Για πολλούς, ο Cheney, δεν ήταν απλώς ο δεύτερος τη τάξει μετά τον George W. Bush. Ήταν ο αδίστακτος εγκέφαλος πίσω από τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας»
Ο θάνατος του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Dick Cheney, σε ηλικία 84 ετών, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής κατά την οποία η αμερικανική πολιτική στιγματίστηκε από αμφιλεγόμενες αποφάσεις, παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ανελέητη επιδίωξη προσωπικής ισχύος.
Για πολλούς, ο Cheney, δεν ήταν απλώς ο δεύτερος τη τάξει μετά τον George W. Bush. Ήταν ο αδίστακτος εγκέφαλος πίσω από τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μια στρατιωτική επέμβαση που κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και επέβαλε μια μόνιμη αβεβαιότητα στον κόσμο.
Η πιο σκοτεινή σελίδα της θητείας του Cheney είναι αναμφισβήτητα η εισβολή στο Ιράκ το 2003, που βασίστηκε σε ψευδείς ισχυρισμούς περί σύνδεσης του Saddam Hussein με την 11η Σεπτεμβρίου.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας καταστροφικός πόλεμος, χιλιάδες νεκροί αθώοι και η αποσταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής.
Παράλληλα, η προσωπική του εμπλοκή και οι στενές σχέσεις του με την εταιρεία Halliburton, της οποίας είχε προεδρεύσει πριν αναλάβει αντιπρόεδρος, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα για σύγκρουση συμφερόντων και οικονομική εκμετάλλευση πολέμου.
Βασανιστήρια και επέκταση της προεδρικής εξουσίας
Ο Cheney δεν περιορίστηκε στην εξωτερική πολιτική. Υπερασπίστηκε δημόσια τις «ενισχυμένες» τεχνικές ανάκρισης, που περιλάμβαναν εικονικό πνιγμό και στέρηση ύπνου —με άλλα λόγια βασανιστήρια— παρά την καταδίκη τους από την Επιτροπή Πληροφοριών της Γερουσίας των ΗΠΑ και τον Ειδικό Εισηγητή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Παράλληλα, επιδίωξε να επεκτείνει την εξουσία της προεδρίας, σχηματίζοντας μια ομάδα εθνικής ασφάλειας που λειτουργούσε ουσιαστικά ως ανεξάρτητο κέντρο εξουσίας μέσα στην κυβέρνηση, παρακάμπτοντας θεσμούς και πολιτικούς αντιπάλους, όπως ο Colin Powell και η Condoleezza Rice.
Παρά τη φανατική στήριξή του στους συντηρητικούς σκοπούς, ο Cheney δεν δίστασε να κατακρίνει έναν δικό του, τον Donald Trump, αποκαλώντας τον «δειλό» και «τη μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ η δημοκρατία».
Η ψήφος εμπιστοσύνης στην Kamala Harris στις πρόσφατες εκλογές φανερώνει μια υποκριτική στάση: ένας πολιτικός που καθόρισε την αμερικανική εξωτερική πολιτική για χρόνια, δεν δίστασε να παρακάμψει τα ιδεολογικά του δόγματα όταν απειλήθηκε η δημόσια εικόνα του.
Η πολιτική του οικογένεια συνεχίζει το παράδειγμα: η κόρη του, Liz Cheney, ενώ ξεκίνησε ως ισχυρή Ρεπουμπλικανή, έχασε την έδρα της λόγω της αντίθεσης της στον Trump — φαινόμενο που δείχνει ότι η οικογένεια Cheney θεωρούσε την προσωπική επιρροή και την ιδεολογική καθαρότητα πιο σημαντικές από τη δημοκρατική διαδικασία.
Η κληρονομιά της θητείας Cheney
Η πραγματική κληρονομιά του Dick Cheney είναι η εξουσία χωρίς όρια και η έλλειψη λογοδοσίας.
Από τον Περσικό Κόλπο μέχρι το Ιράκ, από τα βασανιστήρια μέχρι τις αμφιλεγόμενες πολιτικές εσωτερικής ασφάλειας, η θητεία του παραμένει σύμβολο ενός πολιτικού συστήματος που δικαιολογούσε τα πάντα στο όνομα της «ασφάλειας».
Όπως και να τον κρίνει κανείς, ο Cheney δεν ήταν ο άνθρωπος που δίδαξε μόνο στα παιδιά και τα εγγόνια του «τιμή και αγάπη για την πατρίδα».
Ήταν ο πολιτικός που απέδειξε ότι, όταν συνδυάζονται εξουσία, φόβος και προσωπικά συμφέροντα, η δημοκρατία μπορεί να γίνει εύκολη λεία.
www.bankingnews.gr
Για πολλούς, ο Cheney, δεν ήταν απλώς ο δεύτερος τη τάξει μετά τον George W. Bush. Ήταν ο αδίστακτος εγκέφαλος πίσω από τον λεγόμενο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», μια στρατιωτική επέμβαση που κόστισε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές και επέβαλε μια μόνιμη αβεβαιότητα στον κόσμο.
Η πιο σκοτεινή σελίδα της θητείας του Cheney είναι αναμφισβήτητα η εισβολή στο Ιράκ το 2003, που βασίστηκε σε ψευδείς ισχυρισμούς περί σύνδεσης του Saddam Hussein με την 11η Σεπτεμβρίου.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας καταστροφικός πόλεμος, χιλιάδες νεκροί αθώοι και η αποσταθεροποίηση ολόκληρης της περιοχής.
Παράλληλα, η προσωπική του εμπλοκή και οι στενές σχέσεις του με την εταιρεία Halliburton, της οποίας είχε προεδρεύσει πριν αναλάβει αντιπρόεδρος, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα για σύγκρουση συμφερόντων και οικονομική εκμετάλλευση πολέμου.
Βασανιστήρια και επέκταση της προεδρικής εξουσίας
Ο Cheney δεν περιορίστηκε στην εξωτερική πολιτική. Υπερασπίστηκε δημόσια τις «ενισχυμένες» τεχνικές ανάκρισης, που περιλάμβαναν εικονικό πνιγμό και στέρηση ύπνου —με άλλα λόγια βασανιστήρια— παρά την καταδίκη τους από την Επιτροπή Πληροφοριών της Γερουσίας των ΗΠΑ και τον Ειδικό Εισηγητή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Παράλληλα, επιδίωξε να επεκτείνει την εξουσία της προεδρίας, σχηματίζοντας μια ομάδα εθνικής ασφάλειας που λειτουργούσε ουσιαστικά ως ανεξάρτητο κέντρο εξουσίας μέσα στην κυβέρνηση, παρακάμπτοντας θεσμούς και πολιτικούς αντιπάλους, όπως ο Colin Powell και η Condoleezza Rice.
Παρά τη φανατική στήριξή του στους συντηρητικούς σκοπούς, ο Cheney δεν δίστασε να κατακρίνει έναν δικό του, τον Donald Trump, αποκαλώντας τον «δειλό» και «τη μεγαλύτερη απειλή που γνώρισε ποτέ η δημοκρατία».
Η ψήφος εμπιστοσύνης στην Kamala Harris στις πρόσφατες εκλογές φανερώνει μια υποκριτική στάση: ένας πολιτικός που καθόρισε την αμερικανική εξωτερική πολιτική για χρόνια, δεν δίστασε να παρακάμψει τα ιδεολογικά του δόγματα όταν απειλήθηκε η δημόσια εικόνα του.
Η πολιτική του οικογένεια συνεχίζει το παράδειγμα: η κόρη του, Liz Cheney, ενώ ξεκίνησε ως ισχυρή Ρεπουμπλικανή, έχασε την έδρα της λόγω της αντίθεσης της στον Trump — φαινόμενο που δείχνει ότι η οικογένεια Cheney θεωρούσε την προσωπική επιρροή και την ιδεολογική καθαρότητα πιο σημαντικές από τη δημοκρατική διαδικασία.
Η κληρονομιά της θητείας Cheney
Η πραγματική κληρονομιά του Dick Cheney είναι η εξουσία χωρίς όρια και η έλλειψη λογοδοσίας.
Από τον Περσικό Κόλπο μέχρι το Ιράκ, από τα βασανιστήρια μέχρι τις αμφιλεγόμενες πολιτικές εσωτερικής ασφάλειας, η θητεία του παραμένει σύμβολο ενός πολιτικού συστήματος που δικαιολογούσε τα πάντα στο όνομα της «ασφάλειας».
Όπως και να τον κρίνει κανείς, ο Cheney δεν ήταν ο άνθρωπος που δίδαξε μόνο στα παιδιά και τα εγγόνια του «τιμή και αγάπη για την πατρίδα».
Ήταν ο πολιτικός που απέδειξε ότι, όταν συνδυάζονται εξουσία, φόβος και προσωπικά συμφέροντα, η δημοκρατία μπορεί να γίνει εύκολη λεία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών