Είτε στην Ευρώπη, λοιπόν, είτε στις ΗΠΑ, η Αριστερά έχει ένα κοινό πρόβλημα: την άρνηση της πραγματικότητας
Μία από τις πιο διασκεδαστικές πολιτικές ιστορίες των τελευταίων μηνών ήταν οι συνεχείς προσπάθειες του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ να προσδιορίσει τους λόγους πίσω από την πανωλεθρία των εκλογών του 2024 και τι πρέπει να κάνει διαφορετικά για να αποφύγει παρόμοιες αποτυχίες στο μέλλον. Έχοντας χάσει την προεδρία και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, είναι, φυσικά, λογικό το κόμμα να διερευνήσει τι θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερα. Το διασκεδαστικό, όμως, είναι πόσο κακό ήταν σε αυτό.
Η Εθνική Επιτροπή των Δημοκρατικών διεξάγει επί του παρόντος μια έρευνα του τι πήγε στραβά, η οποία θα αγνοήσει εντελώς όλες τις αποφάσεις που έλαβαν οι εκστρατείες Biden και Harris, εστιάζοντας αντ' αυτού στο μήνυμα ορισμένων εξωτερικών ομάδων και super PACs. Το χάος που προέκυψε από την προσπάθεια ελέγχου του Biden -ο οποίος σαφώς υπέφερε από σοβαρή πνευματική παρακμή- το οποίο τους ανάγκασε στη συνέχεια να στραφούν στην Harris (η οποία ήταν ιδιαίτερα ανίκανη στην προεκλογική εκστρατεία) απίστευτα αργά στις εκλογές, ήταν… άσχετο, σύμφωνα με τους αξιωματούχους του κόμματος.
Τι συνέβη στην Ελλάδα…
Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στην Ελλάδα… αλλά με άλλους πρωταγωνιστές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2019 κινήθηκε στα ίδια μονοπάτια και στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει την ήττα κατέληξε στα εξής: η κοινωνία δεν κατάλαβε, οι ψηφοφόροι παρασύρθηκαν, η Δεξιά «χειραγώγησε» τον δημόσιο λόγο. Αντί να τεθούν σκληρές ερωτήσεις για την αποξένωση από τα λαϊκά στρώματα και την αποτυχία διαμόρφωσης πειστικής εναλλακτικής, το πρόβλημα τοποθετήθηκε στους... άλλους.
Η άρνηση της πραγματικότητας
Είτε στην Ευρώπη, λοιπόν, είτε στις ΗΠΑ, η Αριστερά έχει ένα κοινό πρόβλημα: την άρνηση της πραγματικότητας. Έναν αυτοματισμό που μεταφράζει την ήττα όχι σε αφορμή επαναπροσδιορισμού, αλλά σε εχθρό που πρέπει να εξηγηθεί, να εξορκιστεί και να μετατεθεί.
Το project 20 εκατ. δολ. με το βλέμμα στους νεαρούς άνδρες
Αυτή η νέα έρευνα έρχεται λίγο περισσότερο από ένα μήνα αφότου το Δημοκρατικό Κόμμα ξεκίνησε ένα ευρέως χλευαζόμενο έργο 20 εκατομμυρίων δολαρίων για να μελετήσει τους νεαρούς άνδρες και να προσδιορίσει γιατί δεν ψηφίζουν τους Δημοκρατικούς και πώς θα μπορούσαν να τους προσεγγιστούν καλύτερα. Ο λόγος για όλο τον χλευασμό ήταν ότι ήταν σαφές ότι το κόμμα δεν είχε καμία πρόθεση να αλλάξει αυτό που πρεσβεύει για να σταματήσει ή να αντιστρέψει τη διαρροή νεαρών ανδρών. Αντίθετα, πιστεύουν ότι, με το σωστό μήνυμα και ένα κατασκευασμένο podcast και ένα οικοσύστημα επιρροών, μπορούν να οδηγήσουν τους νεαρούς άνδρες πίσω στην πλατφόρμα του Κόμματος, πασπαλίζοντας δημοκρατικά επιχειρήματα σε συζητήσεις για την παρακολούθηση αθλημάτων και την άρση βαρών.
Αυτό δεν είναι το συμπέρασμα μιας ομάδας που είναι σοβαρή όσον αφορά την εκμάθηση από τις αποτυχίες της. Δεν θα αντιμετωπίσουν το γεγονός ότι οι περισσότεροι νεαροί Αμερικανοί άνδρες -ειδικά αυτοί που είναι λευκοί και ετεροφυλόφιλοι- έχουν ανατραφεί σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι στα μέσα ενημέρωσης και τον πολιτισμό γιορτάζονται σε άμεση αναλογία με το πόσο λίγο τους μοιάζουν, και ότι οι Δημοκρατικοί είναι αυτοί που πιέζουν για αυτό. Επειδή αυτό θα απαιτούσε μια άβολη επανεξέταση των αξιών του κόμματος. Αντίθετα, θέλουν να προσποιούνται ότι οι νεαροί άνδρες απλώς αγνοούσαν τη θέση των Δημοκρατικών στα ζητήματα.
Αυτό μιλάει για ένα ευρύτερο πρόβλημα που έχει ταλαιπωρήσει το Δημοκρατικό Κόμμα σε όλη τη διάρκεια των ετών Trump: είναι σε θέση ή πρόθυμοι να κατανοήσουν τη δημοτικότητα του Trump μόνο με όρους που κολακεύουν τις δικές τους πεποιθήσεις.
Η σκέψη επικρατεί στην Αριστερά
Οι αριστεροί-φιλελεύθεροι και οι προοδευτικοί που αποτελούν το Δημοκρατικό κόμμα υπερηφανεύονται ως αυτοί που αντιτίθενται στα κακά πράγματα όπως ο ρατσισμός, ο μισογυνισμός και ο φανατισμός και που υποστηρίζουν τα καλά πράγματα όπως η δικαιοσύνη, η επιστήμη και η ευγένεια. Είναι κεντρικό μέρος της ταυτότητάς τους. Έτσι, γι' αυτούς, ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε κάποιος να διαφωνήσει μαζί τους είναι αν είναι ρατσιστής, μισογύνης, αντι-επιστημονικός, αντι-δικαιωματικός και αντίθετος σε μια δίκαιη οικονομία.
Αυτού του είδους η απλουστευτική, δυαδική σκέψη επιμένει στην Aριστερά, όχι επειδή είναι ακριβής, αλλά επειδή είναι παρηγορητική. Αν «η άλλη πλευρά» είναι απλώς κακή, δεν έχετε καμία υποχρέωση να εξετάσετε, ή ακόμα και να κατανοήσετε, την οπτική τους.
Η επικράτηση αυτού του είδους σκέψης εξηγεί τη στρατηγική ανικανότητα του Δημοκρατικού Κόμματος τα τελευταία χρόνια. Αντί να εξετάσουν γιατί τόσο μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε βαρεθεί αρκετά με το status quo για να υποστηρίξει έναν υποψήφιο όπως ο Trump, οι Δημοκρατικοί αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερο να αυτοπροσδιοριστούν ως το κόμμα που δεσμεύεται να επιστρέψει σε αυτό το όλο και πιο αντιδημοφιλές status quo. Αυτή η στρατηγική ήταν στο αποκορύφωμά της το 2020, όταν οι Αμερικανοί είχαν κουραστεί αρκετά με το χάος του κορωνοϊού και τις πανεθνικές ταραχές για να υποστηρίξουν ένα γνώριμο πρόσωπο όπως ο Joe Biden.
Αλλά, ακόμα και καθώς η πανδημία υποχωρούσε, ο ιστορικά υψηλός πληθωρισμός, η χαοτική αποχώρηση από το Αφγανιστάν και η έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία διέψευσαν την ιδέα ότι το status quo πριν από τον Τραμπ ήταν μια σταθερή ή επιθυμητή ρύθμιση για τους περισσότερους Αμερικανούς.
Κι όμως, οι Δημοκρατικοί έχουν παραμείνει προσκολλημένοι στην προστασία και επέκταση των ίδιων πολιτικών που οδήγησαν τους ανθρώπους να υποστηρίξουν έναν εξωτερικό υποψήφιο που τουλάχιστον είπε ότι θα άλλαζε ριζικά το τρέχον σύστημα στην Ουάσινγκτον.
Το γεγονός ότι, μέχρι στιγμής, έχει αποτύχει τόσο πολύ σε αυτές τις υποσχέσεις είναι, ίσως, η καλύτερη ελπίδα των Δημοκρατικών. Επειδή τίποτα από όσα κάνει αυτή τη στιγμή δεν υποδηλώνει ότι το κόμμα έχει τη θέληση —ή ακόμα και την επιθυμία— να ακολουθήσει καλύτερη πορεία.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών