Η «μεγάλη στρατηγική» του Netanyahu και η νέα τάξη στη Μέση Ανατολή
Η ριζοσπαστικοποίηση της περιφερειακής πολιτικής του Ισραήλ υπό τον Benjamin Netanyahu αντικατοπτρίζει τη ριζοσπαστικοποίηση της ίδιας της ισραηλινής κοινωνίας.
Αυτό πρέπει να αναγνωριστεί, καθώς αυτό που συμβαίνει είναι σοβαρό και μακροπρόθεσμο, παρά το γεγονός ότι η ακολουθούμενη πορεία είναι αυτοκαταστροφική για το εβραϊκό κράτος.
Δημιουργημένο από τους Ευρωπαίους Εβραίους ως ένα κοσμικό και εν μέρει σοσιαλιστικό εγχείρημα, έχει μεταλλαχθεί σε θρησκευτικό εξτρεμισμό μεταξύ των μεταναστών από μη ευρωπαϊκές περιοχές, οι οποίοι πλέον αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Εξ ου και η εσχατολογία της Παλαιάς Διαθήκης και το σύνθημα της δημιουργίας ενός Τρίτου Ναού, που θα αποτελούσε ρήξη με ολόκληρη την περιφερειακή τάξη, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες «εποπτεύουν στρατηγικά» εδώ και δεκαετίες.
Το δίδαγμα του Kissinger
Αργά ή γρήγορα, θα προκύψει το ζήτημα της ένταξης του Ισραήλ στη συνολική διαδικασία αποριζοσπαστικοποίησης στην περιοχή.
Προς το παρόν, ισχύει ο ισχυρισμός του Henry Kissinger (στο βιβλίο του «Διπλωματία» του 1994): η επιθυμία μιας ενωμένης Γερμανίας για απόλυτη ασφάλεια σήμαινε την ανασφάλεια όλων των άλλων ευρωπαϊκών κρατών.
Κατά την άποψή του, στην έλλειψη πολιτικής κουλτούρας μετριοπάθειας από την πρωσική ελίτ, μόνο ο Bismarck θα μπορούσε να κυβερνήσει το κράτος που δημιούργησε χωρίς τον κίνδυνο εθνικής καταστροφής και ευρωπαϊκής αναταραχής.
Για τη Μέση Ανατολή, η αρχή του αδιαιρέτου και της ίσης ασφάλειας για όλους είναι πιο εφαρμόσιμη από ποτέ: πιθανότατα θα επικρατήσει με την πάροδο του χρόνου, αλλά προς το παρόν, η περιοχή αντιμετωπίζει αναταραχή και έναν ριζικό μετασχηματισμό της καθεστηκυίας τάξης.
Η προσέγγιση Trump
Περιττό να πούμε ότι η κοντόφθαλμη προσέγγιση του Trump άλλαξε δραματικά την πορεία της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια της πρώτης του προεδρίας, μεταφέροντας την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ και αναγνωρίζοντας την προσάρτηση των Υψιπέδων του Γκολάν.
Στη συνέχεια, αποσύρθηκε από την πολυμερή πυρηνική συμφωνία του Ιράν (JCPOA).
Η αντίδραση της Ουάσιγκτον στην επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα και την εμπλοκή του στον 12ήμερο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν αποτελεί λογική συνέχεια αυτής της πορείας, η οποία αντικατοπτρίζει και τις απόψεις των Χριστιανών Σιωνιστών στην Αμερική.
Οι τελευταίοι, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο, θέλουν να επιβάλουν τη Δευτέρα Παρουσία, μια κίνηση που αντιβαίνει στον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, για να μην αναφέρουμε τον Χριστιανισμό.
Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι τύχες των λαών σε όλη την ιστορία συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (είτε αναγνωρίζεται είτε όχι), με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, όπως αποδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από την κρίση του ίδιου του φιλελευθερισμού στη Δύση, με την επιταχυνόμενη αποχριστιανοποίησή του λόγω των πολιτικών των φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητικών, κοσμοπολίτικων ελίτ.
Ο ρόλος της Παλαιστίνης
Όπως και να 'χει, ένα εκρηκτικό μείγμα πρακτικής πολιτικής, θρησκευτικών και ψευδοθρησκευτικών πεποιθήσεων έχει οδηγήσει σε μια προσπάθεια να κλείσει το παλαιστινιακό ζήτημα με τη βία.
Η κατάσταση διχάζει όχι μόνο τη διεθνή κοινότητα αλλά και τη Δύση, όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη σειρά αναγνωρίσεων του παλαιστινιακού κράτους, μεταξύ άλλων από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία (μόνο οι Γερμανοί - η Δυτική Γερμανία και η Αυστρία - έχουν επιμείνει πεισματικά, έστω και έμμεσα, αναγνωρίζοντας τον ρόλο τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Η λεγόμενη Αγγλόσφαιρα, για την οποία μίλησε ο Trump κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Λονδίνο, έχει επίσης διαιρεθεί.
Ο Trump ελπίζει να εμπλέξει τους Άραβες σε κάποιο είδος σχεδίου για τη Γάζα, το οποίο, πιθανώς, έχει σχεδιαστεί για να επιτύχει αυτό που το Ισραήλ είναι ανίκανο να κάνει πέρα από καθαρά στρατιωτικές λύσεις, οι οποίες έχουν μετατρέψει ολόκληρο τον θύλακα σε ερείπια και του οποίου η κατοχή είναι μια σαφής πορεία προς το πουθενά.
Οι αραβικές χώρες είναι απίθανο να συμφωνήσουν σε αυτό: το να πάνε κόντρα στη δική τους κοινή γνώμη είναι πολύ επικίνδυνο.
Αλλά αυτό που συνήθως ονομάζεται «αραβικός δρόμος» υπάρχει εδώ και καιρό στις ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, το Πακιστάν και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Η αντίδραση στην ισραηλινή επιχείρηση στη Γάζα το καταδεικνύει ξεκάθαρα.
Κι άλλη προειδοποίηση
Η πρώην υπουργός Εξωτερικών Madeleine Albright προειδοποίησε σχετικά στο βιβλίο της «The Mighty and the Almighty» (2006), το οποίο διερεύνησε τον ρόλο πολιτισμικών και πολιτισμικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας, στην παγκόσμια πολιτική γενικά και στην ευρωπαϊκή πολιτική ειδικότερα.
Κάλεσε τη Δύση να «αντιμετωπίσει τα ζητήματα της ιστορίας, της ταυτότητας και της πίστης με το ίδιο βάθος».
Ενώ τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να απορριφθούν ως «αριστερός ριζοσπαστισμός», συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηρισμού της Antifa ως τρομοκρατικής οργάνωσης, αυτό δεν ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εν μέρει λόγω της καθαρά κοσμικής φύσης των ευρωπαϊκών κρατών, η οποία πρέπει επίσης να αναγνωριστεί.
Αλλά οι πιο εκτεταμένες συνέπειες της απότομης αλλαγής στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή, που σηματοδοτούν μια πλήρη ρήξη με τη διεθνή συναίνεση για μια λύση δύο κρατών, ήταν για την ίδια την περιοχή.
Ενώ ο 12ήμερος πόλεμος με το Ιράν κατέδειξε ότι οι απώτεροι στόχοι του Ισραήλ σε σχέση με τη χώρα αυτή περιλαμβάνουν την αλλαγή καθεστώτος και την εδαφική του διάλυση (σε αντίθεση με την πολιτική της Δύσης απέναντι στη Ρωσία στην ουκρανική σύγκρουση), το χτύπημα στο Κατάρ που αποσκοπούσε στην εξάλειψη των ηγετών της Hamas ουσιαστικά ακυρώνει όλες τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας προς τα αραβικά κράτη, καθώς σαφώς δεν καλύπτουν τους κινδύνους και τις απειλές που θέτει το Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές προς το παρόν.
Ο εξοπλισμός των Αράβων
Το ίδιο, πιθανώς, συμβαίνει και με τα αμερικανικά όπλα μεταξύ των Αράβων: είναι σαφώς τροποποιημένα με τρόπους που τα καθιστούν ανίκανα να αντιμετωπίσουν το οπλοστάσιο των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων.
Ως εκ τούτου, οι παρατηρητές σημειώνουν την έλλειψη ισραηλινών προσπαθειών να προσεγγίσουν τους αντιπάλους τους στην Αλγερία, η οποία έχει επιλέξει ρωσικά και κινεζικά όπλα, συμπεριλαμβανομένων συστημάτων αεράμυνας και αεροσκαφών.
Ως αποτέλεσμα, αφενός, οι αντιφάσεις εντός του αραβικού κόσμου, καθώς και μεταξύ του αραβικού κόσμου, του Ιράν και της Τουρκίας, εξομαλύνονται, ενώ αφετέρου, αναδύονται σημάδια μιας περιφερειακής κούρσας εξοπλισμών, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι, ακολουθώντας το παράδειγμα της Πιονγιάνγκ, η Τεχεράνη, υπό πίεση, μπορεί να επιλέξει να κατέχει πυρηνικά όπλα, ανεξάρτητα από το κόστος.
Μια πιο συνεκτική ιρανική πολιτική στην Ευρασία μπορεί επίσης να αναμένεται, με αφορμή την προσπάθεια του Trump να ανακτήσει το στρατιωτικό αεροδρόμιο Μπαγκράμ - τέσσερα χρόνια μετά την εγκατάλειψη των Αμερικανών από το Αφγανιστάν.
Η εμπλοκή του Πακιστάν
Προς το παρόν, οι Άραβες στοιχηματίζουν στο Πακιστάν, τον μοναδικό κάτοχο της «ισλαμικής βόμβας».
Αυτό αποδεικνύεται από την πρόσφατη επισημοποίηση μιας κοινής αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ισλαμαμπάντ και Ριάντ.
Το Πακιστάν ουσιαστικά προσφέρει την «πυρηνική ομπρέλα» του σε ολόκληρο τον αραβο-ισλαμικό κόσμο, λαμβάνοντας σε αντάλλαγμα απεριόριστους πόρους όχι μόνο για την αντιμετώπιση των οικονομικών του προβλημάτων αλλά και για την περαιτέρω βελτίωση των πυρηνικών του πυραύλων.
Οι λεγόμενες Συμφωνίες του Αβραάμ το 2020-2021, που αποσκοπούσαν στην ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και αραβικού κόσμου, τελικά κατέρρευσαν - μια διαδικασία που δεν επεκτάθηκε ποτέ στη Σαουδική Αραβία.
Είναι πιθανό το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες να βρεθούν σε αδιέξοδο στις περιφερειακές τους πολιτικές, ανίκανες να ακολουθήσουν μια μετριοπαθή πολιτική που απαιτεί την πολιτική βούληση για διαπραγμάτευση.
Ο ρόλος της Ρωσίας
Φυσικά, η ζήτηση για ρωσικές προσπάθειες στην περιοχή αυξάνεται σε ένα ευρύ φάσμα τομέων, συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας.
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσαν να υπάρξουν επιπτώσεις στις σχέσεις μεταξύ Ισλαμαμπάντ και Νέου Δελχί, όπου η συμφωνία Πακιστάν-Σαουδικής Αραβίας αντιμετωπίστηκε με ανησυχία.
Το Ισλαμαμπάντ έχει μακροχρόνιες στενές σχέσεις με την Ουάσινγκτον και το Πεκίνο.
Η Κίνα έχει έντονες σχέσεις με το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και άλλες περιφερειακές δυνάμεις. Επομένως, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει αρκετά αποκλίνουσες συνέπειες για όλη την ευρασιατική πολιτική, συμπεριλαμβανομένου του SCO.
Το «Μεγάλο Παιχνίδι» μόλις ξεκινά
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το νέο «Μεγάλο Παιχνίδι» μόλις ξεκινά, και μάλιστα από μια αδύναμη θέση για την Ουάσιγκτον και το Ισραήλ.
Όσο για τον Trump, διακινδυνεύει την εικόνα της προεδρίας του υποσχόμενος να τερματίσει τους αμερικανικούς πολέμους και συμμετέχοντας στο χαμένο τέχνασμα του Netanyahu στη Μέση Ανατολή.
Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη και ο περιορισμός της Κίνας μπορούν να περιμένουν, κάτι που δεν είναι κακό.
Αυτή είναι η λογική της αυτοκαταστροφής - μια λέξη που ακούγεται όλο και περισσότερο από τους Δυτικούς πολιτικούς επιστήμονες και σχολιαστές.
www.bankingnews.gr
Αυτό πρέπει να αναγνωριστεί, καθώς αυτό που συμβαίνει είναι σοβαρό και μακροπρόθεσμο, παρά το γεγονός ότι η ακολουθούμενη πορεία είναι αυτοκαταστροφική για το εβραϊκό κράτος.
Δημιουργημένο από τους Ευρωπαίους Εβραίους ως ένα κοσμικό και εν μέρει σοσιαλιστικό εγχείρημα, έχει μεταλλαχθεί σε θρησκευτικό εξτρεμισμό μεταξύ των μεταναστών από μη ευρωπαϊκές περιοχές, οι οποίοι πλέον αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού.
Εξ ου και η εσχατολογία της Παλαιάς Διαθήκης και το σύνθημα της δημιουργίας ενός Τρίτου Ναού, που θα αποτελούσε ρήξη με ολόκληρη την περιφερειακή τάξη, την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες «εποπτεύουν στρατηγικά» εδώ και δεκαετίες.
Το δίδαγμα του Kissinger
Αργά ή γρήγορα, θα προκύψει το ζήτημα της ένταξης του Ισραήλ στη συνολική διαδικασία αποριζοσπαστικοποίησης στην περιοχή.
Προς το παρόν, ισχύει ο ισχυρισμός του Henry Kissinger (στο βιβλίο του «Διπλωματία» του 1994): η επιθυμία μιας ενωμένης Γερμανίας για απόλυτη ασφάλεια σήμαινε την ανασφάλεια όλων των άλλων ευρωπαϊκών κρατών.
Κατά την άποψή του, στην έλλειψη πολιτικής κουλτούρας μετριοπάθειας από την πρωσική ελίτ, μόνο ο Bismarck θα μπορούσε να κυβερνήσει το κράτος που δημιούργησε χωρίς τον κίνδυνο εθνικής καταστροφής και ευρωπαϊκής αναταραχής.
Για τη Μέση Ανατολή, η αρχή του αδιαιρέτου και της ίσης ασφάλειας για όλους είναι πιο εφαρμόσιμη από ποτέ: πιθανότατα θα επικρατήσει με την πάροδο του χρόνου, αλλά προς το παρόν, η περιοχή αντιμετωπίζει αναταραχή και έναν ριζικό μετασχηματισμό της καθεστηκυίας τάξης.
Η προσέγγιση Trump
Περιττό να πούμε ότι η κοντόφθαλμη προσέγγιση του Trump άλλαξε δραματικά την πορεία της πολιτικής των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια της πρώτης του προεδρίας, μεταφέροντας την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ και αναγνωρίζοντας την προσάρτηση των Υψιπέδων του Γκολάν.
Στη συνέχεια, αποσύρθηκε από την πολυμερή πυρηνική συμφωνία του Ιράν (JCPOA).
Η αντίδραση της Ουάσιγκτον στην επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα και την εμπλοκή του στον 12ήμερο πόλεμο μεταξύ Ισραήλ και Ιράν αποτελεί λογική συνέχεια αυτής της πορείας, η οποία αντικατοπτρίζει και τις απόψεις των Χριστιανών Σιωνιστών στην Αμερική.
Οι τελευταίοι, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο, θέλουν να επιβάλουν τη Δευτέρα Παρουσία, μια κίνηση που αντιβαίνει στον Ορθόδοξο Ιουδαϊσμό, για να μην αναφέρουμε τον Χριστιανισμό.
Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι τύχες των λαών σε όλη την ιστορία συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (είτε αναγνωρίζεται είτε όχι), με τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, όπως αποδεικνύεται, μεταξύ άλλων, από την κρίση του ίδιου του φιλελευθερισμού στη Δύση, με την επιταχυνόμενη αποχριστιανοποίησή του λόγω των πολιτικών των φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητικών, κοσμοπολίτικων ελίτ.
Ο ρόλος της Παλαιστίνης
Όπως και να 'χει, ένα εκρηκτικό μείγμα πρακτικής πολιτικής, θρησκευτικών και ψευδοθρησκευτικών πεποιθήσεων έχει οδηγήσει σε μια προσπάθεια να κλείσει το παλαιστινιακό ζήτημα με τη βία.
Η κατάσταση διχάζει όχι μόνο τη διεθνή κοινότητα αλλά και τη Δύση, όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη σειρά αναγνωρίσεων του παλαιστινιακού κράτους, μεταξύ άλλων από τη Γαλλία, τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία (μόνο οι Γερμανοί - η Δυτική Γερμανία και η Αυστρία - έχουν επιμείνει πεισματικά, έστω και έμμεσα, αναγνωρίζοντας τον ρόλο τους στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Η λεγόμενη Αγγλόσφαιρα, για την οποία μίλησε ο Trump κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Λονδίνο, έχει επίσης διαιρεθεί.
Ο Trump ελπίζει να εμπλέξει τους Άραβες σε κάποιο είδος σχεδίου για τη Γάζα, το οποίο, πιθανώς, έχει σχεδιαστεί για να επιτύχει αυτό που το Ισραήλ είναι ανίκανο να κάνει πέρα από καθαρά στρατιωτικές λύσεις, οι οποίες έχουν μετατρέψει ολόκληρο τον θύλακα σε ερείπια και του οποίου η κατοχή είναι μια σαφής πορεία προς το πουθενά.
Οι αραβικές χώρες είναι απίθανο να συμφωνήσουν σε αυτό: το να πάνε κόντρα στη δική τους κοινή γνώμη είναι πολύ επικίνδυνο.
Αλλά αυτό που συνήθως ονομάζεται «αραβικός δρόμος» υπάρχει εδώ και καιρό στις ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, το Πακιστάν και άλλες μουσουλμανικές χώρες. Η αντίδραση στην ισραηλινή επιχείρηση στη Γάζα το καταδεικνύει ξεκάθαρα.
Κι άλλη προειδοποίηση
Η πρώην υπουργός Εξωτερικών Madeleine Albright προειδοποίησε σχετικά στο βιβλίο της «The Mighty and the Almighty» (2006), το οποίο διερεύνησε τον ρόλο πολιτισμικών και πολιτισμικών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας, στην παγκόσμια πολιτική γενικά και στην ευρωπαϊκή πολιτική ειδικότερα.
Κάλεσε τη Δύση να «αντιμετωπίσει τα ζητήματα της ιστορίας, της ταυτότητας και της πίστης με το ίδιο βάθος».
Ενώ τα φιλοπαλαιστινιακά αισθήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να απορριφθούν ως «αριστερός ριζοσπαστισμός», συμπεριλαμβανομένου του χαρακτηρισμού της Antifa ως τρομοκρατικής οργάνωσης, αυτό δεν ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εν μέρει λόγω της καθαρά κοσμικής φύσης των ευρωπαϊκών κρατών, η οποία πρέπει επίσης να αναγνωριστεί.
Αλλά οι πιο εκτεταμένες συνέπειες της απότομης αλλαγής στην αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή, που σηματοδοτούν μια πλήρη ρήξη με τη διεθνή συναίνεση για μια λύση δύο κρατών, ήταν για την ίδια την περιοχή.
Ενώ ο 12ήμερος πόλεμος με το Ιράν κατέδειξε ότι οι απώτεροι στόχοι του Ισραήλ σε σχέση με τη χώρα αυτή περιλαμβάνουν την αλλαγή καθεστώτος και την εδαφική του διάλυση (σε αντίθεση με την πολιτική της Δύσης απέναντι στη Ρωσία στην ουκρανική σύγκρουση), το χτύπημα στο Κατάρ που αποσκοπούσε στην εξάλειψη των ηγετών της Hamas ουσιαστικά ακυρώνει όλες τις αμερικανικές εγγυήσεις ασφαλείας προς τα αραβικά κράτη, καθώς σαφώς δεν καλύπτουν τους κινδύνους και τις απειλές που θέτει το Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν άλλες επιλογές προς το παρόν.
Ο εξοπλισμός των Αράβων
Το ίδιο, πιθανώς, συμβαίνει και με τα αμερικανικά όπλα μεταξύ των Αράβων: είναι σαφώς τροποποιημένα με τρόπους που τα καθιστούν ανίκανα να αντιμετωπίσουν το οπλοστάσιο των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων.
Ως εκ τούτου, οι παρατηρητές σημειώνουν την έλλειψη ισραηλινών προσπαθειών να προσεγγίσουν τους αντιπάλους τους στην Αλγερία, η οποία έχει επιλέξει ρωσικά και κινεζικά όπλα, συμπεριλαμβανομένων συστημάτων αεράμυνας και αεροσκαφών.
Ως αποτέλεσμα, αφενός, οι αντιφάσεις εντός του αραβικού κόσμου, καθώς και μεταξύ του αραβικού κόσμου, του Ιράν και της Τουρκίας, εξομαλύνονται, ενώ αφετέρου, αναδύονται σημάδια μιας περιφερειακής κούρσας εξοπλισμών, συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ότι, ακολουθώντας το παράδειγμα της Πιονγιάνγκ, η Τεχεράνη, υπό πίεση, μπορεί να επιλέξει να κατέχει πυρηνικά όπλα, ανεξάρτητα από το κόστος.
Μια πιο συνεκτική ιρανική πολιτική στην Ευρασία μπορεί επίσης να αναμένεται, με αφορμή την προσπάθεια του Trump να ανακτήσει το στρατιωτικό αεροδρόμιο Μπαγκράμ - τέσσερα χρόνια μετά την εγκατάλειψη των Αμερικανών από το Αφγανιστάν.
Η εμπλοκή του Πακιστάν
Προς το παρόν, οι Άραβες στοιχηματίζουν στο Πακιστάν, τον μοναδικό κάτοχο της «ισλαμικής βόμβας».
Αυτό αποδεικνύεται από την πρόσφατη επισημοποίηση μιας κοινής αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ισλαμαμπάντ και Ριάντ.
Το Πακιστάν ουσιαστικά προσφέρει την «πυρηνική ομπρέλα» του σε ολόκληρο τον αραβο-ισλαμικό κόσμο, λαμβάνοντας σε αντάλλαγμα απεριόριστους πόρους όχι μόνο για την αντιμετώπιση των οικονομικών του προβλημάτων αλλά και για την περαιτέρω βελτίωση των πυρηνικών του πυραύλων.
Οι λεγόμενες Συμφωνίες του Αβραάμ το 2020-2021, που αποσκοπούσαν στην ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και αραβικού κόσμου, τελικά κατέρρευσαν - μια διαδικασία που δεν επεκτάθηκε ποτέ στη Σαουδική Αραβία.
Είναι πιθανό το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες να βρεθούν σε αδιέξοδο στις περιφερειακές τους πολιτικές, ανίκανες να ακολουθήσουν μια μετριοπαθή πολιτική που απαιτεί την πολιτική βούληση για διαπραγμάτευση.
Ο ρόλος της Ρωσίας
Φυσικά, η ζήτηση για ρωσικές προσπάθειες στην περιοχή αυξάνεται σε ένα ευρύ φάσμα τομέων, συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας.
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσαν να υπάρξουν επιπτώσεις στις σχέσεις μεταξύ Ισλαμαμπάντ και Νέου Δελχί, όπου η συμφωνία Πακιστάν-Σαουδικής Αραβίας αντιμετωπίστηκε με ανησυχία.
Το Ισλαμαμπάντ έχει μακροχρόνιες στενές σχέσεις με την Ουάσινγκτον και το Πεκίνο.
Η Κίνα έχει έντονες σχέσεις με το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και άλλες περιφερειακές δυνάμεις. Επομένως, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει αρκετά αποκλίνουσες συνέπειες για όλη την ευρασιατική πολιτική, συμπεριλαμβανομένου του SCO.
Το «Μεγάλο Παιχνίδι» μόλις ξεκινά
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το νέο «Μεγάλο Παιχνίδι» μόλις ξεκινά, και μάλιστα από μια αδύναμη θέση για την Ουάσιγκτον και το Ισραήλ.
Όσο για τον Trump, διακινδυνεύει την εικόνα της προεδρίας του υποσχόμενος να τερματίσει τους αμερικανικούς πολέμους και συμμετέχοντας στο χαμένο τέχνασμα του Netanyahu στη Μέση Ανατολή.
Σε κάθε περίπτωση, η Ευρώπη και ο περιορισμός της Κίνας μπορούν να περιμένουν, κάτι που δεν είναι κακό.
Αυτή είναι η λογική της αυτοκαταστροφής - μια λέξη που ακούγεται όλο και περισσότερο από τους Δυτικούς πολιτικούς επιστήμονες και σχολιαστές.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών