Οι δυσκολίες της ζωής – φτώχεια, τραύματα, ανισότητες, ανεργία, πένθος – δεν είναι ψυχιατρικές ασθένειες· είναι ανθρώπινες εμπειρίες. Αντί όμως να δούμε αυτές τις δυσκολίες ως μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, τις βαφτίζουμε «διαταραχές» και δίνουμε φάρμακα.
Στις 12 Σεπτεμβρίου, ο Βρετανός παιδοψυχίατρος και ψυχίατρος εφήβων Sami Timimi δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Όταν οι ψυχιατρικές διαγνώσεις γίνονται μάρκες, οι πραγματικοί παράγοντες του ψυχικού μας πόνου κρύβνται» στην καναδική εφημερίδα Globe and Mail.
Στο άρθρο του, ο Sami εξηγεί με σαφήνεια πώς καταλήγει στο οδυνηρό του συμπέρασμα:
«Υπάρχει μια αλήθεια που ελπίζουμε (εμείς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας) να μην προσέξει κανείς – ότι κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τι λέμε όταν μιλάμε για ψυχική υγεία».
Ένα βασικό πρόβλημα, σημειώνει, είναι ότι όλοι οι ορισμοί των ψυχιατρικών διαταραχών είναι υποκειμενικοί, σε αντίθεση με τις αντικειμενικές ιατρικές διαγνώσεις όπως ένα κάταγμα.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να επεκταθούν και να «συλλάβουν» ένα ατελείωτο φάσμα δυσφορίας, αποξένωσης και δυσαρέσκειας, μετατρέποντας τις ψυχιατρικές διαγνώσεις σε καταναλωτικές μάρκες και όχι σε πραγματικές ασθένειες.
Στην ιατρική, η διάγνωση εξηγεί τα συμπτώματα και οδηγεί σε στοχευμένη θεραπεία. Στην ψυχιατρική όμως, αυτό δεν ισχύει: όλα τα φάρμακα έχουν μη ειδικές επιδράσεις, παρόμοιες με αυτές του αλκοόλ ή των ναρκωτικών, χωρίς να δρουν σε συγκεκριμένη αιτία.
Ο Sami αναφέρει ότι ολοένα και περισσότεροι νέοι λαμβάνουν διαγνώσεις όπως ΔΕΠΥ, κατάθλιψη, άγχος, μετατραυματικό στρες, αυτισμός, πολλές φορές μάλιστα συνδυαστικά.
Οι συζητήσεις τους γεμίζουν με όρους όπως «νευροδιαφορετικότητα» ή «έχω ΔΕΠΥ». Όμως, όπως σημειώνει, κανείς «δεν έχει» ΔΕΠΥ, αφού πρόκειται για μια ονομασία υποκειμενικών περιγραφών συνηθισμένων συμπεριφορών που δεν εξηγούν τίποτα.
Η άνοδος του «Βιομηχανικού Συμπλέγματος Ψυχικής Υγείας»
Οι δυσκολίες της ζωής – φτώχεια, τραύματα, ανισότητες, ανεργία, πένθος – δεν είναι ψυχιατρικές ασθένειες· είναι ανθρώπινες εμπειρίες. Αντί όμως να δούμε αυτές τις δυσκολίες ως μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, τις βαφτίζουμε «διαταραχές» και δίνουμε φάρμακα.
Ο Sami προειδοποιεί ότι η πληθώρα παραπληροφόρησης – από επιστημονικά άρθρα, ΜΜΕ και social media – οδηγεί τους νέους να αυτοδιαγιγνώσκονται. Η «μόδα» της ΔΕΠΥ, με κριτήρια ασαφή και γελοία, έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά κοινωνικής μόλυνσης.
Αναφέρεται επίσης σε παραπλανητικά επίσημα φυλλάδια για αντικαταθλιπτικά που παρουσιάζουν τα φάρμακα σαν «ραντεβού στα τυφλά» ώσπου να βρεθεί το «σωστό».
Πρόκειται, λέει, για αυταπάτη: οι περισσότερες ψυχικές δυσκολίες βελτιώνονται με τον χρόνο, χωρίς θεραπεία.
Τα δήθεν «επιτυχημένα» αποτελέσματα βασίζονται σε ελαττωματικές ή δόλιες έρευνες, όπως η διαβόητη μελέτη STAR*D, μια απάτη ύψους 35 εκατομμυρίων δολαρίων που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ.
Ο Sami τονίζει ότι εντυπωσιάζεται από την ικανότητα των νέων ασθενών να ανακτούν τη λειτουργικότητά τους χωρίς φάρμακα, όταν υποστηρίζονται με υπομονή και κατανόηση.
Η συμβουλή του προς τους γονείς είναι να μην σπεύδουν σε διαγνώσεις τύπου ΔΕΠΥ ή αυτισμού και να μην αποδέχονται αβίαστα την ψυχιατρικοποίηση της θλίψης ή του άγχους. Το καθήκον των γονέων είναι να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, να τα στηρίξουν και όχι να τα «θεραπεύσουν» από την ίδια τη ζωή.
Προειδοποιεί, τέλος, για τη διαστρέβλωση εννοιών – την παθολογικοποίηση κάθε εμπειρίας: δεν είμαστε πια «λυπημένοι», αλλά «καταθλιπτικοί».
Το «Βιομηχανικό Συμπλέγμα Ψυχικής Υγείας», όπως τον αποκαλεί, έχει επιβάλει μια ψευδοεπιστημονική γλώσσα που εγκλωβίζει ανθρώπους σε ισόβιες «ταμπέλες».
Αν οι γιατροί άκουγαν τη φωνή του Sami, λιγότεροι άνθρωποι θα αυτοκτονούσαν ή θα καθίσταντο μόνιμα ανάπηροι.
Όμως, σε έναν κόσμο όπου η ιατρική επηρεάζεται βαθιά από τη φαρμακοβιομηχανία, τίθεται το ερώτημα: είναι οι ψυχίατροι πιο τρελοί από τους ασθενείς τους;
Ο συγγραφέας του άρθρου απαντά θετικά, επισημαίνοντας ότι η ψυχιατρική σήμερα προκαλεί περισσότερο κακό παρά καλό και ότι τα ψυχιατρικά φάρμακα είναι η τρίτη αιτία θανάτου παγκοσμίως.
www.bankingnews.gr
Στο άρθρο του, ο Sami εξηγεί με σαφήνεια πώς καταλήγει στο οδυνηρό του συμπέρασμα:
«Υπάρχει μια αλήθεια που ελπίζουμε (εμείς οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας) να μην προσέξει κανείς – ότι κυριολεκτικά δεν ξέρουμε τι λέμε όταν μιλάμε για ψυχική υγεία».
Ένα βασικό πρόβλημα, σημειώνει, είναι ότι όλοι οι ορισμοί των ψυχιατρικών διαταραχών είναι υποκειμενικοί, σε αντίθεση με τις αντικειμενικές ιατρικές διαγνώσεις όπως ένα κάταγμα.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούν να επεκταθούν και να «συλλάβουν» ένα ατελείωτο φάσμα δυσφορίας, αποξένωσης και δυσαρέσκειας, μετατρέποντας τις ψυχιατρικές διαγνώσεις σε καταναλωτικές μάρκες και όχι σε πραγματικές ασθένειες.
Στην ιατρική, η διάγνωση εξηγεί τα συμπτώματα και οδηγεί σε στοχευμένη θεραπεία. Στην ψυχιατρική όμως, αυτό δεν ισχύει: όλα τα φάρμακα έχουν μη ειδικές επιδράσεις, παρόμοιες με αυτές του αλκοόλ ή των ναρκωτικών, χωρίς να δρουν σε συγκεκριμένη αιτία.
Ο Sami αναφέρει ότι ολοένα και περισσότεροι νέοι λαμβάνουν διαγνώσεις όπως ΔΕΠΥ, κατάθλιψη, άγχος, μετατραυματικό στρες, αυτισμός, πολλές φορές μάλιστα συνδυαστικά.
Οι συζητήσεις τους γεμίζουν με όρους όπως «νευροδιαφορετικότητα» ή «έχω ΔΕΠΥ». Όμως, όπως σημειώνει, κανείς «δεν έχει» ΔΕΠΥ, αφού πρόκειται για μια ονομασία υποκειμενικών περιγραφών συνηθισμένων συμπεριφορών που δεν εξηγούν τίποτα.
Η άνοδος του «Βιομηχανικού Συμπλέγματος Ψυχικής Υγείας»
Οι δυσκολίες της ζωής – φτώχεια, τραύματα, ανισότητες, ανεργία, πένθος – δεν είναι ψυχιατρικές ασθένειες· είναι ανθρώπινες εμπειρίες. Αντί όμως να δούμε αυτές τις δυσκολίες ως μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης, τις βαφτίζουμε «διαταραχές» και δίνουμε φάρμακα.
Ο Sami προειδοποιεί ότι η πληθώρα παραπληροφόρησης – από επιστημονικά άρθρα, ΜΜΕ και social media – οδηγεί τους νέους να αυτοδιαγιγνώσκονται. Η «μόδα» της ΔΕΠΥ, με κριτήρια ασαφή και γελοία, έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά κοινωνικής μόλυνσης.
Αναφέρεται επίσης σε παραπλανητικά επίσημα φυλλάδια για αντικαταθλιπτικά που παρουσιάζουν τα φάρμακα σαν «ραντεβού στα τυφλά» ώσπου να βρεθεί το «σωστό».
Πρόκειται, λέει, για αυταπάτη: οι περισσότερες ψυχικές δυσκολίες βελτιώνονται με τον χρόνο, χωρίς θεραπεία.
Τα δήθεν «επιτυχημένα» αποτελέσματα βασίζονται σε ελαττωματικές ή δόλιες έρευνες, όπως η διαβόητη μελέτη STAR*D, μια απάτη ύψους 35 εκατομμυρίων δολαρίων που χρηματοδοτήθηκε από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ.
Ο Sami τονίζει ότι εντυπωσιάζεται από την ικανότητα των νέων ασθενών να ανακτούν τη λειτουργικότητά τους χωρίς φάρμακα, όταν υποστηρίζονται με υπομονή και κατανόηση.
Η συμβουλή του προς τους γονείς είναι να μην σπεύδουν σε διαγνώσεις τύπου ΔΕΠΥ ή αυτισμού και να μην αποδέχονται αβίαστα την ψυχιατρικοποίηση της θλίψης ή του άγχους. Το καθήκον των γονέων είναι να σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, να τα στηρίξουν και όχι να τα «θεραπεύσουν» από την ίδια τη ζωή.
Προειδοποιεί, τέλος, για τη διαστρέβλωση εννοιών – την παθολογικοποίηση κάθε εμπειρίας: δεν είμαστε πια «λυπημένοι», αλλά «καταθλιπτικοί».
Το «Βιομηχανικό Συμπλέγμα Ψυχικής Υγείας», όπως τον αποκαλεί, έχει επιβάλει μια ψευδοεπιστημονική γλώσσα που εγκλωβίζει ανθρώπους σε ισόβιες «ταμπέλες».
Αν οι γιατροί άκουγαν τη φωνή του Sami, λιγότεροι άνθρωποι θα αυτοκτονούσαν ή θα καθίσταντο μόνιμα ανάπηροι.
Όμως, σε έναν κόσμο όπου η ιατρική επηρεάζεται βαθιά από τη φαρμακοβιομηχανία, τίθεται το ερώτημα: είναι οι ψυχίατροι πιο τρελοί από τους ασθενείς τους;
Ο συγγραφέας του άρθρου απαντά θετικά, επισημαίνοντας ότι η ψυχιατρική σήμερα προκαλεί περισσότερο κακό παρά καλό και ότι τα ψυχιατρικά φάρμακα είναι η τρίτη αιτία θανάτου παγκοσμίως.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών