσφατα, είδαμε να αναπτύσσεται ένας παρόμοιος διάλογος μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και στην Ισπανία, πάνω σε ζητήματα ανάταξης της εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων και αύξησης των δημόσιων δαπανών.
Μπορεί να είναι σημαντικά αυτά που πετύχαμε αυτά τα χρόνια, δεν ήταν όμως αρκετά.
Γιατί σε γενικότερο επίπεδο στην Ευρώπη, τα ίδια αναποτελεσματικά και εχθρικά για τους λαούς δόγματα κυριαρχούν ακόμη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Οι ίδιες εμμονές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας για τη διαρκή ενίσχυση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας.
Και, οι ίδιες πρακτικές έλλειψης λογοδοσίας, τεχνοκρατικής διακυβέρνησης και περιφρόνησης της βούλησης των λαών και των πιο μικρών κρατών.
Από αυτήν την άποψη, ήταν ίσως αναμενόμενο αυτό το κύμα εθνικιστικών αναδιπλώσεων που είδαμε στην Ευρώπη αυτά τα χρόνια.
Ξεκινώντας από το Μπρέξιτ, που έβαλε μια μεγάλη και τόσο σημαντική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πρωτοφανή πολιτική κρίση από την οποία εδώ και τρία χρόνια αδυνατεί να εξέλθει.
Αλλά και από τη θλιβερή ανάδυση ακροδεξιών, ξενοφοβικών, ρατσιστικών δυνάμεων σε χώρες της Ευρώπης, ακόμα και σε κάποιες που φημίζονταν για τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, και τη σταθερότητα των πολιτικών τους θεσμών.
Πάνω στο έδαφος της κρίσης σε αρκετές χώρες η ακροδεξιά πέτυχε να εκφράζει τον θυμό και την απογοήτευση των λαϊκών μαζών από τις κραυγαλέες αποτυχίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Όμως η ακροδεξιά εκφράζει οργή και την απογοήτευση, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στα πανίσχυρα συμφέροντα των ολιγαρχών.
Παρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στο οικονομικό κατεστημένο.
Ούτε στο ελάχιστο δεν αποπειράται να μετριάσει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας.
Το αντίθετο.
Οπού αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες επιχειρεί τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Και μην ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά μοιράζεται με τον νεοφιλελευθερισμό την ίδια κοινωνική φιλοσοφία.
Την ίδια περιφρόνηση των αδύναμων, των νικημένων, την ίδια επιθυμία για τη συντριβή και την εκκαθάριση των μη προσαρμόσιμων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Απομένουν δύο μήνες ως τις εξαιρετικά κρίσιμες Ευρωεκλογές.
Εμείς, οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, έχουμε καθήκον να δώσουμε τη μάχη αυτή σε δύο μέτωπα:
Ενάντια στη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό αλλά και ενάντια στην ακροδεξιά και το εθνικιστικό μίσος.
Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε, να καρπωθεί την λαϊκή δυσαρέσκεια η Νέα Ακροδεξιά της Ευρώπης.
Όπως δεν πρέπει να επιτρέψουμε να βγουν αλώβητες από αυτή τη μάχη οι δυνάμεις της λιτότητας.
Όμως δεν αρκεί να διαθέτουμε ένα αντινεοφιλελεύθερο και ευρω-κριτικό πολιτικό πρόγραμμα.
Πρέπει την ίδια στιγμή, να προσφέρουμε στους ευρωπαϊκούς λαούς μια σύγχρονη, εύληπτη και πειστική εναλλακτική λύση.
Για να ξεριζώσουμε το μίσος και το φόβο που θρέφουν την Άκρα Δεξιά, πρέπει να γίνουμε ικανοί να παράγουμε απαντήσεις και πολιτικά παραδείγματα βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων.
Γιατί μάχιμο πρόγραμμα, δεν είναι ένα πρόγραμμα που διακηρύττει απλά τον αντικαπιταλισμό μας σε κάθε σελίδα.
Αλλά ένα πρόγραμμα που δείχνει ότι είμαστε έτοιμοι και ικανοί να δουλέψουμε με τους πολίτες για να αλλάξουμε τα πράγματα, σήμερα.
Εμείς έχουμε στρατηγική: Την Ευρώπη των πολλών.
Μια ενωμένη, δημοκρατική Ευρώπη, αναγεννημένη στη βάση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου ισότητας, κοινωνικής ανάπτυξης και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας.
Για να καταφέρουμε να σταματήσουμε την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία και να αρχίσει να γίνεται βήμα βήμα πράξη αυτή η «Ευρώπη των πολλών», χρειαζόμαστε όμως όχι μόνο να μιλάμε για τους πολλούς αλλά και να συμμαχήσουμε μαζί τους.
Με δυο λόγια, πέρα από στρατηγική και πρόγραμμα για τους πολλούς χρειαζόμαστε και μια συμμαχία με τους πολλούς.
Μια συμμαχία με τις κοινωνικά αποκλεισμένες και συμπιεσμένες κοινωνικές τάξεις και ομάδες, που κλήθηκαν να πληρώσουν το κόστος μιας διεθνούς κρίσης που δεν δημιούργησαν.
Αλλά και με τις πολιτικές δυνάμεις που συνομολογούν, έστω και με αντιφάσεις, ότι η Ευρώπη και οι λαοί της χρειάζονται επειγόντως αλλαγή πορείας.
Χρειαζόμαστε μια ευρεία κοινωνική και πολιτική προοδευτική συμμαχία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για να αναχαιτίσουμε την ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό.
Έχουμε ιστορικό καθήκον να αγωνιστούμε από κοινού με όλες αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις παρά τις υπαρκτές διαφορετικότητες, για να αλλάξουμε τη σημερινή, ζοφερή πραγματικότητα.
Για να δείξουμε στην πράξη ότι δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι κοινωνικές ανισότητες, όπως ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι.
Και ότι δεν ευθύνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες για τα κοινωνικά δεινά και την σημερινή υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, όπως ισχυρίζονται οι ρατσιστές και εθνικιστές ακροδεξιοί.
Για να γίνουμε πειστικοί, πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα του διεθνισμού των νέων κοινωνικών κινημάτων και της ίδιας μας της ιστορικής κληρονομιάς.
Να ξεφύγουμε από τον εθνοκεντρισμό και τον ιδιότυπο εθνικισμό κομματιών της Αριστεράς, που επιχειρούν να απαντήσουν στην άνοδο της Ακροδεξιάς με τον πιο αυτοκαταστροφικό και βλαπτικό τρόπο.
Και να καλέσουμε με αυτοπεποίθηση και τόλμη όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, από τους Πράσινους και τους Σοσιαλιστές, που επανατοποθετούνται πολιτικά, μέχρι τους ριζοσπάστες της αριστεράς, σε ένα μεγάλο, ενωτικό μέτωπο για την Ευρώπη των πολλών.
Για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Για την εφαρμογή πολιτικών ισότητας και δίκαιης ανάπτυξης.
Για να σταματήσουμε τον εκφασισμό της δημόσιας σφαίρας και της πολιτικής στην Ευρώπη.
Σε αυτούς τους δύο μήνες που απομένουν, να αφοσιωθούμε ως Ευρωπαϊκή Αριστερά σε αυτόν το μεγάλο στόχο, με γενναιότητα, τόλμη, εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη.
Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς:
Να πηγαίνει μπροστά τις εξελίξεις προς όφελος των λαών.
Κι όχι να μένει κλεισμένη στα υπνωτήρια της πολιτικής αυτοεπιβεβαίωσης.
Ως ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουμε παρόντες σε αυτή την ιστορική μάχη.
Για τη νίκη των δυνάμεων της προόδου.
Για την Ευρώπη των πολλών και όχι των λίγων.
www.bankingnews.gr
Στο ξεκίνημα της ομιλίας του ο πρωθυπουργός καταδίκασε το τρομοκρατικό κτύπημα στη Νέα Ζηλανδία, τονίζοντας ότι κανείς πλέον δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλείς, ακόμη και οι χώρες με βαθιά δημοκρατική ιστορία, όπως, άλλωστε, έχει αποδείξει η ύπαρξη σωρείας τρομοκρατικών κτυπημάτων που έχουν ως εφαλτήριο το μίσος προς το διαφορετικό.
Σημείωσε ότι «εχουμε ιστορικό καθήκον να αγωνιστούμε από κοινού με όλες αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις παρά τις υπαρκτές διαφορετικότητες, για να αλλάξουμε τη σημερινή, ζοφερή πραγματικότητα.
Για να δείξουμε στην πράξη ότι δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι κοινωνικές ανισότητες, όπως ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι.
Και ότι δεν ευθύνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες για τα κοινωνικά δεινά και την σημερινή υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, όπως ισχυρίζονται οι ρατσιστές και εθνικιστές ακροδεξιοί».
Πραγματοποίησε εκτενή αναφορά στις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ το 2014, υποστηρίζοντας ότι «Θυμάμαι, με αυτή την αφορμή, τον αγώνα που δώσαμε το 2014 και την πολιτική συγκυρία εκείνης της περιόδου.
Τον αγώνα για να συνεγείρουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς: για να τερματιστεί η καταστροφική λιτότητα, που ήδη από τότε υπονόμευε την ενότητα της Ευρώπης, τραυμάτιζε θανάσιμα τα αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και έπληττε βαριά το κύρος, την αξιοπιστία και την αποδοχή των ευρωπαϊκών θεσμών.
Και η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν πάντα αυτή που προσπαθούσε να ανακόψει τον καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, ήδη πριν από την πρόσφατη μεγάλη κρίση».
Επεσήμανε ακόμη ότι η ακροδεξιά «πάτησε» πάνω στην οικονομική κρίση προκειμένου να ενισχύσει τις δυνάμεις της, αλλά ουσιαστικά δεν είναι αντίθετη ούτε στον νεοφιλελευθερισμό, ούτε είναι υπέρ της προόδου της κοινωνίας.
«Πάνω στο έδαφος της κρίσης σε αρκετές χώρες η ακροδεξιά πέτυχε να εκφράζει τον θυμό και την απογοήτευση των λαϊκών μαζών από τις κραυγαλέες αποτυχίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Όμως η ακροδεξιά εκφράζει οργή και την απογοήτευση, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στα πανίσχυρα συμφέροντα των ολιγαρχών.
Παρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στο οικονομικό κατεστημένο.
Ούτε στο ελάχιστο δεν αποπειράται να μετριάσει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας.
Το αντίθετο.», τόνισε χαρακτηριστικά.
Η ελληνική περίπτωση και η σύγκρουση με το κατεστημένο
Ο πρωθυπουργός δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι συγκρούστηκε βίαια με συγκεκριμένα συμφέροντα, αλλά κάνοντας και ορισμένους επώδυνους συμβιβασμούς κατόρθωσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση.
«Η δική μας προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα για τερματισμό της λιτότητας συγκρούστηκε με τα τείχη της βίαιης αντίδρασης των Ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά τελικά καταφέραμε μέσα από σφοδρές συγκρούσεις αλλά και δύσκολους συμβιβασμούς, να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
Ξεκινήσαμε να χτίζουμε ένα νέο κοινωνικό κράτος σε γερές βάσεις, επαναφέραμε την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης, με ισχυρότερα όμως εργασιακά δικαιώματα.
Γιατί θέλουμε ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της», ανέφερε.
Η ομιλία του πρωθυπουργού
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Θα ήθελα πρώτα, και από αυτό το βήμα, να καταδικάσω με τον πιο απόλυτο τρόπο μια ακόμα αποτρόπαια πράξη της ακροδεξιάς τρομοκρατίας, αυτή τη φορά στη Νέα Ζηλανδία.
Σε μια χώρα μακρινή είναι αλήθεια, αλλά κανείς και καμία δεν είναι πλέον αρκετά μακριά, κανείς και καμία δεν είναι ασφαλής από μανιασμένους δολοφόνους της φυλετικής, εθνοτικής, θρησκευτικής καθαρότητας, είτε στην Ούτογια της Νορβηγίας είτε στο Κράιστσερτς της Νέας Ζηλανδίας.
Ας αναλογιστούν ξανά τις ευθύνες τους όλοι εκείνοι που προάγουν την ισλαμοφοβία, τη μισαλλοδοξία, το μίσος για τους διαφορετικούς και το κάνουν μάλιστα, και αυτό είναι το πιο εξοργιστικό, ακόμα και στα έδρανα των εθνικών κοινοβουλίων μας ή σε αυτά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Είναι τιμή μου που βρίσκομαι εδώ μαζί σας στην εκδήλωση της ευρωομάδας της Αριστεράς για το μέλλον της Ευρώπης ενόψει των κρίσιμων ευρωεκλογών.
Να ευχηθώ μάλιστα, καλή επιτυχία στους υποψήφιους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τον Νίκο Κούε και τη Βιολέτα Τόμιτς που θα αγωνιστούν να σηματοδοτήσουν μια άλλη πρόταση για την οικοδόμηση του ευρωπαϊκού μας μέλλοντος.
Θυμάμαι, με αυτή την αφορμή, τον αγώνα που δώσαμε το 2014 και την πολιτική συγκυρία εκείνης της περιόδου.
Τον αγώνα για να συνεγείρουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς: για να τερματιστεί η καταστροφική λιτότητα, που ήδη από τότε υπονόμευε την ενότητα της Ευρώπης, τραυμάτιζε θανάσιμα τα αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών και έπληττε βαριά το κύρος, την αξιοπιστία και την αποδοχή των ευρωπαϊκών θεσμών.
Και η αλήθεια είναι πως η Ευρωπαϊκή Αριστερά ήταν πάντα αυτή που προσπαθούσε να ανακόψει τον καλπασμό του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, ήδη πριν από την πρόσφατη μεγάλη κρίση.
Το 2014 στις προηγούμενες ευρωεκλογές, ήμασταν ήδη παραπάνω από 5 χρόνια εντός της μεγάλης τραπεζικής και δημοσιονομικής κρίσης και 4 τουλάχιστον χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όλες περιφερειακές, είχαν εισέλθει σε προγράμματα διάσωσης, όλα τους πανομοιότυπα, βασισμένα στις ίδιες αναποτελεσματικές αρχές.
Αρχές εμπνευσμένες από τις πιο σκληρές, ακόμα και επιστημονικά περιθωριακές, εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού, που αγνοούσαν επιδεικτικά την ανάπτυξη, τις θέσεις εργασίας, την ανάγκη να αναδιαρθρωθούν τα χρέη των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και τη σημασία να στέκονται οι κοινωνίες στα πόδια τους, να υπάρχει οικονομία, κατανάλωση και παραγωγή, για να μπορούν να εξυπηρετούνται κρατικά χρέη και τραπεζικά δάνεια.
Μπορεί τότε να ήμασταν βαθιά μέσα στην κρίση είχαμε όμως την αισιοδοξία και τη δύναμη που μας είχαν δώσει τα κοινωνικά κινήματα και οι κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα,
Την αισιοδοξία και τη δύναμη πως θα μπορέσουμε να τα βάλουμε με τις πανίσχυρες δυνάμεις που καθόριζαν τις εξελίξεις στην Ευρώπη.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά νομίζω ότι η κριτική μας αλλά και η προειδοποίησή μας απέναντι σε μια Ευρώπη που θυμίζει υπνοβάτη που πορεύεται προς το γκρεμό, μόνο αβάσιμες δεν αποδείχτηκαν.
Η δική μας προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα για τερματισμό της λιτότητας συγκρούστηκε με τα τείχη της βίαιης αντίδρασης των Ευρωπαϊκών θεσμών, αλλά τελικά καταφέραμε μέσα από σφοδρές συγκρούσεις αλλά και δύσκολους συμβιβασμούς, να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση με την κοινωνία όρθια.
Ξεκινήσαμε να χτίζουμε ένα νέο κοινωνικό κράτος σε γερές βάσεις, επαναφέραμε την οικονομία μας σε τροχιά ανάπτυξης, με ισχυρότερα όμως εργασιακά δικαιώματα.
Γιατί θέλουμε ανάπτυξη που να τροφοδοτείται από την εργασία και όχι από τη συντριβή της.
Πετυχημένα παραδείγματα όμως είδαμε αυτά τα χρόνια και αλλού.
Στην Πορτογαλία, οι προοδευτικές δυνάμεις, οι Σοσιαλιστές, οι Κομμουνιστές, η Αριστερά και οι Πράσινοι, ήρθαν σε συνεννόηση για ένα πρόγραμμα εξόδου από την ύφεση και την υψηλή ανεργία.
Ενώ πιο πρόσφατα, είδαμε να αναπτύσσεται ένας παρόμοιος διάλογος μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων και στην Ισπανία, πάνω σε ζητήματα ανάταξης της εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων και αύξησης των δημόσιων δαπανών.
Μπορεί να είναι σημαντικά αυτά που πετύχαμε αυτά τα χρόνια, δεν ήταν όμως αρκετά.
Γιατί σε γενικότερο επίπεδο στην Ευρώπη, τα ίδια αναποτελεσματικά και εχθρικά για τους λαούς δόγματα κυριαρχούν ακόμη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Οι ίδιες εμμονές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας για τη διαρκή ενίσχυση του κεφαλαίου σε βάρος της εργασίας.
Και, οι ίδιες πρακτικές έλλειψης λογοδοσίας, τεχνοκρατικής διακυβέρνησης και περιφρόνησης της βούλησης των λαών και των πιο μικρών κρατών.
Από αυτήν την άποψη, ήταν ίσως αναμενόμενο αυτό το κύμα εθνικιστικών αναδιπλώσεων που είδαμε στην Ευρώπη αυτά τα χρόνια.
Ξεκινώντας από το Μπρέξιτ, που έβαλε μια μεγάλη και τόσο σημαντική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε πρωτοφανή πολιτική κρίση από την οποία εδώ και τρία χρόνια αδυνατεί να εξέλθει.
Αλλά και από τη θλιβερή ανάδυση ακροδεξιών, ξενοφοβικών, ρατσιστικών δυνάμεων σε χώρες της Ευρώπης, ακόμα και σε κάποιες που φημίζονταν για τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, και τη σταθερότητα των πολιτικών τους θεσμών.
Πάνω στο έδαφος της κρίσης σε αρκετές χώρες η ακροδεξιά πέτυχε να εκφράζει τον θυμό και την απογοήτευση των λαϊκών μαζών από τις κραυγαλέες αποτυχίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της διαχείρισης της μεγάλης οικονομικής κρίσης.
Όμως η ακροδεξιά εκφράζει οργή και την απογοήτευση, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στα πανίσχυρα συμφέροντα των ολιγαρχών.
Παρουσιάζεται ως αντισυστημική δύναμη αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν εναντιώνεται στο οικονομικό κατεστημένο.
Ούτε στο ελάχιστο δεν αποπειράται να μετριάσει την κυριαρχία του κεφαλαίου επί της εργασίας.
Το αντίθετο.
Οπού αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες επιχειρεί τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Και μην ξεχνάμε ότι η ακροδεξιά μοιράζεται με τον νεοφιλελευθερισμό την ίδια κοινωνική φιλοσοφία.
Την ίδια περιφρόνηση των αδύναμων, των νικημένων, την ίδια επιθυμία για τη συντριβή και την εκκαθάριση των μη προσαρμόσιμων.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Απομένουν δύο μήνες ως τις εξαιρετικά κρίσιμες Ευρωεκλογές.
Εμείς, οι δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, έχουμε καθήκον να δώσουμε τη μάχη αυτή σε δύο μέτωπα:
Ενάντια στη λιτότητα και τον νεοφιλελευθερισμό αλλά και ενάντια στην ακροδεξιά και το εθνικιστικό μίσος.
Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε, να καρπωθεί την λαϊκή δυσαρέσκεια η Νέα Ακροδεξιά της Ευρώπης.
Όπως δεν πρέπει να επιτρέψουμε να βγουν αλώβητες από αυτή τη μάχη οι δυνάμεις της λιτότητας.
Όμως δεν αρκεί να διαθέτουμε ένα αντινεοφιλελεύθερο και ευρω-κριτικό πολιτικό πρόγραμμα.
Πρέπει την ίδια στιγμή, να προσφέρουμε στους ευρωπαϊκούς λαούς μια σύγχρονη, εύληπτη και πειστική εναλλακτική λύση.
Για να ξεριζώσουμε το μίσος και το φόβο που θρέφουν την Άκρα Δεξιά, πρέπει να γίνουμε ικανοί να παράγουμε απαντήσεις και πολιτικά παραδείγματα βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων.
Γιατί μάχιμο πρόγραμμα, δεν είναι ένα πρόγραμμα που διακηρύττει απλά τον αντικαπιταλισμό μας σε κάθε σελίδα.
Αλλά ένα πρόγραμμα που δείχνει ότι είμαστε έτοιμοι και ικανοί να δουλέψουμε με τους πολίτες για να αλλάξουμε τα πράγματα, σήμερα.
Εμείς έχουμε στρατηγική: Την Ευρώπη των πολλών.
Μια ενωμένη, δημοκρατική Ευρώπη, αναγεννημένη στη βάση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου ισότητας, κοινωνικής ανάπτυξης και περιβαλλοντικής βιωσιμότητας.
Για να καταφέρουμε να σταματήσουμε την νεοφιλελεύθερη κυριαρχία και να αρχίσει να γίνεται βήμα βήμα πράξη αυτή η «Ευρώπη των πολλών», χρειαζόμαστε όμως όχι μόνο να μιλάμε για τους πολλούς αλλά και να συμμαχήσουμε μαζί τους.
Με δυο λόγια, πέρα από στρατηγική και πρόγραμμα για τους πολλούς χρειαζόμαστε και μια συμμαχία με τους πολλούς.
Μια συμμαχία με τις κοινωνικά αποκλεισμένες και συμπιεσμένες κοινωνικές τάξεις και ομάδες, που κλήθηκαν να πληρώσουν το κόστος μιας διεθνούς κρίσης που δεν δημιούργησαν.
Αλλά και με τις πολιτικές δυνάμεις που συνομολογούν, έστω και με αντιφάσεις, ότι η Ευρώπη και οι λαοί της χρειάζονται επειγόντως αλλαγή πορείας.
Χρειαζόμαστε μια ευρεία κοινωνική και πολιτική προοδευτική συμμαχία, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Για να αναχαιτίσουμε την ακροδεξιά και το νεοφιλελευθερισμό.
Έχουμε ιστορικό καθήκον να αγωνιστούμε από κοινού με όλες αυτές τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις παρά τις υπαρκτές διαφορετικότητες, για να αλλάξουμε τη σημερινή, ζοφερή πραγματικότητα.
Για να δείξουμε στην πράξη ότι δεν είναι φυσικό φαινόμενο οι κοινωνικές ανισότητες, όπως ισχυρίζονται οι νεοφιλελεύθεροι.
Και ότι δεν ευθύνονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες για τα κοινωνικά δεινά και την σημερινή υπαρξιακή κρίση της Ευρώπης, όπως ισχυρίζονται οι ρατσιστές και εθνικιστές ακροδεξιοί.
Για να γίνουμε πειστικοί, πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα του διεθνισμού των νέων κοινωνικών κινημάτων και της ίδιας μας της ιστορικής κληρονομιάς.
Να ξεφύγουμε από τον εθνοκεντρισμό και τον ιδιότυπο εθνικισμό κομματιών της Αριστεράς, που επιχειρούν να απαντήσουν στην άνοδο της Ακροδεξιάς με τον πιο αυτοκαταστροφικό και βλαπτικό τρόπο.
Και να καλέσουμε με αυτοπεποίθηση και τόλμη όλες τις προοδευτικές δυνάμεις, από τους Πράσινους και τους Σοσιαλιστές, που επανατοποθετούνται πολιτικά, μέχρι τους ριζοσπάστες της αριστεράς, σε ένα μεγάλο, ενωτικό μέτωπο για την Ευρώπη των πολλών.
Για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας.
Για την εφαρμογή πολιτικών ισότητας και δίκαιης ανάπτυξης.
Για να σταματήσουμε τον εκφασισμό της δημόσιας σφαίρας και της πολιτικής στην Ευρώπη.
Σε αυτούς τους δύο μήνες που απομένουν, να αφοσιωθούμε ως Ευρωπαϊκή Αριστερά σε αυτόν το μεγάλο στόχο, με γενναιότητα, τόλμη, εμπιστοσύνη και αλληλεγγύη.
Αυτός είναι ο ιστορικός ρόλος της Αριστεράς:
Να πηγαίνει μπροστά τις εξελίξεις προς όφελος των λαών.
Κι όχι να μένει κλεισμένη στα υπνωτήρια της πολιτικής αυτοεπιβεβαίωσης.
Ως ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουμε παρόντες σε αυτή την ιστορική μάχη.
Για τη νίκη των δυνάμεων της προόδου.
Για την Ευρώπη των πολλών και όχι των λίγων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών