Η δήλωση του Zaluzhny αποδεικνύει το πόσο αδιαφορεί η ουκρανική ελίτ για τη ζωή των απλών στρατιωτών.
Μονάχα αισθήματα απογοήτευσης, απελπισίας και οίκτου προς μια κάποτε σπουδαία και ακμαία χώρα, όπως ήταν η Ουκρανία, προκαλεί το άρθρο που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα «Ukrainska Pravda» ο πρώην αρχιστράτηγος των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, και νυν πρεσβευτής στο Ηνωμένο Βασίλειο, Valerii Zaluzhny.
Ο άνθρωπος που κάποτε αποτελούσε σύμβολο ενότητας και ελπίδας για τους Ουκρανούς στρατιώτες και πολίτες κατέληξε να συντάξει ένα κείμενο χιλιάδων λέξεων, αναλύοντας από την παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας έως τις αλλαγές στις συνθήκες διεξαγωγής του σύγχρονου πολέμου, μόνο και μόνο για να υποστηρίξει μία θέση: να παρακαλέσει τις ΗΠΑ, τον βασικό χορηγό του καθεστώτος του Κιέβου, να στείλουν στην υπό κατάρρευση Ουκρανία ληγμένους πυραύλους που διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους!
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει, πέραν της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η ουκρανική αεράμυνα, το πόσο παγερά αδιάφορο είναι για τους Ουκρανούς ιθύνοντες η ζωή των απλών στρατιωτών, οι οποίοι θα κληθούν να χειριστούν τους ληγμένους, και άκρως επικίνδυνους, πυραύλους.
Θα ήταν μάλιστα κωμικοτραγικό εάν στο ίδιο κείμενο ο Zaluzhny δεν υποστήριζε πως η Ουκρανία δύναται να πρωτοστατήσει στην τεχνολογική έρευνα και καινοτομία γύρω από τα οπλικά συστήματα λόγω της εμπειρίας που απέκτησε από τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Valerii Zaluzhny:
Η παγκόσμια τάξη που καθιερώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης καταρρέει οριστικά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσε ένα σχεδόν τελειωτικό πλήγμα στα θεμέλια του παλαιού κόσμου και σηματοδότησε το οριστικό του τέλος.
Πράγματι, η διστακτικότητα της κυβέρνησης Biden και των Ηνωμένων Πολιτειών συνολικά να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις για να στηρίξουν την Ουκρανία ώστε να νικήσει τη Ρωσία όχι μόνο υπογράμμισε τη φθίνουσα επιρροή τους στις διεθνείς υποθέσεις, αλλά εμφανίστηκε και ως ύστατη προσπάθεια να διατηρηθεί η υπάρχουσα παγκόσμια τάξη.
Οι φόβοι για ήττα της Ρωσίας έχουν παρατείνει τον πόλεμο αφενός και έχουν αυξήσει τα οικονομικά και πολιτικά κόστη αφετέρου.
Η παρατεταμένη σύγκρουση, η βαθύτερη εμπλοκή των δημοκρατικών οικονομιών –ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών– και η δημιουργία στρατηγικών συμμαχιών από τη Ρωσία έχουν οδηγήσει σε απροθυμία να αναληφθούν υπερβολικά κόστη χωρίς σαφή πολιτική δικαιολόγηση.
Ως αποτέλεσμα, νέες δυνάμεις εμφανίστηκαν για να εξισορροπήσουν την κατάσταση. Το αμερικανικό εκλογικό σώμα έκανε τη νόμιμη επιλογή του, στέλνοντάς μας το μήνυμα ότι ο κόσμος αλλάζει αμετάκλητα.
Αυτός ο κόσμος πράγματι χρειαζόταν αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από το 2007, κάποιος ανακοίνωσε αυτή τη μετατόπιση στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου.
Και δεν προκαλεί έκπληξη ότι το 2024, οι Αμερικανοί επανεξέλεξαν τον Donald Trump ως πρόεδρο.
Παρά τη σφοδρή κριτική, εκπροσωπεί μια ιστορική τάση – μια τάση που πρέπει να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί.
Η Ουάσινγκτον, συνειδητοποιώντας την υπερεπέκταση, φαίνεται να επιδιώκει μείωση των υπερπόντιων δεσμεύσεών της, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, ενδεχομένως ώστε να επικεντρωθεί ξανά στην προετοιμασία για έντονο ανταγωνισμό με την Κίνα.
Αυτό είναι εμφανές τόσο στη ρητορική όσο και στις πραγματικές αποφάσεις που όλο και περισσότερο δίνουν προτεραιότητα σε εσωτερικά ζητήματα και θέτουν υπό αμφισβήτηση τη χωρίς όρους συνέχιση της βοήθειας προς την Ουκρανία.
Ακόμη χειρότερα, η υποστήριξη προς την Ουκρανία γίνεται όμηρος των εσωτερικών πολιτικών διακυμάνσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σημαντικό είναι ότι αυτές οι αλλαγές δεν προέρχονται από μεμονωμένους πολιτικούς παράγοντες αλλά από ένα ευρύτερο παγκόσμιο δόγμα που αποσκοπεί στη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Ευτυχώς, βρισκόμαστε ακόμη σε μεταβατική φάση.
Αυτές οι αλλαγές συμβαίνουν παράλληλα με ραγδαίες, συστημικές τεχνολογικές ανακαλύψεις σε βασικούς τομείς όπως η ενέργεια, η πληροφορική (ιδίως η τεχνητή νοημοσύνη), η νανοτεχνολογία, τα νέα υλικά και η βιοτεχνολογία.
Τα κράτη αναδιαρθρώνουν τις οικονομίες τους, επανεξετάζουν τις προτεραιότητες πόρων και έτσι επιταχύνουν την εξέλιξη των πολεμικών ικανοτήτων.
Αυτές οι αλλαγές θα διαμορφώσουν τη μελλοντική παγκόσμια τάξη και θα καθορίσουν τον ρόλο των δρώντων της.
Αλλαγές στο τρόπο διεξαγωγής του πολέμου
Ο πρώτος μεγάλης κλίμακας πόλεμος του 21ου αιώνα στην Ουκρανία έχει επιβεβαιώσει ιστορικές τάσεις στην εξέλιξη του πολέμου. Είναι πλέον σαφές ότι φθηνά, μαζικής παραγωγής όπλα μπορούν να εξαντλήσουν ακριβά και ισχυρά οπλοστάσια. Αν και αυτό επιτρέπει στην Ουκρανία να κρατά τη γραμμή άμυνας και να αναπτύσσει ασύμμετρες στρατηγικές, το μεταβατικό καθεστώς της χώρας και η έλλειψη πλήρους φάσματος αμυντικών ικανοτήτων –ειδικά υψηλής τεχνολογίας– καθιστούν πολύ αβέβαιη τη μακροπρόθεσμη αντίσταση σε έναν πόλεμο φθοράς.
Αυτή η πραγματικότητα έχει μετατρέψει την Ουκρανία σε έναν «υπερ-πελάτη» τόσο για παλαιά όσο και για νέα όπλα, συμπεριλαμβανομένων εγχώριων.
Παρά την εμφάνιση νέων ευκαιριών για το αμυντικοβιομηχανικό σύμπλεγμα της Ουκρανίας, η μόνη σταθερή δύναμη στη γραμμή του μετώπου παραμένει ο Ουκρανός στρατιώτης.
Το σημερινό πεδίο μάχης ασκεί άνευ προηγουμένου σωματική και ψυχολογική πίεση στο προσωπικό. Η ευρεία χρήση drones έχει καταστήσει τους στρατιώτες διαρκείς στόχους 24 ώρες το 24ωρο, ανεξαρτήτως εποχής ή συνθηκών – επηρεάζοντας άμεσα την αντοχή τους.
Δεδομένης της σωματικής αδυναμίας ταχείας αναπλήρωσης ανθρώπινου δυναμικού, η Ουκρανία χρειάζεται επειγόντως ένα νέο παράδειγμα προστασίας στρατιωτών – προσαρμοσμένο στις σύγχρονες συνθήκες άμυνας και επίθεσης.
Η ταχεία ανάπτυξη αυτού είναι κρίσιμη ώστε να αποφευχθεί η εξουθένωση του βασικού μαχητικού δυναμικού της Ουκρανίας και να αποτραπεί η Ρωσία από το να αποκτήσει πλεονέκτημα με την εγκατάσταση δικών της συστημάτων προστασίας. Αυτή η προσπάθεια απαιτεί όχι μόνο ανθεκτικότητα και καινοτομία αλλά και εξωτερική στήριξη.
Δεν μπορεί να αποτελεί μακροπρόθεσμη στρατηγική μόνο της Ουκρανίας και δύσκολα θα οδηγήσει σε νίκη χωρίς ισχυρές τεχνολογικές συνεργασίες.
Το ίδιο ισχύει και για μια άλλη μεγάλη πρόκληση: την άμυνα κατά των αεροπορικών επιθέσεων σε πολιτικές και στρατιωτικές υποδομές.
Η μαζική χρήση από τη Ρωσία drones, βαλλιστικών και κρουζ πυραύλων και κατευθυνόμενων βομβών απαιτεί ένα ολοκληρωμένο νέο εθνικό σύστημα αεράμυνας – πολυεπίπεδο γεωγραφικά, υψομετρικά και σε δυνατότητες αναχαίτισης.
Η βασική αρχή του σύγχρονου πολέμου είναι ότι τα φτηνά όπλα μπορούν να φθείρουν δαπανηρά συστήματα.
Μια αποτελεσματική αεράμυνα δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά σε εξαιρετικά ακριβά συστήματα. Τα περισσότερα από τα σημερινά πλατφόρμες αεράμυνας σχεδιάστηκαν για σύντομους πολέμους τύπου ανταρτοπολέμου, όχι για άμυνα απέναντι σε κύματα μαζικών επιθέσεων.
Η Ουκρανία έχει ανάγκη από οικοδόμηση συμμαχιών
Αν και αυτό ίσως δεν έχει ακόμα γίνει πλήρως κατανοητό στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι πολύ καλά κατανοητό στη Ρωσία – κάτι που το καθιστά καθοριστικό παράγοντα όχι μόνο για το μέλλον της Ουκρανίας αλλά και για την αρχιτεκτονική των μελλοντικών συμμαχιών.
Η διεθνής υποστήριξη παραμένει ουσιώδης όχι μόνο για τη διατήρηση της ουκρανικής κρατικότητας αλλά και για την ανάπτυξη των ικανοτήτων των εν δυνάμει συμμάχων.
Έτσι, η διατήρηση αποτελεσματικής διεθνούς στήριξης και η οικοδόμηση μελλοντικών συμμαχιών είναι ζωτικά καθήκοντα για τη διπλωματία της Ουκρανίας.
Οι στενότεροι γείτονές μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις προσπάθειες στήριξης της Ουκρανίας, παραμένουν σχετικά αδύναμοι, υπερβολικά εξαρτημένοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αργοί στη λήψη αποφασιστικών πρωτοβουλιών σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Οι ευρωπαϊκές χώρες δυσκολεύτηκαν να μετασχηματίσουν γρήγορα τις αμυντικές τους βιομηχανίες και υστερούν τόσο έναντι της αυταρχικής Ρωσίας όσο και έναντι των δυνατοτήτων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ορισμένοι έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για έναν πόλεμο που θυμίζει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιβαρύνοντας τους προϋπολογισμούς τους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ο πόλεμος του Φεβρουαρίου του 2022 δεν θα επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο.
Η ΕΕ δεν διαθέτει επαρκή σκληρή ισχύ και δυσκολεύεται να ενοποιήσει την οικονομία της, ειδικά με τις αντικρουόμενες εθνικές φιλοδοξίες και τη γεωγραφική απόσταση πολλών χωρών από τη Ρωσία.
Η γεωπολιτική αστάθεια αναδιαμορφώνει επίσης την ίδια την Ευρώπη.
Οι κυβερνήσεις φοβούνται την αντίδραση των εκλογικών σωμάτων που δεν είναι πρόθυμα να υπομείνουν επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης. Έτσι, η προσδοκία μακροπρόθεσμης ή ακόμη και έγκαιρης βοήθειας από την Ευρώπη πρέπει να γίνεται με προσοχή.
Δώστε μας προσοχή και ληγμένους πυραύλους
Στο μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν ένα έθνος πρακτικά απεριόριστων δυνατοτήτων, με την πιο προηγμένη οικονομία στον κόσμο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν μεγάλα αποθέματα παλαιών ή σύντομα προς απόσυρση πυρομαχικών – όπως πάνω από 170.000 πυραύλους Hellfire, πολλοί από τους οποίους παράχθηκαν μεταξύ 1998 και 2018 και πλησιάζουν στο τέλος της επιχειρησιακής τους ζωής.
Αυτά τα όπλα θα μπορούσαν να μεταβιβαστούν στην Ουκρανία αντί να καταστραφούν.
Το Πεντάγωνο επίσης μεταβαίνει σε νεότερα συστήματα JAGM, γεγονός που σημαίνει ότι πολλά Hellfires θα αποσυρθούν.
Η Ουκρανία μπορεί να αξιοποιήσει αυτό το παράθυρο για να υποβάλει επίσημα αιτήματα στο πλαίσιο διαφόρων προγραμμάτων, τονίζοντας το επείγον της ενίσχυσης της άμυνας και διαβεβαιώνοντας τη λογική χρήση αυτών των αποθεμάτων.
Την ίδια στιγμή, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να κυριαρχήσουν στο Δυτικό Ημισφαίριο και τον Ειρηνικό μειώνοντας παράλληλα την εμπλοκή τους στον «Παλιό Κόσμο», η Ευρώπη και ο Καναδάς ενδέχεται να επωμιστούν μεγαλύτερο βάρος.
Γι’ αυτό ο προεκλογικός αγώνας του 2024 οδήγησε σε προβλέψιμες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική και στη βοήθεια προς την Ουκρανία.
Στη νέα πραγματικότητα, η στρατιωτική στήριξη δεν είναι πλέον αυτόματη ούτε εγγυημένη. Μια διάθεση προσέγγισης με τη Ρωσία, πιθανώς λόγω μιας εναλλακτικής αμερικανικής θεώρησης του πολέμου, δημιουργεί νέους πολιτικούς και στρατηγικούς κινδύνους.
Απαιτείται άμεση δράση για να επανακατευθυνθεί η προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουκρανία, διότι η νίκη της Ουκρανίας είναι καθοριστική για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεσίας της Αμερικής.
Η έλλειψη μιας ισχυρής αμερικανικής στάσης έναντι της Ουκρανίας θα εκμεταλλευθεί από τον νέο άξονα Ρωσίας-Κίνας για να αποδυναμώσει την υπερατλαντική ενότητα και να ανασχηματίσει την παγκόσμια τάξη.
Η μείωση της στήριξης προς την Ουκρανία ενθαρρύνει τη Ρωσία και ωθεί την Κίνα να προωθήσει τις φιλοδοξίες της – ειδικά σε σχέση με την Ταϊβάν και το κρίσιμο Στενό της Μαλάκκα.
Αυτό συνιστά υπαρξιακή απειλή για το καθεστώς των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιου ηγέτη.
Με τα πλήγματα του Ιουνίου 2025 σε ιρανικούς στόχους, οι παγκόσμιες εντάσεις συνεχίζουν να αυξάνονται.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο δύο ταυτόχρονων θεάτρων πολέμου – στη Μέση Ανατολή και στην Ασία-Ειρηνικό – που απαιτούν πλήρη στρατιωτική εμπλοκή.
Αυτές οι επιχειρήσεις θα είναι πολύ πιο δαπανηρές από τη στήριξη της Ουκρανίας τώρα. Η στρατιωτική υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ουκρανία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αποτροπή και στις δύο περιοχές.
Ο Richard Moore, επικεφαλής της Secret Intelligence Service του Ηνωμένου Βασιλείου, προειδοποίησε για τις σοβαρές συνέπειες της εγκατάλειψης της Ουκρανίας:
«Το κόστος της στήριξης της Ουκρανίας είναι γνωστό, αλλά το κόστος της μη στήριξης θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο». Υπάρχει μια συστηματική υποτίμηση των παγκόσμιων συνεπειών αυτού του πολέμου.
Να διαμορφώσουμε το κατάλληλο αφήγημα
Συμπερασματικά, παράλληλα με τον αγώνα για επιβίωση και κυριαρχία, η Ουκρανία είναι ακρογωνιαίος λίθος της παγκόσμιας σταθερότητας.
Το αποτέλεσμα της αντίστασης της Ουκρανίας απέναντι στη Ρωσία θα επηρεάσει όχι μόνο την εσωτερική της ασφάλεια, αλλά και την πορεία της νέας παγκόσμιας τάξης.
Η Ουκρανία πρέπει να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τους εταίρους της – όχι απλώς περιμένοντας υποστήριξη, αλλά ενεργά διαμορφώνοντας τη θέση της στις μελλοντικές συμμαχίες ασφαλείας. Δεδομένης της μεταβαλλόμενης φύσης του πολέμου, αυτές οι συμμαχίες σχηματίζονται τώρα.
Χωρίς την Ουκρανία, είναι ημιτελείς. Αυτές οι συμμαχίες είναι ζωτικές τόσο για την άμεση επιβίωση όσο και για τη μελλοντική ασφάλεια και θα αποτελέσουν τη βάση της νέας παγκόσμιας τάξης.
Οι πολεμικές μας συνεργασίες υπήρξαν δύσκολες, αν και όχι απρόβλεπτες.
Η εμπειρία αποκαλύπτει θεμελιώδεις διαφορές στο πώς η Ουκρανία και οι δυτικοί εταίροι της αξιολογούν και ανταποκρίνονται στις απειλές.
Η οικοδόμηση συνεκτικών στρατηγικών απαιτεί χρόνο και προσπάθεια.
Συχνά, οι πρωτοβουλίες μας να διαμορφώσουμε αιτήματα είχαν πολιτικό και συναισθηματικό χαρακτήρα, βασισμένο τόσο στις συνέπειες των ρωσικών επιθέσεων όσο και στο χρονοδιάγραμμα της διεθνούς πολιτικής δραστηριότητας.
Αυτό, φυσικά, όχι μόνο μειώνει τον συστηματικό χαρακτήρα των ίδιων των αιτημάτων, αλλά επίσης δεν αντιστοιχεί πάντοτε στη διαδικαστικά προσανατολισμένη λογική των δυτικών συστημάτων.
Επιπλέον, τα περισσότερα από αυτά τα αιτήματα απαιτούν πρόσθετο χρόνο και πόρους για να ικανοποιηθούν, οπότε παραμένουν μόνο δηλωτικά.
Για να είναι πιο αποτελεσματική, η Ουκρανία χρειάζεται μια συστηματική προσέγγιση στον σχηματισμό και την προώθηση αιτημάτων, που να προβλέπει μελλοντικές τάσεις του πεδίου της μάχης και όχι μόνο να αντιδρά στις τρέχουσες ανάγκες.
Μία επιλογή είναι η εκκίνηση μιας εκστρατείας καθοδηγούμενης από ειδικούς, με στόχο αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης, νομοθέτες, πολιτικές ελίτ, αναλυτές και το ευρύτερο κοινό.
Ο στόχος: η διαμόρφωση αφηγημάτων που τελικά θα αντικατοπτρίζονται στην πολιτική.
Ένα βασικό επιχείρημα θα είναι η απόδειξη ότι η μη υποστήριξη της Ουκρανίας αποτελεί τον κύριο γεωπολιτικό κίνδυνο για την παγκόσμια ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σκοπός είναι να αποδειχθεί ότι η νίκη της Ουκρανίας είναι απαραίτητη για την παγκόσμια ασφάλεια και για τη διατήρηση του ηγετικού ρόλου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτό μπορεί να μειώσει τις πολιτικές διακυμάνσεις και να εξασφαλίσει σταθερή, μακροπρόθεσμη αμυντική συνεργασία.
Σύσφιξη των δεσμών με ΗΠΑ
Εξίσου σημαντικό είναι να υπογραμμιστεί ο μετασχηματισμός της φύσης του πολέμου και το επείγον της ενσωμάτωσης τεχνολογιών αιχμής.
Τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα έχουν αλλάξει τη φύση του πολέμου – αλλά αυτό παραμένει ελλιπώς κατανοητό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η αποτυχία προσαρμογής εγκυμονεί κινδύνους για την αμερικανική ηγεσία.
Κατά συνέπεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει μόνο να στηρίξουν στρατιωτικά την Ουκρανία, αλλά και να εκσυγχρονίσουν το δικό τους οπλοστάσιο σε συνεργασία με την Ουκρανία.
Οι κοινές προσπάθειες έρευνας και ανάπτυξης θα πρέπει να βασίζονται στην εμπειρία της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης.
Ένα πρακτικό βήμα θα ήταν η δημιουργία ενός κοινού επιστημονικού ή αναλυτικού κέντρου, όπου Ουκρανοί εμπειρογνώμονες και αμερικανικά ιδρύματα θα αξιολογούν τα γεγονότα ανεξάρτητα. Α
υτό θα εξάλειφε το συναισθηματικό ή πολιτικό μεροληπτικό φίλτρο και θα προωθούσε τη λήψη αποφάσεων βασισμένη σε αποδείξεις.
Η δυτική λήψη αποφάσεων, αν και πολιτικά ασταθής, είναι θεσμικά σταθερή και ανταποκρίνεται σε επίσημα αιτήματα.
Ακόμη κι αν δεν είναι πολιτικά βολικά, τέτοια αιτήματα απαιτούν απαντήσεις.
Αυτό δημιουργεί θεσμική μνήμη και διαδικασίες μεταξύ υπηρεσιών που επηρεάζουν τη μελλοντική πολιτική.
Ένα χρήσιμο παράδειγμα είναι η στρατηγική επικοινωνίας του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία το οδήγησε το 1989 να χαρακτηριστεί «Κύριος Σύμμαχος εκτός ΝΑΤΟ», εξασφαλίζοντας προνομιακή αμυντική συνεργασία.
Το Ισραήλ εφάρμοσε μια συστηματική, βασισμένη σε κανόνες διαδικασία υποβολής αιτημάτων και εξασφάλισε υποχρεώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών να απαντούν.
Η γεωπολιτική αστάθεια που προκάλεσε εν μέρει ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επίσης ανοίξει μια ιστορική ευκαιρία.
Οι Ουκρανοί στρατιώτες όχι μόνο υπερασπίστηκαν το έθνος τους, αλλά κέρδισαν το δικαίωμα να καθορίσουν τον γεωπολιτικό του ρόλο.
Αυτή η στιγμή πρέπει να αξιοποιηθεί. Η επιτυχία εξαρτάται από την ικανότητά μας να επιβιώσουμε σήμερα και να οικοδομήσουμε ένα ασφαλές μέλλον.
Αυτοί οι στόχοι είναι αδιαχώριστοι και αδύνατοι χωρίς ισχυρούς συμμάχους.
Για πολλούς λόγους, τέτοιες συμμαχίες είναι αδύνατες χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να παράσχουν τη στήριξη που χρειάζεται η Ουκρανία, να βοηθήσουν στη διαμόρφωση μιας νέας δημοκρατικής συμμαχίας και να διατηρήσουν τον δικό τους παγκόσμιο ηγετικό ρόλο.
Παραδόξως, η επιβίωση της Ουκρανίας είναι τώρα το λογικό θεμέλιο για την οικοδόμηση του κοινού μας μέλλοντος. Και αυτό το μέλλον πρέπει να αρχίσει τώρα.
www.bankingnews.gr
Ο άνθρωπος που κάποτε αποτελούσε σύμβολο ενότητας και ελπίδας για τους Ουκρανούς στρατιώτες και πολίτες κατέληξε να συντάξει ένα κείμενο χιλιάδων λέξεων, αναλύοντας από την παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας έως τις αλλαγές στις συνθήκες διεξαγωγής του σύγχρονου πολέμου, μόνο και μόνο για να υποστηρίξει μία θέση: να παρακαλέσει τις ΗΠΑ, τον βασικό χορηγό του καθεστώτος του Κιέβου, να στείλουν στην υπό κατάρρευση Ουκρανία ληγμένους πυραύλους που διαθέτουν στο οπλοστάσιό τους!
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει, πέραν της τραγικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η ουκρανική αεράμυνα, το πόσο παγερά αδιάφορο είναι για τους Ουκρανούς ιθύνοντες η ζωή των απλών στρατιωτών, οι οποίοι θα κληθούν να χειριστούν τους ληγμένους, και άκρως επικίνδυνους, πυραύλους.
Θα ήταν μάλιστα κωμικοτραγικό εάν στο ίδιο κείμενο ο Zaluzhny δεν υποστήριζε πως η Ουκρανία δύναται να πρωτοστατήσει στην τεχνολογική έρευνα και καινοτομία γύρω από τα οπλικά συστήματα λόγω της εμπειρίας που απέκτησε από τον πόλεμο με τη Ρωσία.
Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Valerii Zaluzhny:
Η παγκόσμια τάξη που καθιερώθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης καταρρέει οριστικά.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσε ένα σχεδόν τελειωτικό πλήγμα στα θεμέλια του παλαιού κόσμου και σηματοδότησε το οριστικό του τέλος.
Πράγματι, η διστακτικότητα της κυβέρνησης Biden και των Ηνωμένων Πολιτειών συνολικά να λάβουν κρίσιμες αποφάσεις για να στηρίξουν την Ουκρανία ώστε να νικήσει τη Ρωσία όχι μόνο υπογράμμισε τη φθίνουσα επιρροή τους στις διεθνείς υποθέσεις, αλλά εμφανίστηκε και ως ύστατη προσπάθεια να διατηρηθεί η υπάρχουσα παγκόσμια τάξη.
Οι φόβοι για ήττα της Ρωσίας έχουν παρατείνει τον πόλεμο αφενός και έχουν αυξήσει τα οικονομικά και πολιτικά κόστη αφετέρου.
Η παρατεταμένη σύγκρουση, η βαθύτερη εμπλοκή των δημοκρατικών οικονομιών –ιδίως των Ηνωμένων Πολιτειών– και η δημιουργία στρατηγικών συμμαχιών από τη Ρωσία έχουν οδηγήσει σε απροθυμία να αναληφθούν υπερβολικά κόστη χωρίς σαφή πολιτική δικαιολόγηση.
Ως αποτέλεσμα, νέες δυνάμεις εμφανίστηκαν για να εξισορροπήσουν την κατάσταση. Το αμερικανικό εκλογικό σώμα έκανε τη νόμιμη επιλογή του, στέλνοντάς μας το μήνυμα ότι ο κόσμος αλλάζει αμετάκλητα.
Αυτός ο κόσμος πράγματι χρειαζόταν αλλαγές. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από το 2007, κάποιος ανακοίνωσε αυτή τη μετατόπιση στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου.
Και δεν προκαλεί έκπληξη ότι το 2024, οι Αμερικανοί επανεξέλεξαν τον Donald Trump ως πρόεδρο.
Παρά τη σφοδρή κριτική, εκπροσωπεί μια ιστορική τάση – μια τάση που πρέπει να αναγνωριστεί και να αντιμετωπιστεί.
Η Ουάσινγκτον, συνειδητοποιώντας την υπερεπέκταση, φαίνεται να επιδιώκει μείωση των υπερπόντιων δεσμεύσεών της, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, ενδεχομένως ώστε να επικεντρωθεί ξανά στην προετοιμασία για έντονο ανταγωνισμό με την Κίνα.
Αυτό είναι εμφανές τόσο στη ρητορική όσο και στις πραγματικές αποφάσεις που όλο και περισσότερο δίνουν προτεραιότητα σε εσωτερικά ζητήματα και θέτουν υπό αμφισβήτηση τη χωρίς όρους συνέχιση της βοήθειας προς την Ουκρανία.
Ακόμη χειρότερα, η υποστήριξη προς την Ουκρανία γίνεται όμηρος των εσωτερικών πολιτικών διακυμάνσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σημαντικό είναι ότι αυτές οι αλλαγές δεν προέρχονται από μεμονωμένους πολιτικούς παράγοντες αλλά από ένα ευρύτερο παγκόσμιο δόγμα που αποσκοπεί στη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης. Ευτυχώς, βρισκόμαστε ακόμη σε μεταβατική φάση.
Αυτές οι αλλαγές συμβαίνουν παράλληλα με ραγδαίες, συστημικές τεχνολογικές ανακαλύψεις σε βασικούς τομείς όπως η ενέργεια, η πληροφορική (ιδίως η τεχνητή νοημοσύνη), η νανοτεχνολογία, τα νέα υλικά και η βιοτεχνολογία.
Τα κράτη αναδιαρθρώνουν τις οικονομίες τους, επανεξετάζουν τις προτεραιότητες πόρων και έτσι επιταχύνουν την εξέλιξη των πολεμικών ικανοτήτων.
Αυτές οι αλλαγές θα διαμορφώσουν τη μελλοντική παγκόσμια τάξη και θα καθορίσουν τον ρόλο των δρώντων της.
Αλλαγές στο τρόπο διεξαγωγής του πολέμου
Ο πρώτος μεγάλης κλίμακας πόλεμος του 21ου αιώνα στην Ουκρανία έχει επιβεβαιώσει ιστορικές τάσεις στην εξέλιξη του πολέμου. Είναι πλέον σαφές ότι φθηνά, μαζικής παραγωγής όπλα μπορούν να εξαντλήσουν ακριβά και ισχυρά οπλοστάσια. Αν και αυτό επιτρέπει στην Ουκρανία να κρατά τη γραμμή άμυνας και να αναπτύσσει ασύμμετρες στρατηγικές, το μεταβατικό καθεστώς της χώρας και η έλλειψη πλήρους φάσματος αμυντικών ικανοτήτων –ειδικά υψηλής τεχνολογίας– καθιστούν πολύ αβέβαιη τη μακροπρόθεσμη αντίσταση σε έναν πόλεμο φθοράς.
Αυτή η πραγματικότητα έχει μετατρέψει την Ουκρανία σε έναν «υπερ-πελάτη» τόσο για παλαιά όσο και για νέα όπλα, συμπεριλαμβανομένων εγχώριων.
Παρά την εμφάνιση νέων ευκαιριών για το αμυντικοβιομηχανικό σύμπλεγμα της Ουκρανίας, η μόνη σταθερή δύναμη στη γραμμή του μετώπου παραμένει ο Ουκρανός στρατιώτης.
Το σημερινό πεδίο μάχης ασκεί άνευ προηγουμένου σωματική και ψυχολογική πίεση στο προσωπικό. Η ευρεία χρήση drones έχει καταστήσει τους στρατιώτες διαρκείς στόχους 24 ώρες το 24ωρο, ανεξαρτήτως εποχής ή συνθηκών – επηρεάζοντας άμεσα την αντοχή τους.
Δεδομένης της σωματικής αδυναμίας ταχείας αναπλήρωσης ανθρώπινου δυναμικού, η Ουκρανία χρειάζεται επειγόντως ένα νέο παράδειγμα προστασίας στρατιωτών – προσαρμοσμένο στις σύγχρονες συνθήκες άμυνας και επίθεσης.
Η ταχεία ανάπτυξη αυτού είναι κρίσιμη ώστε να αποφευχθεί η εξουθένωση του βασικού μαχητικού δυναμικού της Ουκρανίας και να αποτραπεί η Ρωσία από το να αποκτήσει πλεονέκτημα με την εγκατάσταση δικών της συστημάτων προστασίας. Αυτή η προσπάθεια απαιτεί όχι μόνο ανθεκτικότητα και καινοτομία αλλά και εξωτερική στήριξη.
Δεν μπορεί να αποτελεί μακροπρόθεσμη στρατηγική μόνο της Ουκρανίας και δύσκολα θα οδηγήσει σε νίκη χωρίς ισχυρές τεχνολογικές συνεργασίες.
Το ίδιο ισχύει και για μια άλλη μεγάλη πρόκληση: την άμυνα κατά των αεροπορικών επιθέσεων σε πολιτικές και στρατιωτικές υποδομές.
Η μαζική χρήση από τη Ρωσία drones, βαλλιστικών και κρουζ πυραύλων και κατευθυνόμενων βομβών απαιτεί ένα ολοκληρωμένο νέο εθνικό σύστημα αεράμυνας – πολυεπίπεδο γεωγραφικά, υψομετρικά και σε δυνατότητες αναχαίτισης.
Η βασική αρχή του σύγχρονου πολέμου είναι ότι τα φτηνά όπλα μπορούν να φθείρουν δαπανηρά συστήματα.
Μια αποτελεσματική αεράμυνα δεν μπορεί να βασίζεται αποκλειστικά σε εξαιρετικά ακριβά συστήματα. Τα περισσότερα από τα σημερινά πλατφόρμες αεράμυνας σχεδιάστηκαν για σύντομους πολέμους τύπου ανταρτοπολέμου, όχι για άμυνα απέναντι σε κύματα μαζικών επιθέσεων.
Η Ουκρανία έχει ανάγκη από οικοδόμηση συμμαχιών
Αν και αυτό ίσως δεν έχει ακόμα γίνει πλήρως κατανοητό στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι πολύ καλά κατανοητό στη Ρωσία – κάτι που το καθιστά καθοριστικό παράγοντα όχι μόνο για το μέλλον της Ουκρανίας αλλά και για την αρχιτεκτονική των μελλοντικών συμμαχιών.
Η διεθνής υποστήριξη παραμένει ουσιώδης όχι μόνο για τη διατήρηση της ουκρανικής κρατικότητας αλλά και για την ανάπτυξη των ικανοτήτων των εν δυνάμει συμμάχων.
Έτσι, η διατήρηση αποτελεσματικής διεθνούς στήριξης και η οικοδόμηση μελλοντικών συμμαχιών είναι ζωτικά καθήκοντα για τη διπλωματία της Ουκρανίας.
Οι στενότεροι γείτονές μας, η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις προσπάθειες στήριξης της Ουκρανίας, παραμένουν σχετικά αδύναμοι, υπερβολικά εξαρτημένοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αργοί στη λήψη αποφασιστικών πρωτοβουλιών σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Οι ευρωπαϊκές χώρες δυσκολεύτηκαν να μετασχηματίσουν γρήγορα τις αμυντικές τους βιομηχανίες και υστερούν τόσο έναντι της αυταρχικής Ρωσίας όσο και έναντι των δυνατοτήτων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ορισμένοι έχουν αρχίσει να προετοιμάζονται για έναν πόλεμο που θυμίζει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επιβαρύνοντας τους προϋπολογισμούς τους, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ο πόλεμος του Φεβρουαρίου του 2022 δεν θα επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο.
Η ΕΕ δεν διαθέτει επαρκή σκληρή ισχύ και δυσκολεύεται να ενοποιήσει την οικονομία της, ειδικά με τις αντικρουόμενες εθνικές φιλοδοξίες και τη γεωγραφική απόσταση πολλών χωρών από τη Ρωσία.
Η γεωπολιτική αστάθεια αναδιαμορφώνει επίσης την ίδια την Ευρώπη.
Οι κυβερνήσεις φοβούνται την αντίδραση των εκλογικών σωμάτων που δεν είναι πρόθυμα να υπομείνουν επιδεινούμενες συνθήκες διαβίωσης. Έτσι, η προσδοκία μακροπρόθεσμης ή ακόμη και έγκαιρης βοήθειας από την Ευρώπη πρέπει να γίνεται με προσοχή.
Δώστε μας προσοχή και ληγμένους πυραύλους
Στο μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν ένα έθνος πρακτικά απεριόριστων δυνατοτήτων, με την πιο προηγμένη οικονομία στον κόσμο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν μεγάλα αποθέματα παλαιών ή σύντομα προς απόσυρση πυρομαχικών – όπως πάνω από 170.000 πυραύλους Hellfire, πολλοί από τους οποίους παράχθηκαν μεταξύ 1998 και 2018 και πλησιάζουν στο τέλος της επιχειρησιακής τους ζωής.
Αυτά τα όπλα θα μπορούσαν να μεταβιβαστούν στην Ουκρανία αντί να καταστραφούν.
Το Πεντάγωνο επίσης μεταβαίνει σε νεότερα συστήματα JAGM, γεγονός που σημαίνει ότι πολλά Hellfires θα αποσυρθούν.
Η Ουκρανία μπορεί να αξιοποιήσει αυτό το παράθυρο για να υποβάλει επίσημα αιτήματα στο πλαίσιο διαφόρων προγραμμάτων, τονίζοντας το επείγον της ενίσχυσης της άμυνας και διαβεβαιώνοντας τη λογική χρήση αυτών των αποθεμάτων.
Την ίδια στιγμή, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να κυριαρχήσουν στο Δυτικό Ημισφαίριο και τον Ειρηνικό μειώνοντας παράλληλα την εμπλοκή τους στον «Παλιό Κόσμο», η Ευρώπη και ο Καναδάς ενδέχεται να επωμιστούν μεγαλύτερο βάρος.
Γι’ αυτό ο προεκλογικός αγώνας του 2024 οδήγησε σε προβλέψιμες αλλαγές στην εξωτερική πολιτική και στη βοήθεια προς την Ουκρανία.
Στη νέα πραγματικότητα, η στρατιωτική στήριξη δεν είναι πλέον αυτόματη ούτε εγγυημένη. Μια διάθεση προσέγγισης με τη Ρωσία, πιθανώς λόγω μιας εναλλακτικής αμερικανικής θεώρησης του πολέμου, δημιουργεί νέους πολιτικούς και στρατηγικούς κινδύνους.
Απαιτείται άμεση δράση για να επανακατευθυνθεί η προσοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουκρανία, διότι η νίκη της Ουκρανίας είναι καθοριστική για τη διατήρηση της παγκόσμιας ηγεσίας της Αμερικής.
Η έλλειψη μιας ισχυρής αμερικανικής στάσης έναντι της Ουκρανίας θα εκμεταλλευθεί από τον νέο άξονα Ρωσίας-Κίνας για να αποδυναμώσει την υπερατλαντική ενότητα και να ανασχηματίσει την παγκόσμια τάξη.
Η μείωση της στήριξης προς την Ουκρανία ενθαρρύνει τη Ρωσία και ωθεί την Κίνα να προωθήσει τις φιλοδοξίες της – ειδικά σε σχέση με την Ταϊβάν και το κρίσιμο Στενό της Μαλάκκα.
Αυτό συνιστά υπαρξιακή απειλή για το καθεστώς των Ηνωμένων Πολιτειών ως παγκόσμιου ηγέτη.
Με τα πλήγματα του Ιουνίου 2025 σε ιρανικούς στόχους, οι παγκόσμιες εντάσεις συνεχίζουν να αυξάνονται.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο δύο ταυτόχρονων θεάτρων πολέμου – στη Μέση Ανατολή και στην Ασία-Ειρηνικό – που απαιτούν πλήρη στρατιωτική εμπλοκή.
Αυτές οι επιχειρήσεις θα είναι πολύ πιο δαπανηρές από τη στήριξη της Ουκρανίας τώρα. Η στρατιωτική υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς την Ουκρανία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αποτροπή και στις δύο περιοχές.
Ο Richard Moore, επικεφαλής της Secret Intelligence Service του Ηνωμένου Βασιλείου, προειδοποίησε για τις σοβαρές συνέπειες της εγκατάλειψης της Ουκρανίας:
«Το κόστος της στήριξης της Ουκρανίας είναι γνωστό, αλλά το κόστος της μη στήριξης θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο». Υπάρχει μια συστηματική υποτίμηση των παγκόσμιων συνεπειών αυτού του πολέμου.
Να διαμορφώσουμε το κατάλληλο αφήγημα
Συμπερασματικά, παράλληλα με τον αγώνα για επιβίωση και κυριαρχία, η Ουκρανία είναι ακρογωνιαίος λίθος της παγκόσμιας σταθερότητας.
Το αποτέλεσμα της αντίστασης της Ουκρανίας απέναντι στη Ρωσία θα επηρεάσει όχι μόνο την εσωτερική της ασφάλεια, αλλά και την πορεία της νέας παγκόσμιας τάξης.
Η Ουκρανία πρέπει να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει τους εταίρους της – όχι απλώς περιμένοντας υποστήριξη, αλλά ενεργά διαμορφώνοντας τη θέση της στις μελλοντικές συμμαχίες ασφαλείας. Δεδομένης της μεταβαλλόμενης φύσης του πολέμου, αυτές οι συμμαχίες σχηματίζονται τώρα.
Χωρίς την Ουκρανία, είναι ημιτελείς. Αυτές οι συμμαχίες είναι ζωτικές τόσο για την άμεση επιβίωση όσο και για τη μελλοντική ασφάλεια και θα αποτελέσουν τη βάση της νέας παγκόσμιας τάξης.
Οι πολεμικές μας συνεργασίες υπήρξαν δύσκολες, αν και όχι απρόβλεπτες.
Η εμπειρία αποκαλύπτει θεμελιώδεις διαφορές στο πώς η Ουκρανία και οι δυτικοί εταίροι της αξιολογούν και ανταποκρίνονται στις απειλές.
Η οικοδόμηση συνεκτικών στρατηγικών απαιτεί χρόνο και προσπάθεια.
Συχνά, οι πρωτοβουλίες μας να διαμορφώσουμε αιτήματα είχαν πολιτικό και συναισθηματικό χαρακτήρα, βασισμένο τόσο στις συνέπειες των ρωσικών επιθέσεων όσο και στο χρονοδιάγραμμα της διεθνούς πολιτικής δραστηριότητας.
Αυτό, φυσικά, όχι μόνο μειώνει τον συστηματικό χαρακτήρα των ίδιων των αιτημάτων, αλλά επίσης δεν αντιστοιχεί πάντοτε στη διαδικαστικά προσανατολισμένη λογική των δυτικών συστημάτων.
Επιπλέον, τα περισσότερα από αυτά τα αιτήματα απαιτούν πρόσθετο χρόνο και πόρους για να ικανοποιηθούν, οπότε παραμένουν μόνο δηλωτικά.
Για να είναι πιο αποτελεσματική, η Ουκρανία χρειάζεται μια συστηματική προσέγγιση στον σχηματισμό και την προώθηση αιτημάτων, που να προβλέπει μελλοντικές τάσεις του πεδίου της μάχης και όχι μόνο να αντιδρά στις τρέχουσες ανάγκες.
Μία επιλογή είναι η εκκίνηση μιας εκστρατείας καθοδηγούμενης από ειδικούς, με στόχο αξιωματούχους της αμερικανικής κυβέρνησης, νομοθέτες, πολιτικές ελίτ, αναλυτές και το ευρύτερο κοινό.
Ο στόχος: η διαμόρφωση αφηγημάτων που τελικά θα αντικατοπτρίζονται στην πολιτική.
Ένα βασικό επιχείρημα θα είναι η απόδειξη ότι η μη υποστήριξη της Ουκρανίας αποτελεί τον κύριο γεωπολιτικό κίνδυνο για την παγκόσμια ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Σκοπός είναι να αποδειχθεί ότι η νίκη της Ουκρανίας είναι απαραίτητη για την παγκόσμια ασφάλεια και για τη διατήρηση του ηγετικού ρόλου των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αυτό μπορεί να μειώσει τις πολιτικές διακυμάνσεις και να εξασφαλίσει σταθερή, μακροπρόθεσμη αμυντική συνεργασία.
Σύσφιξη των δεσμών με ΗΠΑ
Εξίσου σημαντικό είναι να υπογραμμιστεί ο μετασχηματισμός της φύσης του πολέμου και το επείγον της ενσωμάτωσης τεχνολογιών αιχμής.
Τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα έχουν αλλάξει τη φύση του πολέμου – αλλά αυτό παραμένει ελλιπώς κατανοητό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η αποτυχία προσαρμογής εγκυμονεί κινδύνους για την αμερικανική ηγεσία.
Κατά συνέπεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρέπει μόνο να στηρίξουν στρατιωτικά την Ουκρανία, αλλά και να εκσυγχρονίσουν το δικό τους οπλοστάσιο σε συνεργασία με την Ουκρανία.
Οι κοινές προσπάθειες έρευνας και ανάπτυξης θα πρέπει να βασίζονται στην εμπειρία της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης.
Ένα πρακτικό βήμα θα ήταν η δημιουργία ενός κοινού επιστημονικού ή αναλυτικού κέντρου, όπου Ουκρανοί εμπειρογνώμονες και αμερικανικά ιδρύματα θα αξιολογούν τα γεγονότα ανεξάρτητα. Α
υτό θα εξάλειφε το συναισθηματικό ή πολιτικό μεροληπτικό φίλτρο και θα προωθούσε τη λήψη αποφάσεων βασισμένη σε αποδείξεις.
Η δυτική λήψη αποφάσεων, αν και πολιτικά ασταθής, είναι θεσμικά σταθερή και ανταποκρίνεται σε επίσημα αιτήματα.
Ακόμη κι αν δεν είναι πολιτικά βολικά, τέτοια αιτήματα απαιτούν απαντήσεις.
Αυτό δημιουργεί θεσμική μνήμη και διαδικασίες μεταξύ υπηρεσιών που επηρεάζουν τη μελλοντική πολιτική.
Ένα χρήσιμο παράδειγμα είναι η στρατηγική επικοινωνίας του Ισραήλ με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία το οδήγησε το 1989 να χαρακτηριστεί «Κύριος Σύμμαχος εκτός ΝΑΤΟ», εξασφαλίζοντας προνομιακή αμυντική συνεργασία.
Το Ισραήλ εφάρμοσε μια συστηματική, βασισμένη σε κανόνες διαδικασία υποβολής αιτημάτων και εξασφάλισε υποχρεώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών να απαντούν.
Η γεωπολιτική αστάθεια που προκάλεσε εν μέρει ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει επίσης ανοίξει μια ιστορική ευκαιρία.
Οι Ουκρανοί στρατιώτες όχι μόνο υπερασπίστηκαν το έθνος τους, αλλά κέρδισαν το δικαίωμα να καθορίσουν τον γεωπολιτικό του ρόλο.
Αυτή η στιγμή πρέπει να αξιοποιηθεί. Η επιτυχία εξαρτάται από την ικανότητά μας να επιβιώσουμε σήμερα και να οικοδομήσουμε ένα ασφαλές μέλλον.
Αυτοί οι στόχοι είναι αδιαχώριστοι και αδύνατοι χωρίς ισχυρούς συμμάχους.
Για πολλούς λόγους, τέτοιες συμμαχίες είναι αδύνατες χωρίς τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να παράσχουν τη στήριξη που χρειάζεται η Ουκρανία, να βοηθήσουν στη διαμόρφωση μιας νέας δημοκρατικής συμμαχίας και να διατηρήσουν τον δικό τους παγκόσμιο ηγετικό ρόλο.
Παραδόξως, η επιβίωση της Ουκρανίας είναι τώρα το λογικό θεμέλιο για την οικοδόμηση του κοινού μας μέλλοντος. Και αυτό το μέλλον πρέπει να αρχίσει τώρα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών