Η ανάλυση του απόστρατου αξιωματικού Stuart Crawford αναδεικνύει σοβαρές αδυναμίες στις δυνατότητες των νέων βρετανικών αρμάτων μάχης
Το άρμα μάχης Challenger 3, που βρίσκεται υπό ανάπτυξη για να εξοπλίσει τον βρετανικό στρατό, έχει γίνει δεκτό με εξόχως απαξιωτικά σχόλια, προτού καν ακόμη εισέλθει σε υπηρεσία, σύμφωνα με ανάλυση που δημοσιεύθηκε από τον πρώην αξιωματικό του βρετανικού στρατού και σημαντικό στρατιωτικό αναλυτή, Λοχαγό Stuart Crawford.
Παρά τις ευρείες αμφιβολίες για την επάρκεια του προγράμματος αρμάτων, κυρίως λόγω των περιορισμένων προγραμματισμένων αριθμών απόκτησης (148 οχήματα), η εκτίμηση του Crawford αναδεικνύει σοβαρές αδυναμίες στις δυνατότητες των οχημάτων αυτών.
Το Challenger 3 έχει αναπτυχθεί ως μια βελτιωμένη παραλλαγή του Challenger 2, το οποίο μπήκε σε υπηρεσία τη δεκαετία του 1990, και «μπορεί να αντιπροσωπεύει την τελευταία εκδοχή μιας πια παρωχημένης σχεδιαστικής φιλοσοφίας», σημείωσε ο Crawford, προσθέτοντας ότι «η τρέχουσα γενιά δυτικών αρμάτων μάχης, Leopard 2, M1A2 Abrams και τώρα το CR3, θεωρούνται όλο και πιο μεγάλα, βαριά, ακριβά και ευάλωτα για να δικαιολογήσουν περαιτέρω ανάπτυξη σύμφωνα με παραδοσιακές γραμμές».
«Αδύνατο να το χειριστούν οι μονάδες μας»
Απειλώντας την επιβιωσιμότητα του στόλου, μόνο 60 συστήματα ενεργητικής προστασίας προγραμματίζονται να αγοραστούν για να μοιραστούν ανάμεσα στα οχήματα, κάτι που ο Crawford σημειώνει ότι ενδέχεται να θέτει σοβαρούς κινδύνους, αν ληφθούν υπόψη τα διδάγματα που αντλήθηκαν από το ουκρανικό μέτωπο σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τέτοια οχήματα, ως προς τις αντοχές τους.
Όσον αφορά τη δυνατότητα κίνησης, ο Crawford παρατήρησε: «Το άρμα διατηρεί επίσης τον κινητήρα 1.200 ίππων του προγενέστερου Challenger 2, ο οποίος επικρίθηκε από τους Ουκρανούς χειριστές ως ανεπαρκής για το βάρος του.
Αν το CR3 πλησιάζει τους 80 τόνους σε πλήρη διαμόρφωση μάχης, παραμένει ασαφές εάν οι μονάδες ανάκτησης και γεφυρώσεων του βρετανικού στρατού μπορούν να το χειριστούν».
Το ξεπερασμένο σχέδιο και η κινεζική υπεροχή
«Η παραδοσιακή διάταξη του πυργίσκου με τρία μέλη πλήρωμα είναι ξεπερασμένη, καθώς οι αυτόματοι τροφοδότες και οι απομακρυσμένοι πυργίσκοι είναι ευρέως διαθέσιμοι», πρόσθεσε ο Crawford, σημειώνοντας ότι τα μελλοντικά άρματα «πιθανότατα θα ακολουθήσουν το μοντέλο του ρωσικού T-14 Armata, με τα πληρώματα να είναι κλεισμένα σε θωρακισμένες κάψουλες μέσα στο θώρακα. Αυτή η προσέγγιση μειώνει το προφίλ και το βάρος του οχήματος».
Το νέο κινεζικό άρμα μάχης Type 100, που αποκαλύφθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου, ήταν ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού, σχεδιασμένο να δίνει προτεραιότητα στην προστασία του πληρώματος, το ελαφρύ βάρος και την υψηλή κινητικότητα με ένα σχέδιο που θεωρείται ότι ανταποκρίνεται στις τάσεις που επικρατούν στο ουκρανικό μέτωπο.
Το παράδειγμα του Type 100, ακόμα περισσότερο από το T-14, αναμένεται να ακολουθηθεί από τα μελλοντικά σχέδια αρμάτων.
Γιατί τα σοβιετικής προέλευσης τανκς (εξακολουθούν να) υπερέχουν των αγγλοσαξονικών
Η εκτίμηση του Crawford υπογραμμίζει τα σημαντικά πλεονεκτήματα που έχουν τα σοβιετικά, ουκρανικά και ρωσικά άρματα σε σχέση με τα δυτικά, παρατηρώντας: «Υπάρχει ισχυρή περίπτωση για στροφή προς μικρότερα, ελαφρύτερα και φθηνότερα άρματα στη ζώνη των 45-50 τόνων.
Τέτοια οχήματα θα μπορούσαν να διαθέτουν απομακρυσμένους πυργίσκους, πληρώματα σε προστατευμένα διαμερίσματα του θώρακα, ισχυρό θωρακισμένο κάλυμμα και εκτενή χρήση συστημάτων APS και αμυνών κατά των drones».
Αυτή η ζώνη βάρους περιλαμβάνει όλα τα σοβιετικά και ρωσικά άρματα που είναι σε υπηρεσία, ενώ τα δυτικά άρματα συνήθως ζυγίζουν μεταξύ 70-80 τόνων.
Τα επιχειρήματα του Crawford για την ευαλωτότητα των δυτικών σχεδίων αρμάτων υποστηρίζονται έντονα από τις παρατηρήσεις της απόδοσης των αμερικανικών M1A1 Abrams και των γερμανικών Leopard 2 στο ουκρανικό μέτωπο.
Και οι δύο τύποι άρχισαν να υφίστανται βαριές απώλειες σχεδόν αμέσως μετά την έναρξη των μαχών, και μέχρι τον Ιούνιο του 2025, εκτιμήθηκε ότι ο Ουκρανικός Στρατός είχε χάσει το 87% των αμερικανικών αρμάτων, με 27 από τα 31 οχήματα να έχουν καταστραφεί ή καταληφθεί, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του στόλου των Leopard 2 είχε καταστραφεί ήδη από τον Δεκέμβριο του 2023.
Challenger 3: Quo Vadis?
Μετά από μια περίληψη των αδυναμιών του προγράμματος, ο Crawford καταλήγει: «Αυτό θέτει ένα στρατηγικό ερώτημα: Που πηγαίνει η Βρετανία μετά το Challenger 3;
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι με τόσο περιορισμένα νούμερα, το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν καλύτερο να αποσυρθεί από την παραγωγή αρμάτων εντελώς. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ένας μικρότερος, πιο οικονομικός σχεδιασμός θα μπορούσε να αποκαταστήσει μία κάποια αξιοπιστία».
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η συμμετοχή στο κοινό πανευρωπαϊκό πρόγραμμα αρμάτων MARTE θα μπορούσε να προσφέρει την καλύτερη προοπτική, καθώς «οι βρετανικές εταιρείες θα μπορούσαν να συμβάλλουν στα συστήματα προστασίας, τα οπτικά, τις μηχανές και την ανάρτηση, εξασφαλίζοντας ενδεχομένως τόσο βιομηχανική συμμετοχή όσο και εγχώρια παραγωγή».
Για να στηρίξει αυτή τη θέση, επαναλαμβάνει ότι «το Challenger 3 μπορεί να χρησιμεύσει ως ικανή ενδιάμεση λύση, αλλά ενσωματώνει μια φιλοσοφία σχεδίασης που είναι ήδη κοντά στην απαξίωση».
Πέρα από την Ευρώπη, πιθανές εναλλακτικές που δεν σημειώνονται από τον Crawford θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη συμμετοχή στο πρόγραμμα K3 της Νότιας Κορέας, καθώς το K2 που αντικαθιστά θεωρείται αυτή τη στιγμή το πιο ικανό NATOϊκό άρμα μάχης στον κόσμο, θέτοντας ένα ισχυρό προηγούμενο για επιτυχία.
Την ίδια στιγμή, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, άλλοι δυνητικοί εταίροι, δεν είναι γνωστό αν έχουν κάνει παρόμοια βήματα προς την ανάπτυξη νέων γενεών αρμάτων μάχης.
www.bankingnews.gr
Παρά τις ευρείες αμφιβολίες για την επάρκεια του προγράμματος αρμάτων, κυρίως λόγω των περιορισμένων προγραμματισμένων αριθμών απόκτησης (148 οχήματα), η εκτίμηση του Crawford αναδεικνύει σοβαρές αδυναμίες στις δυνατότητες των οχημάτων αυτών.
Το Challenger 3 έχει αναπτυχθεί ως μια βελτιωμένη παραλλαγή του Challenger 2, το οποίο μπήκε σε υπηρεσία τη δεκαετία του 1990, και «μπορεί να αντιπροσωπεύει την τελευταία εκδοχή μιας πια παρωχημένης σχεδιαστικής φιλοσοφίας», σημείωσε ο Crawford, προσθέτοντας ότι «η τρέχουσα γενιά δυτικών αρμάτων μάχης, Leopard 2, M1A2 Abrams και τώρα το CR3, θεωρούνται όλο και πιο μεγάλα, βαριά, ακριβά και ευάλωτα για να δικαιολογήσουν περαιτέρω ανάπτυξη σύμφωνα με παραδοσιακές γραμμές».
«Αδύνατο να το χειριστούν οι μονάδες μας»
Απειλώντας την επιβιωσιμότητα του στόλου, μόνο 60 συστήματα ενεργητικής προστασίας προγραμματίζονται να αγοραστούν για να μοιραστούν ανάμεσα στα οχήματα, κάτι που ο Crawford σημειώνει ότι ενδέχεται να θέτει σοβαρούς κινδύνους, αν ληφθούν υπόψη τα διδάγματα που αντλήθηκαν από το ουκρανικό μέτωπο σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τέτοια οχήματα, ως προς τις αντοχές τους.
Όσον αφορά τη δυνατότητα κίνησης, ο Crawford παρατήρησε: «Το άρμα διατηρεί επίσης τον κινητήρα 1.200 ίππων του προγενέστερου Challenger 2, ο οποίος επικρίθηκε από τους Ουκρανούς χειριστές ως ανεπαρκής για το βάρος του.
Αν το CR3 πλησιάζει τους 80 τόνους σε πλήρη διαμόρφωση μάχης, παραμένει ασαφές εάν οι μονάδες ανάκτησης και γεφυρώσεων του βρετανικού στρατού μπορούν να το χειριστούν».
Το ξεπερασμένο σχέδιο και η κινεζική υπεροχή
«Η παραδοσιακή διάταξη του πυργίσκου με τρία μέλη πλήρωμα είναι ξεπερασμένη, καθώς οι αυτόματοι τροφοδότες και οι απομακρυσμένοι πυργίσκοι είναι ευρέως διαθέσιμοι», πρόσθεσε ο Crawford, σημειώνοντας ότι τα μελλοντικά άρματα «πιθανότατα θα ακολουθήσουν το μοντέλο του ρωσικού T-14 Armata, με τα πληρώματα να είναι κλεισμένα σε θωρακισμένες κάψουλες μέσα στο θώρακα. Αυτή η προσέγγιση μειώνει το προφίλ και το βάρος του οχήματος».
Το νέο κινεζικό άρμα μάχης Type 100, που αποκαλύφθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου, ήταν ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα αυτού, σχεδιασμένο να δίνει προτεραιότητα στην προστασία του πληρώματος, το ελαφρύ βάρος και την υψηλή κινητικότητα με ένα σχέδιο που θεωρείται ότι ανταποκρίνεται στις τάσεις που επικρατούν στο ουκρανικό μέτωπο.
Το παράδειγμα του Type 100, ακόμα περισσότερο από το T-14, αναμένεται να ακολουθηθεί από τα μελλοντικά σχέδια αρμάτων.
Γιατί τα σοβιετικής προέλευσης τανκς (εξακολουθούν να) υπερέχουν των αγγλοσαξονικών
Η εκτίμηση του Crawford υπογραμμίζει τα σημαντικά πλεονεκτήματα που έχουν τα σοβιετικά, ουκρανικά και ρωσικά άρματα σε σχέση με τα δυτικά, παρατηρώντας: «Υπάρχει ισχυρή περίπτωση για στροφή προς μικρότερα, ελαφρύτερα και φθηνότερα άρματα στη ζώνη των 45-50 τόνων.
Τέτοια οχήματα θα μπορούσαν να διαθέτουν απομακρυσμένους πυργίσκους, πληρώματα σε προστατευμένα διαμερίσματα του θώρακα, ισχυρό θωρακισμένο κάλυμμα και εκτενή χρήση συστημάτων APS και αμυνών κατά των drones».
Αυτή η ζώνη βάρους περιλαμβάνει όλα τα σοβιετικά και ρωσικά άρματα που είναι σε υπηρεσία, ενώ τα δυτικά άρματα συνήθως ζυγίζουν μεταξύ 70-80 τόνων.
Τα επιχειρήματα του Crawford για την ευαλωτότητα των δυτικών σχεδίων αρμάτων υποστηρίζονται έντονα από τις παρατηρήσεις της απόδοσης των αμερικανικών M1A1 Abrams και των γερμανικών Leopard 2 στο ουκρανικό μέτωπο.
Και οι δύο τύποι άρχισαν να υφίστανται βαριές απώλειες σχεδόν αμέσως μετά την έναρξη των μαχών, και μέχρι τον Ιούνιο του 2025, εκτιμήθηκε ότι ο Ουκρανικός Στρατός είχε χάσει το 87% των αμερικανικών αρμάτων, με 27 από τα 31 οχήματα να έχουν καταστραφεί ή καταληφθεί, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του στόλου των Leopard 2 είχε καταστραφεί ήδη από τον Δεκέμβριο του 2023.
Challenger 3: Quo Vadis?
Μετά από μια περίληψη των αδυναμιών του προγράμματος, ο Crawford καταλήγει: «Αυτό θέτει ένα στρατηγικό ερώτημα: Που πηγαίνει η Βρετανία μετά το Challenger 3;
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι με τόσο περιορισμένα νούμερα, το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν καλύτερο να αποσυρθεί από την παραγωγή αρμάτων εντελώς. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ένας μικρότερος, πιο οικονομικός σχεδιασμός θα μπορούσε να αποκαταστήσει μία κάποια αξιοπιστία».
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η συμμετοχή στο κοινό πανευρωπαϊκό πρόγραμμα αρμάτων MARTE θα μπορούσε να προσφέρει την καλύτερη προοπτική, καθώς «οι βρετανικές εταιρείες θα μπορούσαν να συμβάλλουν στα συστήματα προστασίας, τα οπτικά, τις μηχανές και την ανάρτηση, εξασφαλίζοντας ενδεχομένως τόσο βιομηχανική συμμετοχή όσο και εγχώρια παραγωγή».
Για να στηρίξει αυτή τη θέση, επαναλαμβάνει ότι «το Challenger 3 μπορεί να χρησιμεύσει ως ικανή ενδιάμεση λύση, αλλά ενσωματώνει μια φιλοσοφία σχεδίασης που είναι ήδη κοντά στην απαξίωση».
Πέρα από την Ευρώπη, πιθανές εναλλακτικές που δεν σημειώνονται από τον Crawford θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη συμμετοχή στο πρόγραμμα K3 της Νότιας Κορέας, καθώς το K2 που αντικαθιστά θεωρείται αυτή τη στιγμή το πιο ικανό NATOϊκό άρμα μάχης στον κόσμο, θέτοντας ένα ισχυρό προηγούμενο για επιτυχία.
Την ίδια στιγμή, η Ιαπωνία και οι Ηνωμένες Πολιτείες, άλλοι δυνητικοί εταίροι, δεν είναι γνωστό αν έχουν κάνει παρόμοια βήματα προς την ανάπτυξη νέων γενεών αρμάτων μάχης.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών