Παρά το χαμηλό κόστος του το ΜΡ-18 βρίθει από ποιοτικές λεπτομέρειες
Το μονόκανο ΜΡ-18 είναι το ίδιο λειτουργικό και -από κάθε πρακτική άποψη- με ένα όπλο που κοστίζει τριπλάσια ή και πενταπλάσια χρήματα.
Όμως περνά απαρατήρητο γιατί δεν έχει τη «στόφα» και χάρη του προσωπικού αντικειμένου. Η κατοχή του δεν εμπνέει περηφάνεια.
Ξεγελασμένοι από τα ίδια μας τα μάτια, δε βλέπουμε την αξία της απλότητας.
Το σοσιαλιστικό πρότυπο
Αν υπάρχει βιομηχανικό προϊόν που να αποδίδει αδρότερα τη «σοβιετική φιλοσοφία» σχεδίασης, δεν το έχουμε ακόμη ανακαλύψει.
Το αρχικό μοντέλο (ως IZh-18) εμφανίστηκε το 1964. Σχεδιάστηκε για να είναι ένα λειτουργικό, «άθραυστο» πυροβόλο όπλο ικανό να παραχθεί με τις λιγότερες διαδικασίες.
Δε φτιάχτηκε για να εντυπωσιάσει τους συγκυνηγούς, ούτε για να καταρρίψει ολυμπιακά ρεκόρ. Σκοπός του ήταν να καρπωθεί θηράματα και να δώσει μια στοιχειώση προστασία από άγρια ζώα για τους κατοίκους της ασιατικής στέππας.
Ένα όπλο για τις μάζες, που όμως θα διαρκέσει για παραπάνω από μια ζωή και θα συνεχίσει να λειτουργεί με ελάχιστη συντήρηση.
Αν το Lada ήταν τουφέκι, θα είχε αυτό ακριβώς το σχήμα.
Μινιμαλισμός
Η σύλληψη είναι απλή: Ένας ατσάλινος κορμός και μία κάνη που περιστρέφεται γύρω από ένα πείρο.
Το κλείδωμα επιτυγχάνεται μέσω ενός τεράστιου κλειδιού στο μπλοκ της θαλάμης.
Το κωνικό του σχήμα εξασφαλίζει ότι όσο κι αν φθαρεί το μάνταλο θα συνεχίζει να πιέζει με δύναμη, κρατώντας το όπλο κλειστό και ασφαλές.
Το κλείδωμα είναι τόσο στέρεο, ώστε από τη δεκαετία του 2000, οι Ρώσοι κατασκευάζουν ραβδωτές κάνες σε διαμετρήματα υψηλών πιέσεων (.223 Rem., .308 Win, 7.62Χ54R, κλπ) οι οποίες προσαρμόζονται στον στάνταρ κορμό χωρίς κανένα πρόβλημα.
Τα περισσότερα μονόκανα διαθέτουν εξωτερική σφύρα, η οποία πρέπει να οπλιστεί αφού πληρωθεί η θαλάμη με φυσίγγιο και το άνοιγμα της κάνης γίνεται μέσω μιας ξεχωριστής «πεταλούδας» (του μοχλού που συναντάμε στην κορυφή της μπάσκουλας).
Αντίθετα στο ΜΡ-18 υπάρχει μόνο ένας μοχλός που εξέχει στο πίσω μέρος της σκανδαλοθήκης. Βρισκόμενος στο σημείο που τοκύριο χέρι κρατά τη χειρολαβή, είναι άμεσα προσβάσιμος από τα δάκτυλα του χειριστή ανά πάσα στιγμή. Μετά τη βολή, ο δείκτης μετακινείται από τη σκανδάλη στο μοχλό και τον πιέζει προς τα επάνω.
Αυτή η ενέργεια έχει δύο επιπτώσεις: Η θαλάμη ανοίγει και ταυτόχρονα η σφύρα επανοπλίζεται.
Αν το όπλο είναι εξοπλισμένο με αυτόματο εξολκέα, ο κάλυκας εκτοξεύεται με δύναμη προς τα έξω (τα μοντέλα E και ΕΜ διαθέτουν αυτόματο εξολκέα).
Υπάρχει ακόμη και τρόπος να αφοπλιστεί η σφύρα με ασφάλεια, αν ο μοχλός όπλισης πιεστεί εκ νέου ενώ ταυτόχρονα ενεργούμε και πάνω στη σκανδάλη.
Μια τυπική ασφάλεια πάνω στη σκανδαλοθήκη ακινητοποιεί τη σχαστηρία.
Αρχικά τα μονόκανα έρχονταν μόνο σε διαμέτρημα cal12/70 και με κάνες μήκους 73cm. Αργότερα παρουσιάστηκαν εκδόσεις σε cal. 16, 20 και 36/.410.
Το βάρος κυμαίνεται στα 2,3 ως 2,6 κιλά και το ξεκάθαρο, απλό προφίλ βοηθά στη μεταφορά και την προβολή. Το κοντάκι φτιάχνεται από οξιά και είναι μάλλον βραχύ για τους υψηλότερους χρήστες.
Όπως σε όλα τα ρωσικά όπλα, οι σχεδιαστές υποθέτουν πως ο χρήστης θα φορά χοντρά πανωφόρια και αφαιρούν ανάλογα χιλιοστά από το μήκος.
Για πολλά χρόνια το πέλμα φτιάχνονταν από ερυθρόχρωμο βακελίτη.
Ο συνδυασμός μήκους και πέλματος έκανε την εμπειρία βολής με βαρύτερες γομώσεις cal. 12… σχεδόν οδυνηρή κατά το ελληνικό καλοκαίρι.
Στα πλέον πρόσφατα μοντέλα έχει υιοθετηθεί ένα ελαστικό πέλμα που βελτιώνει αισθητά την κατάσταση.
Κρυφές λεπτομέρειες
Παρά το χαμηλό κόστος του το ΜΡ-18 βρίθει από ποιοτικές λεπτομέρειες.
Οι κάνες για παράδειγμα στερούνταν σκοπευτικής ρίγας. Όμως φτιάχνονταν πάντα από ποιοτικό ατσάλι και ήταν εσωτερικά χρωμιωμένες για αντοχή στη διάβρωση. Διέθεταν σταθερή σύσφιξη και οι αυλοί τους έκλιναν προς τη «σφιχτή» πλευρά (εσωτερική διάμετρος 18,2mm).
Το 1960 οι μοναδικές «τάπες» φτιάχνονταν από χαρτοπολτό ή κετσέ και το έντονο τσοκάρισμα έδινε αξιοπρεπείς συγκεντρώσεις σκαγίων ακόμη και με φυσίγγια που είχαν κακά υλικά βυσμάτωσης.
Ο μηχανισμός πυροδότησης είναι τρομερά στιβαρός.
Το κλειδί ανοίγματος στη σκανδάλη είναι ταχύτερο από τα συμβατικά. Επιτρέπει το άνοιγμα με το ένα χέρι ενώ το άλλο κινείται προς τη ζώνη για να αδράξει το επόμενο φυσίγγιο.
Εκεί που συνήθως σε άλλα μονόκανα θα βρίσκαμε το μοχλό της «πεταλούδας» υπάρχει μια κυκλική οπή. Από μέσα της προεξέχει ένας πείρος με στρογγυλεμένο άκρο- εφόσον η εσωτερική σφύρα είναι οπλισμένη. Έτσι ο
κυνηγός γνωρίζει την κατάσταση ετοιμότητας του όπλου.
Τα μοντέλα με αυτόματο εξολκέα έχουν στο κάτω μέρος της βάσης μια μικρή καστάνια. Λειτουργεί ως επιλογέας, δίνοντας στο χειριστή τη δυνατότητα να αδρανοποιήσει την αυτόματη απόρριψη καλύκων με το άνοιγμα της κάνης.
Διαχρονική αξία
Σήμερα το ρωσικό (πλέον) μονόκανο συνεχίζει να παράγεται στο Izmash το νέο όνομα (ΜΡ-18), θαλάμες «μάγκνουμ» και κάποιες ακόμη βελτιώσεις.
Υπάρχουν μοντέλα με προαιρετική, αυτόματη ασφάλεια που ενεργοποείται κάθε φορά που κλείνει ο μηχανισμός ή με βιδωτά τσοκ.
Μια σκοπευτική έκδοση ξεχωρίζει για τη επιχρωμιωμένη βάση και την αεριζόμενη ρίγα στην κάνη.
Στον αντίποδα, μπορεί κανείς να αγοράσει ένα φθηνότερο μοντέλο με μαύρο πλαστικό κοντάκι. Μειώνει λίγο ακόμη το βάρος, καθιστώντας το ιδανικό για εκείνους που βαδίζουν μεγάλες αποστάσεις και αντέχει στις κακουχίες. Ή μπορεί να επιλέξει ένα κλασικό με ξύλινα μέρη από οξιά και απλούς εξολκείς.
Όλα αξίζουν πολύ περισσότερο από τα 300 και κάτι ευρώ που θα αποχωριστεί για να το αποκτήσει.
www.bankingnews.gr
Όμως περνά απαρατήρητο γιατί δεν έχει τη «στόφα» και χάρη του προσωπικού αντικειμένου. Η κατοχή του δεν εμπνέει περηφάνεια.
Ξεγελασμένοι από τα ίδια μας τα μάτια, δε βλέπουμε την αξία της απλότητας.
Το σοσιαλιστικό πρότυπο
Αν υπάρχει βιομηχανικό προϊόν που να αποδίδει αδρότερα τη «σοβιετική φιλοσοφία» σχεδίασης, δεν το έχουμε ακόμη ανακαλύψει.
Το αρχικό μοντέλο (ως IZh-18) εμφανίστηκε το 1964. Σχεδιάστηκε για να είναι ένα λειτουργικό, «άθραυστο» πυροβόλο όπλο ικανό να παραχθεί με τις λιγότερες διαδικασίες.
Δε φτιάχτηκε για να εντυπωσιάσει τους συγκυνηγούς, ούτε για να καταρρίψει ολυμπιακά ρεκόρ. Σκοπός του ήταν να καρπωθεί θηράματα και να δώσει μια στοιχειώση προστασία από άγρια ζώα για τους κατοίκους της ασιατικής στέππας.
Ένα όπλο για τις μάζες, που όμως θα διαρκέσει για παραπάνω από μια ζωή και θα συνεχίσει να λειτουργεί με ελάχιστη συντήρηση.
Αν το Lada ήταν τουφέκι, θα είχε αυτό ακριβώς το σχήμα.
Μινιμαλισμός
Η σύλληψη είναι απλή: Ένας ατσάλινος κορμός και μία κάνη που περιστρέφεται γύρω από ένα πείρο.
Το κλείδωμα επιτυγχάνεται μέσω ενός τεράστιου κλειδιού στο μπλοκ της θαλάμης.
Το κωνικό του σχήμα εξασφαλίζει ότι όσο κι αν φθαρεί το μάνταλο θα συνεχίζει να πιέζει με δύναμη, κρατώντας το όπλο κλειστό και ασφαλές.
Το κλείδωμα είναι τόσο στέρεο, ώστε από τη δεκαετία του 2000, οι Ρώσοι κατασκευάζουν ραβδωτές κάνες σε διαμετρήματα υψηλών πιέσεων (.223 Rem., .308 Win, 7.62Χ54R, κλπ) οι οποίες προσαρμόζονται στον στάνταρ κορμό χωρίς κανένα πρόβλημα.
Τα περισσότερα μονόκανα διαθέτουν εξωτερική σφύρα, η οποία πρέπει να οπλιστεί αφού πληρωθεί η θαλάμη με φυσίγγιο και το άνοιγμα της κάνης γίνεται μέσω μιας ξεχωριστής «πεταλούδας» (του μοχλού που συναντάμε στην κορυφή της μπάσκουλας).
Αντίθετα στο ΜΡ-18 υπάρχει μόνο ένας μοχλός που εξέχει στο πίσω μέρος της σκανδαλοθήκης. Βρισκόμενος στο σημείο που τοκύριο χέρι κρατά τη χειρολαβή, είναι άμεσα προσβάσιμος από τα δάκτυλα του χειριστή ανά πάσα στιγμή. Μετά τη βολή, ο δείκτης μετακινείται από τη σκανδάλη στο μοχλό και τον πιέζει προς τα επάνω.
Αυτή η ενέργεια έχει δύο επιπτώσεις: Η θαλάμη ανοίγει και ταυτόχρονα η σφύρα επανοπλίζεται.
Αν το όπλο είναι εξοπλισμένο με αυτόματο εξολκέα, ο κάλυκας εκτοξεύεται με δύναμη προς τα έξω (τα μοντέλα E και ΕΜ διαθέτουν αυτόματο εξολκέα).
Υπάρχει ακόμη και τρόπος να αφοπλιστεί η σφύρα με ασφάλεια, αν ο μοχλός όπλισης πιεστεί εκ νέου ενώ ταυτόχρονα ενεργούμε και πάνω στη σκανδάλη.
Μια τυπική ασφάλεια πάνω στη σκανδαλοθήκη ακινητοποιεί τη σχαστηρία.
Αρχικά τα μονόκανα έρχονταν μόνο σε διαμέτρημα cal12/70 και με κάνες μήκους 73cm. Αργότερα παρουσιάστηκαν εκδόσεις σε cal. 16, 20 και 36/.410.
Το βάρος κυμαίνεται στα 2,3 ως 2,6 κιλά και το ξεκάθαρο, απλό προφίλ βοηθά στη μεταφορά και την προβολή. Το κοντάκι φτιάχνεται από οξιά και είναι μάλλον βραχύ για τους υψηλότερους χρήστες.
Όπως σε όλα τα ρωσικά όπλα, οι σχεδιαστές υποθέτουν πως ο χρήστης θα φορά χοντρά πανωφόρια και αφαιρούν ανάλογα χιλιοστά από το μήκος.
Για πολλά χρόνια το πέλμα φτιάχνονταν από ερυθρόχρωμο βακελίτη.
Ο συνδυασμός μήκους και πέλματος έκανε την εμπειρία βολής με βαρύτερες γομώσεις cal. 12… σχεδόν οδυνηρή κατά το ελληνικό καλοκαίρι.
Στα πλέον πρόσφατα μοντέλα έχει υιοθετηθεί ένα ελαστικό πέλμα που βελτιώνει αισθητά την κατάσταση.
Κρυφές λεπτομέρειες
Παρά το χαμηλό κόστος του το ΜΡ-18 βρίθει από ποιοτικές λεπτομέρειες.
Οι κάνες για παράδειγμα στερούνταν σκοπευτικής ρίγας. Όμως φτιάχνονταν πάντα από ποιοτικό ατσάλι και ήταν εσωτερικά χρωμιωμένες για αντοχή στη διάβρωση. Διέθεταν σταθερή σύσφιξη και οι αυλοί τους έκλιναν προς τη «σφιχτή» πλευρά (εσωτερική διάμετρος 18,2mm).
Το 1960 οι μοναδικές «τάπες» φτιάχνονταν από χαρτοπολτό ή κετσέ και το έντονο τσοκάρισμα έδινε αξιοπρεπείς συγκεντρώσεις σκαγίων ακόμη και με φυσίγγια που είχαν κακά υλικά βυσμάτωσης.
Ο μηχανισμός πυροδότησης είναι τρομερά στιβαρός.
Το κλειδί ανοίγματος στη σκανδάλη είναι ταχύτερο από τα συμβατικά. Επιτρέπει το άνοιγμα με το ένα χέρι ενώ το άλλο κινείται προς τη ζώνη για να αδράξει το επόμενο φυσίγγιο.
Εκεί που συνήθως σε άλλα μονόκανα θα βρίσκαμε το μοχλό της «πεταλούδας» υπάρχει μια κυκλική οπή. Από μέσα της προεξέχει ένας πείρος με στρογγυλεμένο άκρο- εφόσον η εσωτερική σφύρα είναι οπλισμένη. Έτσι ο
κυνηγός γνωρίζει την κατάσταση ετοιμότητας του όπλου.
Τα μοντέλα με αυτόματο εξολκέα έχουν στο κάτω μέρος της βάσης μια μικρή καστάνια. Λειτουργεί ως επιλογέας, δίνοντας στο χειριστή τη δυνατότητα να αδρανοποιήσει την αυτόματη απόρριψη καλύκων με το άνοιγμα της κάνης.
Διαχρονική αξία
Σήμερα το ρωσικό (πλέον) μονόκανο συνεχίζει να παράγεται στο Izmash το νέο όνομα (ΜΡ-18), θαλάμες «μάγκνουμ» και κάποιες ακόμη βελτιώσεις.
Υπάρχουν μοντέλα με προαιρετική, αυτόματη ασφάλεια που ενεργοποείται κάθε φορά που κλείνει ο μηχανισμός ή με βιδωτά τσοκ.
Μια σκοπευτική έκδοση ξεχωρίζει για τη επιχρωμιωμένη βάση και την αεριζόμενη ρίγα στην κάνη.
Στον αντίποδα, μπορεί κανείς να αγοράσει ένα φθηνότερο μοντέλο με μαύρο πλαστικό κοντάκι. Μειώνει λίγο ακόμη το βάρος, καθιστώντας το ιδανικό για εκείνους που βαδίζουν μεγάλες αποστάσεις και αντέχει στις κακουχίες. Ή μπορεί να επιλέξει ένα κλασικό με ξύλινα μέρη από οξιά και απλούς εξολκείς.
Όλα αξίζουν πολύ περισσότερο από τα 300 και κάτι ευρώ που θα αποχωριστεί για να το αποκτήσει.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών