Είκοσι χρόνια μετά το Clichy, η Γαλλία δείχνει να ξαναζεί τον ίδιο εφιάλτη: προάστια στις φλόγες, κοινωνική έκρηξη, και ένα έθνος που φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Οι πληγές του 2005 δεν έκλεισαν ποτέ – και η Γαλλία βαδίζει ξανά στα πρόθυρα αστικού πολέμου
Πριν από είκοσι χρόνια, τον Οκτώβριο του 2005, δύο νεαρά αγόρια, οι Zyed και Bouna, προσπάθησαν να ξεφύγουν από έναν αστυνομικό έλεγχο και βρήκαν καταφύγιο σε μετασχηματιστή ρεύματος, όπου έχασαν τη ζωή τους.
Η τραγωδία αυτή πυροδότησε εκτεταμένες ταραχές στο Clichy, στα προάστια του Παρισιού, οι οποίες εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη Γαλλία, προκαλώντας τρεις εβδομάδες χάους.
Έκτοτε, τα ίδια φαινόμενα επαναλαμβάνονται, αποδεικνύοντας ότι η χώρα δεν έμαθε τίποτα από εκείνη την περίοδο - καταδικασμένη να ξαναζεί έναν φαύλο κύκλο αστικής βίας όλο και πιο έντονο.
Τα γεγονότα του Clichy-sous-Bois συνέβησαν στις 27 Οκτωβρίου 2005: οι δύο έφηβοι Zyed Benna και Bouna Traoré σκοτώθηκαν από ηλεκτροπληξία ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν από την αστυνομία. Τρεις ημέρες αργότερα, καθώς οι πρώτες ταραχές είχαν ήδη ξεσπάσει, η ρίψη ενός δακρυγόνου στην είσοδο του τοπικού τεμένους από αστυνομικούς προκάλεσε γενικευμένη έκρηξη βίας.
Οι ταραχές εξαπλώθηκαν πρώτα στην περιοχή Seine-Saint-Denis και έπειτα σε δεκάδες πόλεις σε όλη τη Γαλλία, οδηγώντας την κυβέρνηση να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις 8 Νοεμβρίου.
Η ηρεμία επανήλθε μόλις στις 17 Νοεμβρίου, αφού συνελήφθησαν σχεδόν 3.000 άτομα και καταγράφηκαν τεράστιες υλικές ζημιές.
Πολιτικές αντιφάσεις
Οι τρεις εβδομάδες των ταραχών χαράχτηκαν βαθιά στη συλλογική μνήμη ως οι χειρότερες στη Γαλλία από τον Μάιο του 1968.
Οι αναλύσεις δείχνουν ότι ο θάνατος των δύο νέων αποτέλεσε την αφορμή, όχι όμως την κύρια αιτία.
Η επίθεση στο τέμενος και η στάση του τότε υπουργού Εσωτερικών Nicolas Sarkozy, ο οποίος αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη της αστυνομίας, πυροδότησαν την οργή.
Η πολιτική τάξη επιδόθηκε τότε σε έναν αγώνα ερμηνειών. Η Αριστερά μίλησε για «κοινωνική αδικία» και «εξευτελισμό» των μεταναστών από τα προάστια, μετατρέποντας τους ταραχοποιούς σε «θύματα του συστήματος».
Ο σοσιαλιστής Dominique Strauss-Kahn κατηγόρησε τη μείωση κοινωνικών επιδομάτων, ενώ ο ποδοσφαιριστής Lilian Thuram δήλωσε πως «πριν μιλήσουμε για ανασφάλεια, πρέπει να μιλήσουμε για κοινωνική δικαιοσύνη».
Η κυβέρνηση του Jacques Chirac και του Dominique de Villepin εμφανίστηκε αδύναμη, με αντιφατικά μηνύματα: από τη μια «σεβασμός στο νόμο», από την άλλη «ανάγκη για περισσότερη κοινωνική στέγαση».
Το εθνοτικό στοιχείο των ταραχών αποτέλεσε ταμπού. Ωστόσο, τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: οι περισσότεροι συλληφθέντες ήταν νέοι αφρικανικής καταγωγής, δεύτερης ή τρίτης γενιάς.
Παρά το ότι 95% ήταν Γάλλοι πολίτες, η πλειοψηφία προερχόταν από οικογένειες μεταναστών της Βόρειας Αφρικής.
Η πραγματικότητα αυτή αναιρεί τον «κοινωνιολογικό» λόγο της Αριστεράς, καθώς άλλες περιοχές φτώχειας στη Γαλλία δεν εξεγείρονται ποτέ με τέτοια βία.
Μια χώρα ανεπίδεκτη μαθήσεως
Είκοσι χρόνια αργότερα, οι πληγές παραμένουν ανοιχτές. Οι ταραχές του Ιουνίου 2023, μετά τον θάνατο του Nahel, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου, επανέφεραν την εικόνα του 2005: καμένα προάστια, λεηλασίες και ένα κράτος που χάνει τον έλεγχο.
Σήμερα, όλοι θυμούνται τα ονόματα Zyed, Bouna και Nahel - κανείς όμως δεν θυμάται τα ονόματα Jean-Claude Irvoas, Jean-Jacques Le Chenadec και Alain Lambert, Γάλλων πολιτών που δολοφονήθηκαν εκείνες τις ημέρες από ταραχοποιούς.
Όπως τόνισε η ευρωβουλευτής Marion Maréchal, «οι ταραχές αυτές παρουσιάζονται ακόμη ως «κοινωνική αφύπνιση», ενώ στην πραγματικότητα υπήρξαν μια από τις πιο βίαιες εκδηλώσεις αντιγαλλικού μίσους που γνώρισε ποτέ η χώρα».
Ο τρίτος νέος που επέζησε του περιστατικού, ο Muhittin Altun, έχει από τότε πολλαπλές καταδίκες για πράξεις βίας και ληστείες. Όπως δήλωσε ο δικηγόρος ενός από τα θύματά του: «Πιστεύει ότι είναι είδωλο, ότι κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει».
Η μοίρα του αντικατοπτρίζει την ασθένεια της σύγχρονης Γαλλίας: μια κοινωνία που αρνείται να δει την αλήθεια, να κατονομάσει το πρόβλημα και να αντιμετωπίσει τη ρίζα της βίας.
Έτσι, η χώρα βαδίζει ξανά προς μια νέα έκρηξη που μπορεί, μέσα σε μια νύχτα, να την παρασύρει ολόκληρη στις φλόγες.
www.bankingnews.gr
Η τραγωδία αυτή πυροδότησε εκτεταμένες ταραχές στο Clichy, στα προάστια του Παρισιού, οι οποίες εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη τη Γαλλία, προκαλώντας τρεις εβδομάδες χάους.
Έκτοτε, τα ίδια φαινόμενα επαναλαμβάνονται, αποδεικνύοντας ότι η χώρα δεν έμαθε τίποτα από εκείνη την περίοδο - καταδικασμένη να ξαναζεί έναν φαύλο κύκλο αστικής βίας όλο και πιο έντονο.
Τα γεγονότα του Clichy-sous-Bois συνέβησαν στις 27 Οκτωβρίου 2005: οι δύο έφηβοι Zyed Benna και Bouna Traoré σκοτώθηκαν από ηλεκτροπληξία ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν από την αστυνομία. Τρεις ημέρες αργότερα, καθώς οι πρώτες ταραχές είχαν ήδη ξεσπάσει, η ρίψη ενός δακρυγόνου στην είσοδο του τοπικού τεμένους από αστυνομικούς προκάλεσε γενικευμένη έκρηξη βίας.
Οι ταραχές εξαπλώθηκαν πρώτα στην περιοχή Seine-Saint-Denis και έπειτα σε δεκάδες πόλεις σε όλη τη Γαλλία, οδηγώντας την κυβέρνηση να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης στις 8 Νοεμβρίου.
Η ηρεμία επανήλθε μόλις στις 17 Νοεμβρίου, αφού συνελήφθησαν σχεδόν 3.000 άτομα και καταγράφηκαν τεράστιες υλικές ζημιές.
Πολιτικές αντιφάσεις
Οι τρεις εβδομάδες των ταραχών χαράχτηκαν βαθιά στη συλλογική μνήμη ως οι χειρότερες στη Γαλλία από τον Μάιο του 1968.
Οι αναλύσεις δείχνουν ότι ο θάνατος των δύο νέων αποτέλεσε την αφορμή, όχι όμως την κύρια αιτία.
Η επίθεση στο τέμενος και η στάση του τότε υπουργού Εσωτερικών Nicolas Sarkozy, ο οποίος αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη της αστυνομίας, πυροδότησαν την οργή.
Η πολιτική τάξη επιδόθηκε τότε σε έναν αγώνα ερμηνειών. Η Αριστερά μίλησε για «κοινωνική αδικία» και «εξευτελισμό» των μεταναστών από τα προάστια, μετατρέποντας τους ταραχοποιούς σε «θύματα του συστήματος».
Ο σοσιαλιστής Dominique Strauss-Kahn κατηγόρησε τη μείωση κοινωνικών επιδομάτων, ενώ ο ποδοσφαιριστής Lilian Thuram δήλωσε πως «πριν μιλήσουμε για ανασφάλεια, πρέπει να μιλήσουμε για κοινωνική δικαιοσύνη».
Η κυβέρνηση του Jacques Chirac και του Dominique de Villepin εμφανίστηκε αδύναμη, με αντιφατικά μηνύματα: από τη μια «σεβασμός στο νόμο», από την άλλη «ανάγκη για περισσότερη κοινωνική στέγαση».
Το εθνοτικό στοιχείο των ταραχών αποτέλεσε ταμπού. Ωστόσο, τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους: οι περισσότεροι συλληφθέντες ήταν νέοι αφρικανικής καταγωγής, δεύτερης ή τρίτης γενιάς.
Παρά το ότι 95% ήταν Γάλλοι πολίτες, η πλειοψηφία προερχόταν από οικογένειες μεταναστών της Βόρειας Αφρικής.
Η πραγματικότητα αυτή αναιρεί τον «κοινωνιολογικό» λόγο της Αριστεράς, καθώς άλλες περιοχές φτώχειας στη Γαλλία δεν εξεγείρονται ποτέ με τέτοια βία.
Μια χώρα ανεπίδεκτη μαθήσεως
Είκοσι χρόνια αργότερα, οι πληγές παραμένουν ανοιχτές. Οι ταραχές του Ιουνίου 2023, μετά τον θάνατο του Nahel, ο οποίος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια αστυνομικού ελέγχου, επανέφεραν την εικόνα του 2005: καμένα προάστια, λεηλασίες και ένα κράτος που χάνει τον έλεγχο.
Σήμερα, όλοι θυμούνται τα ονόματα Zyed, Bouna και Nahel - κανείς όμως δεν θυμάται τα ονόματα Jean-Claude Irvoas, Jean-Jacques Le Chenadec και Alain Lambert, Γάλλων πολιτών που δολοφονήθηκαν εκείνες τις ημέρες από ταραχοποιούς.
Όπως τόνισε η ευρωβουλευτής Marion Maréchal, «οι ταραχές αυτές παρουσιάζονται ακόμη ως «κοινωνική αφύπνιση», ενώ στην πραγματικότητα υπήρξαν μια από τις πιο βίαιες εκδηλώσεις αντιγαλλικού μίσους που γνώρισε ποτέ η χώρα».
Ο τρίτος νέος που επέζησε του περιστατικού, ο Muhittin Altun, έχει από τότε πολλαπλές καταδίκες για πράξεις βίας και ληστείες. Όπως δήλωσε ο δικηγόρος ενός από τα θύματά του: «Πιστεύει ότι είναι είδωλο, ότι κανείς δεν μπορεί να τον αγγίξει».
Η μοίρα του αντικατοπτρίζει την ασθένεια της σύγχρονης Γαλλίας: μια κοινωνία που αρνείται να δει την αλήθεια, να κατονομάσει το πρόβλημα και να αντιμετωπίσει τη ρίζα της βίας.
Έτσι, η χώρα βαδίζει ξανά προς μια νέα έκρηξη που μπορεί, μέσα σε μια νύχτα, να την παρασύρει ολόκληρη στις φλόγες.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών