Υπό τις παρούσες συνθήκες, η μόνη δύναμη στο εσωτερικό της χώρας που θα μπορούσε να ανατρέψει τον Zelensky ή να προσπαθήσει να εμποδίσει την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας είναι ο στρατός
Μετά την ολιγόλεπτη συνάντηση που είχαν στο Βατικανό οι Donald Trump και Vladimir Zelensky, κυκλοφόρησαν έντονες φήμες ότι ο Ουκρανός πρόεδρος αποδέχτηκε το ειρηνευτικό σχέδιο των 7 σημείων της Ουάσινγκτον και απέσυρε τις όποιες τροποποιήσεις είχε κάνει σε αυτό.
Παράλληλα, στη ρητορική της δυτικής «παράταξης του πολέμου» κατά αυτού του σχεδίου προστέθηκε και μια ακόμα ανησυχία: αν ο πόλεμος λήξει με βάση το σχέδιο Trump, ο Zelensky κινδυνεύει να χάσει την εξουσία και η Ουκρανία να περιέλθει σε αποσταθεροποίηση.
Αυτή η σκέψη ήδη προβάλλεται σε δημοσιεύματα δυτικών ΜΜΕ.
Αλλά ισχύει πράγματι κάτι τέτοιο;
Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο;
Μόνο ο στρατός
Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η μόνη δύναμη στο εσωτερικό της χώρας που θα μπορούσε να ανατρέψει τον Zelensky ή να προσπαθήσει να εμποδίσει την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας είναι ο στρατός.
Ωστόσο, προς το παρόν δεν υπάρχουν ενδείξεις ούτε για προετοιμασία πραξικοπήματος ούτε για ουσιαστική πολιτική αυτενέργεια του στρατού ή μεμονωμένων στρατιωτικών (με ορισμένες εξαιρέσεις).
Αποπολιτικοποίηση
Η κυβέρνηση Zelensky, από την έναρξη του πολέμου πλήρους κλίμακας, κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για την «αποπολιτικοποίηση» του στρατεύματος, ώστε να μη συνιστά απειλή για την εξουσία της.
Γι’ αυτό και αποπέμφθηκε και εξορίστηκε στο Λονδίνο ο Valery Zaluzhny, όταν έγινε πολιτική προσωπικότητα και γύρω του άρχισαν να συσπειρώνονται πολυάριθμοι αντίπαλοι του Zelensky υποστηρίζοντας ότι όλες οι επιτυχίες οφείλονται στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον Zaluzhny, ενώ όλα τα προβλήματα προέρχονται από τη διεφθαρμένη διακυβέρνηση Zelensky.
Βιομηχανία διώξεων
Επιπλέον, οι αρχές κατά καιρούς χρησιμοποιούν την τακτική της παραδειγματικής τιμωρίας στρατιωτικών, ασκώντας διώξεις για αποτυχίες στο μέτωπο – όπως, για παράδειγμα, για τη ρωσική εισβολή στην περιοχή του Kharkiv.
Σύμφωνα με ΜΜΕ, διεξάγεται επίσης έρευνα για την απώλεια μεγάλων περιοχών στη νότια Ουκρανία τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, στην οποία φέρονται να εμπλέκονται υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί.
Οι αρχές προσπαθούν, επίσης, να αποστασιοποιηθούν από τη διαφθορά στα στρατολογικά κέντρα και γενικότερα στο στράτευμα, κινώντας διαρκώς ποινικές υποθέσεις ή στέλνοντας στρατολόγους στο μέτωπο – παρουσιάζοντάς τους δηλαδή ως αποδιοπομπαίους τράγους.
Οι δύο εξαιρέσεις
Όλες αυτές οι προσπάθειες είχαν ως αποτέλεσμα την ουσιαστική απουσία πολιτικής αυτενέργειας τόσο στο σύνολο του στρατεύματος όσο και σε μεμονωμένα στελέχη του.
Υπάρχουν μόνο δύο εξαιρέσεις:
Ο διοικητής του «Azov» Denis Prokopenko και ο πρώην διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας Εφόδου, Andriy Biletsky.
Και οι δύο διοικούν πλέον σώματα στρατού, έχουν έντονη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης και, μαζί με τους υφισταμένους τους, διατυπώνουν κατά διαστήματα πολιτικές - ακόμα και επικριτικές - απόψεις για την κυβέρνηση και τη στρατιωτική ηγεσία.
Ποιος τους χρηματοδοτεί
Στους πολιτικούς κύκλους θεωρείται ότι τον Prokopenko και τον Biletsky χρηματοδοτεί ο επιχειρηματίας Rinat Akhmetov, και ότι μέσω αυτού τελούν υπό έλεγχο της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση τούς βλέπει ως εν δυνάμει βάση για τη δημιουργία ελεγχόμενων πολιτικών κομμάτων, τα οποία θα μπουν στη Βουλή μετά τον πόλεμο και θα σχηματίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία με το κόμμα του Zelensky, διατηρώντας έτσι τον έλεγχό του στην ουκρανική Βουλή και στην κυβέρνηση.
Για τον λόγο αυτό, τους παρέχεται η δυνατότητα να προβάλλονται δημοσίως.
Σενάρια ανταρσίας
Είναι δυνατόν να φανταστούμε ένα σενάριο όπου ο Zelensky και o Vladimir Putin συμφωνούν σε κατάπαυση πυρός βάσει του σχεδίου Trump ή κάποιου παρόμοιου, και κάποιες εσωτερικές ή εξωτερικές δυνάμεις προσπαθούν να το σαμποτάρουν, ωθώντας τον Biletsky, τον Prokopenko ή άλλους διοικητές σε ανταρσία;
Θεωρητικά, όλα είναι πιθανά.
Πρακτικά, όμως, κάτι τέτοιο θα αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες:
Πρώτον, ο Biletsky και ο Prokopenko έχουν εξαιρετικά τεταμένες σχέσεις μεταξύ τους.
Αν μία από τις μονάδες τους εξεγερθεί, η άλλη δύσκολα θα την υποστηρίξει.
Αντιθέτως, πιθανότατα θα βοηθήσει τον Zelensky να την καταστείλει.
Το ίδιο ισχύει και για άλλες μονάδες, μεταξύ των οποίων κυριαρχεί έντονος ανταγωνισμός και συχνά αμοιβαία αντιπάθεια – κάτι που ενθαρρύνει και η εξουσία.
Έτσι, η πιθανότητα συλλογικής στρατιωτικής ανταρσίας είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Δεν υπάρχει σήμερα στρατιωτικός ηγέτης με ικανότητα να ξεσηκώσει το σύνολο ή έστω μεγάλο μέρος του στρατεύματος – ούτε καν ο Zaluzhny, του οποίου οι στενότεροι συνεργάτες έχουν ήδη απομακρυνθεί.
Καμία διάθεση για εξέγερση
Δεύτερον, ούτε ο Prokopenko ούτε ο Biletsky – πόσο μάλλον άλλοι διοικητές - φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν μια εξέγερση.
Έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες να αναδειχθούν σε σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες μετά το τέλος του πολέμου και να καταλάβουν υψηλές πολιτικές θέσεις.
Η συμμετοχή σε εξέγερση καταστρέφει αυτές τις προοπτικές, χωρίς να εγγυάται επιτυχία.
Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος να εκμεταλλευτεί η Ρωσία την αναταραχή και να καταφέρει νέο πλήγμα που θα σαρώσει τόσο τον Zelensky όσο και τους στασιαστές.
Η ειρήνη… δεν είναι προδοσία
Τρίτον, από τη στιγμή που ο Trump άρχισε να προωθεί ενεργά την ιδέα κατάπαυσης του πυρός στη γραμμή του μετώπου, και οι ουκρανικές αρχές συμφώνησαν σε αυτό, η κοινωνία γενικά δεν βλέπει πλέον την ιδέα της εκεχειρίας ως παράδοση.
Αντίθετα, τη θεωρεί μια αρκετά καλή επιλογή για τη λήξη του πολέμου, στην οποία πρέπει να εξαναγκαστεί ο Putin.
Αυτές οι διαθέσεις επικρατούν και στον στρατό, όπου πολλοί πολεμούν εδώ και χρόνια χωρίς προοπτική αποστράτευσης.
Επομένως, εάν υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία, δύσκολα θα προκαλέσει ισχυρές εσωτερικές αντιδράσεις.
Στις εκλογές, ο Zelensky έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει τις ειρηνευτικές συμφωνίες ως μια επιτυχία που διέσωσε την ουκρανική κρατική υπόσταση και να διατηρήσει την εξουσία του.
Θυμίζουμε το παράδειγμα του Πρωθυπουργού της Αρμενίας Nikol Pashinyan, ο οποίος έχασε τον πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν, απώλεσε το Nagorno Karabakh – κάτι που πολλοί Αρμένιοι θεώρησαν εθνική καταστροφή – αλλά παρ’ όλα αυτά κρατά ακόμα την εξουσία στα χέρια του.
Η μεγαλύτερη απειλή
Πολύ μεγαλύτερους κινδύνους αντιμετωπίζει ο Zelensky σε περίπτωση συνέχισης του πολέμου με τον ίδιο ρυθμό φθοράς, με γενικευμένη διαφθορά και κοινωνική αδικία στα μετόπισθεν, όταν τα παιδιά των ισχυρών ζουν στο εξωτερικό και οι απλοί πολίτες πολεμούν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
Σε αυτή την περίπτωση, οι ερωτήσεις προς τον Zelensky θα πληθαίνουν και θα αυξάνεται η πίεση για ριζικές αλλαγές στην εξουσία, ειδικά με δεδομένο ότι δεν διεξάγονται εκλογές και δεν είναι γνωστό πότε θα γίνουν.
Παλαιότερα, σημαντικός αποτρεπτικός παράγοντας για τέτοιες τάσεις ήταν ο φόβος ότι η Δύση δεν θα αναγνώριζε ένα πραξικόπημα και οι στασιαστές, ακόμη και αν πετύχαιναν, θα έμεναν απομονωμένοι, χάνοντας τη στήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, κάτι που θα είχε άμεσες καταστροφικές συνέπειες στο μέτωπο.
Όμως σήμερα αυτή η στήριξη εξασθενεί, και η πολιτική του «κυνικού ρεαλισμού» έχει ήδη οδηγήσει στο σημείο όπου η Δύση αναγνωρίζει de facto ως νόμιμο ηγέτη της Συρίας τον πρώην αρχηγό της τοπικής Al Qaeda.
Πραξικόπημα
Συνεπώς, και στην περίπτωση του Κιέβου, η Δύση μπορεί να γίνει λιγότερο αυστηρή απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Τέτοιες προσωπικότητες όπως ο Biletsky και ο Prokopenko ή άλλοι ανώτατοι αξιωματικοί, μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για την προετοιμασία πραξικοπήματος.
Ιδίως τώρα που έχουν τον τίτλο των διοικητών σωμάτων στρατού και υπό τις διαταγές τους βρίσκονται 20–25 χιλιάδες στρατιώτες.
Για την ιστορία, περίπου τόσους είχε και ο Yevgeny Prigozhin κατά τη διάρκεια της δικής του ανταρσίας.
Αυτή η ιδέα ήδη καλλιεργείται μέσω διαφόρων ΜΜΕ, πολιτικών και bloggers.
Προωθείται η άποψη ότι σήμερα τον στρατό τον διοικούν «σοβιετικοί» και ότι χρειάζονται διοικητές νέας γενιάς, που μπορούν να φέρουν τη νίκη.
Και αν αυτοί οι νέοι διοικητές αποκτήσουν υπό τον έλεγχό τους δυνάμεις μεγαλύτερες από μία ταξιαρχία ή ένα στρατιωτικό σώμα, τότε μπορεί να εμφανιστεί ο πειρασμός να μετατρέψουν τη στρατιωτική τους εξουσία σε πολιτική.
Με άλλα λόγια, η κύρια απειλή για την εξουσία του Zelensky δεν είναι το ειρηνευτικό σχέδιο του Trump, αλλά η παράταση του πολέμου, που μπορεί να οδηγήσει σε ριζικές εσωτερικές αλλαγές στη χώρα.
www.bankingnews.gr
Παράλληλα, στη ρητορική της δυτικής «παράταξης του πολέμου» κατά αυτού του σχεδίου προστέθηκε και μια ακόμα ανησυχία: αν ο πόλεμος λήξει με βάση το σχέδιο Trump, ο Zelensky κινδυνεύει να χάσει την εξουσία και η Ουκρανία να περιέλθει σε αποσταθεροποίηση.
Αυτή η σκέψη ήδη προβάλλεται σε δημοσιεύματα δυτικών ΜΜΕ.
Αλλά ισχύει πράγματι κάτι τέτοιο;
Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο;
Μόνο ο στρατός
Αρχικά, πρέπει να σημειωθεί ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, η μόνη δύναμη στο εσωτερικό της χώρας που θα μπορούσε να ανατρέψει τον Zelensky ή να προσπαθήσει να εμποδίσει την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας είναι ο στρατός.
Ωστόσο, προς το παρόν δεν υπάρχουν ενδείξεις ούτε για προετοιμασία πραξικοπήματος ούτε για ουσιαστική πολιτική αυτενέργεια του στρατού ή μεμονωμένων στρατιωτικών (με ορισμένες εξαιρέσεις).
Αποπολιτικοποίηση
Η κυβέρνηση Zelensky, από την έναρξη του πολέμου πλήρους κλίμακας, κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες για την «αποπολιτικοποίηση» του στρατεύματος, ώστε να μη συνιστά απειλή για την εξουσία της.
Γι’ αυτό και αποπέμφθηκε και εξορίστηκε στο Λονδίνο ο Valery Zaluzhny, όταν έγινε πολιτική προσωπικότητα και γύρω του άρχισαν να συσπειρώνονται πολυάριθμοι αντίπαλοι του Zelensky υποστηρίζοντας ότι όλες οι επιτυχίες οφείλονται στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον Zaluzhny, ενώ όλα τα προβλήματα προέρχονται από τη διεφθαρμένη διακυβέρνηση Zelensky.
Βιομηχανία διώξεων
Επιπλέον, οι αρχές κατά καιρούς χρησιμοποιούν την τακτική της παραδειγματικής τιμωρίας στρατιωτικών, ασκώντας διώξεις για αποτυχίες στο μέτωπο – όπως, για παράδειγμα, για τη ρωσική εισβολή στην περιοχή του Kharkiv.
Σύμφωνα με ΜΜΕ, διεξάγεται επίσης έρευνα για την απώλεια μεγάλων περιοχών στη νότια Ουκρανία τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, στην οποία φέρονται να εμπλέκονται υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί.
Οι αρχές προσπαθούν, επίσης, να αποστασιοποιηθούν από τη διαφθορά στα στρατολογικά κέντρα και γενικότερα στο στράτευμα, κινώντας διαρκώς ποινικές υποθέσεις ή στέλνοντας στρατολόγους στο μέτωπο – παρουσιάζοντάς τους δηλαδή ως αποδιοπομπαίους τράγους.
Οι δύο εξαιρέσεις
Όλες αυτές οι προσπάθειες είχαν ως αποτέλεσμα την ουσιαστική απουσία πολιτικής αυτενέργειας τόσο στο σύνολο του στρατεύματος όσο και σε μεμονωμένα στελέχη του.
Υπάρχουν μόνο δύο εξαιρέσεις:
Ο διοικητής του «Azov» Denis Prokopenko και ο πρώην διοικητής της 3ης Ταξιαρχίας Εφόδου, Andriy Biletsky.
Και οι δύο διοικούν πλέον σώματα στρατού, έχουν έντονη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης και, μαζί με τους υφισταμένους τους, διατυπώνουν κατά διαστήματα πολιτικές - ακόμα και επικριτικές - απόψεις για την κυβέρνηση και τη στρατιωτική ηγεσία.
Ποιος τους χρηματοδοτεί
Στους πολιτικούς κύκλους θεωρείται ότι τον Prokopenko και τον Biletsky χρηματοδοτεί ο επιχειρηματίας Rinat Akhmetov, και ότι μέσω αυτού τελούν υπό έλεγχο της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση τούς βλέπει ως εν δυνάμει βάση για τη δημιουργία ελεγχόμενων πολιτικών κομμάτων, τα οποία θα μπουν στη Βουλή μετά τον πόλεμο και θα σχηματίσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία με το κόμμα του Zelensky, διατηρώντας έτσι τον έλεγχό του στην ουκρανική Βουλή και στην κυβέρνηση.
Για τον λόγο αυτό, τους παρέχεται η δυνατότητα να προβάλλονται δημοσίως.
Σενάρια ανταρσίας
Είναι δυνατόν να φανταστούμε ένα σενάριο όπου ο Zelensky και o Vladimir Putin συμφωνούν σε κατάπαυση πυρός βάσει του σχεδίου Trump ή κάποιου παρόμοιου, και κάποιες εσωτερικές ή εξωτερικές δυνάμεις προσπαθούν να το σαμποτάρουν, ωθώντας τον Biletsky, τον Prokopenko ή άλλους διοικητές σε ανταρσία;
Θεωρητικά, όλα είναι πιθανά.
Πρακτικά, όμως, κάτι τέτοιο θα αντιμετωπίσει σημαντικές δυσκολίες:
Πρώτον, ο Biletsky και ο Prokopenko έχουν εξαιρετικά τεταμένες σχέσεις μεταξύ τους.
Αν μία από τις μονάδες τους εξεγερθεί, η άλλη δύσκολα θα την υποστηρίξει.
Αντιθέτως, πιθανότατα θα βοηθήσει τον Zelensky να την καταστείλει.
Το ίδιο ισχύει και για άλλες μονάδες, μεταξύ των οποίων κυριαρχεί έντονος ανταγωνισμός και συχνά αμοιβαία αντιπάθεια – κάτι που ενθαρρύνει και η εξουσία.
Έτσι, η πιθανότητα συλλογικής στρατιωτικής ανταρσίας είναι εξαιρετικά περιορισμένη.
Δεν υπάρχει σήμερα στρατιωτικός ηγέτης με ικανότητα να ξεσηκώσει το σύνολο ή έστω μεγάλο μέρος του στρατεύματος – ούτε καν ο Zaluzhny, του οποίου οι στενότεροι συνεργάτες έχουν ήδη απομακρυνθεί.
Καμία διάθεση για εξέγερση
Δεύτερον, ούτε ο Prokopenko ούτε ο Biletsky – πόσο μάλλον άλλοι διοικητές - φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν μια εξέγερση.
Έχουν ρεαλιστικές προσδοκίες να αναδειχθούν σε σημαντικές πολιτικές προσωπικότητες μετά το τέλος του πολέμου και να καταλάβουν υψηλές πολιτικές θέσεις.
Η συμμετοχή σε εξέγερση καταστρέφει αυτές τις προοπτικές, χωρίς να εγγυάται επιτυχία.
Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος να εκμεταλλευτεί η Ρωσία την αναταραχή και να καταφέρει νέο πλήγμα που θα σαρώσει τόσο τον Zelensky όσο και τους στασιαστές.
Η ειρήνη… δεν είναι προδοσία
Τρίτον, από τη στιγμή που ο Trump άρχισε να προωθεί ενεργά την ιδέα κατάπαυσης του πυρός στη γραμμή του μετώπου, και οι ουκρανικές αρχές συμφώνησαν σε αυτό, η κοινωνία γενικά δεν βλέπει πλέον την ιδέα της εκεχειρίας ως παράδοση.
Αντίθετα, τη θεωρεί μια αρκετά καλή επιλογή για τη λήξη του πολέμου, στην οποία πρέπει να εξαναγκαστεί ο Putin.
Αυτές οι διαθέσεις επικρατούν και στον στρατό, όπου πολλοί πολεμούν εδώ και χρόνια χωρίς προοπτική αποστράτευσης.
Επομένως, εάν υπογραφεί μια τέτοια συμφωνία, δύσκολα θα προκαλέσει ισχυρές εσωτερικές αντιδράσεις.
Στις εκλογές, ο Zelensky έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει τις ειρηνευτικές συμφωνίες ως μια επιτυχία που διέσωσε την ουκρανική κρατική υπόσταση και να διατηρήσει την εξουσία του.
Θυμίζουμε το παράδειγμα του Πρωθυπουργού της Αρμενίας Nikol Pashinyan, ο οποίος έχασε τον πόλεμο με το Αζερμπαϊτζάν, απώλεσε το Nagorno Karabakh – κάτι που πολλοί Αρμένιοι θεώρησαν εθνική καταστροφή – αλλά παρ’ όλα αυτά κρατά ακόμα την εξουσία στα χέρια του.
Η μεγαλύτερη απειλή
Πολύ μεγαλύτερους κινδύνους αντιμετωπίζει ο Zelensky σε περίπτωση συνέχισης του πολέμου με τον ίδιο ρυθμό φθοράς, με γενικευμένη διαφθορά και κοινωνική αδικία στα μετόπισθεν, όταν τα παιδιά των ισχυρών ζουν στο εξωτερικό και οι απλοί πολίτες πολεμούν για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
Σε αυτή την περίπτωση, οι ερωτήσεις προς τον Zelensky θα πληθαίνουν και θα αυξάνεται η πίεση για ριζικές αλλαγές στην εξουσία, ειδικά με δεδομένο ότι δεν διεξάγονται εκλογές και δεν είναι γνωστό πότε θα γίνουν.
Παλαιότερα, σημαντικός αποτρεπτικός παράγοντας για τέτοιες τάσεις ήταν ο φόβος ότι η Δύση δεν θα αναγνώριζε ένα πραξικόπημα και οι στασιαστές, ακόμη και αν πετύχαιναν, θα έμεναν απομονωμένοι, χάνοντας τη στήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης, κάτι που θα είχε άμεσες καταστροφικές συνέπειες στο μέτωπο.
Όμως σήμερα αυτή η στήριξη εξασθενεί, και η πολιτική του «κυνικού ρεαλισμού» έχει ήδη οδηγήσει στο σημείο όπου η Δύση αναγνωρίζει de facto ως νόμιμο ηγέτη της Συρίας τον πρώην αρχηγό της τοπικής Al Qaeda.
Πραξικόπημα
Συνεπώς, και στην περίπτωση του Κιέβου, η Δύση μπορεί να γίνει λιγότερο αυστηρή απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Τέτοιες προσωπικότητες όπως ο Biletsky και ο Prokopenko ή άλλοι ανώτατοι αξιωματικοί, μπορεί να αποτελέσουν τη βάση για την προετοιμασία πραξικοπήματος.
Ιδίως τώρα που έχουν τον τίτλο των διοικητών σωμάτων στρατού και υπό τις διαταγές τους βρίσκονται 20–25 χιλιάδες στρατιώτες.
Για την ιστορία, περίπου τόσους είχε και ο Yevgeny Prigozhin κατά τη διάρκεια της δικής του ανταρσίας.
Αυτή η ιδέα ήδη καλλιεργείται μέσω διαφόρων ΜΜΕ, πολιτικών και bloggers.
Προωθείται η άποψη ότι σήμερα τον στρατό τον διοικούν «σοβιετικοί» και ότι χρειάζονται διοικητές νέας γενιάς, που μπορούν να φέρουν τη νίκη.
Και αν αυτοί οι νέοι διοικητές αποκτήσουν υπό τον έλεγχό τους δυνάμεις μεγαλύτερες από μία ταξιαρχία ή ένα στρατιωτικό σώμα, τότε μπορεί να εμφανιστεί ο πειρασμός να μετατρέψουν τη στρατιωτική τους εξουσία σε πολιτική.
Με άλλα λόγια, η κύρια απειλή για την εξουσία του Zelensky δεν είναι το ειρηνευτικό σχέδιο του Trump, αλλά η παράταση του πολέμου, που μπορεί να οδηγήσει σε ριζικές εσωτερικές αλλαγές στη χώρα.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών