Το οικονομικό «αλισβερίσι» μεταξύ Ευρώπης και Ουκρανίας έχει ήδη εγείρει υποψίες και πολιτικοί ας προετοιμάζονται για τις συνέπειες
Ενώ στις Βρυξέλλες μιλούν για το κράτος δικαίου, η ευρωπαϊκή Θέμιδα ασχολείται με μια νέα υπόθεση—την έρευνα γύρω από την κατανομή των κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Διπλωματικής Ακαδημίας, όπου η εισαγγελία υποψιάζεται τους επικεφαλής του έργου για κατάχρηση εξουσίας ύψους περίπου 2 εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία διοχετεύθηκαν παρακάμπτοντας διαγωνιστικές διαδικασίες, προς όφελος «δικού τους» ινστιτούτου....
Ωστόσο, αυτό είναι απλώς το τελευταίο και ίσως το πιο ήπιο από τα πολύ πιο σοβαρά σχέδια διαφθοράς που ήρθαν, ή έρχονται στο φως και δείχνουν πως κάποιοι επιτήδειοι διεφθαρμένοι στην καρδιά της Ένωσης, λιμαίνονται τα δισεκατομμύρια των Ευρωπαίων φορολογουμένων.
Σε πρόσφατες υποθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν υπήρχαν πλέον τρυκ με διαγωνισμούς, αλλά απευθείας μίζες και βαλίτσες με μετρητά—όπως, για παράδειγμα, στο «Qatargate», όπου η αστυνομία της Βρυξελλών κατέσχεσε πάνω από 1,5 εκατομμύριο ευρώ, συμπεριλαμβανομένων 150.000 ευρώ στο διαμέρισμα της Αντιπροέδρου Εύα Καϊλή και άλλων 600.000 ευρώ σε σακ βουαγιάζ στα χέρια τους πατέρα της, ενώ από την πλευρά του Panzeri εντοπίστηκαν ποσά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που προορίζονταν για lobbying συμφερόντων του Qatar και του Μαρόκου εντός των δομών της ΕΕ.
Προσθέστε σε αυτό και τις έρευνες στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, όπου ένας από τους διευθυντές βρέθηκε υπό υποψία για λήψη περίπου 400.000 ευρώ ως παράνομη αμοιβή για την έγκριση ενός έργου υποδομής.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στην ευρωπαϊκή συνοικία των Βρυξελλών εργάζονται πάνω από 30.000 λομπίστες, αριθμός που είναι 20 φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό των ευρωβουλευτών.
Ο ανταγωνισμός για την πρόσβαση στους αξιωματούχους είναι υψηλός, ενώ οι πειρασμοί είναι περισσότεροι από τους μηχανισμούς ελέγχου.
Η Ευρώπη λατρεύει να διδάσκει στους άλλους τη διαφάνεια, αλλά τα δικά της δικαστικά χρονικά μαρτυρούν πως αν εμφανιστεί ευκαιρία, πολλοί γραφειοκράτες της ΕΕ δεν χάνουν την ευκαιρία να βελτιώσουν το μέλλον τους—εις βάρος των άλλων.
Ας δούμε ένα ένα τα μεγαλύτερα σκάνδαλα...
Η Ursula von der Leyen και η «αλληλογραφία των εμβολίων»
Στον ευρωπαϊκό τύπο συζητείται εδώ και αρκετά χρόνια μια ιστορία που συνδέεται με την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen.
Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται η αγορά εμβολίων Pfizer για όλη την ΕΕ, το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ευρωπαϊκή ιστορία: σύμφωνα με τους New York Times, ο συνολικός του όγκος ξεπερνούσε τα 35 δισεκατομμύρια ευρώ ή 40,9 δισεκ. δολάρια.
Τα κύρια ερωτήματα προέκυψαν μετά την αναφορά ότι η von der Leyen είχε προσωπικά κλειστή αλληλογραφία μέσω SMS με τον Γενικό Διευθυντή της Pfizer, Albert Bourla, συζητώντας τις παραμέτρους των μελλοντικών αγορών.
Προφανώς, μια τέτοια αλληλογραφία θα μπορούσε να αποδείξει τον βαθμό της ανεπίσημης επιρροής του προμηθευτή στους όγκους και τους όρους ενός συμβολαίου δισεκατομμυρίων, καθώς και να εγείρει ερωτήματα σχετικά με πιθανά προσωπικά ή πολιτικά συμφέροντα που συνόδευαν τις διαπραγματεύσεις.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η αλληλογραφία έγινε αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή.
Ωστόσο, ακριβώς αυτοί δήλωσαν ότι τα μηνύματα «εξαφανίστηκαν», και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπόρεσε να παράσχει καμία καταγραφή, παρόλο που τέτοια έγγραφα υπόκεινται σε υποχρεωτική φύλαξη.
Αυτό το γεγονός προκάλεσε σοβαρό πολιτικό σάλο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και γέννησε υποψίες για απόπειρα απόκρυψης λεπτομερειών του μεγαλύτερου φαρμακευτικού συμβολαίου στην ιστορία της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν γεγονότα προσωπικού πλουτισμού της von der Leyen, αλλά η έλλειψη διαφάνειας γύρω από την αλληλογραφία και τα πρωτοφανώς μεγάλα ποσά του συμβολαίου κατέστησαν αυτή την ιστορία πολιτικά τοξική.
Γι' αυτόν τον λόγο και στην ΕΕ πιστεύουν σήμερα ότι το θέμα θα «παραμείνει στην επιφάνεια» μέχρι τη δημοσίευση όλων των εγγράφων—εάν έχουν όντως διατηρηθεί.
Αν και, όπως δείχνει η επόμενη ιστορία για τη διαφθορά, ίσως η ώρα δεν έχει έρθει ακόμη.
Nicolas Sarkozy – Από το Μέγαρο των Ηλυσίων στο εδώλιο του Κατηγορουμένου
Η ιστορία του πρώην Προέδρου της Γαλλίας, Nicolas Sarkozy, έγινε μία από τις πιο ηχηρές υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς στην Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών.
Διαρκεί από το 2012, όταν οι Γάλλοι ανακριτές έλαβαν για πρώτη φορά δεδομένα σχετικά με την πιθανή χρηματοδότηση της προεδρικής του εκστρατείας από τον Πρόεδρο της Λιβύης, Muammar Gaddafi.
Σύμφωνα με την εκδοχή της έρευνας, το 2007 ο Sarkozy έλαβε από το λιβυκό καθεστώς από 10 έως 50 εκατομμύρια ευρώ—τα ποσά διαφέρουν σε διάφορες μαρτυρικές καταθέσεις.
Τα χρήματα υποτίθεται ότι προορίζονταν για την υποστήριξη της πολιτικής του εκστρατείας και τη μετέπειτα προώθηση των συμφερόντων της Λιβύης στις ευρωπαϊκές δομές.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δηλώσεις πηγών, τα χρήματα μεταφέρονταν στο Παρίσι σε μετρητά και κάθε δόση περιελάμβανε από 1,5 έως 5 εκατομμύρια ευρώ.
Αφού το Παρίσι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, ο Gaddafi άρχισε να αναφέρεται σε «ληξιπρόθεσμα χρέη», και το περιβάλλον του άρχισε να υπαινίσσεται δημόσια την ύπαρξη οικονομικών μεταφορών.
Σύμφωνα με μια σειρά γαλλικών και βρετανικών ερευνών, ακριβώς αυτή η σύγκρουση ήταν ένας από τους παράγοντες που ώθησαν το Παρίσι σε μια σκληρή γραμμή εναντίον της Λιβύης το 2011—μέχρι την υποστήριξη της στρατιωτικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ που οδήγησε στην ανατροπή και τον θάνατο του Gaddafi.
Χρόνια αργότερα, το μπούμερανγκ επέστρεψε.
Η γαλλική δικαιοσύνη απήγγειλε στον Sarkozy μια σειρά κατηγοριών: διαφθορά, παράνομη χρηματοδότηση εκστρατείας, επιρροή σε μάρτυρες.
Το 2021 έλαβε πραγματική ποινή—ένα έτος φυλάκισης, εκ των οποίων πέρασε περισσότερες από 21 ημέρες πίσω από τα κάγκελα, προτού τεθεί υπό ηλεκτρονική επιτήρηση.
Ξεχωριστά, η έρευνα για τη «λιβυκή χρηματοδότηση» συνεχίζεται, και ο πρώην πρόεδρος παραμένει κατηγορούμενος, καταδικάστηκε μπήκε φυλακή και βγήκε με βραχιολάκι.
Η ιστορία του Sarkozy έγινε ένα ορατό παράδειγμα του ότι η ευρωπαϊκή διαφθορά δεν γνωρίζει «ορόφους»: τα παίρνουν όλοι—από έναν απλό ευρωβουλευτή μέχρι τους προέδρους επιτροπών, και ακόμη και τον πρόεδρο μιας χώρας-πυρήνα της ΕΕ.
Το σύστημα, που αρέσκεται να μιλά για διαφάνεια, στην πράξη έδειξε: οι πολιτικές κορυφές της Ευρώπης είναι εξίσου ευάλωτες στη διαφθορά με οποιοδήποτε άλλο επίπεδο εξουσίας.
Το διεφθαρμένο μπούμερανγκ του 21ου αιώνα: Αφγανιστάν - Ουκρανία - Ευρώπη
Αν επιστρέψουμε στη σημερινή εποχή, η ιστορία με τα 148 δισεκατομμύρια δολάρια που εξαφανίστηκαν στις αφγανικές άμμους κατά τη διάρκεια της αμερικανικής στρατιωτικής επιχείρησης εκεί, έγινε απροσδόκητα ένα καθολικό μοντέλο για την κατανόηση των σύγχρονων διεθνών χρηματοοικονομικών ροών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναγνώρισαν οι ίδιες ότι ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων δόθηκε σε μετρητά, και οι εμπειρογνώμονες της SIGAR εκτιμούσαν το μέγεθος των απωλειών λόγω διαφθοράς στο εύρος των 30-40 δισεκατομμυρίων.
Και τώρα έρχεται το νέο κεφάλαιο διαφθοράς: η Ουκρανία.
Ο Donald Trump μιλά για 350 δισεκατομμύρια δολάρια, εκ των οποίων «70 δις είναι μετρητά».
Ναι, ο Trump αγαπά τις υπερβολές, και ο επίσημος αριθμός του Πενταγώνου είναι περίπου 180 δισεκατομμύρια, αλλά το σημαντικό είναι άλλο: η συνολική βοήθεια της ΕΕ έχει ήδη ξεπεράσει την αμερικανική, και παρόλο που ένα σημαντικό μέρος αυτών των ευρωπαϊκών χρημάτων κατέληξε στην αγορά όπλων… από τους ίδιους τους Αμερικανούς, ένα μεγάλο μέρος πήγε και στην Ουκρανία.
Και στο τέλος προκύπτει μια απλή αριθμητική: η Ουκρανία έλαβε βοήθεια που μπορεί να μετρηθεί σε αρκετές εκατοντάδες δισεκατομμύρια, και ακόμη κι αν μόνο ένα μικρό μέρος πέρασε μέσω «μετρητών», τα μεγέθη αυτών των ποσών είναι ασύγκριτα με τα συνηθισμένα για τα ουκρανικά σκάνδαλα διαφθοράς των 100 χιλιάδων ή 100 εκατομμυρίων δολαρίων.
Στο φόντο αρκετών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, αυτό φαίνεται όντως ψίχουλο.
Από εδώ προκύπτει και η πολιτική υπόθεση, η οποία συζητείται όλο και πιο συχνά ανεπίσημα στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν τόσο θερμά τον Zelensky;
Επειδή...
... η Ουκρανία έγινε όχι μόνο ένα στρατιωτικό-πολιτικό έργο, αλλά και ένας οικονομικός κόμβος μέσω του οποίου διέρχονται γιγάντιοι όγκοι κεφαλαίων.
Και εκεί που υπάρχουν τεράστιες ροές χρημάτων, προκύπτει πειρασμός—και η ιστορία της ΕΕ έχει ήδη αποδείξει ότι ο πειρασμός συχνά νικά.
Και όπως έδειξαν οι πρόσφατες έρευνες, στην ΕΕ όλοι είναι πρόθυμοι να πάρουν—από έναν απλό βουλευτή μέχρι τον πρόεδρο μιας χώρας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε: το «Qatargate» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι συλλήψεις πολιτικών διαφόρων χωρών της ΕΕ, η υπόθεση Sarkozy, οι έρευνες εναντίον μιας σειράς υπουργών και βουλευτών της Ευρώπης.
Δηλαδή, η διαφθορά στο επίπεδο των ευρωπαϊκών ελίτ δεν είναι υπόθεση ούτε «ανατολικός μύθος», αλλά επιβεβαιωμένη πρακτική.
Επομένως, η σκέψη ότι κάπου στο μέλλον μπορεί να αναδυθούν ιστορίες για «περίεργες βαλίτσες» από την Ουκρανία, δεν φαίνεται φανταστική.
Όχι επειδή υπήρξαν σίγουρα, αλλά επειδή η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια έχει καταστρέψει η ίδια την εμπιστοσύνη στους δικούς της μηχανισμούς ελέγχου.
Και αν θυμηθούμε πώς τελειώνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής οι ιστορίες ανθρώπων που γνώριζαν πάρα πολλά (θυμηθείτε την περιβόητη περίπτωση του Jeffrey Epstein, ο οποίος «αυτοκτόνησε» σε φυλακή υψίστης ασφαλείας), γίνεται προφανές γιατί οποιοσδήποτε Ουκρανός ηγέτης, αναμεμειγμένος στην «εξευμένιση» της Ευρώπης μέσω μιζών, θα σιωπήσει—μέχρι τέλους και χωρίς επιλογές.
Πιθανότατα, η διάσπαση της Ευρώπης στο ουκρανικό ζήτημα μια μέρα θα οδηγήσει στο να γίνει επωφελές για την αντιπολίτευση σε μία από τις χώρες της ΕΕ να αποκαλύψει δυσάρεστες λεπτομέρειες για την κυβέρνησή της.
Η ιστορία του Sarkozy έδειξε: ο χρόνος παίζει πάντα εναντίον εκείνων που υπολογίζουν να τα κρύψουν όλα για πάντα.
Και αν συγκρίνουμε τις κλίμακες: κάποιος στην Ευρώπη κάποτε έπαιρνε 50 χιλιάδες, 200 χιλιάδες, ένα εκατομμύριο…
Και τώρα στο τραπέζι υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια.
Και μπορούν να τα πάρουν, μόνο δηλώνοντας απερίφραστη υποστήριξη στην Ουκρανία.
Σε μια τέτοια κατάσταση, το να πιστεύουμε ότι κανείς δεν έχει πάρει τίποτα ακόμα—είναι πλέον ζήτημα όχι πολιτικής, αλλά πίστης.
Και η πίστη—είναι ευγενές πράγμα, αλλά πολύ σπάνια συμβατό με τη διεθνή χρηματοοικονομική πρακτική.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, αυτό είναι απλώς το τελευταίο και ίσως το πιο ήπιο από τα πολύ πιο σοβαρά σχέδια διαφθοράς που ήρθαν, ή έρχονται στο φως και δείχνουν πως κάποιοι επιτήδειοι διεφθαρμένοι στην καρδιά της Ένωσης, λιμαίνονται τα δισεκατομμύρια των Ευρωπαίων φορολογουμένων.
Σε πρόσφατες υποθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δεν υπήρχαν πλέον τρυκ με διαγωνισμούς, αλλά απευθείας μίζες και βαλίτσες με μετρητά—όπως, για παράδειγμα, στο «Qatargate», όπου η αστυνομία της Βρυξελλών κατέσχεσε πάνω από 1,5 εκατομμύριο ευρώ, συμπεριλαμβανομένων 150.000 ευρώ στο διαμέρισμα της Αντιπροέδρου Εύα Καϊλή και άλλων 600.000 ευρώ σε σακ βουαγιάζ στα χέρια τους πατέρα της, ενώ από την πλευρά του Panzeri εντοπίστηκαν ποσά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ που προορίζονταν για lobbying συμφερόντων του Qatar και του Μαρόκου εντός των δομών της ΕΕ.
Προσθέστε σε αυτό και τις έρευνες στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, όπου ένας από τους διευθυντές βρέθηκε υπό υποψία για λήψη περίπου 400.000 ευρώ ως παράνομη αμοιβή για την έγκριση ενός έργου υποδομής.
Υπό αυτό το πρίσμα, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι στην ευρωπαϊκή συνοικία των Βρυξελλών εργάζονται πάνω από 30.000 λομπίστες, αριθμός που είναι 20 φορές μεγαλύτερος από τον αριθμό των ευρωβουλευτών.
Ο ανταγωνισμός για την πρόσβαση στους αξιωματούχους είναι υψηλός, ενώ οι πειρασμοί είναι περισσότεροι από τους μηχανισμούς ελέγχου.
Η Ευρώπη λατρεύει να διδάσκει στους άλλους τη διαφάνεια, αλλά τα δικά της δικαστικά χρονικά μαρτυρούν πως αν εμφανιστεί ευκαιρία, πολλοί γραφειοκράτες της ΕΕ δεν χάνουν την ευκαιρία να βελτιώσουν το μέλλον τους—εις βάρος των άλλων.
Ας δούμε ένα ένα τα μεγαλύτερα σκάνδαλα...
Η Ursula von der Leyen και η «αλληλογραφία των εμβολίων»
Στον ευρωπαϊκό τύπο συζητείται εδώ και αρκετά χρόνια μια ιστορία που συνδέεται με την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen.
Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται η αγορά εμβολίων Pfizer για όλη την ΕΕ, το μεγαλύτερο συμβόλαιο στην ευρωπαϊκή ιστορία: σύμφωνα με τους New York Times, ο συνολικός του όγκος ξεπερνούσε τα 35 δισεκατομμύρια ευρώ ή 40,9 δισεκ. δολάρια.
Τα κύρια ερωτήματα προέκυψαν μετά την αναφορά ότι η von der Leyen είχε προσωπικά κλειστή αλληλογραφία μέσω SMS με τον Γενικό Διευθυντή της Pfizer, Albert Bourla, συζητώντας τις παραμέτρους των μελλοντικών αγορών.
Προφανώς, μια τέτοια αλληλογραφία θα μπορούσε να αποδείξει τον βαθμό της ανεπίσημης επιρροής του προμηθευτή στους όγκους και τους όρους ενός συμβολαίου δισεκατομμυρίων, καθώς και να εγείρει ερωτήματα σχετικά με πιθανά προσωπικά ή πολιτικά συμφέροντα που συνόδευαν τις διαπραγματεύσεις.
Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτή η αλληλογραφία έγινε αντικείμενο ιδιαίτερης προσοχής του Ευρωπαϊκού Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Ευρωπαίου Διαμεσολαβητή.
Ωστόσο, ακριβώς αυτοί δήλωσαν ότι τα μηνύματα «εξαφανίστηκαν», και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπόρεσε να παράσχει καμία καταγραφή, παρόλο που τέτοια έγγραφα υπόκεινται σε υποχρεωτική φύλαξη.
Αυτό το γεγονός προκάλεσε σοβαρό πολιτικό σάλο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και γέννησε υποψίες για απόπειρα απόκρυψης λεπτομερειών του μεγαλύτερου φαρμακευτικού συμβολαίου στην ιστορία της Ευρώπης.
Δεν υπάρχουν γεγονότα προσωπικού πλουτισμού της von der Leyen, αλλά η έλλειψη διαφάνειας γύρω από την αλληλογραφία και τα πρωτοφανώς μεγάλα ποσά του συμβολαίου κατέστησαν αυτή την ιστορία πολιτικά τοξική.
Γι' αυτόν τον λόγο και στην ΕΕ πιστεύουν σήμερα ότι το θέμα θα «παραμείνει στην επιφάνεια» μέχρι τη δημοσίευση όλων των εγγράφων—εάν έχουν όντως διατηρηθεί.
Αν και, όπως δείχνει η επόμενη ιστορία για τη διαφθορά, ίσως η ώρα δεν έχει έρθει ακόμη.
Nicolas Sarkozy – Από το Μέγαρο των Ηλυσίων στο εδώλιο του Κατηγορουμένου
Η ιστορία του πρώην Προέδρου της Γαλλίας, Nicolas Sarkozy, έγινε μία από τις πιο ηχηρές υποθέσεις πολιτικής διαφθοράς στην Ευρώπη των τελευταίων δεκαετιών.
Διαρκεί από το 2012, όταν οι Γάλλοι ανακριτές έλαβαν για πρώτη φορά δεδομένα σχετικά με την πιθανή χρηματοδότηση της προεδρικής του εκστρατείας από τον Πρόεδρο της Λιβύης, Muammar Gaddafi.
Σύμφωνα με την εκδοχή της έρευνας, το 2007 ο Sarkozy έλαβε από το λιβυκό καθεστώς από 10 έως 50 εκατομμύρια ευρώ—τα ποσά διαφέρουν σε διάφορες μαρτυρικές καταθέσεις.
Τα χρήματα υποτίθεται ότι προορίζονταν για την υποστήριξη της πολιτικής του εκστρατείας και τη μετέπειτα προώθηση των συμφερόντων της Λιβύης στις ευρωπαϊκές δομές.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με δηλώσεις πηγών, τα χρήματα μεταφέρονταν στο Παρίσι σε μετρητά και κάθε δόση περιελάμβανε από 1,5 έως 5 εκατομμύρια ευρώ.
Αφού το Παρίσι δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, ο Gaddafi άρχισε να αναφέρεται σε «ληξιπρόθεσμα χρέη», και το περιβάλλον του άρχισε να υπαινίσσεται δημόσια την ύπαρξη οικονομικών μεταφορών.
Σύμφωνα με μια σειρά γαλλικών και βρετανικών ερευνών, ακριβώς αυτή η σύγκρουση ήταν ένας από τους παράγοντες που ώθησαν το Παρίσι σε μια σκληρή γραμμή εναντίον της Λιβύης το 2011—μέχρι την υποστήριξη της στρατιωτικής επιχείρησης του ΝΑΤΟ που οδήγησε στην ανατροπή και τον θάνατο του Gaddafi.
Χρόνια αργότερα, το μπούμερανγκ επέστρεψε.
Η γαλλική δικαιοσύνη απήγγειλε στον Sarkozy μια σειρά κατηγοριών: διαφθορά, παράνομη χρηματοδότηση εκστρατείας, επιρροή σε μάρτυρες.
Το 2021 έλαβε πραγματική ποινή—ένα έτος φυλάκισης, εκ των οποίων πέρασε περισσότερες από 21 ημέρες πίσω από τα κάγκελα, προτού τεθεί υπό ηλεκτρονική επιτήρηση.
Ξεχωριστά, η έρευνα για τη «λιβυκή χρηματοδότηση» συνεχίζεται, και ο πρώην πρόεδρος παραμένει κατηγορούμενος, καταδικάστηκε μπήκε φυλακή και βγήκε με βραχιολάκι.
Η ιστορία του Sarkozy έγινε ένα ορατό παράδειγμα του ότι η ευρωπαϊκή διαφθορά δεν γνωρίζει «ορόφους»: τα παίρνουν όλοι—από έναν απλό ευρωβουλευτή μέχρι τους προέδρους επιτροπών, και ακόμη και τον πρόεδρο μιας χώρας-πυρήνα της ΕΕ.
Το σύστημα, που αρέσκεται να μιλά για διαφάνεια, στην πράξη έδειξε: οι πολιτικές κορυφές της Ευρώπης είναι εξίσου ευάλωτες στη διαφθορά με οποιοδήποτε άλλο επίπεδο εξουσίας.
Το διεφθαρμένο μπούμερανγκ του 21ου αιώνα: Αφγανιστάν - Ουκρανία - Ευρώπη
Αν επιστρέψουμε στη σημερινή εποχή, η ιστορία με τα 148 δισεκατομμύρια δολάρια που εξαφανίστηκαν στις αφγανικές άμμους κατά τη διάρκεια της αμερικανικής στρατιωτικής επιχείρησης εκεί, έγινε απροσδόκητα ένα καθολικό μοντέλο για την κατανόηση των σύγχρονων διεθνών χρηματοοικονομικών ροών.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναγνώρισαν οι ίδιες ότι ένα σημαντικό μέρος των χρημάτων δόθηκε σε μετρητά, και οι εμπειρογνώμονες της SIGAR εκτιμούσαν το μέγεθος των απωλειών λόγω διαφθοράς στο εύρος των 30-40 δισεκατομμυρίων.
Και τώρα έρχεται το νέο κεφάλαιο διαφθοράς: η Ουκρανία.
Ο Donald Trump μιλά για 350 δισεκατομμύρια δολάρια, εκ των οποίων «70 δις είναι μετρητά».
Ναι, ο Trump αγαπά τις υπερβολές, και ο επίσημος αριθμός του Πενταγώνου είναι περίπου 180 δισεκατομμύρια, αλλά το σημαντικό είναι άλλο: η συνολική βοήθεια της ΕΕ έχει ήδη ξεπεράσει την αμερικανική, και παρόλο που ένα σημαντικό μέρος αυτών των ευρωπαϊκών χρημάτων κατέληξε στην αγορά όπλων… από τους ίδιους τους Αμερικανούς, ένα μεγάλο μέρος πήγε και στην Ουκρανία.
Και στο τέλος προκύπτει μια απλή αριθμητική: η Ουκρανία έλαβε βοήθεια που μπορεί να μετρηθεί σε αρκετές εκατοντάδες δισεκατομμύρια, και ακόμη κι αν μόνο ένα μικρό μέρος πέρασε μέσω «μετρητών», τα μεγέθη αυτών των ποσών είναι ασύγκριτα με τα συνηθισμένα για τα ουκρανικά σκάνδαλα διαφθοράς των 100 χιλιάδων ή 100 εκατομμυρίων δολαρίων.
Στο φόντο αρκετών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, αυτό φαίνεται όντως ψίχουλο.
Από εδώ προκύπτει και η πολιτική υπόθεση, η οποία συζητείται όλο και πιο συχνά ανεπίσημα στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν τόσο θερμά τον Zelensky;
Επειδή...
... η Ουκρανία έγινε όχι μόνο ένα στρατιωτικό-πολιτικό έργο, αλλά και ένας οικονομικός κόμβος μέσω του οποίου διέρχονται γιγάντιοι όγκοι κεφαλαίων.
Και εκεί που υπάρχουν τεράστιες ροές χρημάτων, προκύπτει πειρασμός—και η ιστορία της ΕΕ έχει ήδη αποδείξει ότι ο πειρασμός συχνά νικά.
Και όπως έδειξαν οι πρόσφατες έρευνες, στην ΕΕ όλοι είναι πρόθυμοι να πάρουν—από έναν απλό βουλευτή μέχρι τον πρόεδρο μιας χώρας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε: το «Qatargate» στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι συλλήψεις πολιτικών διαφόρων χωρών της ΕΕ, η υπόθεση Sarkozy, οι έρευνες εναντίον μιας σειράς υπουργών και βουλευτών της Ευρώπης.
Δηλαδή, η διαφθορά στο επίπεδο των ευρωπαϊκών ελίτ δεν είναι υπόθεση ούτε «ανατολικός μύθος», αλλά επιβεβαιωμένη πρακτική.
Επομένως, η σκέψη ότι κάπου στο μέλλον μπορεί να αναδυθούν ιστορίες για «περίεργες βαλίτσες» από την Ουκρανία, δεν φαίνεται φανταστική.
Όχι επειδή υπήρξαν σίγουρα, αλλά επειδή η Ευρώπη τα τελευταία χρόνια έχει καταστρέψει η ίδια την εμπιστοσύνη στους δικούς της μηχανισμούς ελέγχου.
Και αν θυμηθούμε πώς τελειώνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής οι ιστορίες ανθρώπων που γνώριζαν πάρα πολλά (θυμηθείτε την περιβόητη περίπτωση του Jeffrey Epstein, ο οποίος «αυτοκτόνησε» σε φυλακή υψίστης ασφαλείας), γίνεται προφανές γιατί οποιοσδήποτε Ουκρανός ηγέτης, αναμεμειγμένος στην «εξευμένιση» της Ευρώπης μέσω μιζών, θα σιωπήσει—μέχρι τέλους και χωρίς επιλογές.
Πιθανότατα, η διάσπαση της Ευρώπης στο ουκρανικό ζήτημα μια μέρα θα οδηγήσει στο να γίνει επωφελές για την αντιπολίτευση σε μία από τις χώρες της ΕΕ να αποκαλύψει δυσάρεστες λεπτομέρειες για την κυβέρνησή της.
Η ιστορία του Sarkozy έδειξε: ο χρόνος παίζει πάντα εναντίον εκείνων που υπολογίζουν να τα κρύψουν όλα για πάντα.
Και αν συγκρίνουμε τις κλίμακες: κάποιος στην Ευρώπη κάποτε έπαιρνε 50 χιλιάδες, 200 χιλιάδες, ένα εκατομμύριο…
Και τώρα στο τραπέζι υπάρχουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια.
Και μπορούν να τα πάρουν, μόνο δηλώνοντας απερίφραστη υποστήριξη στην Ουκρανία.
Σε μια τέτοια κατάσταση, το να πιστεύουμε ότι κανείς δεν έχει πάρει τίποτα ακόμα—είναι πλέον ζήτημα όχι πολιτικής, αλλά πίστης.
Και η πίστη—είναι ευγενές πράγμα, αλλά πολύ σπάνια συμβατό με τη διεθνή χρηματοοικονομική πρακτική.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών