Η ανταγωνιστικότητα του τομέα αποτελεί εγγύηση της διατροφικής κυριαρχίας και ασφάλειας της ΕΕ.
Ο αλιευτικός τομέας της ΕΕ πρέπει να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά του και να προστατευθεί από τον αθέμιτο ανταγωνισμό τρίτων χωρών, συνιστά έκθεση που παρουσιάστηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την Τετάρτη (20 Μαρτίου).
Σύμφωνα με τη μελέτη που συζητήθηκε από τους ευρωβουλευτές, η ΕΕ εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις εισαγωγές προϊόντων θαλασσινών και η αλιευτική βιομηχανία υποφέρει από έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Το μπλοκ «πρέπει να παρέχει νέες ευκαιρίες για τον τομέα και να εγγυάται ισότιμους όρους ανταγωνισμού εντός της ΕΕ και με τρίτες χώρες», δήλωσε στους ευρωβουλευτές ο Στυλιανός Μητολίδης, εκπρόσωπος της ΓΔ MARE της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Κατά την άποψή του, η ανταγωνιστικότητα του τομέα αποτελεί εγγύηση της διατροφικής κυριαρχίας και ασφάλειας της ΕΕ.
Παράνομη αλιεία
Τα τελευταία χρόνια, η απώλεια αλιευτικών πεδίων λόγω του Brexit μείωσε την ευρωπαϊκή παραγωγή, ενώ ο ανταγωνισμός από τρίτες χώρες υπονόμευσε την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ, εξήγησαν οι ερευνητές.
Η παράνομη, λαθραία και άναρχη αλιεία (IUU), καθώς και οι υψηλές επιδοτήσεις στον τομέα και το χαμηλό εργατικό κόστος στις τρίτες χώρες, δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό για τους Ευρωπαίους παραγωγούς, πρόσθεσαν οι εμπειρογνώμονες.
Επιπλέον, «τα στοιχεία τείνουν να δείχνουν ότι τα εισαγόμενα προϊόντα αλιείας και υδατοκαλλιέργειας δεν πληρούν τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις περιβαλλοντικής και κοινωνικής βιωσιμότητας», επισήμανε ο Μάρτιν Αράντα από το Πανεπιστήμιο της Κορούνια στην Ισπανία, ένας από τους συγγραφείς της έρευνας.
Κατά την άποψή του, αυτό θέτει σε κίνδυνο τον δίκαιο και ισορροπημένο ανταγωνισμό μεταξύ των φορέων της αγοράς.
Ταυτόχρονα, πρόσθεσε ο Αράντα, η ΕΕ αυξάνει τους περιορισμούς στην πρόσβαση του αλιευτικού στόλου στους πόρους και στη χρήση του θαλάσσιου χώρου για τις υδατοκαλλιέργειες, καθιστώντας δύσκολη την απόκτηση αδειών, γεγονός που περιορίζει την παραγωγή θαλασσινών προϊόντων.
Οι εμπειρογνώμονες αναφέρθηκαν επίσης στο «αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο» της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς (ΚΟΑ), το οποίο εγγυάται υψηλά πρότυπα ποιότητας, υγιεινής και επισήμανσης.
Ως αποτέλεσμα, η ΕΕ εισάγει όλο και περισσότερα θαλασσινά.
«Αυτή τη στιγμή, η ΕΕ καλύπτει μόνο το 38% των καταναλωτικών της αναγκών σε ιχθυηρά προϊόντα», επεσήμανε ο Αράντα.
Συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου
Ενώ οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι είναι δύσκολο να προωθηθούν πιο βιώσιμες πρακτικές στους εθνικούς στόλους τρίτων χωρών, η ΕΕ μπορεί ωστόσο να «επιβάλει όρους πρόσβασης στην αγορά της».
Αυτή είναι ήδη η φιλοδοξία του κανονισμού IUU κατά της παράνομης, λαθραίας και άναρχης αλιείας, ο οποίος υποτίθεται ότι αποτρέπει χώρες όπως η Κίνα από το να εξάγουν φθηνά παράνομα προϊόντα στην ΕΕ.
Αλλά επιπλέον, η ΕΕ θα πρέπει επίσης να απαιτεί από όλα τα εισαγόμενα προϊόντα να συμμορφώνονται με τα μέτρα διατήρησης και διαχείρισης που ορίζονται στην Κοινή Αλιευτική Πολιτική (ΚΑλΠ), τόνισαν οι ερευνητές.
Ζήτησαν επίσης να καταστούν τα αλιευτικά προϊόντα «ευαίσθητα προϊόντα» κατά τον ίδιο τρόπο με ορισμένα γεωργικά προϊόντα κατά τη διαπραγμάτευση των εμπορικών συμφωνιών.
Πρέπει «να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της αγοράς, έναν μοχλό που έχει χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση της ΠΛΑ αλιείας και έχει αποδείξει την αξία του τα τελευταία 10 χρόνια», δήλωσε ο κ. Μητολίδης
«Ο απώτερος στόχος είναι να αυξήσουμε τις φιλοδοξίες μας και τις φιλοδοξίες των τρίτων χωρών με τις οποίες υπογράφουμε συμφωνίες. Εμείς παραμένουμε στην πορεία μας», πρόσθεσε ο αξιωματούχος της Επιτροπής.
Η μελέτη συνιστά οι ρήτρες αυτές για τα αλιευτικά προϊόντα στις εμπορικές συμφωνίες να συνοδεύονται από ενισχυμένη ιχνηλασιμότητα των προϊόντων, αναφέροντας την προέλευση των ψαριών για την ενημέρωση των καταναλωτών.
Για τα προϊόντα της ΕΕ, οι διατάξεις αυτές περιλαμβάνονται ήδη στον κανονισμό για τον έλεγχο της αλιείας.
«Γιατί σχεδόν κανένα θαλασσινό προϊόν δεν έχει σήμανση ‘Δίκαιου Εμπορίου’, όπως συμβαίνει με τα γεωργικά προϊόντα, τα υφάσματα, τα οικοδομικά υλικά κ.λπ.;»» αναρωτήθηκε ο Πιέρ Καρλεσκίντ, πρόεδρος της Επιτροπής Αλιείας του Κοινοβουλίου.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τάσσεται επίσης υπέρ της «αύξησης των φιλοδοξιών για την ιχνηλασιμότητα και την επισήμανση των νωπών προϊόντων από την Ευρώπη και τις τρίτες χώρες».
Έρευνα και χρηματοδότηση
Οι διατάξεις αυτές απαιτούν «αυξημένες επιθεωρήσεις στον τόπο προέλευσης» για τον έλεγχο της συμμόρφωσης με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, καθώς και στα σύνορα της ΕΕ, προειδοποίησε ο Αράντα.
Ο ερευνητής πρόσθεσε ότι «οι τελωνειακοί έλεγχοι ορισμένων κρατών μελών είναι λιγότερο αυστηροί από άλλους», επισημαίνοντας ότι οι τρίτες χώρες επιλέγουν «το πιο ευνοϊκό σημείο εισόδου» για τις εξαγωγές τους.
Ως εκ τούτου, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του τάσσονται υπέρ των ενιαίων ελέγχων σε όλα τα σημεία εισόδου της ΕΕ.
Όμως αυτές οι διεθνείς διασφαλίσεις δεν αρκούν.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού τομέα απαιτεί στήριξη της έρευνας και της καινοτομίας, ώστε να επιτευχθεί μια πιο ενεργειακά αποδοτική, πιο επιλεκτική αλιεία και μια πιο βιώσιμη και παραγωγική υδατοκαλλιέργεια.
Αυτό θα απαιτήσει από τις χώρες της ΕΕ να κάνουν πιο «αποτελεσματική» χρήση των οικονομικών πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Θαλασσίων Υποθέσεων, Αλιείας και Υδατοκαλλιέργειας (EMAF).
Τέλος, οι ερευνητές ενθάρρυναν την επαναδιαπραγμάτευση της πρόσβασης στα βρετανικά ύδατα για την περίοδο μετά το 2026 – τη λήξη της συμφωνίας εμπορίου και συνεργασίας που υπεγράφη το 2021 – και την «επανενεργοποίηση» της συνεργασίας με την Κίνα στο πλαίσιο της Γαλάζιας Εταιρικής Σχέσης που υπεγράφη το 2018.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τη μελέτη που συζητήθηκε από τους ευρωβουλευτές, η ΕΕ εξαρτάται όλο και περισσότερο από τις εισαγωγές προϊόντων θαλασσινών και η αλιευτική βιομηχανία υποφέρει από έλλειψη ανταγωνιστικότητας.
Το μπλοκ «πρέπει να παρέχει νέες ευκαιρίες για τον τομέα και να εγγυάται ισότιμους όρους ανταγωνισμού εντός της ΕΕ και με τρίτες χώρες», δήλωσε στους ευρωβουλευτές ο Στυλιανός Μητολίδης, εκπρόσωπος της ΓΔ MARE της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Κατά την άποψή του, η ανταγωνιστικότητα του τομέα αποτελεί εγγύηση της διατροφικής κυριαρχίας και ασφάλειας της ΕΕ.
Παράνομη αλιεία
Τα τελευταία χρόνια, η απώλεια αλιευτικών πεδίων λόγω του Brexit μείωσε την ευρωπαϊκή παραγωγή, ενώ ο ανταγωνισμός από τρίτες χώρες υπονόμευσε την ανταγωνιστικότητα της ΕΕ, εξήγησαν οι ερευνητές.
Η παράνομη, λαθραία και άναρχη αλιεία (IUU), καθώς και οι υψηλές επιδοτήσεις στον τομέα και το χαμηλό εργατικό κόστος στις τρίτες χώρες, δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό για τους Ευρωπαίους παραγωγούς, πρόσθεσαν οι εμπειρογνώμονες.
Επιπλέον, «τα στοιχεία τείνουν να δείχνουν ότι τα εισαγόμενα προϊόντα αλιείας και υδατοκαλλιέργειας δεν πληρούν τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις περιβαλλοντικής και κοινωνικής βιωσιμότητας», επισήμανε ο Μάρτιν Αράντα από το Πανεπιστήμιο της Κορούνια στην Ισπανία, ένας από τους συγγραφείς της έρευνας.
Κατά την άποψή του, αυτό θέτει σε κίνδυνο τον δίκαιο και ισορροπημένο ανταγωνισμό μεταξύ των φορέων της αγοράς.
Ταυτόχρονα, πρόσθεσε ο Αράντα, η ΕΕ αυξάνει τους περιορισμούς στην πρόσβαση του αλιευτικού στόλου στους πόρους και στη χρήση του θαλάσσιου χώρου για τις υδατοκαλλιέργειες, καθιστώντας δύσκολη την απόκτηση αδειών, γεγονός που περιορίζει την παραγωγή θαλασσινών προϊόντων.
Οι εμπειρογνώμονες αναφέρθηκαν επίσης στο «αυστηρό ρυθμιστικό πλαίσιο» της Κοινής Οργάνωσης Αγοράς (ΚΟΑ), το οποίο εγγυάται υψηλά πρότυπα ποιότητας, υγιεινής και επισήμανσης.
Ως αποτέλεσμα, η ΕΕ εισάγει όλο και περισσότερα θαλασσινά.
«Αυτή τη στιγμή, η ΕΕ καλύπτει μόνο το 38% των καταναλωτικών της αναγκών σε ιχθυηρά προϊόντα», επεσήμανε ο Αράντα.
Συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου
Ενώ οι ερευνητές αναγνωρίζουν ότι είναι δύσκολο να προωθηθούν πιο βιώσιμες πρακτικές στους εθνικούς στόλους τρίτων χωρών, η ΕΕ μπορεί ωστόσο να «επιβάλει όρους πρόσβασης στην αγορά της».
Αυτή είναι ήδη η φιλοδοξία του κανονισμού IUU κατά της παράνομης, λαθραίας και άναρχης αλιείας, ο οποίος υποτίθεται ότι αποτρέπει χώρες όπως η Κίνα από το να εξάγουν φθηνά παράνομα προϊόντα στην ΕΕ.
Αλλά επιπλέον, η ΕΕ θα πρέπει επίσης να απαιτεί από όλα τα εισαγόμενα προϊόντα να συμμορφώνονται με τα μέτρα διατήρησης και διαχείρισης που ορίζονται στην Κοινή Αλιευτική Πολιτική (ΚΑλΠ), τόνισαν οι ερευνητές.
Ζήτησαν επίσης να καταστούν τα αλιευτικά προϊόντα «ευαίσθητα προϊόντα» κατά τον ίδιο τρόπο με ορισμένα γεωργικά προϊόντα κατά τη διαπραγμάτευση των εμπορικών συμφωνιών.
Πρέπει «να χρησιμοποιήσουμε τη δύναμη της αγοράς, έναν μοχλό που έχει χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση της ΠΛΑ αλιείας και έχει αποδείξει την αξία του τα τελευταία 10 χρόνια», δήλωσε ο κ. Μητολίδης
«Ο απώτερος στόχος είναι να αυξήσουμε τις φιλοδοξίες μας και τις φιλοδοξίες των τρίτων χωρών με τις οποίες υπογράφουμε συμφωνίες. Εμείς παραμένουμε στην πορεία μας», πρόσθεσε ο αξιωματούχος της Επιτροπής.
Η μελέτη συνιστά οι ρήτρες αυτές για τα αλιευτικά προϊόντα στις εμπορικές συμφωνίες να συνοδεύονται από ενισχυμένη ιχνηλασιμότητα των προϊόντων, αναφέροντας την προέλευση των ψαριών για την ενημέρωση των καταναλωτών.
Για τα προϊόντα της ΕΕ, οι διατάξεις αυτές περιλαμβάνονται ήδη στον κανονισμό για τον έλεγχο της αλιείας.
«Γιατί σχεδόν κανένα θαλασσινό προϊόν δεν έχει σήμανση ‘Δίκαιου Εμπορίου’, όπως συμβαίνει με τα γεωργικά προϊόντα, τα υφάσματα, τα οικοδομικά υλικά κ.λπ.;»» αναρωτήθηκε ο Πιέρ Καρλεσκίντ, πρόεδρος της Επιτροπής Αλιείας του Κοινοβουλίου.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τάσσεται επίσης υπέρ της «αύξησης των φιλοδοξιών για την ιχνηλασιμότητα και την επισήμανση των νωπών προϊόντων από την Ευρώπη και τις τρίτες χώρες».
Έρευνα και χρηματοδότηση
Οι διατάξεις αυτές απαιτούν «αυξημένες επιθεωρήσεις στον τόπο προέλευσης» για τον έλεγχο της συμμόρφωσης με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, καθώς και στα σύνορα της ΕΕ, προειδοποίησε ο Αράντα.
Ο ερευνητής πρόσθεσε ότι «οι τελωνειακοί έλεγχοι ορισμένων κρατών μελών είναι λιγότερο αυστηροί από άλλους», επισημαίνοντας ότι οι τρίτες χώρες επιλέγουν «το πιο ευνοϊκό σημείο εισόδου» για τις εξαγωγές τους.
Ως εκ τούτου, ο ίδιος και οι συνάδελφοί του τάσσονται υπέρ των ενιαίων ελέγχων σε όλα τα σημεία εισόδου της ΕΕ.
Όμως αυτές οι διεθνείς διασφαλίσεις δεν αρκούν.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού τομέα απαιτεί στήριξη της έρευνας και της καινοτομίας, ώστε να επιτευχθεί μια πιο ενεργειακά αποδοτική, πιο επιλεκτική αλιεία και μια πιο βιώσιμη και παραγωγική υδατοκαλλιέργεια.
Αυτό θα απαιτήσει από τις χώρες της ΕΕ να κάνουν πιο «αποτελεσματική» χρήση των οικονομικών πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Θαλασσίων Υποθέσεων, Αλιείας και Υδατοκαλλιέργειας (EMAF).
Τέλος, οι ερευνητές ενθάρρυναν την επαναδιαπραγμάτευση της πρόσβασης στα βρετανικά ύδατα για την περίοδο μετά το 2026 – τη λήξη της συμφωνίας εμπορίου και συνεργασίας που υπεγράφη το 2021 – και την «επανενεργοποίηση» της συνεργασίας με την Κίνα στο πλαίσιο της Γαλάζιας Εταιρικής Σχέσης που υπεγράφη το 2018.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών