Επειδή δεν υπάρχει σειρά παραγωγής η GARBI μπορεί να αναπαράγει το σχέδιο σε κάθε δημοφιλές διαμέτρημα: 12, 16 20, 28, 36 και στις προδιαγραφές του πελάτη
Οι Ισπανοί διαθέτουν πλούσια κυνηγετική κουλτούρα και η οπλοτεχνία του Eibar (Έημπαρ) δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από την αντίστοιχη του Γκαρντόνε ή της Λιέγης.
Εξάσκησαν την τέχνη τους επί γενιές για να οπλίσουν μια αυτοκρατορία και κατόπιν για να ικανοποιήσουν τα εκλεπτισμένα γούστα μερικών από τους πλουσιότερους γαιοκτήμονες του Παλαιού και Νέου Κόσμου.
Αν σήμερα δεν υπάρχει ένα ξεχωριστό "σπανιόλικο" στυλ οπλοκατασκευής, αντίστοιχο πχ. του "γερμανικού", οφείλεται στη μεταπολεμική μανία -κυρίως της αμερικανικής αγοράς- για ευρωπαϊκού στυλ δίκανα.
Οι Ισπανοί βιοτέχνες ανακάλυψαν πως ήταν πιο κερδοφόρο να κατασκευάζουν δίκανα που μιμούνταν (με κυμαινόμενα ποσοστά επιτυχίας) το αγγλικό πρότυπο και εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια όπλα άρχισαν να στέλνονται στις διεθνείς αγορές.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία προέκυψε εξέλιξη. Οι Βάσκοι οπλοτεχνίτες μελέτησαν τη μορφή, την κατασκευή και την ποιότητα του κλασικού, ραφιναρισμένου δίκανου (όπως αυτό εξελίχθηκε από τους λονδρέζους οπλουργούς του 1900). Συν τω χρόνω, ενστερνίστηκαν τις ίδιες αξίες. Τα εργαστήρια τους άρχισαν να αποδίδουν πραγματικά χειροποίητα τουφέκια φτιαγμένα με την εγγλέζικη τεχνοτροπία. Αυτό είναι εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι οι πιο ονομαστές ισπανικές φίρμες του παρόντος είναι "νεοφερμένες" και δεν υπήρχαν καν την "χρυση εποχή" του πλαγιόκανου.
Δεν αποτελεί μυστικό πως αρκετά από τα μοντέλα που στέκονται στους οπλοβαστούς των αγγλικών οπλοπωλείων, εδώ και δεκαετίες ξεκινούν τη ζωή τους στα Πυρηναία.
Σε μια περιορισμένη γεωγραφικά περιοχή γύρω από το Έημπαρ, μικροί κατασκευαστές παράγουν συνολικά τρείς με τέσσερις χιλιάδες όπλα το χρόνο.
Ψήγματα, σε σύγκριση με τους Ιταλούς ή τους Βέλγους, αλλά με έμφαση στην ποιότητα και τις παραδοσιακές μεθόδους.
Η ισχύς εν τη ενώσει
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη GARBI (το όνομα στη βασκική γλώσσα σημαίνει “καθάριο” με την έννοια του φίνου). Πάντα αναρωτιώμουν αν σχετίζεται με το ελληνικό “γάρμπος: χάρη”.
Σύμφωνα με το site τους, το όνομα κρύβει μέσα του “τα αρχικά των επιθέτων πέντε από τους καλύτερους οπλουργούς του Eibar, που το 1959 ένωσαν τις δυνάμεις τους υπό κοινή στέγη”. “G” για τον Gurrena Barrena τον υπεύθυνο σχεδιασμού, “Α” από τον σκαλιστή Alday, “R” από το μικρό όνομα του Roberto Churruca που ήταν υπεύθυνος για τη συναρμολόγηση, “Β” από τον Berrenechea που ανέλαβε τη γενική διεύθυνση και “Ι” από τον μαέστρο κατασκευαστή κοντακιών Irondo.
Σήμερα διοικείται από τη δεύτερη γενιά.
Σε λιγότερες από επτά δεκαετίες έχουν εμπεδώσει την παράδοση του κυνηγετικού πλαγιόκανου.
Μία ντουζίνα τεχνίτες και βοηθοί κατασκευάζουν περίπου 150 τουφέκια το χρόνο. Από εκείνα 30 ως 40 είναι αντίστοιχα των καλύτερων “Best Guns”.
Σύγχρονο ταξίδι στο Χρόνο
Όπλα όπως το μοντέλο DE LUXE, είναι αυτό που θα περίμενε να δεί κανείς στον οπλοβαστό λονδράζικου οπλοπωλείου πριν 100 χρόνια.
Με εξαίρεση το σύγχρονο χρωμιονικελιούχο κράμα ατσαλιού ικανό για υψηλές πιέσεις και τις θαλάμες που δέχονται φυσίγγια μήκους 70 ή 76mm, όλες οι άλλες λεπτομέρειες είναι πιστές στο πρότυπο.
Οι βάσεις και το μπλοκ των κανών κόβονται από μηχανή CNC, αλλά από εκεί και πέρα είναι τα έμπειρα χέρια που θα σχηματίσουν, λειάνουν και ταιριάξουν τα κλασικά κλειδιά των κανών.
Θα κολλήσουν και θα συγκλίνουν τις κάνες για δεδομένη απόσταση με “κοίλη” ρίγα.
Θα συναρμολογήσουν και θα ρυθμίσουν τους αυτόματους εξολκείς.
Οι αποσπώμενες “πλάκες” του πυροδοτικού μηχανισμού είναι αληθινά sidelocks με τους χαρακτηριστικούς επτά πίρους που βρίσκουμε στα λονδρέζικα “Best Guns”. Οδηγούνται από διπλές σκανδάλες, όπως αξίζει σε ένα φίνο πλαγιόκανο με ίσιο “αγγλαί” κοντάκι και λεπτή πάπια.
Για το ξύλο, αλλά έμπειρα μάτια θα διαλέξουν από το απόθεμα σκούρας τουρκικής καρυδιάς τα κομμάτια που ταιριάζουν καλύτερα με το φινίρισμα του μετάλλου. Πιο κοκκινωπά για την ταρταρούγα, βαθύτερο καφέ για το “χρώμα του ασημιού”.
Σε κάθε περίπτωση, το ξύλο θα τριφτεί, θα λειανθεί και θα γυαλιστεί με λάδι μέχρι να αναδειχτούν τέλεια οι φυσικές αποχρώσεις.
Σε κάποιο κοντινό πάγκο ο σκαλιστής θα μεταφέρει στο μέταλλο τις γιλάντες, τα μπουκέτα ή τους “ακάνθους” με θρησκευτική ευλάβεια, σαν να τηρεί ένα τελετουργικό αιώνων. Δε θα δει κανείς σύγχρονα μπουλίνο με φαντεζί μοτίβα πολύχρωμου σμάλτου σε αυτά τα δίκανα, θα ήταν προσβολή.
Θα χρειαστούν μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και κάθε όπλο είναι μοναδικό.
Επειδή δεν υπάρχει σειρά παραγωγής η GARBI μπορεί να αναπαράγει το σχέδιο σε κάθε δημοφιλές διαμέτρημα: 12, 16 20, 28, 36 και στις προδιαγραφές του πελάτη.
Οι πελάτες της GARBI είναι συχνά Ισπανοί αριστοκράτες όπως ο πρώην βασιλιάς της χώρας Χουάν Κάρλος, αλλά και “έξυπνοι” λάτρες της ποιότητας που αντιλαμβάνονται πως στην τιμή των 30.000-40.000, τα δίκανα αυτά είναι… ευκαιρία.
Πριν εκπλαγείτε, ρίξτε μια ματιά στους τιμοκαταλόγους των τριών Λονδέζων!
www.bankingnews.gr
Εξάσκησαν την τέχνη τους επί γενιές για να οπλίσουν μια αυτοκρατορία και κατόπιν για να ικανοποιήσουν τα εκλεπτισμένα γούστα μερικών από τους πλουσιότερους γαιοκτήμονες του Παλαιού και Νέου Κόσμου.
Αν σήμερα δεν υπάρχει ένα ξεχωριστό "σπανιόλικο" στυλ οπλοκατασκευής, αντίστοιχο πχ. του "γερμανικού", οφείλεται στη μεταπολεμική μανία -κυρίως της αμερικανικής αγοράς- για ευρωπαϊκού στυλ δίκανα.
Οι Ισπανοί βιοτέχνες ανακάλυψαν πως ήταν πιο κερδοφόρο να κατασκευάζουν δίκανα που μιμούνταν (με κυμαινόμενα ποσοστά επιτυχίας) το αγγλικό πρότυπο και εκατοντάδες χιλιάδες τέτοια όπλα άρχισαν να στέλνονται στις διεθνείς αγορές.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία προέκυψε εξέλιξη. Οι Βάσκοι οπλοτεχνίτες μελέτησαν τη μορφή, την κατασκευή και την ποιότητα του κλασικού, ραφιναρισμένου δίκανου (όπως αυτό εξελίχθηκε από τους λονδρέζους οπλουργούς του 1900). Συν τω χρόνω, ενστερνίστηκαν τις ίδιες αξίες. Τα εργαστήρια τους άρχισαν να αποδίδουν πραγματικά χειροποίητα τουφέκια φτιαγμένα με την εγγλέζικη τεχνοτροπία. Αυτό είναι εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι οι πιο ονομαστές ισπανικές φίρμες του παρόντος είναι "νεοφερμένες" και δεν υπήρχαν καν την "χρυση εποχή" του πλαγιόκανου.
Δεν αποτελεί μυστικό πως αρκετά από τα μοντέλα που στέκονται στους οπλοβαστούς των αγγλικών οπλοπωλείων, εδώ και δεκαετίες ξεκινούν τη ζωή τους στα Πυρηναία.
Σε μια περιορισμένη γεωγραφικά περιοχή γύρω από το Έημπαρ, μικροί κατασκευαστές παράγουν συνολικά τρείς με τέσσερις χιλιάδες όπλα το χρόνο.
Ψήγματα, σε σύγκριση με τους Ιταλούς ή τους Βέλγους, αλλά με έμφαση στην ποιότητα και τις παραδοσιακές μεθόδους.
Η ισχύς εν τη ενώσει
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη GARBI (το όνομα στη βασκική γλώσσα σημαίνει “καθάριο” με την έννοια του φίνου). Πάντα αναρωτιώμουν αν σχετίζεται με το ελληνικό “γάρμπος: χάρη”.
Σύμφωνα με το site τους, το όνομα κρύβει μέσα του “τα αρχικά των επιθέτων πέντε από τους καλύτερους οπλουργούς του Eibar, που το 1959 ένωσαν τις δυνάμεις τους υπό κοινή στέγη”. “G” για τον Gurrena Barrena τον υπεύθυνο σχεδιασμού, “Α” από τον σκαλιστή Alday, “R” από το μικρό όνομα του Roberto Churruca που ήταν υπεύθυνος για τη συναρμολόγηση, “Β” από τον Berrenechea που ανέλαβε τη γενική διεύθυνση και “Ι” από τον μαέστρο κατασκευαστή κοντακιών Irondo.
Σήμερα διοικείται από τη δεύτερη γενιά.
Σε λιγότερες από επτά δεκαετίες έχουν εμπεδώσει την παράδοση του κυνηγετικού πλαγιόκανου.
Μία ντουζίνα τεχνίτες και βοηθοί κατασκευάζουν περίπου 150 τουφέκια το χρόνο. Από εκείνα 30 ως 40 είναι αντίστοιχα των καλύτερων “Best Guns”.
Σύγχρονο ταξίδι στο Χρόνο
Όπλα όπως το μοντέλο DE LUXE, είναι αυτό που θα περίμενε να δεί κανείς στον οπλοβαστό λονδράζικου οπλοπωλείου πριν 100 χρόνια.
Με εξαίρεση το σύγχρονο χρωμιονικελιούχο κράμα ατσαλιού ικανό για υψηλές πιέσεις και τις θαλάμες που δέχονται φυσίγγια μήκους 70 ή 76mm, όλες οι άλλες λεπτομέρειες είναι πιστές στο πρότυπο.
Οι βάσεις και το μπλοκ των κανών κόβονται από μηχανή CNC, αλλά από εκεί και πέρα είναι τα έμπειρα χέρια που θα σχηματίσουν, λειάνουν και ταιριάξουν τα κλασικά κλειδιά των κανών.
Θα κολλήσουν και θα συγκλίνουν τις κάνες για δεδομένη απόσταση με “κοίλη” ρίγα.
Θα συναρμολογήσουν και θα ρυθμίσουν τους αυτόματους εξολκείς.
Οι αποσπώμενες “πλάκες” του πυροδοτικού μηχανισμού είναι αληθινά sidelocks με τους χαρακτηριστικούς επτά πίρους που βρίσκουμε στα λονδρέζικα “Best Guns”. Οδηγούνται από διπλές σκανδάλες, όπως αξίζει σε ένα φίνο πλαγιόκανο με ίσιο “αγγλαί” κοντάκι και λεπτή πάπια.
Για το ξύλο, αλλά έμπειρα μάτια θα διαλέξουν από το απόθεμα σκούρας τουρκικής καρυδιάς τα κομμάτια που ταιριάζουν καλύτερα με το φινίρισμα του μετάλλου. Πιο κοκκινωπά για την ταρταρούγα, βαθύτερο καφέ για το “χρώμα του ασημιού”.
Σε κάθε περίπτωση, το ξύλο θα τριφτεί, θα λειανθεί και θα γυαλιστεί με λάδι μέχρι να αναδειχτούν τέλεια οι φυσικές αποχρώσεις.
Σε κάποιο κοντινό πάγκο ο σκαλιστής θα μεταφέρει στο μέταλλο τις γιλάντες, τα μπουκέτα ή τους “ακάνθους” με θρησκευτική ευλάβεια, σαν να τηρεί ένα τελετουργικό αιώνων. Δε θα δει κανείς σύγχρονα μπουλίνο με φαντεζί μοτίβα πολύχρωμου σμάλτου σε αυτά τα δίκανα, θα ήταν προσβολή.
Θα χρειαστούν μήνες για να ολοκληρωθεί η διαδικασία και κάθε όπλο είναι μοναδικό.
Επειδή δεν υπάρχει σειρά παραγωγής η GARBI μπορεί να αναπαράγει το σχέδιο σε κάθε δημοφιλές διαμέτρημα: 12, 16 20, 28, 36 και στις προδιαγραφές του πελάτη.
Οι πελάτες της GARBI είναι συχνά Ισπανοί αριστοκράτες όπως ο πρώην βασιλιάς της χώρας Χουάν Κάρλος, αλλά και “έξυπνοι” λάτρες της ποιότητας που αντιλαμβάνονται πως στην τιμή των 30.000-40.000, τα δίκανα αυτά είναι… ευκαιρία.
Πριν εκπλαγείτε, ρίξτε μια ματιά στους τιμοκαταλόγους των τριών Λονδέζων!
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών